~Σχέσεις μεταξύ των 7 σωμάτων και των 3 κόσμων των αρχαίων ελλήνων~

1) Φαντάσου πως βρίσκεσαι καθισμένος στον αναπαυτικό καναπέ σου , μετά από μια εξοντωτική μέρα δουλειάς, με πολλά απρόοπτα και δυσκολίες. Θέλεις όσο τίποτε άλλο να ξεκουραστείς. Χτυπάει το τηλέφωνο και η γυναίκα η ο άντρας που ονειρευόσουν , χωρίς ελπίδα, σου ζητάει να βγείτε. Για λίγο ξεχνάς το κουρασμένο σώμα, και βρίσκεσαι σε μια συναισθηματική δίνη, θυμάσαι πως είσαι ερωτευμένος και μόνο αυτό έχει σημασία. Μέχρι να έρθει η στιγμή να σηκωθείς από τον καναπέ. Τότε επιστρέφει η κούραση , δεν είναι όμως το μόνο που σε επηρεάζει. Από τη μία αυτό από την άλλη τα συναισθήματα. Για μια στιγμή έστω, δεν είσαι ταυτισμένος με κανένα από τα 2, αλλά μετέωρος, αναποφάσιστος, ανάμεσά τους., και λες «εγώ, προτιμώ...» το ένα ...ή το άλλο.

2) Θυμήσου έπειτα 1 γεγονός , όπου συνέβησαν περίπου τα εξής: ενώ μελετάς για την εξεταστική, ή ετοιμάζεις κάτι σημαντικό για σένα που θέλει μπόλικη σκέψη και συγκέντρωση, έρχεται το «μοιραίο» τηλεφώνημα, ή μια ευχάριστη πρόσκληση από μια καλή παρέα. Πάλι ενώ ήσουν απορροφημένος στις σκέψεις σου αυτή τη φορά, μια συναισθηματική κατάσταση σε «πηγαίνει» κάπου αλλού, ή το αντίστροφο: ενώ ζεις μια συναισθηματική κατάσταση, κάτι σε οδηγεί σε σκέψεις, σε προβληματισμούς. Πάλι ίσως βρεθείς μετέωρος , κάπου ανάμεσα, για να παρατηρήσεις, να αποστασιοποιηθείς για λίγο, ν΄ αποφασίσεις.

3) Τώρα προσπάθησε να φανταστείς, ίσως και να θυμηθείς, μια διαφορετική στιγμή: έχεις φτάσει σε μια ωριμότητα , όπου η πείρα των όσων έχεις ζήσει σου έχει δώσει μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποιος είσαι , και το τι θέλεις να κάνεις. Είσαι μιαξεχωριστή προσωπικότητα. Ξαφνικά συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Χάνεις όλα όσα έχεις ή γνωρίζεις ανθρώπους που ζουν πόνους , ευτυχία, ή εμπειρίες που δεν μπορούσες να φανταστείς. Η συμβαίνει οτιδήποτε άλλο που γκρεμίζει το γνώριμο «κόσμο σου». Για μια στιγμή ξεχνάς την ξεχωριστή σου προσωπικότητα κι ανακαλύπτεις πως υπάρχει μια φυσική ένωση κι αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων , κι όλων των όντων, οι αποστάσεις είναι φαινομενικές, όπως κι ο χρόνος. Είσαι μετέωρος μεταξύ της ξεχωριστής σου ύπαρξης και του Όλου. Κι αυτό διαρκεί ίσως τόσο όσο η λάμψη της αστραπής.

