Kανένας άνθρωπος δεν είναι ελαττωματικός, γίνεται όμως στην πορεία. Όχι ακριβώς ελαττωματικός, αλλά φοβισμένος.
Ο φόβος έχει αυτήν την δυναμική, να αλλάξει το μέσα μας και να το μεταβάλλει σε έλλειψη και συμβαίνει ακριβώς στην πιο ευαίσθητη περίοδο της Ζωής μας, που είμαστε ανίσχυροι να προστατεύσουμε τα Αιώνια του Ανθρώπου και τις Αρετές.
Αυτή η ευαίσθητη περίοδος της Ζωής μας, που σηματοδοτείται από την είσοδό μας στον Φυσικό Κόσμο μέχρι την ενηλικίωσή μας, περνάει από την διαδικασία του χωρισμού μας από τον Εαυτό μας και τότε είμαστε πολύ ευάλωτοι και επιρρεπείς στις επιδράσεις του περιβάλλοντος μας, γιατί έχουμε ισχυρή συναισθηματική αντίληψη.
Ανακαλύπτουμε τον Φυσικό Κόσμο πρώτα συναισθηματικά και διαμορφώνουμε το νοητικό μας σύμφωνα με αυτήν την πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη, έχοντας διαχωριστεί από την πνευματική μας αντίληψη. Έτσι κάθε επίδραση του περιβάλλοντος μας γίνεται και μια αιτία φόβου, γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένη την διάκριση, ώστε να ξεχωρίσουμε τα ωφέλιμα από τα βλαβερά, το σωστό από το λάθος, το αληθινό από το κάλπικο.
Μεγαλώνοντας, επιτρέπουμε στην πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη να γίνει οδηγός μας στην πορεία της Ζωής μας...
Eπιτρέπουμε να μας διαβάλλει τις προθέσεις μας, να δημιουργεί τον χαρακτήρα μας και τις συμπεριφορές μας, να δημιουργεί τον εαυτό που ήθελαν οι άλλοι. Και αυτός ο εαυτός κάνει επιλογές με συναισθηματικά κριτήρια, ανώριμα και καταπιεστικά, υπακούοντας στον φόβο, που έχει φωλιάσει σαν μπλοκάρισμα στον ψυχικό μας κόσμο και εμποδίζει την πνευματική ενέργεια του Εαυτού μας να καταλάβει το Είναι μας και να μας οδηγήσει στην Ενότητα και στον θείο πυρήνα μας...
Από εκεί και πέρα κάθε βαθιά ερμηνεία των Αιώνιων του Ανθρώπου διαστρεβλώνεται και κάθε πνευματικός Νόμος ματαιώνεται... Η επιστροφή μας στην Ενότητά είναι Δρόμος, μα και πόλεμος συγχρόνως με αυτό που γίναμε...
Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...
"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…
Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…
Ο Θεός μέσα μου χαιρετά τον Θεό μέσα σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.