«Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Πεθαίνω. Τόσο απλά. Από καρκίνο του ήπατος. Δυστυχώς, ο καρκίνος του ήπατος είναι συχνά ανεγχείρητος, επειδή ο όγκος μπορεί να είναι πολύ μεγάλος ή να έχει επεκταθεί σε μεγάλα αιμοφόρα αγγεία ή σε άλλες ζωτικές δομές. Η χειρουργική επέμβαση δεν είναι δυνατή στα περισσότερα από τα δύο τρίτα των ασθενών. Ανήκω σε αυτήν την κατηγορία.
Οι γιατροί δεν μου δίνουν πια καμιά ελπίδα. Μάλιστα, μου όρισαν και την σίγουρη ημερομηνία θανάτου : την 23η του Σεπτέμβρη, πρωινές ώρες. Κρίμα. Πάντα ήθελα να πεθάνω κατά την διάρκεια της διακαινησίμου, γιατί προτιμούσα οι τελευταίες στιγμές μου να είναι μέσα στην γιορτή της Αναστάσεως, να ψάλλουν στην νεκρώσιμο ακολουθία ύμνους κατά της φθοράς του θανάτου.
Μία ακριβώς μέρα μετά τις γερμανικές εκλογές, πεθαίνω. Τυχαίο ; Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Υπήρξα καρκίνωμα για την κοινωνία σε όλη τη ζωή μου και τώρα πληρώνω με την ίδια μου την ύπαρξη. Σε αυτές τις 77 ημέρες που απομένουν, θα ήθελα να σας παρακαλέσω για κάποια πράγματα. Δεν θέλω την λύπησή σας. Δεν θέλω να βλέπω στα μάτια σας την θλίψη.
Και παρακαλώ μην ξεχνάτε ότι ως Παντογνώστης Αφηγητής – πρέπει να φταίνε και αυτά τα καρκινικά κύτταρα για τις περιέργως τελευταία αυξημένες δυνατότητές μου να διαβάζω τις συνειδήσεις των άλλων – γνωρίζω όλες τις ενδόμυχες σκέψεις σας. – ευτυχώς, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ. – μακριά από μένα, δόξα σοι ο θεός.
Το μόνο που επιθυμώ αυτές τις 77 υπολειπόμενες μέρες της θλιβερής ζωής μου είναι να με αφήσετε να τις ζήσω ήσυχα.
Με αξιοπρέπεια. Και ξημερώματα της 23ης του Σεπτέμβρη - σας ικετεύω βοηθήστε με – τραβήξτε το μηχάνημα που με κρατά στη ζωή απ’ την πρίζα. Σας θέλω δίπλα μου τις τελευταίες μου στιγμές.
Δώστε μου 3-4 λεπτά – αλήθεια, πόση ώρα ζει ένας ετοιμοθάνατος όταν του αφαιρέσουν τα μηχανήματα; - να ταξιδέψω με την σκέψη μου σαν τον έρωτα εκεί, στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων της χώρας μου. Το 2004.
Να περάσει η ιστορία της Ελλάδας που αγάπησα μπροστά απ’ τα μάτια μου και να πλημμυρίσουν την καρδιά μου ξανά τα ίδια συναισθήματα, όπως τότε που χαιρετούσε το αγοράκι μέσα στην χάρτινη βαρκούλα. Και να παίζει ως μουσική υπόκρουση το τραγούδι του Χατζιδάκι.
Αλήθεια, τότε θα πεθάνω ευτυχισμένος. Με την σκέψη αυτής της Ελλάδας που λάτρεψα. Αυτής της Ελλάδας που επιθύμησα. Αυτής της Ελλάδας που ονειρεύτηκα.
Ας με λυπηθεί κάποιος! Τραβήξτε την πρίζα τώρα!»...
του Σταύρου Ζαγκανά
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.