Στο πρώτο και δεύτερο μέρος υποστηρίξαμε ότι οι σκληρές, ασυνεπείς ή αντιφατικές στάσεις των γονιών* οδηγούν τα παιδιά στη διαμόρφωση ενός σκιώδη, μη αυθεντικού εαυτού.
Πρόκειται για μία θέση που, ασφαλώς, σηκώνει κριτική.
Ας πούμε, θα μπορούσε κάποιος να μας "κατηγορήσει" ότι διαπράττουμε σφάλμα αποδίδοντας (αναπόδεικτες) αιτιώδεις σχέσεις μεταξύ του πώς είμαστε ως ενήλικες και του πώς μεγαλώσαμε. Ή ότι στην προσπάθειά μας να βρούμε μια αιτία (ή έναν φταίχτη…)
για τα προβλήματά μας, παραβλέπουμε άλλους παράγοντες που, ίσως, εμπλέκονται στη διαδικασία (για παράδειγμα, την ιδιοσυγκρασία του παιδιού).
Η μηχανιστική αναγωγή όλων των προβλημάτων μας αποκλειστικά στην παιδική ηλικία, ενδεχομένως, είναι σφάλμα. Όμως, αν υποθέσουμε ότι όλοι είμαστε το αποτέλεσμα των εμπειριών μας, είναι, μάλλον, ασφαλές να υποστηρίξουμε ότι οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, δεν μπορούν παρά να μας επηρεάζουν με κάποιο τρόπο.
Δεν σημαίνει ότι η επιρροή αυτή είναι η πιο σημαντική, ούτε ότι είναι η μόνη σημαντική, αλλά η εμπειρία λέει ότι είναι από τις πιο σημαντικές.
Η σχέση με τους γονείς είναι η πρώτη σχέση που αναπτύσσουμε ερχόμενοι στον κόσμο, το πρώτο περιβαλλοντικό αποτύπωμα επάνω μας, η πρώτη επίδειξη και η πρώτη εκπαίδευση.
Και μάλιστα σε μια στιγμή που δεν έχουμε τα μέσα (γνωστικά, συναισθηματικά ή άλλα) να την κρίνουμε, να την αξιολογήσουμε, και να την δεχτούμε ή απορρίψουμε. Για καλό ή για κακό είμαστε ανίσχυροι απέναντί της.
Το ζητούμενο δεν είναι να κατηγορηθούν οι γονείς. Εκείνοι τόσα μπορούσαν και τόσα έκαναν. Ήταν αυτοί που ήταν και έκαναν αυτά που έκαναν.
Προφανώς είχαν τα δικά τους τυφλά σημεία κι ένας άνθρωπος που δεν πατάει καλά στα πόδια του είναι δύσκολο να μην ξεπεράσει τα όρια αν πάρει στα χέρια του εξουσία.
Το πιθανότερο είναι ότι και οι ίδιοι αντιμετώπισαν κατάχρηση εξουσίας κάποτε και απλώς συνέχισαν τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς είναι τόσο αποσυνδεδεμένοι από τον εαυτό τους και τις πράξεις τους, που συχνά δεν έχουν καν επίγνωση του πώς φέρονται, όμως… έτερον εκάτερον. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Ακόμα κι αν αγαπούν τα παιδιά τους με έναν δικό τους τρόπο, αυτοί οι γονείς δεν μπορούν να αγαπήσουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που εκείνα χρειάζονται.
Η ειρωνεία είναι ότι η στάση τους βρίσκεται σε μεγάλη συμφωνία με την τρέχουσα κοινωνική συνθήκη η οποία εξακολουθεί να προκρίνει τον άκριτο σεβασμό στους μεγαλύτερους, την τυφλή πίστη στην ιεραρχία και την υποταγή στην εξουσία.
