Κάθομαι και αναπολώ τα παλιά. Αυτές τις στιγμές που καθώς τις βιώνεις δεν συνειδητοποιείς πόσο σημαντικές είναι; Αυτό. Παρόλη τη νοσταλγία μου, δεν με πιάνει αυτός ο πόνος στο στήθος όπως παλιότερα.
Ίσως να απενοχοποιήθηκα. Ίσως, να χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια για να ξεπεράσω το ψυχοπλάκωμα που με έπιανε κάθε φόρα που τον σκεφτόμουν. Η σημερινή, όμως, μέρα μου απέδειξε πολλά. Κατάλαβα ότι είχα τη τύχη να γνωρίσω ένα άτομο που δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκόψω από τη ζωή μου.. Τα συναισθήματα μου, πλέον, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από αγάπη και υπερηφάνεια για τον άνθρωπο αυτό που μεγαλώσαμε μαζί και με τόση ανιδιοτέλεια μου έμαθε να αγαπώ.
Κοίταξα τριγύρω μου και σκέφτηκα όλους εκείνους τους drama χωρισμούς, τα ψέματα, τις κατινιές και τις μικρότητες που καθημερινά ακούω από τον περίγυρο μου και με έπιασε μια μελαγχολία. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μερικοί αυτό ζητάνε, τον πόνο. Βλέπω άτομα που δεν έχουν γνωρίσει την αγάπη, που δεν σέβονται και δεν θαυμάζουν εκείνον που επέλεξαν, που δεν ξέρουν τον συμβιβασμό..
Από την άλλη αυτό που θέλουν είναι η κοινωνική αποδοχή και κάτι να περνούν την ώρα τους. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά θλίψη να μου προκαλέσουν, καθώς συνειδητοποιώ ότι χάνεται ο αρχικός σκοπός της συντροφικότητας, η ευτυχία. Δυσκολεύομαι να καταλάβω και να δικαιολογήσω άτομα που ενώ βρίσκονται σε μια σχέση, παράλληλα βρίσκουν τρόπους για να κάνουν τον πρώην να “πληρώσει” για ότι τους έκανε.
Έχω κουραστεί να ακούω προφάσεις για πεθαμένες σχέσεις, βαρέθηκα να μου ζητούν και εγώ να εθελοτυφλήσω. Δεν βλέπουν τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται; και για να το πω ευγενικά, δεν βλέπουν ότι και οι ίδιοι δεν αξίζουν τίποτα παραπάνω; Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ζητούν εμπιστοσύνη τη στιγμή που δεν γνωρίζουν από τι θεμελιώνεται μια σχέση.
Έχω καταλάβει ότι κανείς δεν είναι αναγκασμένος να ζει σε μία σύμβαση, η ελευθερία αποδεικνύεται πολύ καλύτερη του έρωτα χωρίς συναίσθημα και τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του να μάθεις ποίος είσαι και τι αξίζεις.
Που χάθηκαν αυτοί οι θυελλώδης έρωτες και μαζί τους πώς χάθηκε η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμός; Είναι πολλά εκείνα τα ερωτήματα που καθώς μεγαλώνω γίνονται δυσκολότερο να απαντηθούν και το μόνο που φοβάμαι είναι μην ξεχάσω κάποια μέρα το χαμόγελο εκείνο που μου έδινε όλες τις απαντήσεις.
Αλεξάνδρα Πανταβού
freeminds
Ίσως να απενοχοποιήθηκα. Ίσως, να χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια για να ξεπεράσω το ψυχοπλάκωμα που με έπιανε κάθε φόρα που τον σκεφτόμουν. Η σημερινή, όμως, μέρα μου απέδειξε πολλά. Κατάλαβα ότι είχα τη τύχη να γνωρίσω ένα άτομο που δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκόψω από τη ζωή μου.. Τα συναισθήματα μου, πλέον, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από αγάπη και υπερηφάνεια για τον άνθρωπο αυτό που μεγαλώσαμε μαζί και με τόση ανιδιοτέλεια μου έμαθε να αγαπώ.
Κοίταξα τριγύρω μου και σκέφτηκα όλους εκείνους τους drama χωρισμούς, τα ψέματα, τις κατινιές και τις μικρότητες που καθημερινά ακούω από τον περίγυρο μου και με έπιασε μια μελαγχολία. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μερικοί αυτό ζητάνε, τον πόνο. Βλέπω άτομα που δεν έχουν γνωρίσει την αγάπη, που δεν σέβονται και δεν θαυμάζουν εκείνον που επέλεξαν, που δεν ξέρουν τον συμβιβασμό..
Από την άλλη αυτό που θέλουν είναι η κοινωνική αποδοχή και κάτι να περνούν την ώρα τους. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά θλίψη να μου προκαλέσουν, καθώς συνειδητοποιώ ότι χάνεται ο αρχικός σκοπός της συντροφικότητας, η ευτυχία. Δυσκολεύομαι να καταλάβω και να δικαιολογήσω άτομα που ενώ βρίσκονται σε μια σχέση, παράλληλα βρίσκουν τρόπους για να κάνουν τον πρώην να “πληρώσει” για ότι τους έκανε.
Έχω κουραστεί να ακούω προφάσεις για πεθαμένες σχέσεις, βαρέθηκα να μου ζητούν και εγώ να εθελοτυφλήσω. Δεν βλέπουν τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται; και για να το πω ευγενικά, δεν βλέπουν ότι και οι ίδιοι δεν αξίζουν τίποτα παραπάνω; Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ζητούν εμπιστοσύνη τη στιγμή που δεν γνωρίζουν από τι θεμελιώνεται μια σχέση.
Έχω καταλάβει ότι κανείς δεν είναι αναγκασμένος να ζει σε μία σύμβαση, η ελευθερία αποδεικνύεται πολύ καλύτερη του έρωτα χωρίς συναίσθημα και τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του να μάθεις ποίος είσαι και τι αξίζεις.
Που χάθηκαν αυτοί οι θυελλώδης έρωτες και μαζί τους πώς χάθηκε η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμός; Είναι πολλά εκείνα τα ερωτήματα που καθώς μεγαλώνω γίνονται δυσκολότερο να απαντηθούν και το μόνο που φοβάμαι είναι μην ξεχάσω κάποια μέρα το χαμόγελο εκείνο που μου έδινε όλες τις απαντήσεις.
Αλεξάνδρα Πανταβού
freeminds
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.