ΕΣΥ; ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΣΑΤΡΑΠΗ ΣΟΥ;

Η σκέψη, (όπως έχει ήδη ειπωθεί), λειτουργεί με τη σύλληψη ενεργειών, ανάλογων των συναισθημάτων που έχουμε, εξαιτίας (κυρίως), ωθήσεων – τάσεων του υλικού μας σώματος. Επειδή δηλαδή το υλικό σώμα πάντα «κάτι θέλει», «οι επιθυμίες του» είναι και ο κύριος υπεύθυνος τελικά των συναισθημάτων μας, που θα έλξουν και τις αντίστοιχες σκέψεις.

Ωραία ακούγονται όλα αυτά, και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα, αν όλη αυτή τη λειτουργία στεκόμασταν να την αναγνωρίσουμε, και να αντιληφθούμε πως πέρα απ’ όλο αυτό το μηχανισμό, (που λειτουργεί ερήμην μας και ακαριαία), εμείς, έχουμε την ικανότητα, (ή την επιλογή), «να διαλέγουμε», ή να επιλέγουμε, το αν θα προβούμε στην πράξη προς κάλυψη αυτών των επιθυμιών. Αντίθετα, ο μηχανισμός αυτός ορίζει την ψυχοσύνθεση μας, το μπλέξιμο μας σε καταστάσεις που εξακολουθούμε να συντηρούμε όλη μας τη ζωή, και εν τέλη, στη δυστυχία μας…

Γιατί; Γιατί όταν η κάθε μας επιθυμία για πολλούς λόγους, δεν δύναται να ικανοποιηθεί αμέσως, γίνεται κάτι άλλο μέσα μας: Κάτι σαν καμπανάκι για μας, που μας θυμίζει πως «έχουμε εκκρεμότητα»… Πολλές φορές όμως, (ή μάλλον τις περισσότερες), το καμπανάκι αυτό  φτάνει να γίνεται κάτι σαν «ελεγκτής» μας, που μας «πιέζει» κάθε τόσο με την ανοιχτή για μας υπόθεση... Φτάνει, μέχρι τα όρια της εμμονής. Συνοδεύεται λοιπόν η κάθε μας σκέψη για το ζήτημα αυτό με δυσαρέσκεια, σφίξιμο, ταχυκαρδία, εφίδρωση, πονοκέφαλο κλπ.

Και τι κάνουμε; (Μια και μας θυμίζει το θέμα συνέχεια, ή μάλλον δεν μας έχει καν αφήσει  καθόλου να το ξεχάσουμε). Το κουβαλάμε μέρα νύχτα, αναλύοντας το, όχι όμως με την προσοχή μας να το λύσουμε, αλλά να το αναπαράγουμε όπως έχει. Σαν βάρος άλυτο… Αυτό διαιωνίζεται λοιπόν, και να η αδυναμία μας, το ρίξιμο της διάθεσης μας, η δυστυχία μας…

Τι φταίει όμως τελικά σε όλο αυτό; Χα! Πολλά πράγματα…

Πρώτα απ’ όλα, η μη αντίληψη του ότι προήλθε από επιθυμία σωματική.

Δεύτερον η ακούσια συνηγορία μας να το ακολουθούμε.

Τρίτον το να συντηρούμε τη διαδικασία φέρνοντας το μόνο στο μυαλό μας, αφήνοντας να λυθεί από μόνο του, δεχόμενοι σαν λύση μόνο την ικανοποίηση αυτού που θέλουμε, και όπως ακριβώς το θέλουμε.

Και τέταρτον, η αδυναμία μας, η πτώση εξαιτίας του, η γκρίνια η κλάψα, η μιζέρια…

Έχουμε λοιπόν:

1.Η μη αντίληψη ότι προήλθε από σωματική επιθυμία, είναι το κύριο συστατικό της δημιουργίας του «σατράπη μέσα μας». Γιατί πρόκειται περί σατράπη. Μια και έχουμε κάτι που μας βασανίζει. Αυτό σημαίνει πως εμείς, δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Κι όταν λέω επιθυμία, είναι το να δούμε, πως πράγματι, ότι κι αν θέλουμε, βασίζεται στο κορμάκι μας. Ναι, στον υλικό φορέα που φέρουμε. Αυτό σημαίνει πως τα πάντα, έχουν να κάνουν με τη λαιμαργία του σώματος, την κατώτερη σεξουαλικότητα, την οκνηρία του, καθώς και την  αδράνεια εξαιτίας της βαρύτητας του πλανήτη.

Αυτά λοιπόν οδηγούν στο να νιώθουμε φόβο, (με μια απεγνωσμένη προσπάθεια για συνεχής ασφάλεια),  αμφιβολία, (για τα πάντα), ζήλια, (κοιτώντας έξω από μας και συγκρίνοντας συνεχώς ), φιλαργυρία, (να έχουμε και να συσσωρεύουμε), μίσος, (για όποιον δεν μας ικανοποιεί ή δεν κάνει για μας ότι θέλουμε), και να αναπτύσσεται φυσικά τελικά και το συναισθηματικό βαμπιρισμό. (Για τροφή, Ενέργεια από το περιβάλλον…).

Τέλος, οι σκέψεις που έλκονται εξαιτίας όλων των παραπάνω, δεν είναι άλλες από σκέψεις ψεύδους, δειλίας, πανουργίας και υπολογισμού, χειραγώγησης, (με μια τάση να ελέγχουμε τα πάντα γύρω μας, ανθρώπους και καταστάσεις), εξέγερσης, αλαζονείας,  ισχύς.

2.Αν δεν πάρουμε θέση, στο οτιδήποτε, σημαίνει πως εγκρίνουμε την τάση και συμφωνούμε. Αποδεχόμαστε τη δημιουργία την εμμονής μέσα μας.

«Γιατί τελικά, η μη απόφαση σε κάθε περίπτωση, είναι κι αυτή θέση, άρα απόφαση».

Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Και ισχύει πάντα, όταν μόνο περιμένουμε για κάτι χωρίς να αναλαμβάνουμε ποτέ την κατάσταση. Οι ενέργειες τότε, δεν κατευθύνονται σε κάτι που θα προτιμούσαμε, (που διαλέξαμε), αλλά εκεί που κάτι απλά υπάρχει τώρα, με αποτέλεσμα τελικά να το διαιωνίζουμε, (χωρίς καν να συμφωνούμε με αυτό).

3. Η τάση του να φέρνουμε νοητά μία κατάσταση την οποία θέλουμε (επιθυμούμε), και να περιμένουμε να λυθεί ως δια μαγείας, (χωρίς να αλλάξουμε τη θέση που έχουμε μέσα μας γι’ αυτήν), έχοντας όμως καθορίσει πως παρ’ όλα αυτά να λυθεί μόνη της, όπως ακριβώς θέλουμε με βάση τα καπρίτσια μας. Αυτό είναι αδύνατο. Γιατί κάθε επιθυμία μας, δεν είναι τίποτε άλλο, από ζήτηση για τροφή έξω από τον εαυτό μας. Καθορίζοντας από τα άπειρα σενάρια του σύμπαντος το Ένα, που μόνο αυτό θα μας ικανοποιήσει, έχουμε  «σαμποτάρει» εξ’ ορισμού, μόνοι μας τον εαυτό μας. Αυτό θα πει πως τραβάμε απευθείας προς την απογοήτευση. Γιατί κάθε μας επιθυμία, έχει να κάνει «με σχέδιο» του μυαλό μας,  ικανοποίησης της από άλλους. Κι αφού είναι κάτι που η όποια τροπή του, εξαρτάται από  οποιονδήποτε άλλον έξω από μας, σημαίνει πως αφαιρούμε τον οποιονδήποτε έλεγχο μπορούμε να έχουμε στο αποτέλεσμα. Έχουμε καταθέσει τα όπλα στον σατράπη…

4.Αποτέλεσμα; Να κλαίμε τη μοίρα μας. Να ρίχνουμε ευθύνες για την κατάσταση προς πάσα αποδέκτη… Και τι είμαστε; Φυσικά δυστυχισμένοι…

Οπότε:

1.Το σώμα μας, μπορεί να θέλει άπειρα πράγματα. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς: «Δεν είμαστε το σώμα μας». Είμαστε αυτός που το κινεί. Άρα, η ικανοποίηση, ή η μη ικανοποίηση οποιασδήποτε τάσης του, έχει να κάνει ΜΟΝΟ, με τη δική μας θέση, απόφαση γι’ αυτό. Και πόσο έξοχο είναι όταν ανακαλύπτουμε πως το σώμα μας τελικά, ακολουθεί την κάθε απόφαση μας.

2.Η ακούσια συνηγορία μας στην επιθυμία του σώματος, την κάνει να γίνεται «δική μας επιθυμία». Σημαίνει πως επιτρέπουμε να ταυτιστούμε με την ύλη μας. Έτσι λειτουργεί λοιπόν η διαδικασία, και υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας, ανεχόμαστε πράγματα που δεν μας τιμούν, υπομένουμε  καταστάσεις που μας δυσαρεστούν, και καταπιέζουμε ανώτερες ωθήσεις χαράς, ικανοποίησης, ελευθερίας…

Το σώμα είναι σώμα. Η τροφή της Ψυχής είναι η μόνη που μπορεί να μας ανυψώσει. Αντίθετα, η με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθία τάσεων του σώματος, μας φέρνει (δυστυχώς), σε επίπεδα ζωώδους, για να μην πω κτηνώδους καταστάσεων… (Παρά τον υποτιθέμενο ανεπτυγμένο πολιτισμό μας… Ποιον πολιτισμό; Πολλές φορές απορώ… Την βιτρίνα του κουστουμιού, με τα φίδια που με το ζόρι κρύβονται;)

Γι’ αυτό και η δυστυχία μας. Γιατί η Ψυχή μας φυλακίζεται, όταν την φιμώνουμε… Διότι το σώμα, δεν έχει μέτρο. Κανένα. Θέλει, θέλει, θέλει… Μόνο θέλει και πάντα θέλει. Και ποτέ δεν χορταίνει με τίποτα. Βλέπετε τι γίνεται από ανθρώπους που ενώ έχουν συσσωρεύσει χρήμα για δέκα γενεές, εξακολουθούν να θέλουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Αδηφάγο το τέρας (η οντότητα) που βρίσκεται πίσω από την ύλη… Κι αυτό, γιατί αφορά την τυφλή δύναμη για δημιουργία. Τι άλλο; Δημιουργία ύλης και μόνο…

3.Είμαστε, οι μόνοι υπεύθυνοι για το οτιδήποτε μας αφορά. Το έχουμε ξαναπεί:  Η οποιαδήποτε εμπλοκή άλλου, ή άλλων, σε ότι έχει να κάνει με μας, μας κάνει εξαρτώμενους. Μόνο για μας μπορούμε να αποφασίζουμε. Μόνο. Και ΠΡΕΠΕΙ να αποφασίζουμε. Αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι για μας, τότε είναι που αναλαμβάνει ο σατράπης…

Αυτός ο σατράπης όμως, δεν είναι άλλος, από τον «σατράπη των σκέψεων μας», που ουσιαστικά μας λέει τι να κάνουμε. Κι αυτό, για τα πάντα. Εμείς όμως είμαστε αυτοί του το επιτρέπουμε. Εμείς δεχόμαστε πάντα να μας βάζουμε, είτε πιο κάτω από τους άλλους, και να νιώθουμε καταπιεσμένοι, μόνοι και αδύναμοι, είτε πιο ψηλά, και άρα να γινόμαστε εμείς οι σατράπηδες σε όλους τους άλλους.

Και φυσικά όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι η προσοχή μας είναι έξω, στο περιβάλλον. Και όχι σε εμάς τους ίδιους… Όλο το παραπάνω όμως τελικά, είναι που πρέπει να δούμε. Αυτό: Πως το σώμα μας, (οι τάσεις του καλύτερα), τις οποίες εμείς θεωρούμε «ως εντολές», τις κάνουμε «επιθυμίες δικές μας», (χωρίς και να είναι), που εξαιτίας τους πατάμε και επί πτωμάτων για την ικανοποίηση τους...

Όμως τελικά, που είμαστε Εμείς; Που; Υπάρχουμε; Πως υπάρχουμε; Μέσα στο ψέμα και την υποκρισία; Βέβαια, ο σατράπης μέσα μας θα μας τα δώσει πολύ όμορφα όλα: 

«Όοοοοχι. 

Εσύ αγαπάς τους άλλους, γι’ αυτό και τους καταπιέζεις. 

Γιατί γνωρίζεις καλύτερα το καλό τους από τους ίδιους».

Βρε; Είδαμε πρώτα πιο είναι το δικό μας καλό, για να μπορέσουμε ποτέ να αναγνωρίσουμε και του οποιουδήποτε άλλου; Τι παραμύθια μας λέει ο σατράπης μας, δε λέγεται…

Ας δούμε λοιπόν μέσα μας. Αυτό σας ζητώ. Να δούμε τι κάνουμε. Όχι στους άλλους. Τι κάνουμε σε εμάς τους ίδιους… Και τότε θα ανακαλύψουμε, πως ότι κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, αυτό ακριβώς κάνουμε και σε όλους τους άλλους γύρω μας. Αν είμαστε θύματα, όλους, (ακόμα και τους πιο σκληρούς ανθρώπους,) τους βλέπουμε ως θύματα και τους δικαιολογούμε. Γι’ αυτό και δεχόμαστε να ξεσπάνε σε μας…. Από την άλλη, αν είμαστε οι ίδιοι σκληροί, όλους, μα όλους, τους βλέπουμε πως έχουν πάντα άσχημα κίνητρα εις βάρος μας… Δεν γνωρίζουμε την καλοσύνη, και φυσικά, ποτέ δεν αναγνωρίζουμε τα αγνά κίνητρα…

Όμως, δεν φταίει κανείς. Μα κανείς για όλα αυτά! Χρειάζεται αυτό να το καταλάβουμε. Έτσι, είναι απλά η λειτουργία της ύλης. Κι επειδή είμαστε όντα με μυαλό, το πρώτο πράγμα που θα μας ωθήσει η σκέψη να κάνουμε βρισκόμενοι εδώ, (μια και κανείς ποτέ «από κούνια» δεν μας δίδαξε, ή δεν μας γαλούχησε με το τι πραγματικά είμαστε), είναι το να ικανοποιήσουμε τις διδαχές, τάσης της ύλης του πεδίου.

