Μελέτη θανάτου

Ανακάλυψα ότι κάποτε και εγώ θα πεθάνω περίπου στην ηλικία των 10 ετών. Θυμάμαι να πηγαίνω στο σχολείο και να σκέφτομαι για τους συμμαθητές μου: “Αυτοί το ξέρουν; Το ξέρουν πως κάποτε θα πεθάνουν; Και αν το ξέρουν πως μπορούν και είναι τόσο αμέριμνοι;”Από τότε διαγράφτηκε μέσα μου μια περιοχή που την αναγνωρίζω ως απόλυτα δική μου και στην οποία κατοικώ μόνος. Είναι κενό και σκοτάδι και σιωπή – αδιατάρακτα. Μαύρη θάλασσα μέσα μου – αναποδογυρισμένος ουρανός.

Ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει η λησμονιά του ανθρώπινου είδους απέναντι στην ίδια του τη  θνητότητα. Ζούμε λες και ήμαστε εδώ από πάντα και θα είμαστε εδώ για πάντα. Η αιωνιότητα πριν να υπάρξουμε και η αιωνιότητα μετά που υπήρξαμε φαντάζει τίποτα μπροστά στο σύντομο περασμά μας από τον πλανήτη. Σύντομο, πεπερασμένο άρα σύντομο.

Καταλαβαίνω. Τα νερά είναι υπερβολικά σκοτεινά και κρύα για να βουτήξει κανείς. Καλύτερα να μασουλάς λωτούς στη χώρα των Λωτοφάγων.

Ο Δάσκαλος Γκέοργκ Γκουρτζίεφ, στο τέλος αυτού του αιρετικού τρίτομου έργου τουΌλα και τα Πάντα, όπου ουσιαστικά ξαναγράφει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, αναφέρει χωρίς περιστροφές και περαιτέρω εξηγήσεις: “Το μοναδικό μέσο σωτηρίας των όντων του πλανήτη Γη θα ήταν να εμφυτευθεί στην παρουσία τους ένα νέο όργανο…προικισμένο με τέτοιες ιδιότητες, ώστε το καθένα από τα δύστυχα όντα, κατά τη διαδικασία της ύπαρξής του, να νιώθει και να συνειδητοποιεί αδιάκοπα το αναπόφευκτο του δικού του θανάτου, καθώς και του θανάτου κάθε πράγματος στο οποίο πέφτει το βλέμα του ή η προσοχή του.”

Και συνεχίζει “Μόνο αυτή η αίσθηση και αυτή η γνώση μπορούν να εκμηδενίσουν σήμερα τον εγωισμό που κρυσταλλώθηκε οριστικά μέσα τους και απορροφά ολόκληρη την ουσία τους, και να καταστρέψουν ταυτόχρονα την τάση τους να μισούν τους άλλους, η οποία προέρχεται από τον εγωισμό τους…”

Σημαδεμένοι από την πρώτη στιγμή του ερχομού μας στη Γη, είμαστε όχι μόνο οι μελλοθάνατοι αλλά και οι ήδη νεκροί, οι εν τώ χρόνω αφανιζόμενοι. Αυτή η συνειδητοποίηση παραδόξως δεν εξυψώνει το θάνατο αλλά την ίδια τη ζωή. Η ζωή αποκτά την αληθινή της σημασία – η ζωή ως πέρασμα – η ζωή ως εξαίρεση – η ζωή ως προνόμιο – η ζωή ως δώρο.

Κάθε μέρα μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι δωρισμένη από την αιωνιότητα των ημερών όπου δεν υπάρχουμε. Ο ήδη-νεκρός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και έτσι θυμάται αυτό που στα αλήθεια έχει ξεχάσει: όχι ότι κάποτε θα πεθάνει αλλά ότι τώρα είναι ζωντανός.

Καταλαβαίνω πως τα νερά είναι σκοτεινά και κρύα όμως και ο Οδυσσέας για να επιστρέψει στην Ιθάκη έπρεπε να περάσει πρώτα από τον Άδη, το βασίλειο των νεκρών. Οι επιλήσμονες λωτοφάγοι σύντροφοι δεν γύρισαν ποτέ σπίτι.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΛΥΨΗ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΥΜΑ