Συναισθηματική ψυχρότητα – Έλλειψη τρυφερότητας & στοργής

Η Συναισθηματική ψυχρότητα είναι η συναισθηματική «φτώχεια» που εισπράξαμε από την τρυφερή μας ηλικία. Δεν έπρεπε να γίνουμε «κακομαθημένοι», έτσι οι μεγαλύτεροί μας φοβήθηκαν την αγάπη και μας την έδωσαν με μέτρο. 

Την συναισθηματική ψυχρότητα κάποιοι από μας τη βιώσαμε σε μεγάλο βαθμό και κάποιοι ίσως σε μικρότερο. Αυτό μπορούμε εύκολα να το καταλάβουμε ψάχνοντας να δούμε κάτω από ποιες συνθήκες αφήνουμε τον εαυτό μας να δώσει θετικό συναίσθημα τόσο στους άλλους, αλλά και σε μας. 

Μήπως σε  μας επιτρέπουμε τα θετικά συναισθήματα να υπάρχουν κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις ? Δηλαδή πρέπει να πάει καλά η δουλειά μου για να με ανταμείψω ή με ανταμείβω έτσι κι αλλιώς? Κάθε πότε επιτρέπω τα θετικά συναισθήματα να έρθουν στη ζωή μου? Σε ποιους και σε τι τα βασίζω? Στον καλό μισθό? Στον καλό σύντροφο?  Σε κάτι άλλο?

Αν βασίζουμε τα θετικά συναισθήματα σε εξωγενής παράγοντες τότε θα πηγαινοέρχονται στη ζωή μας. Έτσι δημιουργείτε και μπαίνει στη ζωή μας η συναισθηματική ψυχρότητα. 

Όταν το νιώθω που πηγάζει μέσα από την καρδιά μου το αποφεύγω τότε  το εκπαιδεύω σιγά – σιγά να μην υπάρχει ή να υπάρχει κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις .

Όμως τα θετικά συναισθήματα είναι δική μας επιλογή και υπάρχουν πάντα μέσα μας αρκεί να τα δούμε. Για να είμαι χαρούμενη/ος δεν χρειάζεται να ψάξω ειδικό λόγο. Έχω πολλούς λόγους  για να είμαι χαρούμενη/ος αν τους απαριθμήσω έναν - έναν θα τους δω.

Την συναισθηματική ψυχρότητα συνεχίζουμε και την επαναλαμβάνουμε σε όλη μας την καθημερινότητα, κάνοντας μικρά ή μεγάλα ξεσπάσματα συνήθως στην ύλη  ( ρούχα, τροφή κλπ).

Όταν δεν επιτρέπω στον Εαυτό μου να απολαμβάνει , δηλαδή δεν του δίνω τις απολαβές που του αναλογούν και περιμένω άλλον να το κάνει για μένα. Όχι πως δεν υπάρχουν γύρω μας, οι άνθρωποί μας, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ευχαρίστηση μας.

 Ο εαυτός μας όμως, πρώτη ανάγκη έχει από την δική μας αποδοχή. Η δική μας αποδοχή είναι αυτή που θα τον βγάλει μια για πάντα από τη σκλαβιά της απόρριψης που νιώθει. Ας φροντίσω λοιπόν να δίνω στον εαυτό μου ευλογία το κάθε λεπτό της ημέρας. 

 Φαίνεται δύσκολο? Κι όμως δεν είναι, είναι απόφαση και μόνο απόφαση και ο μόνος που μπορεί να την πάρει αυτή την απόφαση είσαι εσύ. Μη περιμένεις να το κάνει άλλος για σένα. Τις δικές μας ανάγκες μόνο εμείς τις αναγνωρίζουμε, εμείς ξέρουμε πότε ακριβώς πεινάμε, σίγουρα δεν μπορεί άλλος να το ξέρει και σαφώς δεν έχουμε την απαίτηση κάποιος άλλος να μασήσει την τροφή για να χορτάσουμε εμείς.

