Κάποτε όλοι αυτοί υπήρξαμε εγωιστές και “βασιλιάδες”… ..

Βασιλιάδες του κόσμου όλου είμαστε κάποτε η γενιά μας. Νέοι/ες , ωραίοι/ες, έξυπνοι/ες  και κάποιοι από μας ίσως και ταλαντούχοι/ες. Αφήσαμε πίσω μας μία Χούντα (αυτή του Παπαδόπουλου)που μας απαγόρευε να έχουμε μακριά μαλλιά, να φοράμε μίνι φούστες,να ακούμε,να βλέπουμε και να διαβάζουμε ότι μας άρεσε και να συναθροιζόμαστε σε πηγαδάκια πάνω από δυο.

Στο πέσιμό της, εμείς απογειωθήκαμε σ’ ένα ταξίδι μαγικό σαν κι αυτό του  Νήλς Χόλγκερσεν. Νιώσαμε για λίγο πως είμαστε μία παρέα μεγάλη, που χώραγε τον κόσμο όλο. Από τον εμποράκο της γειτονιάς ως τον κουλτουριάρη καλλιτέχνη, από τον αγρότη ώς και τον επιστήμονα δίπλα στον φοιτητή.

Ξεχυθήκαμε λοιπόν και γέμισαν ζωή οι πλατείες, γέμισαν τα θέατρα  και  οι κινηματογράφοι  και αδειάσαμε από βιβλία τα ράφια των βιβλιοπωλείων γεμίζοντας τις βιβλιοθήκες μας να διαβάσουμε ότι είχαμε στερηθεί. Οργανώσαμε πάρτι στις παραλίες, μεταμεσονύκτιες προβολές με ασπρόμαυρες ταινίες σε τοίχους και συναυλίες σε γήπεδα.

Χορέψαμε σε μωσαικά και στήσαμε περιοδικά, οργανώσαμε παραστάσεις και φεστιβάλ. Ολα αυτά χωρίς σπόνσορες και χορηγούς (με μόνο όπλο τη φαντασία μας που έτρεχε  σαν φως ). Συστήσαμε ομάδες στα τραπεζάκια των πανεπιστημιακών καφενείων και μοιραστήκαμε όνειρα και φόβους. Η δημιουργία ήταν αυτό που ανέβαζε την αδρεναλίνη μας, και οι περισσότερες ιδέες μας αποκτούσαν εύκολα  μορφή κι υπόσταση. Άλλοι γυρίσανε  ταινίες, άλλοι έκαναν  τη μουσική τους  δίσκο, τα κείμενα και τις ζωγραφιές μας βιβλία και περιοδικά.Καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε την ένταξη μας στη γραμμή  «παραγωγής» με ατέρμονες σπουδές και αντίστοιχα ταξίδια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μ ένα σακίδιο στην πλάτη επιβιβαστήκαμε στο πλοίο της άγονης γραμμής,χωρίς προορισμό και πέφταμε για ύπνο με το sleeping bag κάτω από κάποιο δέντρο σε μία απίστευτη παραλία στη μέση του πουθενά. Οι ποιό ‘¨ανετοι» έπαιρναν κάποιους Μάηδες το interail, με προορισμό μια χώρα της Ευρώπης. Χωρίς δραχμή στην τσέπη,γράψαμε άπειρα μίλια στο κοντέρ, γευτήκαμε τη ζωή μαγευτικών πόλεων, βρίσκοντας καταφύγιο το βράδυ σε κάποιο φιλικό φοιτητικό δωμάτιο συχνά με πλαστή ταυτότητα ή σε youth hostel της συμφοράς.
Προσπαθήσαμε να βουλιάξουμε στον κόσμο των βιβλίων και της γνώσης. Κάποιοι – δεν ξέρω πως- κατάφεραν να συνδιάσουν  τις σπουδές των Οικονομικών με τη Σκηνοθεσία,  ( σαν τον Αντώνη που ονειρευόταν να γίνει ο νέος Καβάγιας που του έλεγα εγώ περιπαιχτικά και τελικά έγινε broker στο Μανχάταν) τη Νομική με την Ηθοποιία, και τη Γεωπονική με τη Μουσική. Ακροβατήσαμε πάνω στα τεντωμένα σκοινιά του νου μας και στο  τέλος καταλήξαμε σε … διδακτορικά με θέμα το …Λευκό στην Τέχνη του Κενου!

