«Υπάρχει φιλία;»

Φίλος: άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση.

 Έχεις φίλους; Πάντα με ταλάνιζε αυτή η ερώτηση… και πότε-πότε τη ξεχνούσα και με ξεχνούσε κι αυτή. Όμως ποτέ δεν είχα μια άμεση και καθαρή απάντηση να της δώσω. Οι ερωτήσεις έχουν και ανάλογες απαντήσεις, σκεφτόμουνα και προσπαθούσα με πολλή προσοχή να περιγράψω κάτι αντάξιο της πραγματικότητας.

Έχεις φίλους; Ναι, έχω. Είναι στη Πάτρα, στο εξωτερικό, στην Αθήνα, στην απέναντι πλατεία, στη σχολή μου, στο μάθημα χορού μου, στο μυαλό μου, στο παρελθόν. Μπορούμε αλήθεια να έχουμε φίλους και να τους κρατήσουμε παντοτινούς; Υπάρχουν πρόσωπα που δε θα ξεχάσεις ποτέ ακόμα κι αν έχεις να τους δεις μήνες, χρόνια, αιώνες; Ίσως, μπορεί. Εξαρτάται από τις περιστάσεις και τους χαρακτήρες.

Αν αγαπάς κάποιον θα τον κρατήσεις. Θα μείνει για πάντα μαζί σου, λένε κάποιοι.

Ξυπνάς το πρωί και σκέφτεσαι ανθρώπους. Μπορεί να βρίσκονται δίπλα στο μαξιλάρι σου, ή στον τοίχο σου κρεμασμένοι. Χαρακτήρες που άλλοτε σε κάνουν και θυμώνεις, άλλοτε σε κάνουν να γελάς και να περνάς καλά. Δε ξέρεις αν αυτό θα κρατήσει, όμως εσύ ζεις τη στιγμή. Άλλωστε γιατί να σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά; Το τώρα είναι που μετράει για σένα και για μένα.

Η λέξη «φίλος» τείνει να γίνεται απόλυτη όσο περνούν τα χρόνια, παρατηρώ. Όταν αποκαλείς κάποιον φίλο σου σημαίνει ότι έχεις κάποιες απαιτήσεις από αυτόν. Προσοχή, ενδιαφέρον, συμπάθεια.. Να σε καταλαβαίνει και να σε νοιάζεται όπως κι εσύ. Να μη σε ξεχνά, να σε παίρνει συνεχώς τηλέφωνο, να μιλάτε, να κάνετε σχέδια μαζί, να γελάτε. 
Ο φίλος δεν είναι κάτι απόλυτο και δε πρέπει να γίνει. Βρίσκεις σε ένα πρόσωπο τον φίλο σου όταν ξέρεις ότι αν σου συμβεί κάτι, αν θες να μοιραστείς μια σκέψη, μια αγωνία, θα είναι εκεί.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη, το «Φάντασμα της Αξόδευτης Αγάπης» ξεχώρισα μια πρόταση που μου έφερε πολλά στο μυαλό. 
«Δεν υπάρχουν καλοί φίλοι γιατί δεν είσαι καλός φίλος.»

Είναι αλήθεια αυτό; Πόσες φορές έχουμε φερθεί άσχημα σε κάποιον που το μόνο που ήθελε ήταν να είμαστε καλά; Δε ξέρω για σας, μα εγώ πολλές. 
Πολλές φορές δε ξέρουμε πώς να κρατάμε κοντά μας τους ανθρώπους, γιατί δε ξέρουμε ακόμα πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Πώς γίνεται να αποδεκτείς τον άλλον όταν δε μπορείς να αποδεκτείς τον εαυτό σου, τη σκέψη σου;

Είναι δύσκολο να έχεις φίλους, και πόσο μάλλον να είσαι ο φίλος κάποιου. Να έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις τι έχει κάποιος να σου πει από καθαρό ενδιαφέρον και όχι από υποχρέωση. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται δε χαρίζεται, και σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σου θα την έχεις δώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι ίσως να οδηγήθηκες μπροστά σε καταστάσεις που δεν είχες προβλέψει και σε έκαναν να απομακρυνθείς. Ίσως.. Μπορεί όμως και να σου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσεις κάτι καινούριο που θα μείνει για αρκετό καιρό. Μια φιλία.

Σκέφτομαι τους φίλους που είχα  πέντε χρόνια πριν και τους φίλους που έχω τώρα. Δεν είναι όλοι εδώ, όμως δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Γιατί κάποιοι έφυγαν όμως κάποιοι άλλοι ήρθαν. Έτσι είναι η συνέχεια του χρόνου, η φιλία. Έρχεται και φεύγει, σε ξαφνιάζει και σε κάνει να λυπάσαι.

Όπως  μια κουραστική μα κυρίως όμορφη μέρα στο Λαύριο με το λεωφορείο. Φωτεινή και ανοιξιάτικη, με ξεχασμένα τραγούδια.

Άλλωστε τι είναι η φιλία, τελικά αναρωτιέμαι.
Ξεχασμένα τραγούδια σε ένα αστείο πικ-νικ στο δάσος..

Νιόβη Ανδριώτη 

freeminds

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