Την πρώτη γεύση όλων αυτών των κοινωνικών επιταγών την παίρνουμε ως παιδιά στη σχέση μας με τους γονείς. Κοντά τους μαθαίνουμε για πρώτη φορά την έννοια της εξουσίας και ακόμα μαθαίνουμε με ποιο τρόπο η έννοια της δύναμης παρεισφρέει στις σχέσεις. Δεν μαθαίνουμε τίποτα για την ισότητα ή αμοιβαιότητα, ούτε ακούμε τίποτα για το σεβασμό του άλλου και την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι σε κάθε σχέση ένας είναι ο δυνατός και ένας ο αδύναμος, ένας αυτός που νικά και ένας αυτός που χάνει. Και με βάση αυτές τις διδαχές, διαλέγουμε με τη σειρά μας θέση μεγαλώνοντας.
* Στο εξής, όπου αναφέρεται η λέξη «γονείς» εννοούνται οι άνθρωποι που φροντίζουν τα παιδιά, όποιοι και αν είναι αυτοί, σε όποιο φύλο κι αν ανήκουν.
ΤΙ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΑΥΤΟ;
Για καλό δικό μας, έχει αξία να καταλάβουμε ότι η προσαρμογή μας κατά την παιδική ηλικία δεν ήταν ενδεικτική της δειλίας ή ανικανότητάς μας.
Δεν είχαμε τρόπο τότε να καταλάβουμε τα παράλογα που ζούσαμε, ούτε να αντιληφθούμε τη βία και τη χειραγώγηση.
Αντιμέτωποι με συνθήκες απίστευτα σκληρές, αποδειχτήκαμε αρκετά ανθεκτικοί ώστε να επιβιώσουμε, αν και με ελαφρώς παράδοξο, ανορθόδοξο τρόπο. Όπως το δέντρο.
Το δέντρο όσο και να το στριμώξεις, όσο περιορισμένο κι αν είναι, θα βρει δρόμο προς τον ήλιο και θα μεγαλώσει.
Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά – αυτή είναι η φύση του.
Είναι γεγονός πως, αν μεγαλώσει σε φτωχό περιβάλλον, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο κορμός και τα κλαδιά του να στραβώσουν, το φύλλωμά του να ζαρώσει και το χρώμα του να μην γίνει πολύ ζωηρό. Σε εμάς που το παρατηρούμε απέξω, το δεντράκι αυτό, μπορεί να φαίνεται άσχημο, άρρωστο, παράξενο ή άχρηστο, όμως εκείνο έκανε το καλύτερο που μπορούσε με τα περιορισμένα μέσα που είχε στη διάθεσή του, κι αυτό που δηλώνει με την παρουσία του είναι η επιθυμία να ζήσει…
Έτσι κι εμείς. Επιθυμούμε να ζήσουμε, έστω και χωρίς ξεκάθαρη εικόνα του ποιοι είμαστε και έχοντας ως μοναδικά εφόδια μια σειρά από κακοσχεδιασμένους και αποπροσανατολιστικούς χάρτες. Χάρτες που, αντί να καθοδηγούν σωστά τα βήματά μας σε σχέση με τον εαυτό μας, τον κόσμο και τους άλλους, συχνά μας παραπλανούν.
Κάποιες διαδρομές είναι λάθος, κάποιες έχουν σβηστεί και κάποιες άλλες δεν αποτυπώνονται καν.
Είναι στατικοί οι χάρτες μας, δεν έχουν τη δυνατότητα ανανέωσης ή αλλαγής, ούτε τη δυνατότητα ενσωμάτωσης νέων δεδομένων.
Είναι το μόνο εργαλείο πλοήγησης που διαθέτουμε στη ζωή και δεν είναι αρκετά αξιόπιστο ώστε να βασιστούμε πάνω του.
Το έχουμε αναφέρει ήδη και θα το ξαναπούμε: Το να μην σε έχουν αγαπήσει όταν περισσότερο το είχες ανάγκη είναι από τα πιο δύσκολα – σχεδόν δεν αντέχεται.