Μοναδικός μας στόχος ήταν να βρούμε τους εαυτούς μας, να μαζέψουμε εμπειρίες, και να μπορέσουμε έτσι να ομορφύνουμε τον κόσμο γύρω μας.Δεν θα μπορούσε κανένας μας να πει,πως ζούσαμε μια άνετη ζωή.Κάναμε δουλειές του ποδαριού για να τα βγάζουμε πέρα και «χορταίναμε» με την ελπίδα. Στη διαδρομή ο Τέλης, ο Μήτσος και η Μαρία χάθηκαν από ναρκωτικά. Τα ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδι αυτογνωσίας και κατέληξαν ένα κύμα που σάρωσε ευαισθησίες και νίότη.Κάποιους μας τους πήραν τα μηχανάκια γιατί περιφρονούσαμε βλέπεις το κράνος. Μετά από αυτήν της κατοχής, είμαστε η πρώτη νέα γενιά που συναντήθηκε τόσες φορές σε νεκροταφεία. Ήμασταν όμως ευτυχισμένοι. Ιδεαλιστές ως τα μπούνια, ζητούσαμε το αδύνατο και πιστεύαμε πως μπορούσαμε να το πετύχουμε.Παιδιά του Μάη του ’68 που πίστεψαν ότι τα λιβάδια με τις παπαρούνες είναι παντοτινά.

Κι ύστερα, ξαφνικά, αποκτήσαμε Σοσιαλισμό….και γίναμε ανάρπαστοι. Οι ιδέες μας ήταν το καλύτερο περιτύλιγμα για τα lifestyle προιόντα τους. Οσοι  από μας, γράφανε  όμορφα ή φωτογράφιζαν  καλά έγιναν ανάρπαστοι με καλοπληρωμένες δουλειές σε περιοδικά και διαφημιστικές εταιρείες. Ξωπίσω ακολούθησαν οι Δήμοι, οι ημιδημόσιοι φορείς, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις,  οι Γραμματείς και Φαρισαίοικαι  μαζέψανε τους σκηνοθέτες, τους μουσικούς, τους ηθοποιούς και γενικώς τους εικαστικούς.

Κάθε κρανίου τόπος  τότςε απέκτησε και το πολιτιστικό του τμήμα. Οι ..μισθωτές  έκαναν τη δουλειά τους και  η γενιά μας  ήταν ευτυχείς, που κάνανε το μεράκι τους και πληρωνόσαντε κι από πάνω. Απολαμβάνανε πλήρη ελευθερία κινήσεων και η κοινωνία τους αντιμετώπιζε πια σαν celebrities και όχι σαν rebels with no cause.

Τα πρώτα σύννεφα  όμως δεν φάνηκαν σ΄ύντομα στον ορίζοντα. Η τάδε μάρκα τσιγάρων ή προφυλακτικού έπρεπε να «ενταχθεί λειτουργικά μέσα στο έργο τους». Το έργο έπρεπε να προσαρμοστεί στα «τοπικά ήθη και έθιμα». Συμβιβασμοί και ίντριγκες! Λέξεις που γράφτηκαν τότε για πρώτη φορά στο λεξιλόγιο μας. Άρχισαν οι πρώτες αποχωρήσεις.Κάποια κοφτερά μυαλά βρήκαν δουλειές στο περιθώριο, ίσα να βγάζουν τα προς το ζειν και να χαίρονται ένα βιβλίο,μία ταβέρνα, κι ένα ταξίδι μια στο τόσο.

Σιγά-σιγά, με τα χρονάκια η πραγματικότητα αποκαλύφτηκε. Ολος αυτός ο γυαλιστερός  κόσμος ήταν τα τραπουλόχαρτα, τα «καρέ» και τα «φλος ρουαγιάλ» , σε μία παρτίδα πόκερ που παιζόταν με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πάσης φύσεως καρεκλοκένταυροι έχτιζαν παλάτια με πισίνες και μοίραζαν στους υπόλοιπους τα ψίχουλα που απέμεναν. Ανάμεσα τους και διάφοροι φίλοι, και γνωστοί με τους οποίους είχαμε σηκώσει μαζί πανώ σε κάποια διαδήλωση ή είχαμε αδειάσει ποτά και γεμίσει τασάκια μ αποτσίγαρα κάνοντας όνειρα από κοινού. Άνθρωποι που πληρώνονταν από το κράτος για να κάνουν «αριστερή» πολιτική. Κάποιοι αριστεροί ή μάλλον αριστερίζοντες από τη γενιάς στελέχωσαν υπουργεία, κρατικούς φορείς και έγιναν σύμβουλοι της κυβέρνησης. Όμορφα μυαλά βυθίστηκαν στο βούρκο της ελληνικής τηλεόρασης. Άλλοι πάλι κατέθεσαν τις ψυχές τους στο χρηματιστήριο της αρπαχτής και της λαμογιάς. Όλοι μαζί άντλησαν και τις τελευταίες σταγόνες νερού. Και το πηγάδι στέρεψε κάποια στιγμή. Rien ne va plus..Και τώρα, ταπί και ψύχραιμοι. Όλοι αυτοί που έπαιξαν το παιχνίδι,δεν έχουν πρόβλημα. Αυτοί θα συνεχίσουν να επιβιώνουν, αφού το παιχνίδι συνεχίζεται, μόνο που τώρα παίζεται σε λέσχες prive.

