Από τον Γιάννη Πετρίδη
Η πρώτη παρουσία τής Nico στην Αμερική, μέσα από τη συμμετοχή της στο πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground, οδήγησε αρκετούς στο να τη χαρακτηρίσουν τη νέα θεά της μουσικής, που είχε κατεβεί από το φεγγάρι για να κατακτήσει τους κοινούς θνητούς.
Το όνομα Nico λέγεται ότι της το έδωσε ο φωτογράφος της Herbert Tobias, που τότε ήταν φίλος με τον Ελληνα -γεννημένο στην Αντίς Αμπέμπα- σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη.
Η Nico, που είχε γεννηθεί το 1938 στο Βερολίνο και το πραγματικό της όνομα ήταν Christa Paffgen, δούλευε ως μοντέλο στο Παρίσι, όταν στα μέσα της δεκαετίας του '60 γνώρισε τον Brian Jones, κιθαρίστα των Rolling Stones, ο οποίος στη συνέχεια τη γνώρισε στον μάνατζερ του συγκροτήματος Andrew Loog Oldham, και αυτός με τη σειρά του βοήθησε στην κυκλοφορία των πρώτων τραγουδιών της σε δίσκο, που ήταν το The Last Mile με το Ι'm Not Saying στην εταιρεία Immediate το 1965.
Εναν χρόνο αργότερα, η Nico στη Νέα Υόρκη όπου πήγε να σπουδάσει υποκριτική υπό την καθοδήγηση του Lee Strasberg, θα γνωρίσει στο στούντιο Factory τον Andy Warhol και αυτός θα τη χρησιμοποιήσει στην ταινία του Chelsea Girls. Ηδη μερικά χρόνια πριν η Nico είχε παίξει έναν μικρό ρόλο στη Γλυκιά Ζωή του Federico Fellini, αλλά η κινηματογραφική της καριέρα είχε αρχίσει το 1958 με την εμφάνισή της στην ταινία τού Alberto Lattuada La Tempesta το 1958 και το 1959 είχε παίξει πάλι έναν μικρό ρόλο στο For The First Time του Rudolph Mate, δίπλα στον Mario Lanza.
Το 1963, σε συχνά ταξίδια της από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι, θα παίξει βασικό ρόλο στην ταινία του Jacques Poitrenaud Strip-Tease, όπου και θα ηχογραφήσει το βασικό τραγούδι της ταινίας, που ήταν γραμμένο από τον Serge Gainsbourg, αλλά η ηχογράφηση αυτή θα κυκλοφορήσει τελικά μόλις το 2001.
Ο Warhol, που θα τη χρησιμοποιήσει και σε άλλες πειραματικές του ταινίες, όπως τα φιλμ The Closet, Sunset και Imitation Of Christ, θα τη συστήσει στην συνέχεια στους Lou Reed και John Cale, με επακόλουθο τη συμμετοχή της στο άλμπουμ Velvet Underground And Nico. Η απαίτησή της όμως να είναι η μοναδική τραγουδίστρια στο συγκρότημα, οδήγησε στην αποχώρησή της.
Ο John Cale θα κάνει την παραγωγή στα επόμενα τρία προσωπικά της άλμπουμ, στο Marble Index, που κυκλοφόρησε το 1969 και θύμιζε περισσότερο ευρωπαϊκούς ήχους κλασικής μουσικής και φολκ, από το αμερικανικό ροκ, κτίζοντας τη γοτθική ατμόσφαιρα που θα κυριαρχήσει σε πολλές από τις μετέπειτα ηχογραφήσεις της. Το επόμενο άλμπουμ της κυκλοφόρησε το 1970 και είχε τίτλο Desert Shore και, σύμφωνα με τον παραγωγό του John Cale, είχε περισσότερα κοινά σημεία με την κλασική ευρωπαϊκή μουσική του 20ού αιώνα και οι τευτονικές επιρροές της σε συνδυασμό με τη γερμανική προφορά της φωνής της βοηθούσαν στο να ακούγεται το άλμπουμ πιο προχωρημένο ακόμα και από τις ηχογραφήσεις του πρώην συγκροτήματός της, που ήταν οι Velvet Underground.
