Είμαστε περαστικοί...Το θέμα είναι τι αφήνουμε πίσω μας...

Έχει μια ιερότητα η καθημερινή μας Ζωή...

Κάποιος μπορεί αυτήν την καθημερινότητα να την θεωρήσει ρουτίνα... Κινήσεις πέρα-δώθε μηχανικές... άλλοτε υποχρεωτικές, άλλοτε επιλεγμένες... Να εγκλωβίσει την ζωή μέσα σ' αυτές τις κινήσεις... ξυπνάω-εργάζομαι-διασκεδάζω-κοιμάμαι... και ανάμεσα σ' αυτήν την "τετραλογία" κάπου κάπου να επιτρέπει να εμφανίζονται γεγονότα έκτακτα, όπως ένας έρωτας, ένα ταξίδι, κάτι απρόσμενο, που σίγουρα είναι περιορισμένο στον χρόνο της χαράς του ή και της λύπης του... 

Μετά θα πούμε "πάει πέρασε κι αυτό"...

Το να περιμένουμε κάτι να μας εκπλήξει, αυτό το έκτακτο που θα σπάσει την ρουτίνα "ξυπνάω-εργάζομαι-διασκεδάζω-κοιμάμαι», είναι αυτό που κάνει την ζωή να τσουλάει...

Η αναμονή μελλοντικών γεγονότων... η νοσταλγία παρελθοντικών γεγονότων... να έχουμε κάτι να περιμένουμε, ή να θυμόμαστε, για να τσουλήσει η ζωή...

Κι όμως! Η Ζωή δεν τσουλάει... ο χρόνος δεν περνάει, όταν κολλήσει στο μηδέν...
Κάθε μέρα είναι ένα απεριόριστο σήμερα...

Μπορεί ο νους να σταματήσει αυτό το μπρος-πίσω μεταξύ της ανάμνησης και της προσδοκίας, όταν δεν ψάχνουμε τον τρόπο να ζήσουμε, αλλά επιτρέψουμε στο σήμερα να γίνει η έκπληξη και να την καλοδεχτούμε, όπως και να έχει...

Η εμπειρία μας ποτέ δεν είναι αρνητική ή θετική, όταν τολμάμε να ολοκληρωνόμαστε μέσα της κάθε στιγμή που δεν επιτρέπουμε στην ανάσα μας να κόβεται...

Γιατί να είναι σίγουρο πια, ότι η ανάσα δεν κόβεται από μια αρνητική εμπειρία, ούτε παίρνεται από μια θετική εμπειρία...

Κόβεται από αυτήν την αναμονή να περιμένουμε κάτι για να τσουλήσει η ζωή... ας είναι και δυσάρεστο!

Να μην πούμε "πάει πέρασε κι αυτό", περιμένοντας να έρθει κάτι άλλο, αλλά να ανοίγουμε τα μάτια μας στον κόσμο με εκείνη την έκπληξη του παιδιού, που δεν έχει προλάβει να αλλοτριωθεί μεταξύ ανάμνησης και προσδοκίας...

Ποιός μπορεί να ξαναγεννηθεί και να θυμάται ότι ο Θεός είναι μέσα του και εκείνος είναι μέσα στον Θεό, ξεχνώντας τους όρους που του έθεσαν για να γίνει άνθρωπος?

Ποιός μπορεί να ξαναγεννηθεί και να θυμάται την Υπόσχεσή του, ότι όσα βουνά και να ανέβει ή να κατέβει, όσες θάλασσες και να διασχίσει, όσες καταιγίδες ή λιακάδες και να συναντήσει στο διάβα του, εκείνος θα είναι ένας διαβάτης που δεν έχασε τον δρόμο του, αλλά απλά τον περπατάει με ανοιχτή καρδιά?

Δεν υπάρχει το αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε κάπου, παρά σαν μια ακόμα προσδοκία...

Και με προσδοκίες δεν φτάνουμε πουθενά... κάνουμε απλά κύκλους, περιορισμένοι από την αμνησία μας...

και τότε θέλουμε να είμαστε εκλεκτοί... Η αμνησία τούτη δίνει αξίες εκεί που δεν υπάρχουν... Ο Θεός δεν εκλέγει έναν ή δύο για να τον εκπροσωπήσουν... Πόσο αστείο είναι κάτι τέτοιο σαν σκέψη.. .Όσο ακριβώς αστεία είναι και η σκέψη ότι ο Θεός είναι ένας γέροντας που παραφυλάει, να σε τσακώσει στην αδυναμία σου...

Είμαστε περαστικοί...

Αυτό είναι μια Αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει...

Το θέμα είναι τι αφήνουμε πίσω μας...

Υπάρχει ο Λόγος της Αθωότητας και ο Λόγος της κατηγορίας... Και καλούμαστε να επιλέξουμε με ποιό από τα δύο θα Ζήσουμε, γιατί όσο και να κάνουμε πως δεν το ξέρουμε, η επιλογή είναι δική μας τελικά...

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