Και στις 3 περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν είσαι ταυτισμένος με το σώμα ή τα συναισθήματα ή τις σκέψεις σου. Η σύγκρουση, η «τριβή» μεταξύ αυτών, παράγει μια σπίθα , όπου είμαστε περισσότερο «παρόντες» πιο συνειδητοί, και λέμε «εγώ». Είναι π.χ. διαφορετικό να είμαι ταυτισμένος με την πείνα μου και άλλο να γνωρίζω πως το σώμα μου πεινάει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η 7πλή σύνθεση του ανθρώπου είναι μια αρχαία γνώση που λέει με 2 λόγια το εξής: Ποιος είμαι; Το σώμα(1) μου, η ενέργειά(2) μου, τασυναισθήματά(3) μου , ή οι σκέψεις(4) μου ; Μα όλα αυτά μπορώ να τα παρατηρήσω, να συμβιώσω μαζί τους, να τα βελτιώσω. Τότε ποιος είμαι; Αν προχωρήσω βαθύτερα σε δικά μου βιώματα ή σε εξαιρετικών ανθρώπων ανακαλύπτω και 3 ακόμη χαρακτηριστικά: ΗΔιάνοια(5), οι ανώτερες σκέψεις, φιλοσοφικές , επιστημονικές, καλλιτεχνικές κ,λ,.π. που ξεπερνούν τις προσωπικές ανάγκες και τη συγκεκριμένη εποχή. Η Διαίσθηση(6) κι η υψηλή, χωρίς περιορισμούς Αγάπη, που έχουν μια σχέση αιτίας αποτελέσματος μεταξύ τους. Η Βούληση(7) που δεν σταματάει μπροστά σε κανένα εμπόδιο , προκειμένου να εκπληρώσει ένα όνειρο ή ανώτερο σκοπό. Έτσι η 7πλή μας σύνθεση από πάνω προς τα κάτω είναι: Βούληση, Διαίσθηση, Διάνοια, Νους Επιθυμιών, Συναισθηματικός φορέας, Ενεργειακός και Φυσικό σώμα. Κι η Χιονάτη - Συνείδηση προσπαθεί να γνωρίσει τους 7 νάνους από τον πιο ιδιότροπο μέχρι τον πιο σοφό.

Αυτά μπορούμε να τα αναπαραστήσουμε με κύκλους που τέμνονται από πάνω ως κάτω. Ο φυσικός κι ο ενεργειακός φορέας, ανήκουν στη σφαίρα του Σώματος, ο Συναισθηματικός κι ο Νους Επιθυμιών, στη σφαίρα της Ψυχής, η Διάνοια κι η Διαίσθηση στη σφαίρα του Νου και η Βούληση ή Ατομικότητα, τη σφαίρα του Πνεύματος. Στα σημεία ανάμιξης , ένωσης ή σύγκρουσης - τριβής αυτών των σφαιρών, γεννιέται η συνείδηση - φως, αυτή που μας ωθεί λέμε «εγώ».

Σώμα - Ψυχή - Νους.

Αυτά τα πεδία ύπαρξης του ανθρώπου εδώ και χιλιάδες χρόνια αλλά και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν μελετηθεί ως προς την λεπτότερη, αόρατη φύση τους. Τα αποτελέσματα των ερευνών του Βίλχελμ Ράιχ για την Βιοενέργεια, του ζεύγους Κίρλιαν για τη φωτογράφηση της αύρας, και τόσων άλλων ερευνητών είναι εκπληκτικά. Το ίδιο τα χιλιάδες στατιστικά πειράματα του τομέα της παραψυχολογίας που περιγράφουν πλέον πολύ συγκεκριμένα τον αόρατο κόσμο της ενέργειας, των συναισθημάτων, και των σκέψεων. Επίσης δείχνουν την επικοινωνία μεταξύ γεγονότων και ανθρώπων μέσω αόρατων «νημάτων», ή κυμάτων. Αν δεχτούμε σαν δεδομένο την ύπαρξη του αόρατου ανθρώπου ποιο είναι το μέσο , ο χώρος μέσω του οποίου επικοινωνούν οι αόρατοι άνθρωποι. Φυσικά της αντίστοιχης «ύλης» ή συχνότητας - κραδασμού. Ας φανταστούμε επίσης πως σαν άνθρωποι ενώ χρειαζόμαστε ένα οικοσύστημα για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε ως είδος, ξαφνικά μεταφερόμαστε από τη Γη, σε μια σιδερένια μπάλα - πλανήτη. Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε εκεί. Το ίδιο και οι λεπτότεροι φορείς μας . Δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν αν δε ζούσαν σε ένα αντίστοιχο με αυτούς οικοσύστημα.

