Κατάθλιψη αυτοταπείνωση? επανάσταση? εγωισμός?

Η κατάθλιψη είναι η μάστιγα που θα πλήξει σε λίγα χρόνια τον πλανήτη, έτσι τουλάχιστον λένε οι έρευνες.

Τι είναι η κατάθλιψη όμως ? Είναι μια μορφή αποφεύγω? Είναι μία «καραμέλα»? Μήπως είναι από τις πιο δύσκολες μάχες του ανθρώπου? Μία μάχη που την ξεκινάει με τον ίδιο του τον εαυτό έχοντας μπροστά του όλο το εξωτερικό γίγνεσθαι.

Πώς γεννιέται η κατάθλιψη ? Η κατάθλιψη ανάλογα το μέγεθός της μπορεί να αρχίσει από την νηπιακή ηλικία ενός ανθρώπου, μόνο που τότε κανένας δεν θα δώσει την ανάλογη σημασία. Όχι από αδιαφορία, απλώς γιατί δεν θα μας πάει στο μυαλό ότι το μικρό μας παιδάκι έχει καταθλιπτικό επεισόδιο. Οπότε ίσως να θεωρήσουμε ότι απλώς είναι κακόκεφο, κάνει νάζια και θα περιμένουμε να του περάσει. Σίγουρα θα του περάσει, γιατί τα παιδιά έχουν έναν μηχανισμό, τουλάχιστον στις πρώτες τους ηλικίες και μπορεί να εναρμονίζεται πολύ εύκολα στο εδώ και τώρα. Όμως όλο αυτό μένει μέσα του και συνεχίζει «ύπουλα» να δημιουργεί τα πρώτα του πλοκάμια. 

Ναι η κατάθλιψη είναι σαν το χταπόδι. Πρώτα δημιουργείται η κουκούλα του «χταποδιού», δηλαδή η κύρια βάση της κατάθλιψης από την παρεγκεφαλίδα και από κει και μετά απλώνει τα πλοκάμια του στο συμπαθητικό & παρασυμπαθητικό σύστημα του εγκεφάλου. Όπου στη συνέχεια θα περάσει στην επίφυση και την υπόφυση. Όλο αυτό δίνει λάθος μηνύματα στο σώμα αλλά και στο μυαλό. Το άτομο αναζητά τον φταίχτη πάντα στον εαυτό του και την κακιά του μοίρα. Φυσικά δεν έχει καμία εκτίμηση στην ύπαρξή του και πάντα παρουσιάζεται το καλό και πρόθυμο πλάσμα για να είναι αξιαγάπητο. Και τα καταφέρνει πολύ καλά σε αυτό. Είναι το πλάσμα που δεν θα πει εύκολα όχι. Κι αν κάποτε θεωρήσει ότι «χρωστάει» κάτι σε κάποιον θα ψάχνει τον καλύτερο τρόπο για να του το ξεπληρώσει, όχι μόνο με μία φορά. Έχει το άτομο αυτό πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό του και πάντα ανεβάζει τον πήχη με αυστηρότητα όσο πιο ψηλά γίνεται. Υπάρχουν φορές που δεν έχει ορατότητα από το ύψος που έχει θέσει ως προς τον εαυτό του. 

Πότε και με ποιο τρόπο δημιουργείται αυτό το χαοτικό χταπόδι ? Όταν το παιδί ή ο ενήλικας στην συνέχεια βιώνει απαξιωτικές συμπεριφορές από το κύριο περιβάλλον του. Συμπεριφορές τέτοιες που του καταρρίπτουν τη λέξηνιώθω και τη λέξη θέλω, ενώ στη θέση των δύο αυτών λέξεων μπαίνει το πρέπει. Ένα πρέπει το οποίο καταφέρνει ο περίγυρος να το μετατρέψει σε «θέλω».

Όταν λοιπόν σε έναν άνθρωπο γίνει η διάγνωση κατάθλιψη, το σίγουρο είναι ότι δεν αποφεύγει τίποτε, ούτε είναι «καραμέλα» βολικής συμπεριφοράς.

Ναι είναι αυτοταπείνωση και φυσικά επανάσταση ταυτόχρονα. Μία άνιση μάχη που δίνει ο ασθενής με όλο του το είναι, με την κύρια ρίζα της ύπαρξής του και της προσωπικότητάς του.

Αφού έχουν γκρεμιστεί οι βασικές του αξίες- ανάγκες- θέλω μέσα από τα τόσα πρέπει, το άτομο αυτό αναζητά την ταυτότητά του. Ο πόνος που βιώνει όλο και μεγαλώνει αφού ο ίδιος ο ασθενής δεν βρίσκει τις περισσότερες φορές τίποτε καλό στον ίδιο του τον εαυτό. Θεωρεί πως είναι υπόλογος και υπεύθυνος, γιατί δεν κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελαν οι άλλοι. Νιώθει ένα τεράστιο κενό ντροπής, μίσους και απέχθειας προς τον εαυτό του. 

Το πρώτο στάδιο λοιπόν που θα περάσει ο καταθλιπτικός είναι αυτό της αυτοταπείνωσης, είναι το στάδιο που η αμφισβήτηση που είχε από τον περίγυρό του, του έχει γίνει σαν γάγγραινα. Αναλόγως την απαξίωση που βίωσε ανάλογο θα είναι και το μέγεθος της κατάθλιψης. Το πότε θα περάσει αυτό το στάδιο για έρθει το επόμενο της επανάστασης είναι πάντα σχετικό και ανάλογα με τη βοήθεια, τη στήριξη που θα βιώσει από τον περίγυρό του γι’ αυτόν τον αγώνα.

Η επανάσταση είναι το επόμενο στάδιο όπου εκεί ο καταθλιπτικός ανατοποθετεί όλα του τα ακούσματα μέσα από τα πρέπει και τα μετατρέπει με οδηγό με βοηθό το νιώθω του για να γίνει ένας καινούργιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μέσα από την τόσο γενναία του μάχη με τον δικό του Μινώταυρο- κατάθλιψη, μπορεί πια να αφουγκράζεται την καρδιά του και να βάλει σαν μόνιμο οδηγό το δικό του αυθεντικό νιώθω- είμαι.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η κατάθλιψη δεν είναι διαδρομή εγωισμού. Είναι μία γενναία μάχη που δίνει ο άνθρωπος με τον εαυτό του. Μία μάχη που δεν την δίνει ο καθένας μας. Μπορεί κάθε ασθένεια να είναι μία μάχη, αλλά αυτή της κατάθλιψης που είναι στήθος με στήθος είναι οδυνηρή και άνιση. Γιατί ο καταθλιπτικός εκτός από την δική του μάχη έχει και τις επιθέσεις του περίγυρου που δεν μπορεί να τον καταλάβει.  

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