Γιατί δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις σκέψεις μας

"Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο φεγγάρι. Είναι ωραία εδώ πάνω. Ή κάτω. Τι σημασία έχει; Το χορτάρι είναι παγωμένο και η θάλασσα είναι μωβ. Τα πουλιά δεν πετάνε, αφού δεν υπάρχουν, αλλά κάθονται σταυροπόδι και τρώνε." Μην παραξενεύεστε. Απλά μόλις διαβάσατε κάποιες από τις αυθόρμητες σκέψεις που δημιούργησε ο νους μου. Σκοπός μου δεν είναι να σας τρελάνω, ούτε να σας πείσω ότι είμαι τρελός. Ήθελα μόνο να σας δείξω ότι η πραγματικότητα δεν μπορεί να απαγορεύσει στον νου να δημιουργεί σκέψεις και εικόνες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Το ότι διαθέτουμε έναν νου που είναι ικανός να δημιουργεί εξωπραγματικές σκέψεις και εικόνες, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον εμπιστευόμαστε κιόλας. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να μαθαίνουμε από μικροί, έπρεπε να είναι ότι ο νους δημιουργεί σκέψεις σύμφωνα με τον προγραμματισμό που έχει δεχτεί στο παρελθόν του (παιδεία, ανατροφή, ερεθίσματα, κ.τ.λ.) και όχι σύμφωνα με το αν οι σκέψεις αντανακλούν την πραγματικότητα ή όχι. Μια από τις κύριες αιτίες που οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, είναι ότι δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα ότι ο νους είναι απλά μια διαδικασία σαν την κυκλοφορία του αίματος, την πέψη, τον μεταβολισμό, ή οτιδήποτε άλλο συμβαίνει από μόνο του στον οργανισμό μας. 

Το αρνητικό υπόβαθρο του νου είναι κυρίως η αίσθηση της ανεπάρκειας, δηλαδή ο φόβος ότι δεν είμαστε επαρκείς και αρκετά καλοί έτσι όπως είμαστε. Και ο φόβος είναι ένα ενεργειακό πεδίο, συσσωρευμένο μέσα στον οργανισμό μας, που χρησιμοποιεί τον νου για να δημιουργήσει τις αντίστοιχες σκέψεις και εικόνες. Οι σκέψεις και οι εικόνες αυτές με τη σειρά τους, δημιουργούν περαιτέρω φόβο, δηλαδή ενέργεια, που ανανεώνει και δυναμώνει τον ήδη υπάρχοντα φόβο μέσα μας - είναι ο φαύλος κύκλος μεταξύ σκέψεων και συναισθημάτων.

Όσο χρήσιμες και αξιοθαύμαστες και αν είναι κάποιες λειτουργίες του νου, όπως η μνήμη, η φαντασία, ο οραματισμός, κ.ά, άλλο τόσο επικίνδυνες και καταστροφικές είναι όταν υπάρχει το υπόβαθρο της ανεπάρκειας και του φόβου. Για παράδειγμα, όλοι μας αισθανόμαστε σε κάποιο βαθμό ανεπαρκείς. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο (και μάλιστα, άλλοι αντιλαμβάνονται αυτή την αίσθηση μέσα τους, ενώ άλλοι όχι). Το λιγότερο ή περισσότερο εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία μας (έμφυτα χαρακτηριστικά) και από τον τρόπο ανατροφής μας (πώς ήταν οι γονείς μας, πόσο φόβο είχαν αυτοί μέσα τους, τι μας δίδαξαν για την αξία μας, κ.τ.λ). Επειδή προηγείται η ανάπτυξη των συναισθημάτων πριν την ανάπτυξη του λόγου, των λέξεων και των σκέψεων, η πρώτη ύλη από την οποία θα αρχίσει να θρέφεται ο νους για να δημιουργήσει τις σκέψεις για την αυτοεικόνα και την αξία μας, εξαρτάται από το συναισθηματικό υπόβαθρο. Δηλαδή, από την ενέργεια που έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται μέσα μας (δεν θα πούμε περισσότερα για το είδος της ενέργειας, αλλά γενικά πιστεύεται ότι η αρνητική ενέργεια, όπως ο φόβος, είναι ενέργεια χαμηλής συχνότητας, ενώ η θετική ενέργεια, όπως η χαρά, είναι υψηλής συχνότητας).

Η διαφορά μεταξύ των πρώτων γραμμών αυτού του άρθρου και των σκέψεων που κάνουμε για τον εαυτό μας, είναι ότι ο παραλογισμός στην πρώτη περίπτωση είναι τελείως ανώδυνος (ίσως και λίγο διασκεδαστικός), ενώ στην δεύτερη περίπτωση ο παραλογισμός επηρεάζει αρνητικά όλη μας τη ζωή. Ποιος όμως μπορεί να κάνει πραγματικά τον διαχωρισμό; Γιατί η σκέψη "αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο φεγγάρι" να είναι πιο εξωπραγματική από τη σκέψη "δεν είμαι αρκετά καλός έτσι όπως είμαι και νιώθω ανεπαρκής"; Κι όμως, τη δεύτερη σκέψη την έχουμε πιστέψει όλοι μας. Όλοι πέσαμε στην παγίδα να εμπιστευτούμε τα συμπεράσματα που έβγαλε ο νους μας ανάλογα με τις εμπειρίες που είχαμε στην παιδική μας ηλικία. Όλοι καταλήξαμε σε συμπεράσματα του τύπου "δεν γίνομαι αποδεκτός όπως είμαι", "οι άλλοι με κρίνουν και η γνώμη τους είναι σημαντική για την ασφάλειά μου", "μπορεί να χάσω την αγάπη και την αποδοχή των άλλων αν δεν τους αρέσω", κ.ο.κ.

Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα από αυτό που μας υποδεικνύει ο νους. Με άλλα λόγια, να αποταυτιστούμε από τον νου. Να σταματήσουμε να αντλούμε την ταυτότητά μας από τις σκέψεις. Γιατί ο νους, όπως είπαμε, δημιουργεί σκέψεις ανάλογα με το ενεργειακό υπόβαθρο των συσσωρευμένων συναισθημάτων του παρελθόντος, ενώ αυτό που είμαστε πραγματικά είναι ανεξάρτητο από το παρελθόν μας, τις ερμηνείες και τις σκέψεις του νου. Οι σκέψεις είναι απλά φαινόμενα που έρχονται και φεύγουν. Η επίγνωση όμως, ο παρατηρητής, είναι πάντα εκεί και περιμένει να του δώσουμε την προσοχή μας.

aytepignosi

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