Ο John Cale το 1974, μαζί με τους Brian Eno και Kevin Ayers, θα κάνει μαζί της μια σύντομη περιοδεία στη Βρετανία, η οποία έγινε γνωστή με το όνομα ACNE, με επακόλουθο την κυκλοφορία ενός ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ με τίτλο June 1, 1974 από το κονσέρτο που έδωσαν στο θέατρο Rainbow στο Λονδίνο.
Την ίδια χρονιά η Nico θα κυκλοφορήσει το άλμπουμ The End με τη συμμετοχή μουσικών όπως οι Brian Eno, Phil Manzanera, John Cale και τραγούδια όπως το You Forgot Το Answer, που ήταν γραμμένο για την τελευταία συνάντηση που είχε με τον πρώην εραστή της Jim Morrison των Doors, το γνωστό τραγούδι των οποίων έδωσε και τον τίτλο στο άλμπουμ.
Το The End είναι ένα από τα πιο σκοτεινά άλμπουμ στην ιστορία τού ροκ και αφετηρία επιρροών για πολλά από τα επερχόμενα τότε ονόματα του πανκ, όπως η Siouxsie και το συγκρότημά της οι Banshees, οι Bauhaus, η Patti Smith και οι Joy Division. Αρχικά, το The End πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, αλλά η επίδραση που είχε στη μουσική στα επόμενα χρόνια ανάγκασε τους μουσικοκριτικούς να επανεκτιμήσουν τις απόψεις τους γι' αυτό και να το τοποθετήσουν στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του '70.
Στην περίοδο 1970-1979 η Nico θα εμφανισθεί σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες του γάλλου σκηνοθέτη Philippe Garrel, τον οποίο είχε γνωρίσει το 1969 και είχε ερμηνεύσει το τραγούδι The Falconer στην ταινία του Le Dit de La Vierge. Ο Garell θα αφιερώσει την ταινία του J' entends Plus La Guitare το 1991 στην μνήμη της Nico.
Το 1981 η Nico επιστρέφει στο ροκ εντ ρολ και σαν συμπλήρωμα στα τρία τραγούδια που είχε ερμηνεύσει 15 χρόνια πριν, με το συγκρότημα των Velvet Underground, Femme Fatale, Ill Be Your Mirror και All Tomorrow's Parties, προσθέτει στο ρεπερτόριό της κι ένα τέταρτο, το Waiting For The Man. Στο ίδιο άλμπουμ υπάρχει και η ερμηνεία της στο Heroes του David Bowie. Το άλμπουμ Drama Of Exile, που κυκλοφόρησε ύστερα από επτά χρόνια απουσίας, ήταν το τελευταίο σημαντικό προσωπικό της πριν από τον θάνατό της, στις 18 Ιουλίου του 1988, έπειτα, από μία μικρή καρδιακή προσβολή ενώ έκανε ποδήλατο, που είχε ως συνέπεια την πτώση της και τον σοβαρό τραυματισμό της στο κεφάλι· ατύχημα σε περίοδο που έκανε διακοπές με τον γιο της στην Ιμπιζα. Τότε, όπως έλεγαν οι φίλοι της, είχε εγκαταλείψει την κακιά συνήθειά της, που ήταν η ηρωίνη, και είχε αφοσιωθεί στην υγιεινή διατροφή μέσω της χορτοφαγίας.
Ανάμεσα στους κατά καιρούς φίλους της, εκτός από τους Jim Morrison και Brian Jones, αναφέρονται και οι Bob Dylan, Lou Reed, John Cale, Iggy Pop, Tim Buckley, Jackson Browne και ο γάλλος ηθοποιός Alain Delon, που είναι ο πατέρας του γιου της, τον οποίο μεγάλωσαν οι γονείς του, παρ' όλο που ο ίδιος ο Delon δεν είχε παραδεχθεί επίσημα την πατρότητα.
Οι Cult ηχογράφησαν γι' αυτήν το Nico το 2001 και η Marianne Faithfull το Song For Nico το 2002, που το έγραψε μαζί με τον Dave Stewart των Eurythmics. Αρκετοί είναι οι καλλιτέχνες που την αναφέρουν ως επιρροή τους, με πιο πρόσφατη τη Natasha Khan που ηχογραφεί με το όνομα Bat For Lashes.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.