Ήδη από τη δεκαετία του ‘80 ο βιολόγος R. Sheldrake μετά από χιλιάδες πειράματα σε ανθρώπους και ζώα εισήγαγε τη θεωρία των Μορφογεννητικών Πεδίων. Πεδίων δηλαδή νοητικών που φυλάσσουν τις εμπειρίες ενός είδους και τι μεταβιβάζουν σε άτομα του είδους ή τις συλλαμβάνουν και τις αξιοποιούν άτομα του είδους, χωρίς να μεταβιβάζονται απαραίτητα μέσω του DNA. Ο κορυφαίος ψυχολόγος Κάρλ Γιούγκ, λίγες δεκαετίες πριν, μελετώντας τα βιώματα, συνειδητά κι ονειρικά ανθρώπων από όλες τις ηπείρους, κατέληξε στη βεβαιότητα του Συλλογικού Ασυνείδητου. Ενός κοινού τόπου όπου οι βαθύτερες και πιο πνευματικές ιδιότητες του είδους μας περιμένουν να αναδυθούν κι ενίοτε αναδύονται. Σ΄ αυτό τον βοήθησε και η μελέτη τουσυμβολισμού των ονείρων. Μιρσέα Ελιαντ Πολλοί ανθρωπολόγοι, όπως ο , ο Τζοζεφ Κάμπελ και άλλοι μέσα από τα σύμβολα και τους μύθους των λαών, έφτασαν σ΄ αυτό τον κοινό τόπο.

Η γνώση των αόρατων κόσμων ήταν υπήρχε σε πολλούς αρχαίους λαούς. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν ξεκάθαρα για την ύπαρξη 3 κόσμων στο εκδηλωμένο σύμπαν: τον κόσμο του Σώματος της Ψυχής και του Νου.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα :

• Ο Νους ή το Πνεύμα του Κόσμου είναι ο δημιουργός θεός συνεχιστής στη δημιουργία του άχρονου Όντος - Θεού, πρωταρχικού δημιουργού.
• Η Ψυχή του κόσμου γεννιέται από την ανάμιξη του πρωταρχικού Όντος, της Πρωταρχικής Ουσίας και του Νου. Μετέχει δηλαδή της ουσίας τους κι αναλαμβάνει να αποτυπώνει αυτά τα επίπεδα στο
• Σώμα , η Ύλη του κόσμου που δομείται σε διάφορα επίπεδα.

Διαβάζουμε στον Τίμαιο: Ο Δημιουργός «..κατασκεύασε το σύμπαν, αφού έβαλε νουν εις την ψυχή και την ψυχή εις το σώμα» «Δεν είναι δυνατόν να συναρμολογηθούν καλά 2 πράγματα, χωρίς να χρησιμοποιηθεί κάποιο άλλο, διότι αυτό το 3ο πρέπει να χρησιμέψει ως σύνδεσμος μεταξύ των δύο»Είναι ενδιαφέρον το σημείο όπου αναφέρει πως η Ψυχή έχει το ίδιο κέντρο με το Σώμα, όμως δημιουργήθηκε ώστε να το περικλείει και να το υπερκαλύπτει. Και συνεχίζει λέγοντας πως : «το σώμα του ουρανού κατέστη ορατό ενώ η ψυχή παρέμεινε αόρατη». Βλέπουμε μια αναφορά στην αύρα του Κόσμου.

Ανάλογες διδασκαλίες βρίσκουμε στους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς φιλόσοφους.