Προτιμούμε να συσκοτίσουμε την πραγματικότητα που ζήσαμε παρά να το παραδεχτούμε. Έτσι, επιλέγουμε να "ξεχάσουμε" ή παρηγορούμε τον εαυτό μας σκεπτόμενοι ότι εκείνοι"έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν" ή, ακόμα χειρότερα, κόντρα σε όλα τα δεδομένα και τις αισθήσεις μας, πάμε στο άλλο άκρο και πείθουμε τον εαυτό μας ότι ζήσαμε μια "ευτυχισμένη" παιδική ηλικία.
Το πρόβλημα είναι ότι, παραποιώντας όσα ζήσαμε, βάζουμε σοβαρή υποψηφιότητα να αναπτύξουμε κάποιου είδους "διαταραγμένο" τρόπο ύπαρξης ή, με άλλα λόγια, κάποιου είδους "διαταραχή" στον τρόπο συσχέτισης με τη ζωή και τους άλλους.
Το τραυματισμένο παιδί που υπήρξαμε κάποτε, πάντοτε θα βρίσκει τρόπους να κάνει την εμφάνισή του, όσο κι αν εμείς αρνούμαστε ή διαστρεβλώνουμε την αλήθεια του. Περίπου σαν να έχει δική του βούληση, το πληγωμένο παιδί μέσα μας θα εμφανίζεται ξανά και ξανά ζητώντας δικαίωση, ενώ εμείς θα το φιμώνουμε ξανά και ξανά με νέες αρνήσεις και νέες διαστρεβλώσεις.
Επίδεσμο στον επίδεσμο μια ζωή μέχρι να αποφασίσουμε, ίσως, να κάνουμε κάτι.
Όταν ήμουν 7 χρονών περίπου ζήτησα απο τον ΘΕΌ να αναλάβει την ύπαρξη μου σαν πατέρας και μητέρα. Να γίνει αυτός η οικογένεια μου,και έτσι και έγινε. Μεγάλωσα σε μια φυσιολογική οικογένια, που απλά μόνο η μάνα μου είχε δίκιο και άποψη και απόρριψη για όλα όσα γινόταν στην ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μνήμη ομιλίας μου με τον Θεό από ενάμιση χρόνων (Εννοώ ομιλία μέσα Στην σκέψη μου και στην ψυχή μου).
Αυτό με έσωσε από όλοι την ανθρώπινη κακία και αδιαφορία δίνοντας μου λύσεις για πολλά γεγονότα στην ζωή μου.Χαριζωντας μου δύναμη και μια απέραντη αγάπη για όλων τον κόσμο .
Αυτο που με προβληματίζει ειναι γιατι σαν Παιδιά Ενώ μπορούμε να δούμε μέσα μας το φως που μας μιλάει επιλέγουμε να μην το κάνουμε. Οι γονείς ενεργούν απέναντί στα Παιδιά τους ανάλογα του χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει οποτε δεν μπορούμε να τους κατηγορούμε μια ζωή για την δική μας ζωή. Το φως ομος υπάρχει μέσα μας ,γιατί η πλειοψηφία μας σαν Παιδιά το αφήνει να χαθεί ;Γιατί;
Αφηνόμαστε ακυβέρνητη παρασυρμένοι των γεγονότων της ζωή μας;Ως παιδιά Ως ύπαρξης η ψυχή μας γνωρίζει τα πάντα ,τα χάνουμε γιατί κάνεις δεν μας ξαναγεμίσει με την ενέργεια του Θεού, μένουμε πολύ
Νωρεις από καύσιμα. Ας δώσουμε ένα πολύτιμο δώρο στα μωρά μας και ας αρχίσουμε να τους μιλάμε πολύ πριν την σύλληψη τους για την πανέμορφη και δυνατή αγάπη του Θεού και ας τους χαρίσουμε την ελπίδα του για πάντα μέσα στις καρδιάς τους.ΑΥΤΟ είναι που λειτούργησε σε μένα. Είχα πάντα μέσα μου την ελπίδα και την αγάπη του τριαδικου μας Θεού των αγγέλων και Αγίων του που με βοήθησαν σε κάθε βήμα της ζωής μου και της δικής μου οικογένειας.