Η ουσία είναι να καταλάβουμε όμως, πως όλες οι τάσεις, (με τη συνοδεία των ανάλογων σκέψεων που συλλαμβάνουμε), δεν είναι παρά μία κατάσταση η οποία απλά συμβαίνει. Εμείς είναι που χρειάζεται να αντιληφθούμε την όλη αυτή λειτουργία, και να ενεργήσουμε με βάση την επιλογή. Και πως γίνεται  η επιλογή; Απλά, θέτοντας μία ερώτηση στον εαυτό μας σε κάθε επιθυμία που θα μας έρθει:

«Ποιος τώρα επιθυμεί; Εγώ, ή το σώμα μου;»

Με το παραπάνω ως δείκτη είναι που μπορούμε, πάρα πολύ εύκολα να αντιληφτούμε το συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος. Από το τι τον κινεί. Ποιες τάσεις του δηλαδή είναι σημαντικές γι’ αυτόν, ορίζουν τη ζωή του, και τρέχει να τις ικανοποιήσει; Του σώματος, των συναισθημάτων, της νόησης του, ή τελικά του ίδιου του Εαυτού του, που είναι ακόμα πιο πέρα, και ακόμα πιο πάνω;

Γιατί αυτό Είμαστε. Το πιο πάνω… Και χρειάζεται να αντιληφθούμε, πως στεκόμενοι στις εντολές του σατράπη να τις δούμε, ανακαλύπτουμε, πως όταν ο Εαυτός μας μιλά, κι εμείς τον ακολουθούμε, ο σατράπης, δεν έχει καμία δύναμη επάνω μας. Και παύει φυσικά να είναι τότε και σατράπης. Και τι κάνει; Περιμένει εντολές… Τότε, προσφέρουμε με μέτρο στο σώμα μας αυτά που χρειάζεται για να ζει, (στο ζωάκι του σώματος μας), συλλαμβάνουμε τις ενέργειες των συναισθημάτων, ως «τον χρωματισμό» που έχουν, και τέλος, αποφασίζουμε εμείς, ποιες από τις σκέψεις που συλλαμβάνουμε θα ακολουθήσουμε, ή, (ανάλογα το που στρέφουμε την προσοχή μας), ποιες σκέψεις επιλέγουμε να έλκουμε.

Γιατί τα πάντα μα τα πάντα, είναι εργαλεία μας. Αν δεν είχαμε υλικό σώμα δεν θα βρισκόμασταν σε αυτό το πεδίο. Αν δεν νιώθαμε, δεν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε και να βιώσουμε ποτέ την ανώτατη κλίμακα του συναισθήματος που είναι η καθαρή ενέργεια της Αγάπης, κι αν δεν είχαμε την ικανότητα της σύλληψης σκέψεων, δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τίποτα ως προς τις λειτουργίες, και τις καταστάσεις που διαδραματίζονται εδώ, ούτε φυσικά θα επικοινωνούσαμε με τους άλλους ανθρώπους, δομώντας δικές μας, μα και άλλες μορφές σκέψεις…

Κανένας εχθρός, κανένας σατράπης, και καμία εμμονή λοιπόν δεν υπάρχει, αν είμαστε εκεί, παρόντες, στην κάθε λειτουργία μας. Μέσα μας που λέμε. Και όχι τελικά παρατηρώντα. Όχι. Γιατί όταν παρατηρούμε, είμαστε εμείς, και αυτό που παρατηρούμε. Είμαστε δηλαδή διαχωρισμένοι. Απλά, …..να «ΕΙΜΑΣΤΕ!». Ολοκληρωτικά όμως! Αυτό σημαίνει να βιώνουμε το κάθε τι που λειτουργεί μέσα από μας. Γιατί δεν λειτουργούμε οι ίδιοι. Λειτουργούν τα βοηθήματα για να βιώνουμε…

Άρα; Ποιος επιθυμεί; Και ποιες οι επιθυμίες μας φίλοι μου; Επιθυμίες προς ικανοποίηση ποιου πράγματος; Τι ποθούμε; Τι λαχταράμε; Γιατί οι μόνη συμβατή με την πραγματική μας φύση λαχτάρα, δεν είναι άλλη από την Ένωση. Μόνο αυτή. Ένωση με τα πάντα…

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