Όμως και αυτοί και ο Πλάτωνας ισχυρίζονται πως ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος ανάλογα με τον Κόσμο: «Όποιος εργάζεται πάρα πολύ διανοητικώς, να δίνε και εις το σώμα την κίνηση . που χρειάζεται Εκείνος πάλι που με επιμέλεια διαπλάθει το σώμα του πρέπει να ανταποδίδε8ι και εις την ψυχή τις αναγκαίες κινήσεις, χρησιμοποιώντας τη μουσική και κάθε είδος φιλοσοφίας, αν πρόκειται να λέγεται δικαιολογημένα ωραίος και αγαθός ταυτοχρόνως. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπον πρέπει να περιποιούμαστε και τα διαφορετικά μέρη του σώματος και της ψυχής μιμούμενοι τη μορφή του σύμπαντος».

Στην Πλατωνική Φιλοσοφία συναντάμε επίσης τα 3 μέρη της ανθρώπινης ψυχής:

Το επιθυμητικό που ταυτίζεται με το κατώτερο «εγώ» του ανθρώπου, αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε «ζωικό» ή «μικρό εγώ». Είναι ο τόπος όπου ξυπνάνε οι επιθυμίες , τα ένστικτα , τα ευχάριστα (που συνήθως θεωρεί καλά) και τα δυσάρεστα ή δύσκολα που δεν προτιμάει. Είναι κυρίως μηχανικό, δένεται με συνήθειες. Μέσω της επιβολής του μαζάνθρωπου - καταναλωτικού ζώου ως πρότυπου, η συνείδησή μας μένει εδώ στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων.

Το θυμοειδές που έχει να κάνει κυρίως με τα καθαυτό συναισθήματα πιο ξεκάθαρα και διαρκή.

Το λογικό που ταυτίζεται με το «εγώ» που θα ονομάσουμε «ανθρώπινο». Μπορεί να συνδεθεί με τις ανώτερες ιδέες , είναι δημιουργικό, παίρνει αποφάσεις. Παρόλο που έχει προτιμήσεις , αντιλαμβάνεται την έννοια του καθήκοντος της αυτοβελτίωσης, της ζωής σαν ένα δρόμο όπου μαθητεύουμε , γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Είναι η περιοχή όπου κάποια στιγμή ο άνθρωπος «ξυπνάει, αφυπνίζεται πραγματικά ως τέτοιος.

Κάθε «εγώ» διεκδικεί περισσότερη παραμονή της ‘συνείδησης», της κατάστασης του να είμαι παρόν, για τον εαυτό του,. Όποιο «εγώ - χώρο»τρέφουμε πιο συχνά, τον ενεργοποιούμε τον δυναμώνουμε. Η μάχη είναι σε γενικές γραμμές μεταξύ του μέρους του ανθρώπου που βυθίζεται στις συνήθειες, κι αυτού που κινείται με πρωτοβουλία, ζητώντας υψηλότερα επίπεδα επίγνωσης.

Η ψυχή του ανθρώπου σαν μεσολαβητής μεταξύ νου και σώματος παίζει σημαντικό ρόλο στο να κατακτήσουμε το «ανθρώπινο εγώ». Δεν είναι τυχαίο που σύμβολά τους είναι η μέλισσα που μεταστοιχειώνει, το νέκταρ (παράγωγο του λουλουδιού -άξονα μεταξύ ουρανού και γης, από τα οποία και τρέφεται.), ή την πεταλούδα που αφού αναγεννηθεί από τη νύμφη και βγάλει φτερά, πίνει το νέκταρ και πετάει προς το φως. Χρειάζεται μια γύμναση και ενδυνάμωση της ψυχής ώστε να βρει το κέντρο της και να ευθυγραμμίσει τους 2 κόσμους που συνδέει. Τέλος το «Θείο εγώ» είναι η πιο υψηλή κατάσταση συνείδησης που μας επιτρέπει να βιώσουμε όχι μόνο την ατομικότητά μας αλλά και τη σύνδεσή και την ένωσή μας με το Όλο, το Όν, το Θεό.

