Πολλά έχουν ειπωθεί για το «εγώ» μας και πόσο ανασταλτικός παράγοντας είναι για την πνευματική μας εξέλιξη, Υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ «εγώ» και «Προσωπικότητας», σαν να είναι ένα και το αυτό, όμως διαφέρουν μεταξύ τους όσο η ημέρα από την νύχτα. Το «εγώ» είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που δεν έχει υγιή Προσωπικότητα και ταυτίζεται με τους προγραμματισμούς, τους μηχανισμούς και τις ελλείψεις του, αποσπασμένο από την Πνευματική του υπόσταση.
Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που αναπτύσσεται μόνο οριζόντια, δημιουργεί συνειδήσεις όχλου και ζει σε ένα συναισθηματικό ολόγραμμα με κυρίαρχη κατάσταση τον φόβο. Λένε ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή και αυτό αφορά μόνο τούτο το μέρος τους, που δεν γνωρίζει τίποτα άλλο για τον Εαυτό του, πέρα από τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που νομίζει ότι διαφέρει από τους άλλους, ενώ σκέφτεται και πράττει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως όλοι… χωρίς συνέπεια, χωρίς ευφυΐα, χωρίς συνοχή… Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου που δημιουργεί πολέμους μέσα του, ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος θέλει ειρήνη έξω του… Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου που πιστεύει στον θεό των νεκρών, των δούλων και των αγίων και ονειρεύεται παραδείσους ενώ βιώνει στην ζωή του την κόλαση, ανίσχυρος να αφυπνίσει την αληθινή του Φύση, την χαρισματική ανθρώπινη Φύση, που είναι πολυδιάστατη και Θεία…
Η Προσωπικότητα μας, αντίθετα με ότι πιστεύεται, δεν είναι ένα μόνο μέρος μας… Δεν είναι μόνο ένα όνομα, μια χώρα, μια θρησκεία, ούτε μία υποκειμενικότητα, αλλά μια ευρύτητα της Συνείδησής μας που μπορεί να αναπτυχθεί κάθετα και οριζόντια, πάνω στους άξονες Αγάπη-Σοφία, εγκαταλείποντας τους προγραμματισμούς και τους περιορισμούς και να ζει χαρούμενα και με αυθεντικότητα στον Φυσικό Κόσμο, χωρίς να εξαρτάται από αυτόν.
Η Προσωπικότητά μας είναι η αναγκαία φυσική δομή του αληθινού Εαυτού μας και όχι ο περιορισμός του «εγώ» μας. Όμως σπάνια δομείται με υγιή τρόπο, από την αρχική μας εκπαίδευσή, που στηρίζεται περισσότερο στις πλάνες της συνείδησης του όχλου, στον φόβο και στην ύλη και διαφοροποιείται στα σημεία της προσωπικής αντίληψης που αποκτά ο καθένας μας για τον εαυτό του και που είναι απλά οικογενειακή υπόθεση κληρονομικότητας των «εγώ» και της ηθικής τους…
Η Προσωπικότητα μας δεν είναι κάτι μονομερές, αλλά μια εστία μεταλλάξεων και αλχημικών διεργασιών που ενώνουν το μέσα με το έξω, την νόηση με τα συναισθήματα, την σκέψη με την πράξη, το Πνεύμα με την Ύλη. Είναι μια εστία που επιτρέπει να συμβούν συνειδησιακά άλματα και ολοκληρώνεται με τους εσωτερικούς Νόμους, ωριμάζοντας πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά και μπορεί να εκφράζει εκείνον τον Εαυτό, που ο άνθρωπος δεν φαντάστηκε ποτέ πως Είναι και παλεύει μεταξύ της Αγάπης και του φόβου, χαμένος στις προσωπικές του ερμηνείες…
Κι όμως… Εκείνος ο Εαυτός που δεν φανταστήκαμε ποτέ πως είμαστε, δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στο χάος των προσωπικών ερμηνειών μιας ελλειπτικής Προσωπικότητας, που δεν έχει ανακαλύψει πόσο χαρισματική είναι η Φύση της.και δεν έχει εκφράσει το συνειδησιακό της βάθος, μένοντας διαρκώς σε ένα ονοματεπώνυμο, μια θρησκεία, μια χώρα, και πλασματικές αξίες που προκύπτουν από την σύγκριση και τον διαχωρισμό μας
Η ειλικρινής αυτοκριτική είναι πάρα πολύ θετικό στοιχείο για την ανάπτυξη της Προσωπικότητάς μας...
Η επίκριση είναι αρνητικό όμως, γιατί την καθηλώνει στα πλαίσια της ανωριμότητας των συναισθημάτων μας και δεν καταφέρνουμε να την δομήσουμε με υγιή τρόπο, αποχαρακτηρίζοντάς την από το «καλός» ή «κακός» άνθρωπος...
Το να συνειδητοποιούμε ότι κάποια χαρακτηριστικά στην Προσωπικότητά μας είναι ελλιπώς δομημένα και χρειαζόμαστε αλλαγή και ανάπτυξη, είναι το θετικό σημείο της αυτοκριτικής. Ο σκοπός μας δεν είναι να σιχαθούμε το μέρος μας εκείνο που φαίνεται "ελλειπτικό", αλλά να αγαπήσουμε τον δρόμο της αλλαγής μας προς την ολοκλήρωση μας.
Και αυτός ο δρόμος έχει μια διαδρομή, δεν φτάνει κανείς στο τέλος με την μία...
Με την επίκριση δημιουργούμε σε ένα μέρος μας ενοχικά συνδρομα, ακριβώς όπως κάνουν οι περισσότεροι γονείς... Δεν εκτιμούν ένα παιδί, αν δεν γίνει όπως το θέλουν και έτσι του σταματούν την ανάπτυξη και το οδηγούν στην απελπισία που βιώνεται από την απώλεια του αληθινού Εαυτού.
Σημασία δεν έχει να βγάζουμε συμπεράσματα για τον Εαυτό μας, από αυτά που δεν μας αρέσουν, αλλά από εκείνα τα στοιχεία που είναι ένας θετικός πόλος ανάπτυξης...
Και αν το κάνουμε για εμάς, τότε θα το κάνουμε και για τους άλλους, «μαλακώνοντας» εκείνο το στοιχείο μέσα μας που βιάζεται να επικρίνει, να διαχωριστεί και να πολεμήσει κάθε τι που είναι αντίθετο προς τις προσωπικές του ερμηνείες…
Έτσι αθωώνουμε τον Φυσικό Κόσμο και μέσα από αυτήν την αθώωση, μπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή την δική μας Αναγέννηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.