Η Τέχνη σου δίνει τη δυνατότητα να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια και τα εφήμερα, ο έρωτας σου δίνει το καθολικό και αναλλοίωτο υπόδειγμα του πως πρέπει να είναι η ζωή.

 

Ρωτάνε το δάσκαλο οι νεαροί να τους εξηγήσει πως είναι ο πετυχημένος άνθρωπος, σήμερα τον 21ο πια αιώνα. Είχαν στο μυαλό τους κάτι από ταξίδια ή επαγγέλματα με χρήμα και απολαβές, είχαν φαίνεται και κάποια πεντέξι πανεπιστήμια ή κολέγια, μερικές βόλτες με πανάκριβα αυτοκίνητα ή ελικόπτερα, ή ακόμα διακοπές με φίλους και οικογένεια, ποιος ξέρει… 

 Απάντησε απλά, στεγνά, δωρικά, απερίφραστα: η αγάπη. 

Αυτό αν το κατορθώσετε, συνέχισε, στον 21ο αιώνα, τον αιώνα τον κατ’ εξοχήν ανέραστο, απρόσωπο, μοναχικό θα είστε ευτυχισμένοι. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ότι πιο συγκλονιστικό μπορεί κανείς να ζήσει στη ζωή του… Ήθελε φαίνεται ο δάσκαλος να καταλάβουν τα παιδιά που τον ρωτήσανε, ότι το σημαντικότερο δώρο στη ζωή είναι το αίσθημα της αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας απέναντι στον άλλον και πως μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα… (Δημήτριος Θεοδώρου)

Γράφει ο Ελύτης στα Ελεγεία της Οξώπετρας :  «’Οτι ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό / που οι μάγοι διατείνονται. / Αλλά ζωή δεύτερη ατραυμάτιστη στον αιώνα»

Η ποιητική γλώσσα «εκρήγνυται» στην προσπάθειά της να δοθεί το θαύμα του έρωτα και της αγάπης. Γινόμαστε όλοι, μπροστά στον έρωτα, παιδιά που συλλαβίζουν, έχουμε την αίσθηση του πρωτόγνωρου, του ανερμήνευτου, μετατρέπεται ο έρωτας σε υπερβατικό άρμα, όπως η Τέχνη και σου δίνει τη δυνατότητα να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια και τα εφήμερα, το ενδιάμεσο μόχθο, μαυρίλα και βαρβαρότητα που λέγεται ζωή [Σοπενχάουερ] και να αγαλλιάσει την ψυχή σου με την ομορφιά της σχέσης, του τρόπου αυτού της ύπαρξης. Ο έρωτας σου δίνει το καθολικό και αναλλοίωτο υπόδειγμα του πως πρέπει να είναι η ζωή.

Κλείνω με το Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων [Γιανναράς] που θέλει όχι να υπάρχουμε και επί πλέον να αγαπάμε, αλλά να υπάρχουμε στο μέτρο που αγαπάμε και εξ αιτίας της αγάπης.

Ήθελε φαίνεται ο δάσκαλος να καταλάβουν τα παιδιά που τον ρωτήσανε, ότι το σημαντικότερο δώρο στη ζωή είναι το αίσθημα της αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας απέναντι στον άλλον και πως μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα, καταφέρνοντας να ξεφύγουμε από τα καθηλωτικά δεσμά του ατομοκεντρισμού μας που επιβάλλει η φύση μας, να μπορέσει το αύριο να γίνει περισσότερο υποφερτό, περισσότερο ανθρώπινο, με μια αίσθηση χαράς και ελπίδας που φαίνεται να εκλείπει από τη σημερινή λαίλαπα των διαρκώς αυξανόμενων χρησιμοθηρικών, ατομικιστικών, μικρόνοων αντιλήψεων.

[ΠΗΓΗ: Δημήτριος Θεοδώρου, από το προσωπικό ιστολόγιο του:  http://dimitriostheodorou.wordpress.com/  ]

 ta4mx

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