Βιβλιογραφία:

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ Καρλ Γιούγκ Εκδ. Αναγνωστίδη.
ΤΙΜΑΙΟΣ Πλάτωνας Εκδ. Ι Ζαχαρόπουλος
ΟΙ ΕΝΝΕΑΔΕΣ Πλωτίνος, εκδ. Πάπυρος
ΔΙΑΤΡΙΒΗ Δ΄ - ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ Επίκτητος εκδ. Ζήτρος
ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ Γ.Α.Πλάνας, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη.
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ Εκδ. Νέα Ακρόπολη 

Καταλαβα οτι σε ενα συμπαν εξελισομενο οι ανθρωποι εμειναν μετεξεταστεοι 

στα θρησκευτικα ....

Ειδαμε και πολυ σωστη ειναι η θεση και το αρθρο και πραγματικα ειναι ετσι για οσους ειναι συντονισμενοι σε αυτο το επιπεδο .

Αλλα ας δουμε συνοπτικα και αλλες θεσεις ,και λεω συνοπτικα πρωτον γιατι αν το παμε αναλυτικα θα πρεπει να γραψω βιβλιο και δευτερον μεσα απο τις ιστοριες μου αφηνω ανοιχτα παραθυρα για οσους μπορουν να δουν στις πιο εξελιγμενες τεχνικες προσεγκισεις στα επιπεδα του αιθερα ...

Οποιος εχει διαβασει τα Βιβλια του Καστανεδα εκει μεσα θα δει 8 κοσμους -επιπεδα τους οποιους μονο ενα χρυσο γερακι ( συμβολισμος ) μπορει να διανυσει με ταχυτητα , ενω η νυχτεριδα μπορει μοναχα τους τρεις .

Φυσικα μπορουμε να αποσυμβολισουμε τους ορους σαν Λευκος μαγος -Ιεροφαντης ταχυδονουμενο αιθερικο σωμα σε αντιθεση με τον μαυρο μαγο - Νυχτεριδα- μαυρο λυκο της σκιας .

Στην Ταοιστικη ιδεα ο ανθρωπος ειναι πιο πολυπλοκος αφου ειναι αποτελεσμα 5 επιμερους ψυχων που ζωοποιουν τα οργανα του σωματος , 7 σωματων και ολα αυτα αν δεν υπαρξει κατα την διαρκεια της ζωης ενοποιηση μεσα απο εκπαιδευση τοτε εκτος της ασταθειας και της ασθενειας στην ζωη το ατομο μετα θανατο διαλυεται στα επι μερους στοιχεια του και γινεται κυριολεκτικα και αιθερικα "Χους εις χωματι " πισω μενει η σκια του ατομου η ζωσα συνειδηση ...

Ενα νοητικο αποτυπωμα στην μνημη του αιθερα .
Ο αιθερας ειναι τμημα της Νυχτας ( κατα την αρχαιο ελληνικη αποψη η' μαυρος αετος κατα τον Καστανεδα ) οι μορφες διαλυονται στην καταχνια της και εκει ειναι ο τοπος θανατου η' ζοφερος Ταρταρος ο οποιος φυσικα ειναι το πρωτο επιπεδο και αρχη των παντων και πηγη εξουσιας του Μεγαλου Αμωνος Διος η στην χριστιανικη θεωρηση Σατανα .

Φυσικα ως γνωστον ο Ταρταρος ειχε και την φωτεινη πλευρα του, αλλα εδω βαση εμπειριας αν δεχτουμε απλα τον φωτεινο ταρταρο ως τα πυρινα πεδια , που ειναι και αυτα υπο επιπεδο της κολασεως που κατα αλλους εχει 8 -11 η' 100 επιπεδα τοτε κατα μια εννοια ειναι απλα ο κοσμος που ζουμε και αντιλαμβανομαστε ως κτιση υπο τον Ηλιον ( Βααλ ) αλλα με τον ιδιο τροπο που γυρω απο την φωτεινη γη ειναι απλωμενες απεραντες θαλασσες σκοταδιου ετσι ειναι πολυ πιθανον να ισχυει και στον Ταρταρο ....

Για να γινει κατανοητο αυτο που λεω , μπορει να δει καποιος το αποσπασμα απο το μυθιστορημα μου Οκουνικουα η ανθρωποθυσια εκει οπου κανω αναφορα σε αυτο το συγκεκριμενο θεμα του αυτοφωτου οντως εν το μεσον του ερεβους ( επιπεδο κολασεως 1 ) .....

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΩΓΥΓΙΑ ΝΗΣΟ 

.... Ο Ουλουνέ βρίσκεται καθισμένος μπροστά μου και η βάρκα του περατάρη Χαρου έχει κατά κάποιο τρόπο γίνει η εξοχή του Ντανόλο στο Μάλι της Αφρικής, αλλα τραμπαλίζεται βαριά, εμετικά.
Φωτεινές ακτίνες διαχέονται από το κεφάλι του Ουλουνέ, το προσωπικό του σύμπαν σαν σπορος γεματος ζωντανα βλασταρια απο μεσα του διαχέει ένα πυκνό δίχτυ δημιουργίας που τυλίγει τα πάντα, και εμένα μαζί. 
Βλέπω υπό την επιρροή του κοσμου που αυτος δημιουργει στο μεχρι πριν απο λιγο τιποτα , το δίχτυ της μοίρας και συνειδητοποιώ πως ολόκληρη η ζωή μου – ολόκληρη η ζωή μου – είχε αυτόν τον σκοπό, η οικογένεια, η παιδική μου ηλικία, η μόρφωσή μου, οι δυνάμεις και οι αδυναμίες μου , όλα είχαν ρυθμιστεί έτσι, ώστε να βρεθώ κάποια μέρα στην θέση που βρίσκομαι τώρα, ένα όπλο για το Τζιλαντούλ την αστρικη μαχη αναμεσα στο φως και το σκοταδι .
Μια ψυχή ανάμεσα σε φως και σκοτάδι που ανάλογα με το ποια πλευρά θα την κερδίσει θα κριθεί η νίκη σ’ αυτήν την μάχη. 
Ένα όπλο με άσφαιρα φυσίγγια, όπως αποδεικνύεται τώρα, ένα μαχαίρι με σπασμένη λεπίδα. 
Έχω αποτύχει.
Θλίψη ρέει από το πρόσωπο του Ουλουνέ εχει απτη υλικη υποσταση , την βλέπω γκρίζα ομίχλη να χυνεται σαν αναθυμιαση απο την αυρα του , την γεύομαι σαν πικρό καρπό, την οσφραίνομαι σαν αίμα, χώμα, μούχλα από νοτισμένο ρούχο.
Η εικόνα του ξεθωριάζει, φεύγει στον χώρο-χρόνο που ειναι το ζωντανο του σωμα επιστρεφει στην γη , δεν είναι νεκρός είναι ακόμα στην περιοχή έξω από το Νταν’όλο και οραματίζεται εμένα που πεθαίνω. 
Βρίσκομαι ακόμη στην αγκαλιά του Χάρου, νιώθω μια κρύα ανάσα στο λαιμό μου, τα χέρια μεταμορφώνονται σε άκρα ζώου, ενός μαύρου λύκου, η ανάσα είναι δύσοσμη και καυτή. 
Ο Αζαζελ ο δαίμονας προστάτης μου στην ζωή έφτασε η ώρα να με κατασπαράξει, το τίμημα της προστασίας και η εξόφληση κάθε χρέους οποιασδήποτε συμφωνίας με αυτά τα όντα είναι πάντα το ίδιο. 
Θάνατος ψυχής. 
«Ουλουνέ! Περίμενε! Μια ερώτηση!». Φωναζω .
