ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ...

Η ζωή δεν είναι τεστ, ούτε διαγωνισμός, με βασική προϋπόθεση του ποιος θα είναι καλύτερος, ή ποιος θα κόψει το νήμα πρώτος. Αυτά όλα, είναι δημιουργήματα. Δεν υπάρχει νήμα. Όπως και δεν υπάρχει ύλη για διάβασμα, ή συγκεκριμένα βήματα…

Αυτό που υπάρχει, είναι η Μοναδικότητα του καθένα μας. Που λόγω της Νοητικής διδασκαλίας των μαζών, δημιουργεί πλήθη, κοπάδια, αντί για Αυτόνομες, Αυτοκυρίαρχες Ατομικότητες. Καμία προτροπή (δυστυχώς), μέσα στη Νοητική θεώρηση που συντηρεί αυτός ο κόσμος, προς ανάπτυξη μέσα στον καθένα μας, του να είναι απλά…….. ο Εαυτός του…..

Όλοι μας, γεννιόμαστε σε αυτόν τον τόπο όμως, έχοντας κάποια «χαρίσματα». Κάποιες τάσεις συμπεριφοράς, ή τάσεις για δημιουργία, οι οποίες όταν βγούν στην επιφάνεια, και εργαστούμε με αυτές, μας κάνουν πραγματικά να «ανθίζουμε».

Αφορούν όλα όσα «κάνουμε», και μέσω αυτών, νιώθουμε τόσο, μα τόσο όμορφα... Και ενώ βγαίνουν, (αναδύονται από εμάς) αβίαστα, ποτέ (εμείς), δεν σταθήκαμε να τα παρατηρήσουμε, με αποτέλεσμα να είναι τόσο αυτονόητα τελικά, που δεν τα αναγνωρίζουμε καν. Όμως, εξαιτίας των μέτρων και των σταθμών αυτού του κόσμου, (από τις γενικές τάσεις του φαίνεστε), όλη η ενέργεια μας, δεν κατευθύνεται προς αυτά, αλλά πάει τελικά σε άλλα πράγματα. Σε πράγματα, που η «αξία» μας στα μάτια των άλλων, και του ίδιου του εαυτού μας, (για να νιώθουμε πως είμαστε «κάτι»), παίρνουν διαστάσεις εμμονής. Έτσι, χάνουμε ενέργεια, χάνουμε χρόνο, χάνουμε ζωή…

Δεν έχουν να κάνουν με το επάγγελμα μας όμως, (όλες αυτές οι τάσεις, ή τα χαρίσματα). Ούτε με καμία είδους «ταυτοποίηση», ή «ταμπέλωμα», που μπαίνει σε πλαίσια χαρακτηρισμών. Ναι. Από τους άλλους όταν τα εκφράζουμε, (αν τα εκφράζουμε), σίγουρα επέρχονται κάποιοι χαρακτηρισμοί μεν για το άτομο μας, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ να περιγράφουν την πραγματική τους ουσία. Γιατί αυτήν την ουσία, ούτε οι ίδιοι μπορούμε, (ακόμα κι όταν τα αναγνωρίζουμε), να την εντάξουμε σε κάτι γνωστό… Θα μοιάζει (ίσως) με κάτι, αλλά δεν θα είναι…

Αυτά, θα είναι «η σφραγίδα μας», (σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα). Και αν παρατηρήσουμε, τότε θα διαπιστώσουμε, πως συνοδεύουν, κάθε εργασία που θα διαλέξουμε ως επάγγελμα, κάθε χόμπι, κάθε φέρσιμο μας, κάθε ομιλία, κάθε τι, που θα «εμφανίζει» εκφράσεις μας, κινήσεις, στο χώρο που υπάρχουμε… Μία άλλη ποιότητα. Ευγενική, πράα, σχεδόν μεθυστική… Και για μας, και για τους πάντες γύρω μας…. Όλα αυτά, (επάγγελμα, χόμπι, οικογένεια, φίλοι, σύντροφοι, ξαφνικά συμβάντα), θα αποτελούν απλά, «το μέσο», για να βιώνουμε αυτά τα Μοναδικά μας χαρακτηριστικά.

