Η ψυχολογία της συνεξάρτησης στην οικογένεια: η περιοριστική αυτοεικόνα

Το λες σε μένα, το πιστεύεις, και –σε κάποιο βαθμό- είναι έτσι: Εξαρτάσαι ψυχικά, πρακτικά, εργασιακά ακόμα απ’ τον πατέρα και την μάνα σου.
Αν και αυτό σε πνίγει, επειδή περιορίζει το ρεπερτόριο των επιλογών σου, εσύ συνεχίζεις να παραμένεις καθηλωμένη στην ακαμψία των αυτοπεριορισμών σου.

Έχεις –σε συνέργεια με τους «δοτικούς» σου γονείς- εξουσιοδοτήσει το κυρίαρχο εσώψυχό σου «Δεν μπορώ!» να βάζει συνεχώς, και σε κάθε περίσταση, φρένο στην επιθυμία σου για αυτονόμηση, για αυτενέργεια και αυτεξουσιότητα!

Έχεις εδώ και καιρό πειστεί πως είσαι «λίγη» για να πραγματώσεις τα ασθενικά σου «θέλω».

Γι αυτό, καταφεύγεις, μπρος στην κάθε - έστω κι ελάχιστη- «αναποδιά», πριν καλά καλά το προσπαθήσεις μόνη σου, στην πρόθυμη αγκαλιά-θηλιά των «στοργικών» εξουσιαστών σου.

Αφού πείστηκες πως δεν μπορείς να «χωρίσεις» απ’ τους γονείς σου, χωρίζεις τον σύντροφο/ σύζυγό σου. Αυτό –απ’ ό,τι φαίνεται- σου είναι πιο εύκολο κι «ανώδυνο»…

Χωρίζεις προσπαθώντας, απεγνωσμένα κι ανεπίγνωστα, να διεκδικήσεις προσωπικό χώρο στο δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα που ανεπαίσθητα και χωρίς επίγνωση εκχώρησες στην αναπόφευκτα "αγαπητή σου" οικογένεια... Το δικαίωμά σου να επιλέγεις εσύ την ζωή σου, έξω από τις άρρητες επιταγές και το πλαίσιο κανονικότητας που σου έχει υπαγορεύσει το οικογενειακό σύστημα.

Φλερτάρεις την ψυχική ενηλικίωση σαν άπιαστο όνειρο. Θέλεις απεγνωσμένα να υπάρξεις σε απόσταση από την συνεξάρτηση με τα μέλη της οικογένειας της καταγωγής σου.

Αρρωσταίνεις ακόμα, προσπαθώντας ασυνείδητα μέσω της αρρώστιας να αποκτήσεις πρόγευση της μοναξιάς και την θνητότητας σου.

Φλερτάρεις την απώλεια της χαμένης σου παιδικότητας σου, λες και κάτι μέσα σου ξέρει πως πενθώντας την, και θα επιβιώσεις και θα ξαναγεννηθείς…
«Τι θα γίνω χωρίς αυτούς…;» συχνά αναρωτιέσαι εσώψυχά σου.

Διστάζεις όμως να αναρωτηθείς: «Πως πραγματικά θα ήταν η ζωή μου χωρίς την συνεξάρτηση; Ποιες επιλογές θα έκανα στον γάμο μου, την δουλειά, τους φίλους μου αν δεν άφηνα να επικρέμεται απειλητικά πάνω απ’ το κεφάλι μου η δαμόκλειος σπάθη της ελλειμματικής αυτοεικόνας μου…

Αν αποφάσισα να «χωρίσω» μια και καλή με το κομμάτι μέσα μου έχει ερωτευτεί την κόλαση της αέναης επαναληπτικότητας;…"

aftognosia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