Ο Paul Miller εγκατέλειψε την online ζωή για ένα χρόνο. Τώρα μας περιγράφει την εμπειρία του.
Έκανα λάθος.
Πριν από ένα χρόνο εγκατέλειψα το ίντερνετ. Νόμιζα ότι με έκανε αντιπαραγωγικό. Νόμιζα ότι δεν είχε βαθύτερο νόημα. Νόμιζα ότι «διέφθειρε τη ζωή μου».
Έχει περάσει ένας χρόνος από την τελευταία φορά που «σέρφαρα», «τσέκαρα τα μέιλ μου» ή έκανα «like» σε οτιδήποτε. Κατάφερα να παραμείνω αποσυνδεδεμένος, όπως είχα σχεδιάσει
Και τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να σας πω πώς αυτό έλυσε όλα μου τα προβλήματα. Υποτίθεται ότι τώρα είμαι πιο «αληθινός». Πιο τέλειος.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.
Στις αρχές του 2012 ήμουν 26 χρονών και εξοντωμένος. Ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη σύγχρονη ζωή. Ήθελα να δραπετεύσω. Αναρωτιόμουν τι άλλο υπήρχε στη ζωή. Στην «πραγματική ζωή», ίσως. Για κάποιο λόγο, το the Verge ήθελε να με πληρώσει για να βγω offline. Ο στόχος μου ήταν να ανακαλύψω τι είναι αυτό που μου έκανε το ίντερνετ όλα αυτά τα χρόνια. Να καταλάβω το ίντερνετ και να το μελετήσω «από απόσταση». Δεν θα γινόμουν απλώς καλύτερος άνθρωπος, θα μας βοηθούσα όλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Στις 30 Απριλίου 2012 αποσυνέδεσα το καλώδιο Ethernet, έκλεισα το Wi-Fi αντάλλαξα το smartphone με ένα ηλίθιο τηλέφωνο. Ένιωσα πραγματικά καλά. Ένιωσα ελεύθερος.
Όλα ξεκίνησαν ωραία, πολύ ωραία. Η ζωή μου γέμισε: «ζωντανές» συναντήσεις, φρίσμπι, ποδηλατάδες, ελληνική λογοτεχνία. Χωρίς να καταλάβω πώς, έγραψα το μισό μου μυθιστόρημα, έχασα 7 κιλά, χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Ο κόσμος μου έλεγε συνέχεια ότι φαινόμουν πολύ ευτυχισμένος.
Όσο το μυαλό μου άρχισε να τακτοποιεί τις σκέψεις του, η ικανότητα συγκέντρωσης αυξήθηκε. Τους πρώτους δύο μήνες, οι δέκα σελίδες της «Οδύσσειας» ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα μπορώ να διαβάσω 100 σελίδες τη φορά, ή, αν η πρόζα κυλάει εύκολα, μερικές εκατοντάδες.
Έμαθα να εκτιμώ μια σκέψη που δε μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ποστ, αλλά χρειάζεται την έκταση ενός μυθιστορήματος.
Χωρίς την προστασία ενός smartphone, αναγκάστηκα να βγω από το καβούκι μου σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Χωρίς την συνεχή απόσπαση προσοχής άρχισα να έχω μεγαλύτερη επίγνωση της στιγμής. Η αδερφή μου, η οποία είχε απογοητευτεί πολλές φορές προσπαθώντας να μου μιλήσει, λατρεύει με τον τρόπο που μιλάω τώρα. Τους πρώτους μήνες φαινόταν ότι είχα υποθέσει σωστά: το ίντερνετ με αποσπούσε από τον πραγματικό μου εαυτό, τον καλύτερο μου εαυτό. Είχα βγάλει την πρίζα και είχα δει το φως.
Τον περισσότερο καιρό οι πρακτικές πτυχές αυτού του έτους πέρασαν εύκολα. Δεν είχα πρόβλημα να βρίσκω το δρόμο μου στη Νέα Υόρκη και σε άλλα μέρη αγόραζα χάρτινους χάρτες. Επίσης ανακάλυψα ότι τα χάρτινα βιβλία είναι πολύ ωραία.
Για την ακρίβεια, έμαθα ότι τα περισσότερα είναι δυνατά με ή χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ. Δεν χρειάζεσαι μια ετήσια αποχή για να συνειδητοποιήσεις ότι η αδερφή σου έχει συναισθήματα.
Όμως μια μεγάλη αλλαγή ήταν το ταχυδρομείο. Απέκτησα μια ταχυδρομική θυρίδα, και δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν ήταν γεμάτη από γράμματα αναγνωστών. Είναι κάτι που δε συγκρίνεται με τις ηλεκτρονικές κάρτες.