Πολλές φορές όμως, εμπόδιο στην εξωτερίκευση τους από μας, (θεωρούμε), γίνονται οι άλλοι… Η ανησυχία μας, (ο φόβος), για την κρίση τους... Γιατί αν μας κρίνουν, (αρνητικά), θα μας υποβιβάσουν, (νομίζουμε), θα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, (ενώ θέλουμε να είμαστε αρεστοί σε όλους), και εν τέλει, (υπάρχει περίπτωση), ακόμα και να μας απορρίψουν. (Πιστεύουμε).  Αχ, αυτή η απόρριψη… Τότε, θα είμαστε, (πάλι νομίζουμε), δακτυλοδεικτούμενοι, άνθρωποι προς αποφυγή, άρα εν τέλη, θα μας αφήσουν μόνους…  Πόσο μεγάλη παρανόηση…

Έτσι, τι κάνουμε πολλές φορές; (Όταν έχουμε ανακαλύψει κάποια από αυτά).

Είτε τα κρύβουμε εντελώς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεν, αλλά να μην εκδηλώνονται ποτέ, και άρα να έχουμε μόνιμα ένα βάρος, (που φτάσει αυτό το βάρος να το θεωρούμε σαν  φυσιολογική τελικά κατάσταση για μας),

είτε, τα εκδηλώνουμε στα «κρυφά». Δηλαδή, τα λειτουργούμε όταν είμαστε «εντελώς» μόνοι. Τότε, που δεν μας βλέπει κανείς…

Σε αυτήν την τελευταία όμως περίπτωση, είναι που καταλήγουμε τελικά αποκομμένοι από τους πάντες. (Μια και τότε επιλέγουμε οι ίδιοι ουσιαστικά, χωρίς να μας έχει διώξει κανείς, να μένουμε μόνοι μας, κι αυτό, για να μην κατακριθούμε). Και να η απογοήτευση, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η αποσύνθεση… Αυτή, είναι η βασική αιτία των πάσης φύσεως ψυχώσεων, εξαιτίας κατάκρισης του εαυτού μας. Μία καθαρή αυτοκτονία…

Αν παραμείνουμε στον κόσμο και δεν εκδηλώνουμε (ποτέ) τον Εαυτό μας, τότε, επειδή βέβαια δεν μπορούμε (από τη φύση), ενώ είμαστε λεμονιά, να προσπαθούμε να παράγουμε μόνο «πορτοκάλια», (μια και αυτά έχουν «ζήτηση στην αγορά»), σημαίνει πως συνεχώς, (όταν σαν λεμονιά επιμένουμε να βγάλουμε πορτοκάλια), καταπιέζουμε τον Εαυτό μας, τα θέλω μας, την έκφραση μας, την ενέργεια μας, τη ζωή μας, το Είναι μας…

Σαν μια χύτρα που συσσωρεύει πίεση. Και συσσωρεύει, και συσσωρεύει… Κι όταν η συσσώρευση φτάσει στα όρια της, τότε, με κάποια σωματική ασθένεια, (μια και όλη αυτή η πίεση θα κάνει την εμφάνιση της στην ύλη με αυτόν τον τρόπο, της ασθένειας), θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, όσες θεραπείες κι αν κάνουμε, όσους γιατρούς κι αν επισκεφτούμε.

Χρειάζεται κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, πως πρέπει να πάψουμε να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι. (Ή ότι θέλουν οι άλλοι από μας και δεχόμαστε να τους «κάνουμε τα χατίρια»). Ως άλλοι, οι σύζυγοι, οι φίλοι, ο περίγυρος, η γειτονιά, η κοινωνία, το κράτος, ή θρησκεία…. Μεγάαααλη η λίστα. Πολλές φορές σαν άλλοι, ακόμα και με την έννοια «των ομάδων» στις οποίες θεωρούμε πως ανήκουμε. Με βάση το φύλλο μας, την ηλικία μας, την εργασία μας, τη μόρφωση μας, την εμφάνιση μας. Μία είναι η βασική ομάδα στην οποία βρισκόμαστε. (Και όχι ανήκουμε). Αυτή της ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει πως όλες οι άλλες, αυτές όλων των αντρών, ή των γυναικών, ή των μορφωμένων, ή των μεσήλικων ή των νέων, ή των της κάθε εργασίας, κλπ, δεν είναι παρά (άγραφοι) κανόνες, για ένα πρέπει στις συμπεριφορές μας, που είναι το λιγότερο τελικά, ανόητοι… Κι όμως εμείς, έχουμε πέσει όχι με τα μούτρα μόνο, αλλά ολόκληροι μέσα τους. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά φτάνουν να καθορίζουν αυτοί οι κανόνες, το ποιοι είμαστε τελικά, και όχι το ποιοι θέλουμε να Είμαστε…

