Ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 43.a» αναφερόμενος στην κάθοδο της ψυχής στο από τους εγκόσμιους ή νέους θεούς δημιουργούμενο «ὀστρεῶδες» [οστρακοειδές] ορατό & οργανικό σώμα, ή αλλιώς «τὸν ἐκ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος καὶ γῆς ὄχλον ἄλογον» δεύτερο όχημα, μας λέγει πως : «Αλλά συντήκοντας τα με πυκνά καρφιά, αόρατα λόγω του μικρού μεγέθους τους, και κατασκευάζοντας από όλα τα στοιχεία ένα ατομικό σώμα, δέσμευσαν τις περιστροφές τις αθάνατης ψυχής περιόδους [περιστροφές] μέσα στο σώμα που εισρέει και διαρρέει. – Αλλὰ διὰ σμικρότητα ἀοράτοις, πυκνοῖς γόμφοις συντήκοντες, ἓν ἐξ ἁπάντων ἀπεργαζόμενοι σῶμα ἕκαστον, τὰς τῆς ἀθανάτου ψυχῆς περιόδους ἐνέδουν εἰς ἐπίρρυτον σῶμα καὶ ἀπόρρυτον».
Αφού, λοιπόν, ο Πλάτων ξεκίνησε από τα ατελέστερα και ενυλότερα και αφού δημιούργησε τα ομοιομερή και από αυτά το οργανικό σώμα, μεταδίδει σε αυτό την ψυχή. Γιατί οι νέοι θεοί, δανειζόμενοι μέρη από τα σύνολα, έπαιρνα τα απλά στοιχεία και δημιουργούσαν τα οχήματα των άλογων ψυχών, τα οποία έλεγε προηγουμένως ότι είναι «ο θορυβώδης και άλογος φόρτος που αποτελείται από πυρ, γη, αέρα και ύδωρ». Αυτά συγκολλώντας γεννούν τα ομοιομερή, των οποίων η σύνθεση αποτελείται από τα τέσσερα στοιχεία.
Και «συντήκοντας με πυκνούς γόμφους» [καρφιά] τα γεννήματα δημιουργούν το οργανικό σώμα. Γιατί αυτό είναι που χρειάζεται, όλα τα μικρά και αόρατα καρφιά λόγω της σύστασής του από ανόμοια πράγματα, και μάλιστα καρφιά πολλά και πυκνά λόγω της ευδιαλυτότητας της σύνθεσής του. Ως πυκνά και αόρατα καρφιά, λοιπόν, λέμε τις εισαγωγές των μικρών και αόρατων στοιχείων στα μια μεγαλύτερα, καθώς και ότι η σύντηξη είναι οικεία με τα έργα του Ηφαίστου, αφού το πυρ, μέσω της αραιώσεως κατά τη σύνταξη, προκαλεί την ολοκληρωτική διείσδυση του ενός μέσα στο άλλο, όπως γίνεται στην περίπτωση των μετάλλων που συγχωνεύονται, όταν με την τήξη τα σμικρομερή διεισδύουν στα μεγαλομερέστερα και έτσι πραγματοποιείται η σύγκραση. Η συνέχεια, λοιπόν, των νοημάτων είναι ότι οι νέοι θεοί «συγκολλούσαν τα μέρη που έπαιρναν, κατασκευάζοντας το σώμα όχι με αδιάλυτους δεσμούς, αλλά συντήκοντας τα μέρη αυτά με πυκνά καρφιά μικρά και αόρατα». Γιατί χρειάζεται τήξη και συγκόλληση για τη γέννηση των ομοιομερών, εκ των οποίων τη συγκόλληση παρέχει η υγρότητα και τήξη η θερμότητα. Γιατί καθετί τήκεται από το πυρ και συγκολλάτε από το ύδωρ.
Μετά, λοιπόν, την ένωση από τα πολλά και ανόμοια προστίθεται η ψυχή, πρώτα οπωσδήποτε η θνητή (γιατί μέσω αυτής, δηλαδή μέσω της φυτικής, της αισθητικής και της ορεκτικής ζωής, το σώμα καθίσταται “ἐπίρρυτον” [διαρρέει]) και δεύτερη η αθάνατη (γιατί αυτή δεν «ενδύεται» [βυθίζεται] απλώς σε ένα σώμα, αλλά σε ένα σώμα «ἐπίρρυτον σῶμα καὶ ἀπόρρυτον» [που εισρέει και διαρρέει]). Και η μία γεννιέται μαζί με το σώμα, ενώ η άλλη δεσμεύεται στο σώμα.