Με τους υπόλοιπους τι γίνεται . Με αυτούς  με  τα προδομένα όνειρα και ιδανικά , γερασμένοι έχουν κλειδώσει στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος(συνήθως) τη νεανική τους ζωντανή εκδοχή του εαυτού τους. Στο φάσμα της  μιζέριας όσοι στο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής,   στην κρίσιμη καμπή  είχαν διαλεξει το δρόμο της βολής στο δημοσιο-υπαλληλίκι ( χάρη στην τεμπελιά τους) . Αλλα και με όσους  δεν στόχεψαν να κάνουν περιουσίες, ή να παράγουν εργο  ή να δημιουργήσουν κάτι – αλλά απλά να ζήσουν μία ζωή ανεμελη σαν το τζιτζίκι.

Θα επιζήσουν ίσως όλοι. Αλλά – αυτή η μαυρίλα της «αποτυχίας» και της αβεβαιότητας που σκιάζει τις ψυχές τους πως γιατρεύεται; Όπως λέει και η ποιήτρια, χτίσανε γύρω από τους εαυτούς τους ένα φράκτη από συρματόπλεγμα  που κανείς δεν μπορεί να τον σπάσει με κατάρα, γροθιά, απειλή ή έστω αγάπη.                          

Δεν περίμενα ποτέ η πολιτεία μας ή οι δημοσιογράφοι να σκύψουν πάνω ούτε από τους μεν ούτε από τους δε. Οργίζομαι όμως να βλέπω να  παρουσιάζουνται  αμφότεροι σαν γραφικότητες ενός ανελέητου σήμερα. Δεν τσαντίζομαι τόσο με τους δημοσιογράφους, όσο με  αυτούς τους ίδιους- που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να τους φωτογραφίζουν σαν σκηνικά παρακμής  της γενιάς που φεύγει γονατιστή και νικημένη.

Υπήρξαν βέβαια κι ευτυχώς και κάποιοι  ίσως λιγοστοί που δεν ανακατεύτηκαν διόλου μ’ όλη αυτή τη φούσκα του σοσιαλισμού και της δήθεν ευημερίας Πέρασαν χρόνια δύσκολα, αλλά προτίμησαν τη μάχη  από το Lιfe style του δείχνεσθαι, την τέχνη αντί του τηλεοπτικού καρακατσουλιού. Άλλοι κλείστηκαν στο εργαστήριο ή το γραφείο τους προτιμώντας τη μελέτη ή το εργοτάξιο αντί τη διαπλοκή τις κοσμικότητες και τις δημόσιες σχέσεις του κερατά. Κυνηγούσαν την ουσία της δουλειάς τους – αντί τη δημοσιότητα Καθαρά μυαλά, ψύχραιμα, που αντιλαμβάνονταν τις διαστάσεις και τα μεγέθη. Μυαλά που δεν θαμπώθηκαν, που δεν μιλούσαν ούτε έγραφαν greeklish ή τα μισά στα αγγλικά κι ας ήξεραν τρεις γλώσσες, που δεν χρησιμοποίησαν ποτέ στην ζωή τους τα επίθετα « σουπερ» κι «εκπληκτικός». Έμειναν συνεπείς κι ας επιβίωσαν με λιγότερα και τράβηξαν δρόμο δύσκολο, ανηφορικό και μοναχικό.

Εγώ αυτούς γουστάρω…Οι άλλοι είναι κατά τη γνώμη μου συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας μας και δεν τούς έχω μεγάλη έννοια, όχι τουλάχιστον μεγαλύτερη από όλους τους υπόλοιπους άνεργους που υποφέρουν σήμερα…

Το θέμα όμως δεν είναι ποιους γουστάρει ο καθένας μας.
Είναι πως ποτέ δεν μπορέσαμε να δράσουμε αποτελεσματικά. Απολαύσαμε αλλά δεν αλλάξαμε: Τις χρόνιες Ελληνικές στρεβλώσεις και παρεκκλίσεις. Αφήσαμε να τρέχουν τα πράγματα αυτοί που στις αίθουσες των σχολείων μας ήταν οι ανύπαρκτοι, οι φανφαρόνοι, τα τσινάρια, οι γιοί των μπαμπάδων τους…

Το θέμα δεν είναι τι υπήρξαμε .. είναι τι κάνουμε τώρα… από δω και μπρος .. τι κάνουμε όχι πια για μας. Ας πάψουμε να είμαστε εγωιστές ..

xeimwniatikhliakada

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