Ελευθερία, δεν σημαίνει το να μην μας έχει κάποιος απαγάγει και μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δηλαδή σε οποιαδήποτε άλλη θέση είμαστε και καλά ελεύθεροι. Η Ελευθερία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Που ουδέποτε ασχοληθήκαμε με αυτό. Μια και «η γεύση» της Ελευθερίας, πηγάζει (μόνο), από το να Είμαστε αυτό που Είμαστε, όπως ακριβώς Είμαστε…

Αν θυμώνουμε, να εκφράζουμε το θυμό μας «εξηγώντας» τι μας θύμωσε στον κάθε άλλον. Και όχι να το κρύβουμε, για να είμαστε «καλοί», ή να μην παρεξηγηθούμε… Την ώρα όμως των κάθε επεξηγήσεων, αν είμαστε «εκεί», και βλέπουμε τι εξηγούμε, αντικρίζουμε  αυτόματα εμάς. Ποιοι είμαστε στην παρούσα φάση. Αν το κρύψουμε όμως, δικαιολογούμε τη στάση μας, και ποτέ δεν αντικρίζουμε καθαρά, αυτά που θα λέγαμε στον απέναντί μας. Θυμός, δεν σημαίνει και βία, όπως νομίζουμε. Η βία έρχεται, όταν δεν «εκφράζεται» η «αιτία» που την προκαλεί, και κρύβεται πίσω από τον θυμό μας. Αυτή η αιτία, μπορεί να φανεί, μόνο όταν είμαστε ειλικρινής. Γιατί η ειλικρίνεια θα «βγάλει στην επιφάνεια», κάθε τι το «κρυμμένο», που «δεν τολμάμε» να αντικρίσουμε. Όχι όμως ρίχνοντας ευθύνες στους  άλλους. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Ο οποιοδήποτε άλλος. Εμείς, μέσα μας έχουμε θυμό, και απλά με τη συγκεκριμένη στάση του άλλου, ενεργοποιείται μέσα μας, και απλά «αποκαλύπτεται». Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη ζήλεια, τον πόνο, την κατάκριση, τον φθόνο, την κακία, τον εγωισμό….

Η έκφραση, (ακριβώς όπως «μας βγαίνει»),  είναι και ο τρόπος της «εις βάθος» αναγνώρισης όλων των παραπάνω. Όσο «κρατάμε» μέσα μας αυτές τις «αντιδράσεις», δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στο να «δράσουμε» τελικά κάποτε... Γιατί η ειλικρινής έκφραση αυτών που έχουμε μέσα μας, (και περιμένουν να εκδηλωθούν), είναι Δράση. Που δεν έχει να κάνει με το τι είναι ο οποιοσδήποτε έξω από μας, και δεν εξαρτάται από αυτόν, ούτε με το να λειτουργήσουμε όλα όσα μας ωθούν προς έκφραση «σε δόσεις»….

Αναγνωρίζοντας όλα αυτά που «είμαστε», και ταυτόχρονα, την ηθελημένη μας στάση καταπίεσης τους, (εις χάριν της κοινωνίας και του «κατεστημένου»), είναι το πρώτο μεγάλο, (για να μη πω τεράστιο βήμα), στην διαμόρφωση μιας Ψυχοσυνθετικής κατάστασης μέσα μας, που αφορά το ξεκίνημα, για μια Αληθινή πια Ζωή. (Και όχι την καταπίεση, ή την με «συμβιβασμούς» ζωή που ζούσαμε μέχρι τώρα). Γιατί αυτό, οριοθετεί ένα «άνοιγμα» μέσα μας, το οποίο εγκαινιάζει την εισροή, από την Ψυχή μας πλέον, νέων (ενεργειών), δεδομένων. Κατόπιν, με την στην πράξη αποτύπωση τους στο περιβάλλον μας, και στην καθημερινότητα μας, όλα αυτά, «εκρέονται» και προς τα έξω, στο περιβάλλον. Τότε, οι μεταμορφώσεις που γίνονται, είναι ….. απίστευτες. Από πολλούς, χαρακτηρίζονται και ως Μαγεία, ή θαύματα… Θαύμα όμως, δεν είναι παρά κάτι, που δεν αιτιολογείται από τη λογική, μια και δεν μπορεί να μετρηθεί στο ζύγι. Είναι όμως καταστάσεις, αποκαλύψεις, και συνειρμικές θεάσεις, που προήλθαν, από το πιο απλό πράγμα. Τη «δράση» μας, με οδηγό τον Εαυτό μας.

