...ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΠΑΛΗΑ

Πιτσιρικάδες τρέχαμε στις αλάνες να αμολήσουμε τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα… Άλλες εποχές. Σχεδόν κάθε γειτονιά, και μέσα στην πόλη, είχε την αλάνα της… Πόλη; Έτσι λέγαμε και ξέραμε μονάχα την Αθήνα και τον Πειραιά… Εμείς είμαστε από συνοικία, όχι από πόλη, από πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα… και η Θεσσαλονίκη τότε ήταν τόσο επαρχία όσο και η Αθήνα…

Η έννοια ύπαιθρος ακόμα στις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αττικής λειτουργούσε τις μέρες τις γιορτινές, όπως αυτές τις αποκριάτικες και της Καθαράς Δευτέρας. Ο κόσμος δεν είχε την άνεση να συντηρεί ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο και η οικογένεια, το σόϊ, η παρέα, η γειτονιά το στήνανε κανονικά, με γλέντια και χορούς. Να πιάσουνε τη Μαλλιαρή, να ανάψουν φωτιές, να παίξουν αλευροπόλεμο… Και όλοι μαζύ πίνοντας και τρώγοντας τις νοστιμιές, τα διαφορετικά, τα νηστήσιμα φαγητά, το έριχναν έξω… 

Και αν πας πιο πίσω, πριν τον πόλεμο, το πανηγύρι της Αποκριάς ήταν πιο σαματατζήδικο. Δεν το είχε σε τίποτα ο άλλος να ντυθεί μασκαράς και να πειράξει τον άλλον, να δεχθεί το πείραγμα του αλλουνού, ακόμα και το άσεμνο. 

Εγώ δεν είμαι προπολεμικός, είμαι μετακατοχικός και θυμάμαι και έζησα τέτοια σκηνικά και στα χρόνια μου, στα στενά της Πλάκας. Μ’ ένα πλαστικό ρόπαλο βαράγαμε τον άλλονα, τρώγαμε κι εμείς ροπαλιές και εκεί, πάνω στο μπέρδεμα, όσο σ’ έπαιρνε να απλώσεις το χέρι και ό,τι πιάσεις έπιανες από κάποιο κορμί άγνωστης κοπελλιάς…

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