Δήμητρα Καφρομάνη
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου, που πρέπει να τα βάλεις όλα στο πλυντήριο να τα πλύνεις. Λευκά, χρωματιστά, μάλλινα, ευαίσθητα, όλα.
Όχι μόνο τα βρώμικα, αυτά που έτσι και αλλιώς τα έχεις απομονωμένα σε εκείνο τον κάδο, αλλά και τα υπόλοιπα, τα καθαρά, αυτά που βρίσκονται ήδη κρεμασμένα στις ντουλάπες σου.
Ίσως αυτά τα θέλεις πιο πολύ.
Τα βρώμικα ξέρεις ότι πρέπει να πλυθούν. Το πρόβλημα είναι με τα καθαρά.
Αυτά που νομίζεις ότι απαλλαγμένα από τα μικρόβια, τους λεκέδες, τις λαδιές, στέκουν και περιμένουν έτοιμα να τα φορέσεις.
Αυτά που είσαι σίγουρη ότι είναι καθαρά, που πίστεψες ότι είναι καθαρά.
Κάνεις να αρπάξεις την αγαπημένη σου μπλούζα, και βλέπεις τη λαδιά. Μα, δεν είχε λαδιά, θα το είχες δει!
Προσπαθείς να σκεφτείς ανόητες δικαιολογίες για το πώς λερώθηκε, αλλά εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που η λογική υπερισχύει στο μυαλό σου, ξέρεις ότι η μπλούζα μπήκε εκεί μέσα βρώμικη, παρότι πλυμμένη.
Εσύ την έβαλες μέσα έτσι. εσύ δεν της έδωσες σημασία, εσύ πίστεψες ότι η λαδιά θα έφευγε με το πλύσιμο –σίγουρη για αυτό- ενώ εκείνη έχει ποτίσει το ύφασμα. Έκανες ίσως και ότι δεν την είχες δει.
Ξέρω, ταράζεται η ισορροπία σου μ΄ αυτό.
Σίγουρη ότι δεν χρειαζόταν να το ελέγξεις, τώρα μπαίνεις στη διαδικασία της αμφισβήτησης.
Και αν δεν είναι μόνο η μπλούζα; Αν είναι και άλλα;
«Nα βάλω τα γυαλιά μου» σκέφτεσαι, να δω καλύτερα.
Ποια γυαλιά; Mια χαρά βλέπεις, αρκεί να θέλεις να τα δεις.
Αρχίζεις να πετάς ρούχα στο πάτωμα.
Να κι άλλο με λαδιά, αυτό βρώμικο, αυτό τσαλακωμένο, το άλλο μυρίζει, εκείνο ξεθώριασε και πρέπει να το πετάξεις, να και ένα καθαρό, αλλά θα το ξαναπλύνεις.
Κανένα απόλυτα καθαρό, για να το φορέσεις.
«Τα δεδομένα μου» σκέφτεσαι δυνατά. «Τα βασικά δεδομένα μου, όλα στα άπλυτα».
Πρέπει να τα ξαναπλύνεις όλα, στο λέω. Μην αφήσεις τίποτα άπλυτο, ακοίταχτο, τσέκαρε τα πάντα, μπρος-πίσω, μέσα-έξω.
Και να τα πλύνεις στο μεγάλο πρόγραμμα, στους ενενήντα βαθμούς, εκεί που σκοτώνονται τα πάντα, εκεί που τίποτα δεν μένει ακάθαρτο.
Εκεί που θα κάνει τα δεδομένα σου, ζητούμενα. Εκεί που θα επαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου, τις προτεραιότητές σου, τα θέλω σου, αυτούς που σε νοιάζονται, εκείνους που σ' αγαπούν, αυτούς που σε θέλουν στη ζωή τους και προσπαθούν γι' αυτό.
Αυτούς που έκαναν τα λόγια πράξεις, εκείνους που πιστεύουν σε σένα, και τους άλλους, τους ονειροπόλους, που δεν φοβούνται να αφήσουν το στέρεο έδαφος, να αγαπήσουν, να γελάσουν, να ζήσουν.
Ναι, ξέρω, για ρούχα μιλάγαμε και για λεκέδες.
Αλλά, τελικά, πόσο πιο κοντά σου είναι κάτι εκτός από το ρούχο σου; Τι σε ζεσταίνει περισσότερο, τι σε σκεπάζει, τι σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια; Τι είναι αυτό που κουβαλάς κάθε μέρα, κάθε βράδυ, μια ζωή;
Ένα ρημάδι ρούχο κουβαλάς. Να το έχεις βρώμικο; Γαριασμένο;
Τι κι αν είναι καινούριο, κι αν σου πάει, κι αν είναι στο νούμερό σου; Δεν φτάνει μόνο αυτό. Καθαρό να δεις αν είναι. Καθαρό και ας είναι και παλιό. Ας είναι και πολυφορεμένο. Παλιό αλλά καθαρό.
Βούτα τα όλα, γέμισε πλυντήρια, γέμισε λεκάνες, ρίξε χλωρίνες και πλύνε.
Και όταν θα στεγνώσουν, και μπει λίγος ήλιος μέσα τους και τα φωτίσει, τότε αξίζουν να ξαναμπούν στη ντουλάπα σου, τότε αξίζουν να φορεθούν στην ψυχή σου.
Όλα τα υπόλοιπα, στείλτα σ' αυτούς που βολεύονται με τα βρώμικα.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.