Πάντα ψάχνουμε να πάρουμε από το περιβάλλον μας και τον περίγυρο κάτι παραπάνω. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι σχεδόν ποτέ αν αξίζουμε τον πλούτο, δεν ξέρουμε πώς να αναγνωρίσουμε την συναισθηματική πληρότητα ούτε και τη συναισθηματική ψυχρότητα. Αυτά τα βαφτίζουμε «χαρακτήρα».

Μάθαμε να «τρώμε τα αποφάγια» και το ολόκληρο γεύμα ενώ μας αρέσει δεν το αποζητάμε και δεν το θεωρούμε και απαραίτητο. Αν δεν μάθω να δίνω σε μένα αυτά που χρειάζομαι,  δεν μπορώ να περιμένω ότι θα το κάνει ο άλλος. Μέσα από την συνεχόμενη τριβή με τον εαυτό μου θα αρχίσω να αναγνωρίζω ποιο συναίσθημα μου λείπει και με ποιο τρόπο μπορώ να το καλύψω.

Πότε πέταξα έξω από μένα συναίσθημα και ποιο? Γιατί πίστεψα ότι σε αυτό ευθύνεται η δυστυχία μου? Την καλοσύνη, την συμπόνια , κάποιο άλλο ? 

Σαφώς και δεν ευθύνεται αυτό καθ’ εαυτό το συναίσθημα, αλλά φταίει ο λόγος. Ο πραγματικός λόγος κρύβεται πίσω από την απόφασή μου να πετάξω το συγκεκριμένο συναίσθημα. Δηλαδή δεν ευθύνεται  ο όποιος άλλος, που θύμωσα με μένα για την καλοσύνη μου και κατέληξα να νιώθω «βλάκας». Αλλά φταίει ο λόγος που έκανα την όποια καλοσυνάτη πράξη. 

Αν η πράξη ξεκινούσε μέσα από το νιώθω μου δεν θα με απασχολούσε πως το πήρε ο άλλος. Άλλωστε η ζωή, μου έχει δείξει ότι έχει δύο πλευρές. Άρα μετά από μια καλοσύνη μου, κάποιος  ίσως να ένιωσε ευγνωμοσύνη και να μου το ανταπέδωσε ενώ κάποιος  άλλος να μου έκανε μια από τις μεγαλύτερες προδοσίες της ζωής μου. 

Δεν μπορείς να ασχοληθείς με αυτά γιατί αυτά θα σε κάνουν πάντα δυστυχισμένο ή ευτυχισμένο αντίστοιχα. Αν αποφασίσεις να ασχοληθείς με αυτά , έρχονται αυτομάτως να ακυρώσουν την όποια πράξη καλοσύνης που μπορεί να έκανες. 

Αν νιώσεις άσχημα για την καλοσύνη που έδειξες, τότε  αυτό που έκανες  ενώ έμοιαζε με καλοσύνη, δεν ήταν, ήταν καθαρά και μόνο για να μη νιώθεις εσύ απόρριψη και να πάρεις την προσοχή που είχες ανάγκη. 

Όταν αυτή η προσοχή δεν ήρθε, ένιωσες προδοσία, έχθρα και ίσως κακία. Αυτά τα συναισθήματα κακία, προδοσία και ίσως εκδίκηση  ήρθαν να αντικαταστήσουν την ευλογία της καλοσύνη σου, με τα δηλητήρια τους. Άρα όταν την επόμενη φορά πας να κάνεις μια καλοσύνη ρώτα πρώτα τον Εαυτό σου, «που αποσκοπώ» . 

Αν ο μόνος στόχος σου είναι το δικό σου νιώθω, τότε προχώρα και κάνε αυτό που νιώθεις. Έτσι θα έχεις απελευθερωθεί από τη σκλαβιά της επιβεβαίωσης. Θα νιώθεις εσύ με σένα και από σένα πληρότητα!

( 4ο μυστικό πέρασμα)

Δωροθέα 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