Όμως μετά άρχισα να νιώθω άσχημα, γιατί ποτέ δεν απαντούσα.
Και μετά, για κάποιο λόγο, ακόμα και το να πηγαίνω στο ταχυδρομείο έμοιαζε με αγγαρεία. Άρχισα να φοβάμαι τα γράμματα και σχεδόν δυσανασχετούσα.
Όπως αποδείχτηκε, δέκα γράμματα την εβδομάδα μπορούν να αποδειχτούν τόσο καταπιεστικά όσο χίλια email τη μέρα. Και κάπως παρόμοια ήταν η εξέλιξη σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Για να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, χρειαζόμουν κίνητρο, άσχετα με το ίντερνετ. Το να βγαίνω έξω και να κάνω παρέα με ανθρώπους απαιτούσε το ίδιο κουράγιο όπως πάντα.
Ένα χρόνο μετά, δεν κάνω τόσο ποδήλατο. Το φρίσμπι μαζεύει σκόνη. Τις περισσότερες εβδομάδες δε βγαίνω να δω κόσμο. Το αγαπημένο μου μέρος είναι ο καναπές. Βάζω τα πόδια στο τραπεζάκι, παίζω ένα βίντεο γκέιμ. Περνάω μέρες στη σειρά χωρίς να βγαίνω έξω. Όταν η ύπαρξη μου χωρίς ίντερνετ καθιερώθηκε, οι χειρότερες πλευρές του εαυτού μου ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Το τηλέφωνο έμενε από μπαταρία, και κανείς δε μπορούσε να με βρει. Κάποια στιγμή οι γονείς μου έστειλαν την αδερφή μου να δει αν είμαι καλά. Μέσω ίντερνετ είναι εύκολο να διαβεβαιώσεις τους ανθρώπους ότι είσαι καλά, εύκολο να συνεργαστείς, εύκολο να είσαι ένα μέρος της κοινωνίας.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δε μπορώ να κατηγορήσω το ίντερνετ για τα προβλήματά μου. Έχω πολλές από τις ίδιες προτεραιότητες που είχα πριν αφήσω το ίντερνετ: οικογένεια, φίλοι, δουλειά, μάθηση. Και δεν έχω καμία εγγύηση ότι θα τις τιμήσω όταν επιστρέψω online, και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα το κάνω. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι δεν θα φταίει το ίντερνετ. Θα ξέρω ποιός ευθύνεται, και ποιός μπορεί να το διορθώσει.
Έκανα λάθος.
Πριν από ένα χρόνο εγκατέλειψα το ίντερνετ. Νόμιζα ότι με έκανε αντιπαραγωγικό. Νόμιζα ότι δεν είχε βαθύτερο νόημα. Νόμιζα ότι «διέφθειρε τη ζωή μου».
Έχει περάσει ένας χρόνος από την τελευταία φορά που «σέρφαρα», «τσέκαρα τα μέιλ μου» ή έκανα «like» σε οτιδήποτε. Κατάφερα να παραμείνω αποσυνδεδεμένος, όπως είχα σχεδιάσει
Και τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να σας πω πώς αυτό έλυσε όλα μου τα προβλήματα. Υποτίθεται ότι τώρα είμαι πιο «αληθινός». Πιο τέλειος.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.
Στις αρχές του 2012 ήμουν 26 χρονών και εξοντωμένος. Ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη σύγχρονη ζωή. Ήθελα να δραπετεύσω. Αναρωτιόμουν τι άλλο υπήρχε στη ζωή. Στην «πραγματική ζωή», ίσως. Για κάποιο λόγο, το the Verge ήθελε να με πληρώσει για να βγω offline. Ο στόχος μου ήταν να ανακαλύψω τι είναι αυτό που μου έκανε το ίντερνετ όλα αυτά τα χρόνια. Να καταλάβω το ίντερνετ και να το μελετήσω «από απόσταση». Δεν θα γινόμουν απλώς καλύτερος άνθρωπος, θα μας βοηθούσα όλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Στις 30 Απριλίου 2012 αποσυνέδεσα το καλώδιο Ethernet, έκλεισα το Wi-Fi αντάλλαξα το smartphone με ένα ηλίθιο τηλέφωνο. Ένιωσα πραγματικά καλά. Ένιωσα ελεύθερος.
Όλα ξεκίνησαν ωραία, πολύ ωραία. Η ζωή μου γέμισε: «ζωντανές» συναντήσεις, φρίσμπι, ποδηλατάδες, ελληνική λογοτεχνία. Χωρίς να καταλάβω πώς, έγραψα το μισό μου μυθιστόρημα, έχασα 7 κιλά, χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Ο κόσμος μου έλεγε συνέχεια ότι φαινόμουν πολύ ευτυχισμένος.
