Ήταν περασμένες δύο όταν αποφάσισα να κλείσω τον υπολογιστή και να πάω για ύπνο. Καθώς βούρτσιζα τα δόντια μου κοίταξα τυχαία στον καθρέφτη κι έμεινα εκεί να κοιτάζω… «Πάρε μία ανάσα επιτέλους» είπα στον εαυτό μου και στιγμιαία πέρασαν από το μυαλό όλα όσα είχα θυσιάσει τον τελευταίο καιρό, μην γνωρίζοντας ούτε εγώ η ίδια το γιατί.
«Πάρε τηλέφωνο τη γιαγιά σου να δεις τι κάνει γιατί ήταν στο νοσοκομείο» μου είπε ο μπαμπάς μου. Πέρασαν τρεις ημέρες από τότε και θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να το κάνω. Τώρα τελευταία πλήθαιναν όλα αυτά που θυμόμουν ότι είχα ξεχάσει να κάνω. Μήπως τελικά είχα ξεχάσει να ζω μέσα σε αυτή την τόσο πολυάσχολη ζωή μου;
Ναι, είναι η απάντηση. Και δεν είμαι η μόνη. Μιλάμε με φίλους στο chat για να τους πούμε ότι τρέχουμε και δεν φτάνουμε, κάνουμε like σε φωτογραφίες και στάτους για να δηλώσουμε το «παρών», ανεβάζουμε τραγούδια και πονεμένους στίχους για να εκφράσουμε το πώς νιώθουμε και ακόμα δεν καταλαβαίνουμε τι πραγματικά πρέπει να κάνουμε. Ξεφυλλίζουμε τις σελίδες στο ημερολόγιο σαν να μην έχει σημασία ο χρόνος που περνά, σαν να έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Μόνο που την αφήνουμε πίσω μας χωρίς να το καταλάβουμε.
Ζώντας σε μία εποχή που και η παραμικρή δουλειά είναι «θείο δώρο», το οποιοδήποτε καθήκον είναι αξιοζήλευτο και θεμιτό και οι ολοένα αυξανόμενες υποχρεώσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα, φτάσαμε στο σημείο να μην ανασαίνουμε. Ή μάλλον το κάνουμε αλλά από ανάγκη. Δεν ξέρω αν ήταν οι μαύροι κύκλοι ή το γεγονός ότι δεν βρίσκω μία ώρα να πάω να βρω φόρεμα για το γάμο της κολλητής μου που με έκαναν να σκεφτώ ότι μάλλον έχω χτίσει λάθος την καθημερινότητά μου κι έχω δεν έχω δώσει την προτεραιότητα που πρέπει σε κάποια πράγματα. Και δώστου τα πρότζεκτ για να μην μείνεις εκτός αγοράς, για να εμπλουτίσεις βιογραφικό, για να κάνεις κύκλο, για να είσαι μέσα στα πράγματα και δώστου να φορτώνεσαι επιπλέον δουλειές που φτάνεις και σε ένα σημείο να αναρωτιέσαι γιατί τα κάνεις όλα αυτά.
Εδώ και καιρό δεν μπορούσα να δώσω απάντηση, αλλά κατάλαβα ότι αν συνέχιζα έτσι θα έφτανα με μαθηματική ακρίβεια να ζω μέσα από έναν υπολογιστή κι ένα κινητό. Και κάπου εκεί είπα να πάρω μία ανάσα και σου προτείνω να κάνεις το ίδιο. Δεν θα είναι εύκολο να αρχίζεις να κόβεις εργατοώρες, να κάνεις καλύτερη διαχείριση του χρόνου σου, να μάθεις να λες περισσότερα όχι, να αξιολογείς καλύτερα τις καταστάσεις, και κυρίως, να μάθεις να ανασαίνεις βαθιά και αργά. Η αναπνοή είναι ένας τρόπος για να διώχνεις τις τοξίνες, μάς είχαν πει κάποτε σε ένα μάθημα γιόγκα. Αύριο, μετά από καιρό και αφού διχάστηκα για το αν θα έπρεπε να μείνω σπίτι να γράψω για να ελαφρύνω την εβδομάδα που έρχεται, είπα να ξαναπάω για γιόγκα. Δύο ώρες επανασύνδεσης με τον εαυτό μου είναι μία αρχή. Εύχομαι καλή αρχή και σένα!
Φωτό από: Bhumika Bhatia / (CC BY 2.0)
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.