Εις το διηνεκές

Την ώρα που τα κόμματα στην Κύπρο προσπαθούσαν να σώσουν το νησί από τις ανόητες αποφάσεις των Γερμανών και του Αναστασιάδη, η φιλογερμανική παράταξη,  σε Ελλάδα και Κύπρο, έτρεμε στην ιδέα ότι η Κύπρος αρνήθηκε το αρχικό πακέτο του έξαλλου Εurogroup και το διαπραγματεύεται! Όλος ο πλανήτης όμως έστησε στον τοίχο την απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων, διότι αφενός κατέστρεφε εντελώς την κυπριακή οικονομία και αφετέρου έβαζε σε μεγάλους μπελάδες τη σταθερότητα της ευρωζώνης. «Ήταν μια ανόητη ιδέα της οποίας ήρθε η ώρα», δήλωσε με τη γνωστή βρετανική ειρωνεία ο Economist, υπονοώντας ότι έρχονται και άλλες παρόμοιες ιδέες, που είναι ήδη έτοιμες.

Ως καταστροφική και λανθασμένη τη χαρακτήρισε ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος της Αυστρίας, Φραντς Βρανίτσκι, ο οποίος είπε πως δεν ήταν τυχαίο «το «Όχι» στην κυπριακή Βουλή, είναι μια κατανοητή αντίδραση». Η ίδια η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας δήλωσε πως «ίσως θα έπρεπε να διαπραγματευτούμε περισσότερο στις Βρυξέλλες»! Παρ’ όλα αυτά, ο παραδοσιακός ενδοτισμός μας, έστησε στον τοίχο τους Κύπριους βουλευτές που έκαναν το αυτονόητο.

Έφεραν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι ένα σχέδιο γενικού κουρέματος των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, από το πρώτο ευρώ! Προφανής στόχος η πλήρης διάλυση του χρηματοοικονομικού καθεστώτος στην Κύπρο. Τι έπρεπε να κάνουν τα κόμματα; Απλώς να το ψηφίσουν στα μουγκά; Όπως έκαναν οι Έλληνες ψοφοδεείς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αρχικά και μετά και της Ν.Δ., που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε πτωχοκομείο; Άλλη λύση δεν υπάρχει από την έγκριση αποφάσεων; Έχουν καταργηθεί τα κοινοβούλια;

Το απέρριψαν, λοιπόν. Ήδη αυτή η απόρριψη έχει δημιουργήσει πολιτική παρακαταθήκη. Είναι η πρώτη απόρριψη «σχεδίου διάσωσης» του Eurogroup και συνιστά προφανώς την αρχή. Έρχονται κι άλλες, από χώρες που δεν θα ‘ναι και τόσο ανίσχυρες. Το να απορρίπτει μια Βουλή την πρόταση ενός τραπεζικού και οικονομικού μπλοκ είναι φυσικά μέσα στις αρμοδιότητές της. Διότι εάν τα κοινοβούλια υπάρχουν για να υπογράφουν απλώς τις αποφάσεις του Eurogroup, τότε δεν μιλάμε για κοινοβούλια, αλλά για θεσμικούς ιμάντες μεταβίβασης εντολών. Έχουμε εισέλθει στη σοβιετική ευρώπη;

Η Κύπρος, λοιπόν, απέρριψε το αρχικό ηλίθιο σχέδιο Σόϊμπλε, Αναστασιάδη και Στουρνάρα. Αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Ταυτόχρονα, η γερμανική μηχανή, εν όψει εκλογών, απομόνωσε διεθνώς την Κύπρο και την έβαλε στον τοίχο, στοχεύοντας στην ταπείνωσή της. Προφανώς, δεν υπήρχε άλλη λύση από την υποχώρηση. Το σημαντικό όμως εν προκειμένω είναι ότι η υποχώρηση αυτή είχε και ένα μικρό αλλά όχι αμελητέο κέρδος: περιέσωσαν τους μικροκαταθέτες και τις καταθέσεις στις υπόλοιπες τράπεζες, πλην των προβληματικών. Άλλη επιλογή δεν είχαν. Είχαν, ωστόσο, ένα πρακτικό, μετρήσιμο αποτέλεσμα, εξαιτίας ακριβώς της άρνησής τους να δεχθούν αμάσητη την απόφαση του Eurogroup.

Πέραν αυτού, οι Κύπριοι επέτυχαν ενδεχομένως και τον σχετικό έλεγχο των επερχόμενων μνημονιακών μέτρων. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του «Όχι» της κυπριακής Βουλής: το ότι τα μνημονιακά μέτρα βρίσκονται ακόμη υπό τον σχετικό έλεγχο ενός κοινοβουλίου που δείχνει έτοιμο να διαπραγματευτεί. Οι τροϊκανοί έχουν απέναντί τους Κυπρίους που κάτι ζητάνε και κάτι λένε, δεν έχουν απέναντί τους δικούς μας υπουργούς, που απλώς υπογράφουν διαταγές.

Το πολιτικό συμπέρασμα είναι σαφές: καμία καταστροφή δεν επήλθε από το «Όχι» των Κυπρίων. Η καταστροφή είχε ήδη επέλθει από την πρώτη απόφαση του Εurogroup, την οποία θα ακολουθούσε σε λίγες μέρες η απαίτηση για κλείσιμο της Λαϊκής και αναδιάρθρωση της Τράπεζας Κύπρου. Ήδη, στο αρχικό κυπριακό μνημόνιο, είχε γίνει αποδεκτός ο στόχος της συρρίκνωσης του τραπεζικού τομέα.

Επομένως η άρνηση του κυπριακού κοινοβουλίου ήταν μια απόλυτα λογική έκφραση αντίθεσης στο ηλίθιο σχέδιο κουρέματος των καταθέσεων γενικά και αδιακρίτως. Η στάση αυτή των κυπριακών κομμάτων πιθανόν να αποτρέψει και τον διχασμό μεταξύ λαού και πολιτικής τάξης, σημείο κρίσιμο για την εφαρμογή οποιουδήποτε προγράμματος. Ο ελληνικός ενδοτισμός όμως, οδήγησε σε οριστικό διχασμό μεταξύ λαού και πολιτικών, ώστε η μεν Χρυσή Αυγή έγινε αποφασιστικός πολιτικός παράγων, οι δε βουλευτές και υπουργοί θεωρούνται σχεδόν όλοι ως διεφθαρμένοι και προδότες.

Η  κυπριακή εμπειρία -ένας λαός που έμεινε μόνος του απέναντι στη γερμανική λεηλασία- έκανε σαφείς πλέον τις εγκληματικές πολιτικές στοχεύσεις των Γερμανών και αύξησε εντυπωσιακά την αντιευρωπαϊκή τάση στις δύο χώρες, ενώ όλος ο ευρωπαϊκός νότος, με πρωταγωνίστρια την Ιταλία, κινείται σε εντελώς αντιγερμανική κατεύθυνση. Να σημειώσουμε εδώ ότι στην Ιταλία το καθαρά φιλοευρωπαϊκό κόμμα του Μόντι πήρε 10%! Ήδη και στην Ισπανία ακούγονται φωνές ότι η γερμανική πολιτική παραμένει αναλλοίωτη από την εποχή του εθνικοσοσιαλισμού: η πολιτική του ζωτικού χώρου. Τότε υλοποιήθηκε διά των όπλων, τώρα με τη στρατηγική του οικονομικού στραγγαλισμού.

Ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής, ο Γιαννάκης Ομήρου, τελειώνοντας τον λόγο του εκείνο το κρίσιμο βράδυ του «Όχι», είπε: «Είμαι βέβαιος ότι η απόφαση που θα πάρουμε θα καταξιώνει και θα τιμά για πάντα αυτό το σώμα εις το διηνεκές».

Συμφωνώ. Όλοι σχεδόν στην Ελλάδα και στην Κύπρο συμφωνούν. Εάν είχατε πει το παγερό «Ναι», αγαπητέ κ. Ομήρου, θα είχατε τοποθετηθεί κι εσείς μαζί με τους δικούς μας: στα άγραφα της Ιστορίας.

Απόστολος Διαμαντής (Πανεπιστημιακός και συγγραφέας)

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