Ο πνευματικός Δρόμος έχει ομολογουμένως αβεβαιότητα, γιατί το Θάρρος, η Θέληση και η Πίστη, δεν ζητάνε επιβεβαιώσεις...Απλά οδηγούν εκεί που θέλει ο καθένας μας να φτάσει...

Τούτη η Ζωή, έτσι όπως κυλάει, είναι σαν να έχει πάντα και συνεχώς μια έλλειψη...
Είναι γιατί οι άνθρωποι, ωριμάζοντας φυσικά και νοητικά, δεν μπορούν να συγχωρήσουν συναισθηματικά...

Έτσι, μέσα στον κάθε άνθρωπο, τούτη η αδυναμία συγχώρεσης, καλύφτηκε από τον χρόνο και την σκληρότητα, βγάζοντας την καρδιά από το παιχνίδι...

Ο ενήλικας έχει την πεποίθηση, ότι το παρελθόν του δεν έχει παρά θετική επίδραση πάνω του. Φαίνεται να το έχει συγχωρήσει και αδιαφορώντας γι' αυτό, προσπαθεί να προχωρήσει στη Ζωή του. 

Ούτε μπορεί να φανταστεί ότι το παρελθόν είναι η αιτία, που δεν νιώθει καλά, που έγινε τόσο απαθής απέναντι στην ασθένεια, τόσο φοβισμένος στην εξουσία, τόσο εξουσιαστικός στους πιο αδύναμους.


Έμαθε πολύ καλά την καταπίεση και αυτήν γεννάει σε κάθε του στιγμή προς τον Εαυτό του και τους άλλους.

Τούτη η αδυναμία να παρατηρεί τι τον βλάπτει και βλάπτει και τους άλλους ανθρώπους, περιόρισε τους οφθαλμούς του μόνο σε μια μικρή οπτική της Ζωής, έχασε την δυνατότητα να συνθέτει εικόνες και πληροφορίες και έτσι έχασε και την ωφελιμότητα της εμπειρίας του.

Για δες γύρω σου...Τι βλέπεις?

Εγωιστές, αδιάφορους, θυμωμένους, αλαζονικούς, φοβισμένους, ασθενείς, που προβάλλονται μέσα σε μια ήσυχη ζωή...κατά τους κανόνες και τις εντολές...

Μα όλοι πια τόσο λάθος?

Και ποιος μπορεί να πιστέψει, ότι αυτό το λάθος που διακρίνει, είναι τελικά αυτό που καθορίζει και την δική του Ζωή?

Η παραπλάνηση του "εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι λάθος" διατηρεί την ανθρωπότητα σε μια ανώριμη κατάσταση, αδύναμη να κάνει πνευματικά βήματα.

Στο τέλος, ο κάθε άνθρωπος, τείνει να πιστέψει με έναν λανθασμένο τρόπο την πνευματικότητα του...Να την αναζητήσει στην επιτήδευση και στους ψευδόκοσμους, χωρίς ούτε μία στιγμή να κοιτάξει λίγο πιο κάτω από την μύτη του, εκεί που απλώνεται η αληθινή Ζωή, εκεί που η Αγάπη και η Σοφία δεν είναι επιτήδευση γνώσεων και πράξεων, αλλά πνευματικοί άξονες που συναντώνται σ' ένα κέντρο απόλυτης Συγχώρεσης.

Οι γονείς των ανθρώπων πήραν την θέση τούτων των πνευματικών αξόνων, μέσα στην υλική τους υπόσταση...Ο ένας καθορίζει την σοφία, ο άλλος την αγάπη...

Μόνο που τούτοι οι άξονες δεν κατάφεραν να συναντηθούν, να διασταυρωθούν και να οδηγήσουν το παιδί στην ανύψωση της καρδιάς και στην αυτάρκεια...Έγιναν μοχλοί αντιπαλότητας και αντί να συμφιλιωθούν, απόκτησαν ο καθένας τους δικούς του όρους και νόμους, αφήνοντας εκτεθειμένο το παιδί στον πόλεμο και στην ανωριμότητα...

Από εκεί και πέρα, όλα πήραν τον δρόμο τους...Και ο δρόμος του ανθρώπου είναι να ξεσυνερίζεται την αγάπη και την σοφία, σε δύο άξονες που ενώ είναι ένα ουσιώδες μέρος της Ζωής του, έγιναν η αιτία του πολέμου του, γιατί σταμάτησαν στα κάτω κέντρα και γύρισαν με αλαζονεία να πολεμήσουν το Πνεύμα...

Ο πατέρας μετάδωσε την σοφία, η μητέρα την αγάπη, ενόσω και οι ίδιοι δεν κατάφεραν να υπερβούν το στομάχι τους και τα αποκτήματά τους.

Μετανοείτε, έλεγε ο Άνθρωπος!
Και δεν το έλεγε μόνο...

Η μετακίνηση αυτή που οφείλει ο κάθε άνθρωπος να κάνει, δεν έχει σχέση με νόμους και κανόνες...παρ' όλο που έτσι φάνηκε.

Ο άνθρωπος, χαμένος μέσα στα πάθη και τις μνησικακίες του παρελθόντος του, έβγαλε νόμους και εντολές, ηθικούς κανόνες, για να καταφέρει τουλάχιστον να ζήσει αξιοπρεπώς, μια και δεν μπορούσε αλλιώς να ζήσει αξιοπρεπώς.

Ο κάθε άνθρωπος (εκτός από εξαιρέσεις) έγινε αξιοπρεπής, ακολουθώντας μια σειρά από κανόνες, που αντί τελικά να τον διευκολύνουν, τον διατήρησαν ανώριμο και αναξιοπρεπή προς τον ίδιον του τον Εαυτό...Κάθε ουσιαστικός Νόμος μέσα του, ματαιώθηκε...

Αν όμως γνωρίζεις βαθιά και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι δεν είναι η Ζωή που δεν σου αρέσει, αλλά αυτό που πίστεψες ότι είναι η Ζωή, αρχίζει ένα "φλερτ" με την Ύπαρξη σου, που μεταβάλλεται σε Έρωτα...

Ταπεινά σκύβεις και της ζητάς να σε οδηγήσει στον Δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο...

Ταπεινά...

Πόσο βάθος μπορεί να κρύβει τούτη η ταπεινότητα? Πόση Δύναμη? Πόση Θέληση? Πόσο Θάρρος? Πόση Πίστη?

Συνήθως οι άνθρωποι αναζητάνε διασφαλίσεις, για έναν δρόμο που θέλουν να πάρουν...Να κάνω αυτό ή εκείνο? Και τι μου εξασφαλίζει αυτή η επιλογή, τι μου εξασφαλίζει η άλλη?

Και τότε χάνονται στην αμφισβήτηση, την έλλειψη εμπιστοσύνης και Πίστης, νιώθουν πιο ασφαλείς με το δοκιμασμένο και παλιό, αφού αιώνες τώρα, η ανθρωπότητα έτσι επιβιώνει...

Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να συνεχίσουν την ζωή τους με την μόλυνση, παίρνοντας χάπια για να θεραπεύσουν την ασθένεια, παρά να κόψουν το μολυσμένο μέρος τους.

Αν το "χέρι" πχ. είναι μολυσμένο, προτιμούν να ζουν με αυτό, παρά να το χάσουν...
Η μόλυνση όμως δεν περιορίζεται στο "χέρι", παρ' όλο που φαίνεται ότι εκεί είναι η εστία...

Κάποια πράγματα χρειάζεται να κοπούν, αν κάποιος δεν θέλει απλά να επιβιώσει με την μόλυνση...Και αυτό σηματοδοτεί το Θάρρος, την Θέληση και την Πίστη...

Όμως οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι το "χέρι" τους πχ. είναι η αιτία, που η Ζωή γίνεται τόσο απροκάλυπτα μολυσμένη...Δεν ξέρουν ότι την αγγίζουν με ασέβεια...
Είναι γιατί η Θέληση, μεταβλήθηκε σε χιλιάδες "θέλω"... 

Είναι γιατί το Θάρρος μεταβλήθηκε σε χιλιάδες "νίκες" που μπορεί ένας άνθρωπος να πετύχει στην ζωή του, χάνοντας διαρκώς τον πόλεμο...

Είναι γιατί η Πίστη μεταβλήθηκε σε ελπίδα και σε απαιτήσεις διασφαλίσεων...

Ο πνευματικός Δρόμος έχει ομολογουμένως αβεβαιότητα, γιατί το Θάρρος, η Θέληση και η Πίστη, δεν ζητάνε επιβεβαιώσεις...Απλά οδηγούν εκεί που θέλει ο καθένας μας να φτάσει...

Και φτάνει τόσο μακριά, όσο μακριά είναι και ο Θεός μέσα του...

Είναι εκείνη η μικρή κουκκίδα, η απομακρυσμένη Αγάπη, που όσο την πλησιάζεις νιώθεις τι Είσαι και τι Είναι...

Βάσω Νικολοπούλου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