Η μορφη ακτινοβολει στο χωρο .
Το πρόσωπό του καθαρίζει ξανά, τα μάτια του κοιτάζουν με ενδιαφέρον. Έτσι είναι η παράδοση. Ο δάσκαλος πάντα περιμένει για μια τελευταία ερώτηση, αλλά μονάχα μία. 
«Πες μου για το Ιλιντόνι τον ξεπεσμο των θεων και των πλασματων που δημιουργησαν στον παραδεισο .», λέω «τι έγινε τότε;».
Βλακεία μου! Μια και μόνη ερώτηση και εγώ την σπατάλησα για μια ιστορικό-θρησκευτική λεπτομέρεια, την εξορία από τον παράδεισο, την πτώση των Όλο των πραγματικών ανθρώπων – των πρώτων ανθρώπων, από την μυθική χώρα με τα ψηλά βουνά και τον κάθε λογής πλούτο σε ζώα, βλάστηση, ορυκτά την Ωγυγια . 
Όμως ο Ουλουνέ χαμογελά πλατιά και μοιάζει ευχαριστημένος. 
Οι ακτίνες που βγαίνουν από το κεφάλι του γίνονται πιο λαμπερές. 
Η βάρκα και ο δαίμονας ξεθωριάζουν. 
Βγαίνουμε από τον χώρο και το χρόνο καθως πυκνες ινες ζωντανης ενεργειας μας τυλιγουν σαν διχτυα απο αστρικα νηματα πλασματων που το μεγεθος και ο αριθμος ξεπερνα καθε ανθρωπινο μεγεθος και λογικη. 
Πυκνα αραχνουφαντα νηματα δενουν πλανητες στις θεσεις τους και τις διαστασεις σε μια συνεχης ροη και εξελιξη μια μετακινηση σαν ροη ,ενα κυμματισμο των ιδιων των νηματων απο αγνωστο κοσμικο ανεμο .
Γνώση σταλάζει μέσα μου καθώς πάμε πίσω σε εποχές τόσο αρχαίες που άνθρωποι και δεινόσαυροι ζούσαν μαζί. 
Ο Ουλουνέ λάμπει από χαρά, έχει κερδίσει χρόνο για τα μάγια του που πλέκονται εκτός χώρο-χρονικού συνεχούς, όχι λίγο αλλά πολλές χιλιάδες χρόνια για να δράσει με σιγουριά και ηρεμία.
Τα πράγματα πάνε απροσδόκητα καλά, αλλά πρέπει να σεβαστούμε την συμπαντική αρμονία, δεν προτίθεται τίποτα να αλλάξει γιατί είναι λέει ντεμπεντσουατζέ … θα σπάσει το δίχτυ! 
Έγινε πέντε φορές μέχρι τώρα και δεν πρέπει αυτό να επαναληφθεί είναι λάθος, κάθε νέα δημιουργία θέλει νέο δίχτυ και δεν το επιτρέπει η μεγάλη δύναμη φύλακας των εσχάτων ορίων.
Από εδώ και πέρα θα εμπλουτίζεται το υπάρχον. 
Πάμε πίσω από το πέπλο σε μια καταπράσινη χώρα μ’ ένα τεράστιο βουνό στο κέντρο και τεράστιες οικοδομές από μεγάλιθους, κάτι σαν ακτίνα χτυπάει τον ουρανό Καπού μακρυά
Άγνωστα νησιά γεμίζουν την θάλασσα που δείχνει εκπληκτικά σμαραγδένια, κάτι μου φαίνεται διαφορετικό από την γη που ξέρω ...
(.......................................................)

