.jpg)
Η επίγνωση μοιάζει με καθρέφτη πάνω στον οποίο καθρεφτίζεται όλη η
εκδήλωση στις αναρίθμητες μορφές της. Ακόμη και κατά τη διάρκεια που
ονειρευόμαστε, η επίγνωση καθρεφτίζει το περιεχόμενο του ονείρου. Έχουμε επίγνωση αυτής της επίγνωσης; Έχουμε
επίγνωση του καθρέφτη που καθρεφτίζει ό,τι εμφανίζεται μπροστά του; Ή
μάλλον, η παρουσία του μας διαφεύγει εντελώς και βρίσκουμε τον εαυτό μας
βαθιά απορροφημένο και ταυτισμένο με τις μορφές που αντανακλώνται πάνω
στην επιφάνεια του;
Μπορούμε έστω και λίγο να νοιώσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην εστίαση της
προσοχής στην επιφάνεια του καθρέφτη και όχι στις μορφές που
προβάλλονται πάνω της, μένουν για λίγο και μετά εξαφανίζονται; Αν
μπορέσουμε να παραμείνουμε με την προσοχή μας εστιασμένη πάνω στην
επιφάνεια, θα ανακαλύψουμε εύκολα και γρήγορα ότι δεν επηρεαζόμαστε από
τα πήγαινε – έλα των μορφών πάνω της.
Θα ανακαλύψουμε επίσης μια βαθιά ευχαρίστηση με οτιδήποτε εμφανίζεται,
ακόμη και με έναν εγωϊκό νου που δυσανασχετεί και μάχεται συνεχώς. Αυτή η
ευχαρίστηση οφείλεται ακριβώς στο ότι αντίθετα από τον εγωϊκό νου, η
επίγνωση δεν προσπαθεί να ελέγξει ή να αλλάξει τη ζωή. Η συνειδητότητα απλά είναι
και επιτρέπει σε όλα τα πράγματα να είναι έτσι όπως είναι, για όσο
διάστημα είναι αυτό που είναι. Ούτως ή άλλως, καμιά μορφή δεν διαρκεί
για πάντα. Εμφανίζεται, παραμένει για κάποιο διάστημα και εξαφανίζεται. Πού; Στον καθρέφτη της επίγνωσης!
Πού είναι εστιασμένη η προσοχή μας; Πού είμαστε απορροφημένοι, ή καλύτερα, υπνωτισμένοι ολόκληρη τη ζωή μας;
Όταν η προσοχή μας πάψει να είναι αποκλειστικά εστιασμένη στις μορφές
και αποκτήσουμε επίγνωση της επίγνωσης, κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό
συμβαίνει μέσα μας. Η αίσθηση του εαυτού μας αλλάζει δραματικά από
εκείνη που έχουμε σε ολόκληρη τη ζωή μας, ως αυτό που ονομάζουμε εγώ.
Σε αντίθεση με τον εγωϊκό νου, η επίγνωση αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο
μυστήριο της ανθρώπινης – και όχι μόνο – ύπαρξης, και σίγουρα δεν μπορεί
να οριστεί με κάποιο τρόπο. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η
επίγνωση «γνωρίζει», χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα σχετικό με τη γνώση
όπως την εννοούμε συνήθως, ως συσσώρευση πληροφοριών. Πέρα απ’ αυτό, δεν
υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικά που συνήθως αποδίδουμε στο άτομο, όπως
φύλο, ηλικία, εμφάνιση κοκ.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει παρατηρητής ως πρόσωπο, αλλά μόνο η
παρατήρηση ως συνεχής διαδικασία επίγνωσης της παρούσας στιγμής. Η
αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην
όλη πορεία της αφύπνισης που πραγματοποιεί κάποιος. Για αρκετό καιρό
όμως, η ενδυνάμωση της αποταύτισης της επίγνωσης από τα περιεχόμενά της,
βοηθιέται να γίνεται μέσα από την αίσθηση ενός διαχωρισμένου
παρατηρητή, ο οποίος την κατάλληλη στιγμή «καταρρέει», φανερώνοντας την
«απρόσωπη» αληθινή του όψη.
Η παρατήρηση του νου είναι το πρώτο και ουσιαστικό βήμα προς την
απελευθέρωση από τον προγραμματισμό του εγώ. Συνήθως όμως δεν είναι
αρκετό από μόνο του, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από την αλλαγή
κατεύθυνσης της εσωτερικής προσοχής. Όταν δηλαδή η προσοχή στρέφεται και
παρατηρεί τον εγωϊκό νου, πετυχαίνει την αναγνώριση του και διαλύει
μερικώς την ομίχλη από την πολύχρονη ταύτιση μαζί του. Δεν μπορεί όμως
να διατηρήσει αυτή τη διαύγεια αν η προσοχή συνεχίσει να παραμένει
στραμμένη στην ίδια πάντα κατεύθυνση: υπάρχει ανάγκη να στραφεί προς
αυτή την ίδια, να αποκτήσει επίγνωση της επίγνωσης και να παραμένει σ’
αυτή την πρωταρχική κατάσταση όλο και περισσότερο.
Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουμε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας όχι ως το μικρό
εγώ που πιστεύαμε μέχρι τότε, ούτε ως τον παρατηρητή – που ναι μεν
παρατηρεί και δεν ταυτίζεται με τον νου, αλλά που πάλι δεν είναι
ξεκάθαρο τι ακριβώς είναι – αλλά ως την καθαρή επίγνωση που είναι
πάντοτε εδώ, τώρα. Από την καινούργια αυτή θέση μπορούμε να ζούμε τη ζωή
μας πραγματικά στιγμή τη στιγμή, ουσιαστικά ανεπηρέαστοι από τη
συνεχιζόμενη πιθανώς φλυαρία του εγωϊκού νου, ο οποίος παύει πια να
αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής μας. Το σημείο αυτό σηματοδοτεί την
αληθινή πνευματική ελευθερία μας.
Συνοψίζοντας, από την ταύτιση με τον εγωϊκό νου μετακινούμαστε στην
σταδιακή αποταύτιση μέσω της καλλιέργειας και ενδυνάμωσης του
παρατηρητή, για να συναντήσουμε τη στιγμή της «κατάρρευσής» του, την
άμεση εμπειρία της αναγνώρισης της ίδιας της επίγνωσης. Η επίγνωση της
επίγνωσης είναι η επιστροφή στην Ουσία, από την οποία στην
πραγματικότητα δεν φύγαμε ποτέ – πώς θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο! Αυτό
είναι το «ξύπνημα από το όνειρο». Η συνειδητή παραμονή στην Ουσία και η
βίωση της ζωής από τη θέση της και όχι από τη θέση του εγωϊκού νου,
είναι αυτό που λέγεται «να ζει κανείς αφυπνισμένος».
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.