" Δεν είναι το φορτίο που σε συνθλίβει...είναι ο τρόπος που το μεταφέρεις "~ Lena Horne
Σκεφτείτε έναν οδυνηρό τραυματισμό - όταν είναι φρέσκος και ανοιχτός, αιμορραγεί. Θα προσπαθήσετε να εξασφαλίσετε έναν επίδεσμο και κάποια προστασία.
Στη συνέχεια μπορείτε να μετακινηθείτε.Καθώς ο χρόνος περνά, το τραύμα αρχίζει να επουλώνετε, αλλά παραμένει μια ουλή - μια φυσική υπενθύμιση και ένα σήμα για το τι συνέβη.
Με παρόμοιο τρόπο, έτσι μπορώ να δω και ορισμένες συναισθηματικές πληγές. Είναι σημάδια που θα αποτελούν πάντα ένα μέρος της ζωής μας, ανεξάρτητα από το χρόνο και τη μακροζωία. Αλλά αυτό είναι εντάξει, γιατί όλα είναι σχετικά με το πώς θα επιλέξετε να μεταφέρετε το φορτίο σας, το παρελθόν σας.
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, μια ερωτική απογοήτευση, διαταραγμένες σχέσεις ή ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή αποτελούν καταστάσεις που δεν σε αφήνουν ποτέ. Και ενώ όλα αυτά μπορεί να μην αποτελούν τροχοπέδη στο να προχωρήσετε μπροστά και να βρείτε ειρήνη, η πληγή - η επιφανειακά επουλωμένη πληγή - μπορεί να εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένη.
Ωστόσο, φαίνεται ότι οι άνθρωποι επιδιώκουν να ελαχιστοποιήσουν τις περιόδους της θλίψης. Το μάντρα, «ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές», αναφέρεται υπερβολικά. Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ντροπή όταν νιώθουμε πληγωμένοι; Στο να αισθανόμαστε πόνο; Μήπως θέλουμε να διαγράψουμε με κάποιο μαγικό τρόπο αυτά τα σημάδια;
Ενδεχομένως. Ίσως θα προτιμούσαμε να τα κάνουμε όλα πιο απλά. Είναι πιο εύκολο να αποφευχθεί η σύγκρουση γυρνώντας την πλάτη μας. Είναι επίσης πιθανόν πιο παρήγορο να απεικονίσουμε το αμετάκλητο της περιόδου πένθους σε ένα χρονοδιάγραμμα. "Ένας χρόνος πέρασε,« θα μπορούσε να πει κανείς στον εαυτό του. "Θα πρέπει να είναι καλύτερα από πριν, έτσι δεν είναι;"
Κάποτε είχα τον ίδιο τρόπο σκέψης σχετικά με μια διαλυμένη σχέση, και κάποιος συμπονετικά, μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν υπάρχει πραγματικό χρονοδιάγραμμα επούλωσης των πληγών που σου έχει δημιουργήσει μια απώλεια (οποιουδήποτε είδους, πραγματικά).
Αισθανόμαστε όπως αισθανόμαστε. Είναι μια πληγή που βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα πραγμάτων που ποτέ δεν σε αφήνουν, μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτή την αλήθεια, ενώ της επιτρέπουμε να μας αφήσει να μάθουμε και να αναπτυχθούμε και να γίνουμε πιο δυνατοί.
"Δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω ποτέ την απώλεια στην καρδιά σου, είπε η " Elizabeth Harper Neeld, Ph.D,στο άρθρο της στο legacy.com."Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πνευματική δύναμη ή την πίστη σας, ή ακόμα και με το αν πραγματικά θρηνήτε», είπε.
Συνεχίζει με το να εκφράζει τη στενοχώρια που βιώνει όταν η περίοδος των διακοπών έρχεται, και η απουσία του γιου της είναι δυσαναπλήρωτη. Όμως, αυτό είναι το συναίσθημα που λαμβάνουμε σε μια κατάσταση ηρεμίας και αποδοχής.
"Αν συμβεί κάτι, ή είμαστε κάπου που ο Cliff θα έπρεπε να ήταν μαζί μας, μπορούμε να τον καλέσουμε και να του πούμε « γεια Cliff, θα θέλαμε να το δεις αυτό το ... ή κάτι τέτοιο και έτσι δεν είναι κάτι που δεν μας αφήνει να ευχαριστηθούμε τη ζωή, » μοιράστηκε.
«Παίρνουμε κουράγιο και λέμε: Έχω αλλάξει, και έχω αλλάξει και τη ζωή μου, ως αποτέλεσμα της απώλειας μου. Και έτσι δεν παραμένουμε μόνιμα κλεισμένοι στον εαυτό μας λόγω αυτής της απώλειας.
Μπορούμε να αισθανόμαστε ζωντανοί και πάλι ... ίσως σοφότεροι, ίσως και πιο ήσυχοι, σίγουρα γεμάτοι ευγνωμοσύνη και με την επιθυμία να συμβάλουμε σε ό, τι έχουμε περάσει. "
Όσον αφορά την «γραμμή τερματισμού» για το πένθος, η Neeld εξηγεί τη διάκριση μεταξύ του chronos time και του kairos time.
Ο Chronos time αναφέρεται στο ημερολόγιο. Περιγράφει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και μετράται από τα ρολόγια.
Ο Kairos time αναφέρεται στο "χρόνο που η προσωπική ζωή κινείται προς τα εμπρός: Ο kairos time αναφέρεται σε μια διαδικασία εμβάθυνσης που προκύπτει από την προσοχή μας στην παρούσα στιγμή, μια διαδικασία μέσω της οποίας σχεδιάζουμε τη δική μας ιστορία. "
Όσον αφορά το πένθος, η Neeld εστιάζει το ενδιαφέρον της στον kairos time. Θέτει στον εαυτό της αντανακλαστικά ερωτήματα όπως: Ποιες γνώσεις έχω αποκτήσει; Τι νόημα μπορώ να αντλήσω από αυτή την απώλεια;
Εν κατακλείδι, σημειώνει ότι ο χρόνος που χρειάζεται για να «επουλωθούν οι πληγές είναι συνήθως περισσότερος από ό, τι αναμενόταν. Με άλλα λόγια, το χρονικό διάστημα του kairos time, στο οποίο η απώλεια θα υπάρχει στη ζωή μας αλλά δεν θα κυριαρχεί σε αυτή, είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι συνήθως πιστεύει ο μέσος άνθρωπος.
Μερικές φορές, έχουμε πληγές που έχουν προέλθει από συναισθηματικά μέσα. Και ακόμα κι αν ο χρόνος δεν έχει σημασία από την άποψη της πλήρους ίασης, μπορούμε να εξακολουθήσουμε να μεταφέρουμε τις ουλές μας με υπερηφάνεια. Έχουμε περάσει από κάτι πολύ δύσκολο, αλλά τελικά προσγειωθήκαμε στην άλλη πλευρά.
psychcentral
Απόδοση Κειμένου dorieas
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.