Με τον καιρό, αφουγκραζόμενοι αυτές τις εκ των έσω «τάσεις» (προς έκφραση), διαπιστώνουμε, πως η προσοχή μας, έχει πάψει να βρίσκεται στην ανταπόκριση μας προς το περιβάλλον, και έχει «μετατοπιστεί», στην «εκδήλωση – έκφραση»,  όλων όσων  βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας. Είναι σαν……, σε κάθε κατάσταση του εξωτερικού κόσμου που συμβαίνει, (εμείς), να την εξετάζουμε, έχοντας κάνει «ένα βήμα πίσω»… Από τη θέση αυτή, (του ενός βήματος πίσω), είναι (πλέον), που την κοιτάμε. Τότε, δεν υπάρχει ταύτιση με το αντικείμενο της ασχολίας μας. (είτε είναι εργασία, είτε άνθρωπος, είτε κατάσταση), αλλά αποστασιοποίηση. Μία είδους απομάκρυνση από ότι είναι μπρος μας και συμβαίνει. Αυτή η απομάκρυνση λοιπόν τότε, μας παρέχει άλλη εικόνα για τα πράγματα. Εικόνα, (αντίληψη), από μέσα μας, προς τα έξω. Δεν κοιτάμε πια μόνο έξω από μας...

Αργότερα, (στο χρόνο), αυτό (κάπως) αλλάζει. Τότε, διαπιστώνουμε πως υπάρχει μόνο το μέσα. Κάπως……, μια αποκοπή έχει επέλθει εντός. (Έτσι βιώνεται). Δηλαδή, ότι κι αν αντιλαμβανόμαστε τελικά γι’ αυτόν τον κόσμο, η ίδια η αντίληψη μας, δεν έχει να κάνει με τίποτα το εξωτερικό. «Εμείς», (από πάντα), είναι που βλέπουμε τα πράγματα, ανάλογα τις ταυτίσεις και τα κολλήματα  με τα οποία ήμασταν ταυτισμένοι. Όμως εκεί, δεν βλέπουμε μόνο τα δικά μας κολλήματα ξεκάθαρα, αλλά και όλων των άλλων, όπως και τα χαρακτηριζόμενα από μας «σωστά». Αυτά που θα «έπρεπε» να κάναμε. Μα και αυτά, είναι στην έπιλογή μας όμως. Δηλαδή η επιλογή του πως θα τα βλέπουμε, έγκειται τελικά σε μας. Όμως, αυτά, είναι αυτά που είναι. Δεν έχει να κάνει με το σωστό και το λάθος. Όλα είναι σωστά, και όλα είναι λάθος. Όλα, είναι λειτουργίες. Εκφράσεις. Τίποτα περισσότερο. Πειραματιζόμενοι λοιπόν μαζί τους, (με όλα, στο τι νιώθουμε με το καθένα), διαπιστώνουμε πως «αλλάζοντας» το οτιδήποτε, (όπως το βλέπουμε), και κοιτάζοντας το αλλιώς, αλλάζει τελικά και το ίδιο… Μαγικό ε;; Ναι. Είναι…

Γιατί στην τελική, (ακόμα μακρύτερα), ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ. Όταν φύγουν, όλα τα εμπόδια που κατατάσσουν τα πάντα σε αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες μέσα μας, (με την αντίληψη μας), (του έξω με το μέσα), και αφού περάσουμε από τη διαδικασία του «όλα είναι μέσα μας», διαπιστώνουμε, πως όλα είναι ενωμένα. Απλά, επειδή αυτό που αναγνωρίζουμε εντός, λόγω του γραμμικού χρόνου αυτού του κόσμου εμφανίζεται «αργότερα» (χρονικά), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση, πως είναι άλλο το μέσα, κι άλλο το έξω. Ενώ, είναι απλά, διαφορετικοί τρόποι θέασης. Τρόποι θέασης όμως, που «ΕΜΕΙΣ» τελικά επιλέγουμε.

