Τη ζωή λοιπόν να την προσέχεις. Μην την σκορπάς. Μην τη σπαταλάς. Και μην την χαραμίζεις.

ένα τικ τακ με ανθρακικό, παρακαλώ

Οι περισσότερες μέρες του χρόνου δεν έχουν τίποτα το αξιομνημόνευτό. Δεν θα τις θυμάσαι κάποτε όσο κι αν προσπαθείς. Ποια ήταν η διάθεσή σου όταν ξύπνησες, ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη, ποιο κασκόλ φόρεσες, τι έκανες μετά τη δουλειά, οποιαδήποτε λεπτομέρειά τους, θα είναι αδύνατο την επαναφέρεις. 

Οι περισσότερες μέρες του χρόνου περνούν αδιάφορα, σα να πρόκειται να ξαναέρθουν. Θα μου πεις θα ξαναέρθουν, αύριο θα έρθει μια μέρα ακριβώς όπως η προηγούμενη και μεθαύριο ακριβώς όπως η χθεσινή. Αυτή φυσικά, είναι μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη, αλλά αυτό είναι ιστορία για κάποια άλλη φορά. 

Οι περισσότερες μέρες του χρόνου, δεν έχουν τίποτα το αξιομνημόνευτο. Ελάχιστα από όσα έζησες στα όσα χρόνια ζωής μετράς πάνω στη γη, σημαίνουν και θα σημαίνουν κάτι. Κάτι ώστε να μπορέσεις το ανακαλέσεις εσύ ή κάποιος άλλος, κάποτε. Ακόμα και τότε όμως, τις περισσότερες φορές, οι συμπρωταγωνιστές στις αναμνήσεις λείπουν κι αυτό δεν βοηθά να είναι ακριβής η όποια ανακάλεση, μα ούτε κι ευχάριστη. 

Κάποια μέρα θα κοιτάξεις πίσω και δεν θα βλέπεις τίποτα. Ούτε όσα κάποτε ένιωσες, ούτε όσα κάποτε έχασες, ούτε ίσως αυτά που κέρδισες. Αυτό δημιουργεί μια καλή βάση για να θεωρήσεις ως δεδομένο ότι μικρή σημασία έχουν οποιαδήποτε συναισθήματα έχεις τώρα, όμορφα ή άσχημα - είναι περαστικά.

Η ζωή είναι μικρή και ύστερα πεθαίνουμε.

Αν μου ζητούσαν να δώσω έναν ορισμό γι'αυτό το τικ τακ που κάνουν οι καρδιές μας πάνω στη γη, αυτό θα έλεγα. Και σκέφτομαι πως το μόνο, ίσως επίτευγμα αυτού του τικ τακ, να είναι εντέλει να κοιτάξεις - αν προλάβεις - κάποτε πίσω και κάτι να δεις, κάτι να θυμάσαι. 

Κάποια λεπτομέρεια που από αδιάφορες, έκαναν τις μέρες σου αξιομνημόνευτες. Την κάθε μία από αυτές, ξεχωριστά. «Δεύτερη ζωή δεν έχει». Δεν χρειάστηκε 3 σελίδες, ούτε παράγραφο, ούτε μια γραμμή, 3 λέξεις του έφτασαν να κλείσει όλο το νόημα, γι'αυτό άλλωστε υπάρχουν οι ποιητές - για να κάνουν όσα εμείς δεν μπορούμε. 

Και ύστερα συνεχίζω να σκέφτομαι, πηγή του λάθους και κάθε ξεχωριστής αποτυχίας, είναι η μη αγάπη και αφιοσίωση σε αυτό το οτιδήποτε προσπαθείς. 

Και μοναδικός τρόπος λοιπόν να κάνεις κάτι να γίνει αξιομνημόνευτο είναι να (εν)δώσεις. Μόνος τρόπος να δημιουργήσεις ομορφιά, είναι να πρώτα να την αγαπήσεις. Μόνος τρόπος για ζωή όπως ονειρεύεσαι, είναι να αγαπήσεις τη ζωή. 

Να αγαπήσεις τις ατέλειες και τις γκρίζες μέρες, την αποτυχία και τις βόλτες χωρίς παρέα. Να αγαπήσεις τα βλέφαρά σου που ανοίγουν κάθε πρωί, τις αχτίδες του ήλιου που τρυπώνουν όπου μπορούν, τον ουρανό. Να αγαπήσεις τη δουλειά σου, τη δημιουργία, το χρώμα του απογεύματος, της θάλασσας όταν νυχτώνει, της Άνοιξης μέσα σου. Να αγαπήσεις την αντανάκλασή σου, όταν χαμογελάς. Να αγαπήσεις τις κίτρινες τουλίπες και τα πρωινά της Κυριακής. Τον Beirut και τους Mumford & The Sons. Να αγαπήσεις τον ιδρώτα σου και το αίμα σου και τις ουλές σου και τις μικρές σου δόξες. Να αγαπήσεις τα ακροδάχτυλά σου, το χρώμα του δέρματός σου, και το χνούδι που το καλύπτει.

Κι ύστερα.. Να αγαπήσεις κάθε της σπιθαμή και κάθε του λάθος. Να αγαπήσεις τα δάκρυά της και τις ανεπάρκειές του. Την επιμονή της και την αδιαφορία του. Να αγαπήσεις την ανάσα της, να αγαπήσεις το στέρνο του. Να αγαπήσεις όσους δεν σου δίνουν, υπενθυμίζοντάς σου πως τίποτα το ξεχωριστό ή το ιδιαίτερο είσαι. 

Παρά ένας μονάχα μέσα στους πολλούς, κι αν κάτι μπορεί να σε ξεχωρίσει είναι αυτή η μικρή δόση λάμψης. Της ευγνμωμοσύνης στις μέρες που ο ήλιος είναι πιο κίτρινος από τις υπόλοιπες, στα στενά της παλιάς Αθήνας, στα κέικ βανίλιας, στην Άνοιξη που πάντα έρχεται και ποτέ δεν σε απογοητεύει. Στο δέος που σου προκαλεί το ροζ του ουρανού την ώρα που δύει ο ήλιος και την αδυναμία σου να βρεις λέξεις να το περιγράψεις, στο ποτήρι με τα κρινάκια που βρίσκεις καμιά φορά πάνω στο γραφείο σου, στις φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά την κάθε προσδοκία. Σε όλα όσα κάνουν τους δακρυϊκούς σου αδένες να δημιουργήσουν αυτές τις μικρές υδάτινες στοιβάδες - κι εσένα τυχερό που ακόμα νιώθεις. Τη ζωή λοιπόν να την προσέχεις. Μην την σκορπάς. Μην τη σπαταλάς. Και μην την χαραμίζεις.

Τη ζωή να την αγαπάς. 

Κι η ζωή θα σ'αγαπήσει.

messornot

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