Αυτή, λοιπόν, είναι η σειρά της δημιουργίας, και έχει μια προφανή λογική. Γιατί ολόκληρη η γέννηση ξεκινά από το ατελές και προχωρά σιγά – σιγά προς το τέλειο. Και στην περίπτωση του σύμπαντος η δημιουργία προχωρούσε από τον νου και στην ψυχή μέχρι τα σώματα (γιατί η γέννηση ήταν άχρονη), ενώ στην περίπτωση των θνητών ζωντανών όντων η γέννηση ξεκινά από σώματα. Γιατί γίνεται μέσα στον χρόνο και καθετί που γεννιέται μέσα στον χρόνο ξεκινά από το ατελές, αυτό δεν έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο. Επομένως το σύμπαν δεν έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο. Γιατί ο δημιουργός δεν έδωσε υπόσταση πρώτα στο σώμα αλλά στην ψυχή, όπως έχει πει ο Πλάτων. Αυτό δηλώνει ότι η επονομαζόμενη γέννηση στην περίπτωση του σύμπαντος είναι αγέννητη, και ότι η σύνθεση του γίνεται μεμιάς. Και στην περίπτωση του σύμπαντος το όλον [σύνολο] λάβανε υπόσταση πριν από τα μέρη, και τα «ένα» πριν από το πλήθος. Στην περίπτωση των θνητών ζωντανών όντων τα πολλά γεννιούνται πριν από το «ένα», και αυτά συντήκονται με τα πυκνά καρφιά και αποτελούν «ένα». Γιατί συντήκονται με τα πυκνά σώματα, και αυτά που συντήχθησαν καρφώνονται, και αυτά που καρφώθηκαν ζωογονούνται, και αυτά που ζωογονήθηκαν προσαρμόζονται στην αθάνατη ψυχή.
Από αυτά είναι φανερό ότι σύμφωνα με τον Πλάτωνα πρέπει να υποστηρίξουμε ότι η είσοδος της ψυχής γίνεται με την έξοδο του βρέφους. Γιατί τότε το κύημα είναι τέλειο και όχι προηγουμένως. Γιατί, καθώς έχει γίνει τέλειο, η φύση δεν το κρατάει μάταια μέσα. Όταν, λοιπόν, το σώμα γίνει «ἓν και ὅλον», τότε η αθάνατη ψυχή δεσμεύεται σε αυτό. Και γίνεται «ἓν» όταν γίνει τέλειο, και είναι τέλειο, όταν έρθει στο φως. Γιατί όταν μένει μέσα, είναι μέρος του άλλου. Άρα δεν υφίσταστε καμία «ἔνδεσις» [δέσμευση] της ψυχής από τους θεούς μέσα στο σπέρμα, όπως πιστεύουν κάποιοι, ούτε φυτεύεται μαζί με το σπέρμα, αλλά οι περιστροφές της συνδέονται με το σώμα όταν το σώμα ήδη γεννηθεί. Γιατί που μέσα στο σπέρμα υπάρχει ένα σώμα γεννημένο «εκ πολλών και πυκνών γόμφων»;; Άρα, όταν το όργανο γίνει τέλειο, τότε οι θεοί «συνδέουν» την ψυχή που θα το χρησιμοποιήσει.
Βέβαια δεν θα παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι :
«περιόδους ψυχῆς» [περιστροφές της ψυχής] ο Πλάτων λέει τις ενέργειες της οποίες προχωρούν προς το ζωντανό οργανισμό και τις δύο δυνάμεις της, αυτή του κύκλου του «Ταύτου» [ταυτότητα] και αυτή του κύκλου του «Θατέρου» [διαφορετικότητα]. Άρα σύμφωνα με τον Πλάτωνα ολόκληρη η ψυχή κατεβαίνει. Γιατί ο Πλάτωνας έχει δώσει στην ψυχή μόνο δύο κύκλους και δυο «περιόδους» [περιστροφές], και τις κατεβάζει και τις δυο.
Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος [10/10/2009, ΕΛΛΑΣ]
———————————————————————————————————————————————————
Πηγές
Πρόκλος
- «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος», βιβλίο Ε’ (συνέχεια), 320. 10 – 323.13.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.