Η Μοναδικότητα μας όμως είναι αυτή που μας βοηθά. Γιατί πρώτα θεωρούμε πως είμαστε κάτι ξέχωρο από τους άλλους, (επειδή τους βλέπουμε «απέναντι» με «άλλα», διαφορετικά υλικά σώματα από το δικό μας), και ζούμε ανάμεσα τους,

κατόπιν «διαχωρίζουμε» τον εαυτό μας από τους πάντες, και αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα μας από αυτούς, (στην έκφραση, και γι’ αυτό «φαινόμαστε» και διαφορετικοί),

έπειτα αποδεχόμαστε κάθε άλλον με τη διαφορετικότητα που φέρει, για να διαπιστώσουμε πως η κατανόηση της διαφορετικότητας του καθένα από εμάς, γίνεται όταν αναγνωρίσουμε, αποδεχτούμε, και αγκαλιάσουμε, τη δική μας Μοναδικότητα,

για να αντιληφθούμε εν τέλη, πως σαν σύνολο (όλων των Ατομικοτήτων), εκπληρώνεται η παρουσία μας εδώ, και γίνεται δυνατή η «άνθιση» αυτού που ονομάζεται Ανθρωπότητα σαν σύνολο. Με την επικοινωνία, τη συνεργασία, το δόσιμο, το μοίρασμα, όλων των Ατομικοτήτων στην επαφή μεταξύ τους.

Όμως όλο αυτό, έχει τις ρίζες του στην ένωση όλων μας, ως την Πηγή ανάδυσης, εκπόρευσης, των πάντων. Με την πολλαπλότητα της έκφρασης, είναι που γίνεται εφικτή η  «εμφάνιση», ή η «εκδήλωση», των ποιοτήτων της Πηγής...

Άρα, τίποτα αυτού του κόσμου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι μόνιμο, ή να υπάρχει μόνο του, μια και η εκπόρευση του, (η αιτία του), προέρχεται από την Πηγή Του. Γιατί τίποτα δεν είναι Πραγματικά Αληθινό. Όλα, είναι για να λειτουργήσει το εσωτερικό μέρος, αυτού που Είμαστε όλοι μας. Όπως και κάθε τι που αντικρίζουν τα μάτια μας, και εισπράττεται ως ερέθισμα από τις αισθήσεις. Όλη μα όλη η διαστρέβλωση αυτού του κόσμου, δεν προκύπτει από την Πηγή σαν τιμωρία, ή βασανισμό. Εμείς, είμαστε η Πηγή, η οποία δημιουργεί ότι υπάρχει, που τώρα κατακρίνουμε…

Η σωτηρία αυτού του κόσμου, βασίζεται μόνο στη συνεργασία των Ατομικοτήτων. Όπως η σωτηρία της προσωπικής μας ζωής, στην δική μας Ατομικότητα. Από την Ατομικότητα «έρχονται», όλα όσα χρειάζεται να γίνουν, για να έχουμε μια ευτυχισμένη ζωή. Μια και ευτυχισμένη ζωή σημαίνει ηρεμία, αλλαγή, έκφραση, νιώσημο, αγκάλιασμα, μοίρασμα, ισορροπία, εκπλήρωση, δημιουργία, με μια λέξη Ευδαιμονία…

Κανείς, δεν μπορεί ΠΟΤΕ να μας «πάρει» το οτιδήποτε. Αν λοιπόν κάτι (θεωρούμε) πως μας παίρνει, είναι απλά γιατί δεν είναι, μια και δεν ήταν, ποτέ δικό μας… Γιατί δικό μας, είναι μόνο η Ατομική μας Ελευθερία. Που δεν μετριέται, δεν βλέπεται, και δεν εντοπίζεται με οποιοδήποτε πειραματικό επιστημονικό μηχάνημα. Μια και αυτά που αξίζουν τελικά πραγματικά, δεν έχουν παρουσία σε αυτόν τον κόσμο, (παρά μόνο μέσα από την Εσωτερική Βιωματική Θέαση της Πραγματικότητας, που αποτελεί και την αιτία δημιουργίας τους). Όπως Αξία, έχει και οτιδήποτε θελήσουμε να εκφράσουμε μέσω της Ατομικότητας, (Μοναδικότητας) μας, , «φτιάχνοντας», (ή φέρνοντας), κάτι νέο «σε εμφάνιση» σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο αφήσει το «σημάδι» που του αναλογεί, και παίρνει τη θέση του σε γενικότερες αλλαγές, που (ίσως), ποτέ οι ίδιοι δεν αναγνωρίσουμε.

