Πολλές φορές κάποιοι τραγουδάνε….κι ας μην υπάρχει κάποιος άλλος να τους ακούσει. Κάποιοι άλλοι τραγουδάνε σαν τα τζιτζίκια ανέμελα….και κάποιοι άλλοι τραγουδάνε και περιμένουν το κοινό τους...να τους αποθεώσει, να τους ζητωκραυγάσει και να τους χειροκροτήσει…περιμένοντας την επιβεβαίωση. Οι τελευταίοι τραγουδάνε από φιλαρέσκεια….αλλά νιώθουν όμως μέσα τους μια μοναξιά…και επιβεβαιώνονται καθημερινά από τους ακροατές-τηλεθεατές τους. Ζουν μια αυταρέσκεια….
Ο
πατέρας μου από μικρό παιδάκι μ’ έπαιρνε στ’ αμπέλι για τα σκώμματα και
ξεφαντώναμε, τραγουδούσαμε…σιωπηλά σαν τα αηδόνια. Σκάβαμε τη γη και
χαιρόμασταν τον κύκλο του σταφυλιού. Τραγουδούσαμε μέσα στη δίνη της
δίψας…με τον ιδρώτα του μόχθου….μεθυσμένοι από το μελλούμενο οίνο…που
έσταζε μέσα στις καρδιές μας…ως αιθερικό.
Εκείνο το ποτήρι κρασί το σηκώναμε ψηλά εις μνήμην των προγόνων μας…καθώς ο ιδρώτας της δουλειάς έρεε ως κρουνός μέσα στο σώμα μας. Όλα νιώθαμε μια εγρήγορση…κόκαλα, κρέας, αίμα, δάκρυα, επιθυμίες…οράματα…ήταν σε ετοιμότητα.
Ο νους της καρδιάς μου άνοιγε ως μπουμπούκι …έτσι ξαφνικά και η γης με αποδεχόταν. Ήμουν ο σπόρος…και το φυτό που μεγάλωνε μέσα στην δίνη του αγέρα τη φύσης…και γινόμουνα καρπός των αισθήσεων. Η ψυχή μου φτερούγιζε και κλωθογύριζε ανάμεσα στον ούριο άνεμο…ανέμελα. Συντηρούσα τους κτύπους της καρδιάς μου και αναζωπύρωνα τη φλόγα της. Η φλόγα αυτή μεγάλωνε…μεγάλωνε μέσα από τον έρωτα της ζωής.
Ναι η ζωή ήταν ωραία….σαν μια -εικονική πραγματικότητα- που τρεμόπαιζε μέσα στα σωθικά μου.
Εσύ φίλε μου…σήμερα τρέχεις να σωθείς…μα πως να σωθείς όταν ολάκερο το σώμα σου…σαπίζει καθημερινά…και νιώθεις σαν άλογο οκνό…που δεν μπορεί να σύρει τα πόδια του…διότι πολύ απλά δεν ακολουθάς τους κτύπους της καρδιάς σου.
Ναι κιντύνεψε και λίγο….τι φοβάσαι….!!!
Λευτερώσου και αγωνίσου για να πεθάνεις όρθιος…μα όμως πρώτα κάμε ένα βήμα μπροστά….
Μα πρόσεξε όμως…το βήμα σου ….να είναι με γυμνά πόδια…!!!
(Ε.Ι.)
Ioannis Stogiannos
Εκείνο το ποτήρι κρασί το σηκώναμε ψηλά εις μνήμην των προγόνων μας…καθώς ο ιδρώτας της δουλειάς έρεε ως κρουνός μέσα στο σώμα μας. Όλα νιώθαμε μια εγρήγορση…κόκαλα, κρέας, αίμα, δάκρυα, επιθυμίες…οράματα…ήταν σε ετοιμότητα.
Ο νους της καρδιάς μου άνοιγε ως μπουμπούκι …έτσι ξαφνικά και η γης με αποδεχόταν. Ήμουν ο σπόρος…και το φυτό που μεγάλωνε μέσα στην δίνη του αγέρα τη φύσης…και γινόμουνα καρπός των αισθήσεων. Η ψυχή μου φτερούγιζε και κλωθογύριζε ανάμεσα στον ούριο άνεμο…ανέμελα. Συντηρούσα τους κτύπους της καρδιάς μου και αναζωπύρωνα τη φλόγα της. Η φλόγα αυτή μεγάλωνε…μεγάλωνε μέσα από τον έρωτα της ζωής.
Ναι η ζωή ήταν ωραία….σαν μια -εικονική πραγματικότητα- που τρεμόπαιζε μέσα στα σωθικά μου.
Εσύ φίλε μου…σήμερα τρέχεις να σωθείς…μα πως να σωθείς όταν ολάκερο το σώμα σου…σαπίζει καθημερινά…και νιώθεις σαν άλογο οκνό…που δεν μπορεί να σύρει τα πόδια του…διότι πολύ απλά δεν ακολουθάς τους κτύπους της καρδιάς σου.
Ναι κιντύνεψε και λίγο….τι φοβάσαι….!!!
Λευτερώσου και αγωνίσου για να πεθάνεις όρθιος…μα όμως πρώτα κάμε ένα βήμα μπροστά….
Μα πρόσεξε όμως…το βήμα σου ….να είναι με γυμνά πόδια…!!!
(Ε.Ι.)
Ioannis Stogiannos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.