Ο φόβος της ένωσης

Τελικά τι είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο;

Το θάνατο; Την απόρριψη; Τον πόνο; Τη μοναξιά;

Μοιάζει παράδοξο, αλλά τελικά φοβόμαστε αυτό που τόσο πολύ λαχταράμε, αυτό που αναζητούμε, αυτό που νιώθουμε ότι λείπει από τη ζωή μας.

Αυτό φοβόμαστε.

Την ένωση.

Την αγάπη.

Γιατί η μόνη και βασική προϋπόθεση για την αγάπη είναι η παράδοση. Το χάσιμο των ορίων, του ελέγχου, της ασφάλειας, του γνωστού.

Κι αυτό φοβίζει.

Ποιος είναι διατεθειμένος να χάσει την ταυτότητα τού «εγώ είμαι» για να συγχωνευτεί με το «είμαι»;

Ν’ αφήσει οτιδήποτε διαφοροποιεί τον εαυτό του ως ένα ξεχωριστό ον, να υπερβεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και να βιώσει την ενότηταμε το όλον;

Να βρεθεί γυμνός, χωρίς το ένδυμα της προσωπικότητας, χωρίς σημεία αναφοράς και προκαθορισμένα όρια;

Να μείνει υπομονετικά στη σιωπή της απόλυτης κενότητας χωρίς να δραπετεύει μέσα στις γνώριμες διαδρομές του μυαλού του;

Να αποταυτιστεί από το πεπερασμένο σώμα του και να γευτεί την απεραντοσύνη ενός διευρυμένου σώματος που εκτείνεται στο άπειρο;

Να επιτρέψει να νιώσει την καθαρή ενέργεια των συναισθημάτων, δίχως να αντιδράσει αυτόματα σ’ αυτά, δίχως να αντισταθεί στην κίνηση της ενέργειας μέσα του καταφεύγοντας σε συνηθισμένες περιγραφές κι ερμηνείες;

Ν' αποδεχτεί τις διαρκείς αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή, χωρίς να προσπαθεί εναγωνίως να τις ελέγχει;

Να πει ΝΑΙ και να βουτήξει στην αγκαλιά της ύπαρξης, χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα της τόλμης του;

Αυτή την τόλμη χρειάζεται η ένωση. 

Έτσι γενναία εγκαταλείπουμε το εγώ για να κολυμπήσουμε στον ωκεανό της αγάπης.

 «Αγαπώ θα πει χάνομαι. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται» γράφει ο Καζαντζάκης.

Έτσι αγαπάμε. Έτσι εκδηλώνουμε τη φύση μας. Όταν με πλήρη εμπιστοσύνη ανοίγουμε τα χέρια και παραδίδουμε ό,τι κρατούσαμε σφιχτά μέχρι τώρα και προστατεύαμε ως τον πολυτιμότερο θησαυρό. Τις απόψεις μας, τις πεποιθήσεις, τα πιστεύω, το παρελθόν, τις εμπειρίες μας, οτιδήποτε έτρεφε την ταυτότητά μας.

Αλλά και κάπως έτσι δε φανταζόμαστε το θάνατο; Ως τον αφανισμό του εγώ, της ταυτότητας, του γνώριμου κόσμου; Μήπως τελικά ο φόβος του θανάτου είναι ταυτόσημος με τον φόβο της ένωσης; Κι αν ο θάνατος του «εγώ» είναι η υπέρτατη ευδαιμονική κατάσταση του «είναι» που οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση και την ελευθερία, γιατί τον φοβόμαστε;

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, φωνάζει ο ποιητής. Το «εγώ» είναι η θολή εικόνα που φτιάξαμε για τον εαυτό μας με την αμέριστη συμπαράσταση όλων των συστημάτων που εκπαίδευσαν κι εξημέρωσαν το πνεύμα μας. Τη στιγμή που ξυπνάει το βλέμμα και θέλει να δει καθαρή την αλήθεια, το θολό πέπλο αρχίζει να ξεθωριάζει αποκαλύπτοντας σιγά σιγά αυτό που ήδη γνωρίζαμε, αλλά με τον καιρό το ξεχάσαμε. Πως στην ουσία όλα είναι συνδεδεμένα. Δεν διαχωριστήκαμε ποτέ. Είμαστε η ενότητα, είμαστε το σύμπαν που εκδηλώνεται μέσα από εμάς. Δεν είμαστε μια σταγόνα του ωκεανού, αλλά ολόκληρος ο ωκεανός μέσα σε μια σταγόνα, όπως λέει ο Ρουμί.

Η αποκάλυψη αυτή συνοδεύεται από έναν πιστό σύντροφο που αποκαλέσαμε φόβο. Τη στιγμή που αυτός εμφανίζεται στο διάβα μας, ας έχουμε το νου μας! Είναι η ευλογημένη στιγμή λίγο πριν την ένωση. Λίγο πριν βυθιστεί η σταγόνα στον ωκεανό.

Κι όπως ένας καλός φίλος, έτσι κι ο φόβος ξέρει ότι ήρθε η ώρα του να αποχωρήσει.

Ζωή Πεπόνη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