Ζούμε λοιπόν (σαν άνθρωποι εδώ), τα εμπόδια που δημιουργήσαμε τελικά, ως εαυτό μας. Και όχι τον Εαυτό που Είμαστε. Όταν τα εμπόδια λοιπόν πάψουμε να τα λειτουργούμε, αρνηθούμε τους κανόνες που πιστέψαμε ως αναλλοίωτους, και ανοίξουμε τον εαυτό μας, στον Εαυτό μας, τότε είναι που μπορούμε να διαπιστώσουμε, και την ένωση μας με τα πάντα. Όχι όμως σαν ένωση που πραγματοποιήθηκε τώρα, (επειδή την ανακαλύψαμε), αλλά σαν μία κατάσταση στην οποία, τελικά δεν επήλθε ποτέ ρήξη, ή διαχωρισμός.

Εκφράζουμε την Ατομικότητα μας σημαίνει, «Πιστεύουμε», και δίνουμε «Δύναμη» σε αυτά που αναδύονται από μέσα μας, με Εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζεται να αιτιολογούμε τα πάντα, και για όλα, να έχουμε πάντα μία επεξήγηση. Η ίδια η Ζωή, δεν τοποθετείται σε «ράφια», ή «συρτάρια», που ταξινομούνται και οριοθετούνται.

Η Ζωή, είναι αυτό που Είναι. Μια συνεχής Ροή, πάντα Μοναδικών εμφανίσεων. Πάντα. Ποτέ ένα λουλούδι δεν είναι το ίδιο με κάποιο άλλο που ανήκει στην συνομοταξία του. Η λογική μας είναι που βάζει όλα τα τριαντάφυλλα μαζί… Το κάθε ένα όμως τριαντάφυλλο, είναι Μοναδικό.

Ο κάθε περιορισμός, (που ο καθένας μας τελικά βάζει από μόνος του στον εαυτό του), είναι και η μόνη αιτία δυστυχίας μας. Και μια και «ζορίζουμε» τον εαυτό μας, ε, δεν θα ζορίσουμε και τον οποιονδήποτε, ή το οτιδήποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή;

Πόσο απλά είναι τα πράγματα… Πόσο υπέροχα απλά…

Και πόσο φτάνουμε να τα κάνουμε πολύπλοκα, (γιατί έτσι μάθαμε)…

Μίλα σε ένα φίλο απλά γιατί ένιωσες πως θέλεις να τον ακούσεις.

Μοιράσου μια εμπειρία γιατί θέλεις να την ακούσεις να την διηγείσαι.

Απόλαυσε ένα πουλί που σου προσφέρει το τραγούδι του.

Και μην βιάζεσαι…

Στην κάθε ωρίμανση, είναι το ταξίδι των σταδίων της που έχει αξία. Απλά στο άνθισμα βιώνεται το κρεσέντο της ομορφιάς του. Και ο καρπός, το αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας. Μέχρι να πέσει στο χώμα, να σαπίσει, και να γίνει λίπασμα, για κάθε άλλο μελλοντικό φυτό που θα ξεκινήσει την πορεία του στο χώρο, που υπήρχε το προηγούμενο.

Διάβασε, μίλα, γέλα, αισθάνσου… Είναι η ζωή που περνά από μέσα σου και παίρνει μορφή.

Κι Εσύ, ο «Αυτόπτης Μάρτυρας» της Δημιουργίας. Η Αιτία, ο Δημιουργός, και το Αποτέλεσμα μαζί…

Απόλαυσε Άνθρωπε. Απόλαυσε. Μη σκορπίζεσαι και χαραμίζεις τον Εαυτό σου να Είσαι, κάτι λιγότερο από αυτό που Είσαι. Κάθε στιγμή…

Μη χαλιέσαι, και μη χάνεις χρόνο στα γνωστά, στα τετριμμένα, και στα βολέματα, όταν περνούν από σένα, όλα όσα δεν στέκεσαι να αντικρίσεις.

Ατομικός, Μόνος, και όλοι μαζί. Και όλα μαζί, είναι όλα όσα υπάρχουν. Τώρα.

Που σε τίποτα δεν βολεύεσαι. Γιατί σε τίποτα δεν «χωράς», μια και ανήκεις, στο σπέρμα που ακόμα δεν έχει υπάρξει…

Σε Αυτό Ζήσε…

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