Όσο το μυαλό μου άρχισε να τακτοποιεί τις σκέψεις του, η ικανότητα συγκέντρωσης αυξήθηκε. Τους πρώτους δύο μήνες, οι δέκα σελίδες της «Οδύσσειας» ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα μπορώ να διαβάσω 100 σελίδες τη φορά, ή, αν η πρόζα κυλάει εύκολα, μερικές εκατοντάδες.
Έμαθα να εκτιμώ μια σκέψη που δε μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ποστ, αλλά χρειάζεται την έκταση ενός μυθιστορήματος.
Χωρίς την προστασία ενός smartphone, αναγκάστηκα να βγω από το καβούκι μου σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Χωρίς την συνεχή απόσπαση προσοχής άρχισα να έχω μεγαλύτερη επίγνωση της στιγμής. Η αδερφή μου, η οποία είχε απογοητευτεί πολλές φορές προσπαθώντας να μου μιλήσει, λατρεύει με τον τρόπο που μιλάω τώρα. Τους πρώτους μήνες φαινόταν ότι είχα υποθέσει σωστά: το ίντερνετ με αποσπούσε από τον πραγματικό μου εαυτό, τον καλύτερο μου εαυτό. Είχα βγάλει την πρίζα και είχα δει το φως.
Τον περισσότερο καιρό οι πρακτικές πτυχές αυτού του έτους πέρασαν εύκολα. Δεν είχα πρόβλημα να βρίσκω το δρόμο μου στη Νέα Υόρκη και σε άλλα μέρη αγόραζα χάρτινους χάρτες. Επίσης ανακάλυψα ότι τα χάρτινα βιβλία είναι πολύ ωραία.
Για την ακρίβεια, έμαθα ότι τα περισσότερα είναι δυνατά με ή χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ. Δεν χρειάζεσαι μια ετήσια αποχή για να συνειδητοποιήσεις ότι η αδερφή σου έχει συναισθήματα.
Όμως μια μεγάλη αλλαγή ήταν το ταχυδρομείο. Απέκτησα μια ταχυδρομική θυρίδα, και δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν ήταν γεμάτη από γράμματα αναγνωστών. Είναι κάτι που δε συγκρίνεται με τις ηλεκτρονικές κάρτες.
Όμως μετά άρχισα να νιώθω άσχημα, γιατί ποτέ δεν απαντούσα.
Και μετά, για κάποιο λόγο, ακόμα και το να πηγαίνω στο ταχυδρομείο έμοιαζε με αγγαρεία. Άρχισα να φοβάμαι τα γράμματα και σχεδόν δυσανασχετούσα.
Όπως αποδείχτηκε, δέκα γράμματα την εβδομάδα μπορούν να αποδειχτούν τόσο καταπιεστικά όσο χίλια email τη μέρα. Και κάπως παρόμοια ήταν η εξέλιξη σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Για να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, χρειαζόμουν κίνητρο, άσχετα με το ίντερνετ. Το να βγαίνω έξω και να κάνω παρέα με ανθρώπους απαιτούσε το ίδιο κουράγιο όπως πάντα.
Ένα χρόνο μετά, δεν κάνω τόσο ποδήλατο. Το φρίσμπι μαζεύει σκόνη. Τις περισσότερες εβδομάδες δε βγαίνω να δω κόσμο. Το αγαπημένο μου μέρος είναι ο καναπές. Βάζω τα πόδια στο τραπεζάκι, παίζω ένα βίντεο γκέιμ. Περνάω μέρες στη σειρά χωρίς να βγαίνω έξω. Όταν η ύπαρξη μου χωρίς ίντερνετ καθιερώθηκε, οι χειρότερες πλευρές του εαυτού μου ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Το τηλέφωνο έμενε από μπαταρία, και κανείς δε μπορούσε να με βρει. Κάποια στιγμή οι γονείς μου έστειλαν την αδερφή μου να δει αν είμαι καλά. Μέσω ίντερνετ είναι εύκολο να διαβεβαιώσεις τους ανθρώπους ότι είσαι καλά, εύκολο να συνεργαστείς, εύκολο να είσαι ένα μέρος της κοινωνίας.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δε μπορώ να κατηγορήσω το ίντερνετ για τα προβλήματά μου. Έχω πολλές από τις ίδιες προτεραιότητες που είχα πριν αφήσω το ίντερνετ: οικογένεια, φίλοι, δουλειά, μάθηση. Και δεν έχω καμία εγγύηση ότι θα τις τιμήσω όταν επιστρέψω online, και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα το κάνω. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι δεν θα φταίει το ίντερνετ. Θα ξέρω ποιός ευθύνεται, και ποιός μπορεί να το διορθώσει.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.