Χαμογελάει, ανεμίζει το μπαστούνι του και απομακρύνεται, είναι σαν να να ξεθωριάζει σέρνοντας μαζί του όλο τον κόσμο που έβλεπα και αισθανόμουν. Συνειδητοποιώ πως η αύρα του, το προσωπικό του σύμπαν ήταν γεμάτα ζωή, ο παράδεισος είναι μέσα μας είχε πει κάποιος, και είμαι σε θέση να το επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές καθώς είμαι μόνος στην ανυπαρξία. 
Η αποκαλυψη του Ιωαννη ξαφνικα αποκτησε κυριολεκτικο νοημα " ὁ οὐρανὸς ἀπεχωρίσθη ὡς βιβλίον ἑλισσόμενον, καὶ πᾶν .... καί ὁ οὐρανός ἐχωρίσθη σάν βιβλίον εἰλητάριο, ..."
Ένα πνιγηρό τοπίο, χωρίς ίχνος ζωής, αέρα, ήχου, διαστάσεων. 
Είμαι μοναχός, μες στην παλλόμενη σκοτεινιά που χωρίζει δύο κόσμους. 
Οι σκέψεις σβήνουν μέσα στο κεφάλι μου. 
Κάτι με τραβάει.
Γύρω μου μια καπνώδης σκοτεινιά, μια έρπουσα σκιά, το μυαλό μου φωτίζεται από μια λέξη, ένα όνομα. «Λητώ». 
Η ώρα της λείανσης της ψυχής.
Με τραβάει σαν απείθαρχο παιδί.
Είναι βασανιστικό, σαν να έχεις πιαστεί σε τσιγκέλι και να παλεύεις να χωρέσεις να περάσεις από μια κλειδαρότρυπα.
Κι όμως, κατά παράδοξο τρόπο και παρά τον πόνο, καταλαβαίνω πως αυτό είναι απαραίτητο, ο θάνατος του Εγώ.
Στο μ’ντόλι δεν υπάρχει χρόνος, έτσι αυτό το γδάρσιμο διαρκεί φριχτά και ανεξήγητα πολύ, αν μπορούμε να πούμε αυτήν την λέξη.
Ένας κορμός δέντρου που μπαίνει στον τόρνο για να γίνει μια οδοντογλυφίδα.
Κάπου στο μέσον όλων αυτών, γίνομαι ξανά Χριστιανός στην ουσία, όχι στο δόγμα και η πίστη μου αποκαθίσταται.
Πιστεύω και προσδοκώ, δεν εξαναγκάζω δεν εκβιάζω τον Θεό. 
Αυτό το μαύρο πλοκάμι που με τραβάει δεν μπορεί να καταλάβει αυτό το σημείο της αλλαγής.
Το μόνο που θέλει είναι να επιστρέψω στο σώμα μου. 
Έχει την προσοχή του στραμμένη στην διαπίστωση πως δεν αποτελώ κίνδυνο, πως ο κύκλος που με προστατεύει έχει σπάσει,η σπιθα φωτος μεσα μου ειναι αδυναμη δεν μπορει να φωτισει το τοσο πυκνο σκοταδι της σκιας , η Γιεμάντζα δεν με έχει υπό την ιερή συμμαχία της, η θέση μου είναι αβέβαιη , οτι πιστευα ηταν απλα ενα λαθος ....
Πονάω σαν να μου βάζουν χιλιάδες καρφίτσες καθώς αισθάνομαι την κρύα σάρκα του μ’φα να με τυλίγει. 
Φώτιση δεν είναι μόνο το να βλέπεις λαμπερά σχήματα και οράματα. Περιλαμβάνει και το να κάνεις το σκοτάδι ορατό. Το τελευταίο είναι πιο δύσκολο και γι' αυτό, καθόλου δημοφιλές.
Μια αχνή αχτίδα ελπίδας. «Είμαι ανήμπορος, ναι, αλλά είμαι τελείως διαφορετικός τώρα απ’ αυτό που πιστεύει το Πράμα πως είμαι.», σκέφτομαι, καθώς ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω ξανά το διαμέρισμά μου.

Obsession Camil

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