«Συχνά, όταν υποδέχομαι κάποιον πιθανό ασθενή, βλέπω να εξυφαίνεται ο καμβάς ενός μυθιστορήματος. Μια ιστορία ζωής διαγράφεται, μια παιδική ηλικία, δράματα, πένθη, κομβικές στιγμές, γεγονότα που σφραγίζουν, ένας κοινωνικός περίγυρος.
Μου συμβαίνει μάλιστα να προτρέχω ως προς τη συνέχεια, όπως στην ανάγνωση ενός μυθιστορήματος, τόσο ισχυρή είναι η πεποίθησή μου ότι καταλαβαίνω, ότι κρατώ τα νήματα ενός πεπρωμένου.
Και ύστερα, αρκούν μερικές συνεδρίες κι η ιστορία μπερδεύεται, το κατανοητό δίνει τη θέση του στο αίνιγμα, κι είμαι ανίκανος να πω οτιδήποτε.
Μου συμβαίνει ακόμα και να μου διαφεύγουν τα κίνητρα που τους έκαναν να έρθουν, αυτόν τον άντρα, αυτή τη γυναίκα (αναστολές, συμπτώματα, άγχος…), όπως επίσης ξεχνάω τη θέση τους στο εσωτερικό της φατρίας, και το τι έχει συμβεί με τους γονείς τους –είναι ακόμα εν ζωή;- και το επάγγελμά τους, και την εθνικότητά τους.
Δεν ξέρω πια με τι, με ποιόν έχω να κάνω. Είμαστε δύο άγνωστοι. Δεν είναι πια ο (η) ασθενής. Δεν είμαι πια ο ψυχαναλυτής. Προχωράμε, ο ένας κι ο άλλος, στα σκοτεινά».
J. B. Pontalis, “Παράθυρα” – απόσπασμα
AΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.