Φιμωμένη κραυγή

Χειμώνιασε και θαρρείς

πως ο χρόνος πάγωσε τα χαμόγελα.

Τα λεπτά ξεθώριασαν τα όνειρα,

οι ώρες ξέφτισαν τις ελπίδες,

οι μέρες βύθισαν την πίστη.

Συνθήματα που γράφονται στις σκιές

και δύουν με τις πρώτες ακτίδες του ηλίου,

οι αναμνήσεις.

Μάτια υγρά, φωνή στεγνή.

Φιμωμένη η κραυγή που στέκεται σα μαριονέτα.

Μονάχα κάποιες σκόρπιες λέξεις γεννιούνται

μα κι αυτές χάνονται και γίνονται σκόνη,

Μονάχα κάποιες κουβέντες ξεχασμένες ανθίζουν

μα κι αυτές καίγονται και γίνονται στάχτη.

Κι αναρωτιέσαι,

αν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό

θα λάμψει μονοπάτι βροχής,

για να ξεπλύνει αμαρτίες και ψέματα∙

Αν τελικά φταίει ο χειμώνας,

που η συνείδηση έπεσε σε νάρκη.

_

γράφει η Μαρία Θωμάδη

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