Ο ΕΑΥΤΟΣ

«Πιο ακτινοβόλος και από τον ήλιο, πιο αγνός από το χιόνι, πιο λεπτός από τον αιθέρα είναι ο Εαυτός. Το πνεύμα μέσα στην καρδιά μου. Είμαι εκείνος ο Εαυτός, εκείνος ο Ε ΑΥΤΟΣ είμαι εγώ».

Άχαμ ίβα παραμπράχμα

Πραγματικά είμαι το Απεριόριστο Ένα

Ωμ τατ σατ

Ωμ, η απεριόριστη Πραγματικότητα.

Το εναδικό πεδίο είναι το δεύτερο κοσμικό αιθερικό πεδίο.

Ο Θιβετανός Δάσκαλος λέει ότι ο Άνθρωπος είναι η Ενάδα.

Πάνω σε αυτό το πεδίο τα εναπομείνοντα πέπλα εξαφανίζονται και ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του όπως είναι. Στη Βίβλο υπάρχει ένα ακατανόητο απόσπασμα το οποίο αναφέρεται σε αυτό το γεγονός:

Ο Άγιος Ιωάννης λέει, «Αγαπητοί, νυν τέκνα Θεού εσμέν και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα. Οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς έστι».

(Ιωάννου Α, 3:2.)

Σε αυτό το πεδίο η εντολή «Άνθρωπε, γνώθι σε Αυτόν» ξεπερνιέται από το γεγονός ότι Είναι ο Εαυτός Του».

«Η Ενάδα είναι ο εσώτερος Εαυτός μας, η πηγή Ζωής και Φωτός για την προσωπικότητα».

(Ο Δάσκαλος Θιβετανός.)

«Η Ενάδα δε μπορεί να ονομαστεί ούτε Πνεύμα. Είναι μια ακτίνα, μια πνοή του Απόλυτου ή μάλλον της Απολυτότητας… μη έχοντας κάποια σχέση με την εξαρτημένη και σχετική περατότητα είναι ασυνείδητη στο πεδίο μας.

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. I.)

«Θα ήταν πολύ παραπλανητικό να φανταζόμαστε την Ενάδα σαν μια Χωριστή Οντότητα που τραβώντας τον αργό της δρόμο σε μια ξεχωριστή ατραπό μέσα από τα κατώτερα βασίλεια και ύστερα από μια αναρίθμητη σειρά μεταμορφώσεων να ανθίζει σε μια ανθρώπινη ύπαρξη».

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. I.)

«Είναι το μόνο αθάνατο και αιώνιο στοιχείο μέσα μας, όντας ένα αδιαίρετο μέρος του ολοκληρωμένου όλου, του Συμπαντικού Πνεύματος, από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο απορροφιέται στο τέλος του κύκλου».

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. I.)

«Η Ενάδα σχετίζει το Μυημένο με τη Θέληση του Θεού, με το Συμβούλιο της Σαμπάλα, με δυνάμεις ενεργές στον πλανήτη Πλούτωνα και με έναν άλλο πλανήτη ο οποίος πρέπει να παραμείνει άγνωστος και επίσης με τον Κεντρικό Πνευματικό Ήλιο».

(Αλίκη Μπέιλη, Π ραγματεία επί των Εφτά Ακτίνων, Τομ. V.)

Όταν σκεφτόμαστε τον Εαυτό, την εσωτερική, πραγματική μας ατομικότητα, ενστικτώδικα έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε μέσω μορφών.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι για να γνωρίσει ένας άνθρωπος κάτι πρέπει να το ακούσει, να το μυρίσει, να το αγγίξει ή να το γευτεί.

Θέλουμε να συγκρίνουμε τον Εαυτό με κάτι που γνωρίζουμε, που έχουμε δοκιμάσει. Μερικοί προσπαθούν να μορφοποιήσουν ή να καθορίσουν τον Εαυτό από ορισμένες εσωτερικές καταστάσεις. Νομίζουν ότι ο Εαυτός μοιάζει με την ευτυχία, τη χαρά ή την ευδαιμονία.

Πολύ λίγοι σκέφτονται τον Εαυτό σαν μια βαθύτερη ατάσταση συνείδησης, μια κατάσταση πλατιάς επίγνωσης, μια περιεκτική συνείδηση που αγκαλιάζει τα πάντα.

Ακόμα λιγότεροι θεωρούν τον Εαυτό σαν Θέληση, ουσιαστικά ένα με τον Απόλυτο Χώρο.

Ο Τζ. ντε Πουρουκέρ λέει, ο Εαυτός «αρχίζει το κυκλικό του ταξίδι σαν ένας αφελής Θείος Σπινθήρας και τελειώνει σαν ένας Αυτο-συνείδητος Θεός».

(Πουρουκέρ, Τα Θεμέλια της Εσωτερικής Φιλοσοφίας.)

Οι άνθρωποι σκέπτονται με όλους αυτούς τους τρόπους για τον Εαυτό αλλά ο πιο ουσιαστικός και θεμελιώδης τρόπος γνώσης είναι η τεχνική της Ύπαρξης.

Μπορεί να γνωρίσετε πραγματικά οποιοδήποτε αντικείμενο μόνο με το να γίνετε αυτό το αντικείμενο.

Ο Εαυτός δε μπορεί να βιωθεί με τις αισθήσεις μας γιατί αυτές είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε το σκοπό μας. Έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι είμαστε η μορφή που βλέπουμε και αυτό είναι τόσο έντονα εντυπωμένο στην ύπαρξή μας ώστε δε μπορούμε να καταστρέψουμε αυτή την εικόνα και να εισέλθουμε στην άμορφη ουσία του Εαυτού μας.

Ο Απόστολος λέει: «Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον».

(Προς Κορινθίους Α, 13:12.)

Πρόσωπο με πρόσωπο σημαίνει μέσω βίωσης, με το να γίνουμε ο Εαυτός μας.

Πρέπει να γνωρίσετε τον Εαυτό, το πραγματικό εγώ σας, σαν άμορφο. Αν δίνετε οποιαδήποτε μορφή στον Εαυτό, σημαίνει ότι δεν είστε ακόμα ο εαυτός σας αλλά ότι βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη της ύπαρξης και ερμηνεύετε τον εαυτό σας με τους όρους ή τους κώδικες που έχετε πάνω στα κατώτερα πεδία ύπαρξης. Δε μπορείτε να γνωρίσετε τον εαυτό σας σαν μορφή.

Σκεφτείτε τα μάτια σας. Βλέπουν, αλλά άχι τον εαυτό τους και όμως υπάρχουν. Με τον ίδιο τρόπο ο Εαυτός δε μπορεί να δει τον εαυτό του γιατί δεν έχει κάποια ορατή, αισθητή ή αναγνωρίσιμη φύση. Και όμως αντιλαμβάνεστε ότι είστε ο μόνος κεντρικός άξονας ή ο Κύριος, μέσα στο σώμα…

Μόλις αυτό επιτευχθεί θα παρατηρήσετε ένα άλλο μυστήριο. Θα δείτε ότι είστε ο Κύριος όχι μόνο στο σώμα σας αλλά επίσης ο Κύριος όλων εκείνων των οποίων ο Κύριος βρίσκεται ακόμα σε ύπνο. Έπειτα, βαθμιαία, θα παρατηρήσετε ότι είστε πραγματικά ένα μέρος της δημιουργικής δύναμης που υπάρχει παντού.

Αυτό θα αρχίσει με αναλαμπές κοσμικής συνείδησης.

Ύστερα θα «νιώσετε αυτό που είπε ο Χριστός, «Εγώ και ο Πατήρ μου εν εσμέν».

Όταν ο Εαυτός έρχεται σε επαφή με οποιοδήποτε πεδίο ύλης, φαίνεται σαν να έχει μια μορφή αλλά αυτό είναι μόνο μια εντύπωση πάνω στην ύλη του συγκεκριμένου πεδίου και όχι μια πραγματική αντανάκλαση του Εαυτού. Έτσι ο Εαυτός δεν έχει μορφή. Είναι ένα κύμα ζωής ή είναι καλύτερα να πούμε, ένα κύμα μέσα στον ωκεανό της ζωής.

Και αυτή η ζωή αγκαλιάζει την ίδια την ύπαρξη και πάλλεται στην καρδιά κάθε ζωντανής μορφής και κάθε ατόμου, από τη σκόνη μέχρι τον άνθρωπο και μέχρι άγνωστους γαλαξίες.

Είναι μέρος του Χώρου. Είναι ακόμα ο ίδιος ο Χώρος στην απόλυτη καθαρότητά του.

Όταν αυτή η ζωή ντύνεται με μια καθαρά ατμική ύλη, προσλαμβάνει μερικές ιδιότητες τις οποίες ονομάζουμε θέληση, αγάπη και νοημοσύνη.

Ο Θιβετανός Δάσκαλος λέει:

«…Η Ενάδα εκδηλώνεται ουσιαστικά σαν μια δυαδικότητα. Εκδηλώνεται σαν θέληση και αγάπη, σαν άτμα – μπούντι και οι δυο αυτές ενέργειες όταν έρθουν σε σχέση με την εστία του νου, με την τρίτη όψη της Θεότητας, δημιουργούν την ψυχή και έπειτα τον εκδηλωμένο χειροπιαστό κόσμο. Τότε εξωτερικεύονται στον πλανήτη η θέληση, η αγάπη και ο νους ή νοημοσύνη ή άτμα – μπούντι – μάνας».

(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Θεραπευτική.)

«…η κατάσταση ύπαρξης της Ενάδας δεν έχει κάποια σχέση με αυτή που ονομάζουμε συνείδηση… Η Σαμπάλα είναι ένας κόσμος καθαρής ενέργειας, φωτός και κατευθυνόμενης δύναμης.

Μπορεί να ιδωθεί σαν ρεύματα και κέντρα δύναμης, που όλα μαζί σχηματίζουν ένα σχέδιο ολοκληρωμένης ομορφιάς, πανίσχυρα επικλητικό του κόσμου της ψυχής και του κόσμου των φαινομένων».

(Αλίκη Μπέιλη, Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ.ΙΙ.)

Ο Εαυτός είναι μόνο επίγνωση, θεληματικότητα, ζωτικότητα.

Η επίγνωση της Ενάδας είναι η αληθινή «συνείδηση». Κάτω από αυτή τη συνείδηση όλα τα υπόλοιπα είναι σχετικές καταστάσεις ύπνου.

Σύμφωνα με αυτό το να «θυμηθούμε τον εαυτό μας» σημαίνει να ανυψώσουμε τον εαυτό μας στο πεδίο της ενάδας και να δούμε τσν Εαυτό μας όπως είναι, να δούμε τα πράγματα στα κατώτερα πεδία όπως πραγματικά είναι.

Οι άνθρωποι μιλάνε μερικές φορές για αυτοπαρατήρηση.

Η πραγματική αυτοπαρατήρηση είναι αδύνατη. Δε μπορείτε να παρατηρήσετε τον εαυτό σας όταν βρίσκεστε στην επίγνωση της Ενάδας γιατί η αυτοπαρατήρηση σταματάει μόλις φτάνετε εκεί.

Δεν παρατηρείτε τον εαυτό σας, είστε ο εαυτός σας.

Η ονομαζόμενη αυτοπαρατήρηση είναι η παρατήρηση των δραστηριοτήτων των κατώτερων περιβλημάτων, των αυτόματων και μηχανικών τους αντιδράσεων.

Ο παρατηρητής, στην πραγματικότητα, παρατηρεί τις δραστηριότητες ενός κατώτερου πεδίου ενώ ο ίδιος είναι εστιασμένος ένα βήμα ψηλότερα από το πεδίο που παρατηρεί.

Ο «παρατηρητής» είναι μια μεταβαλλόμενη κατάσταση ή μια μίμηση του Εαυτού. Όμως, βαθμιαία, καθώς ο άνθρωπος συνεχίζει να παρατηρεί τον κατώτερο εαυτό του, ένας μόνιμος παρατηρητής αναδύεται και παρατηρεί.

Αυτός ο παρατηρητής είναι η παρουσία του αληθινού Εαυτού ή είναι ο μελλοντικός Εαυτός.

Η Μ π α γ κ α β ά ν τ Γ κ ι τ ά λέει:

«Γιατί ο Εαυτός είναι το ανεκδήλωτο Ένα. Αυτό δε μπορεί κάποια σκέψη να το συλλάβει και δε μεταβάλλεται. Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός, γιατί Θρηνείς;

Αλλά ακόμα και αν πιστεύεις ότι ο Εαυτός γεννιέται και πεθαίνει συνεχώς, δεν έχεις λόγο να θλίβεσαι, ω καλοαρματωμένε…

Όποιος γεννιέται στο σώμα, θα αφήσει το σώμα. Όποιος αφήνει το σώμα θα πάρει ένα καινούργιο. Τότε γιατί θλίβεσαι;

Όλες οι υπάρξεις ήταν σε μια κατάσταση ανεκδήλωτου στην αρχή τους. Στη συνέχεια ήρθαν σε εκδήλωση.

Στο τέλος θα εισέλθουν και πάλι στην ανεκδήλωτη κατάσταση. Γιατί, λοιπόν, θλίβεσαι;

Για μερικούς ο Εαυτός είναι ένα θαύμα για να το κοιτάζουν. Για άλλους είναι ένα θαύμα να μιλούν γι’ αυτό. Για άλλους είναι ένα θαύμα να ακούν γι’ αυτό αλλά κοιτάζοντας, μιλώντας και ακούγοντας, δεν τον κατανοούν».

(Μ π α γ κ α β ά ν τ Γ κ ι τ ά 2:25 – 29. Μετάφραση Χ. Σαραϊνταριάν.)

Αυτός είναι ο Σιωπηλός Παρατηρητής. Τα σώματα δρουν αλλά όχι ο Εαυτός.

Ο Χάινριχ Τζίμμερ στο βιβλίο του οι Φιλοσοφίες της Ινδίας λέει: «Η υπέρτατη και χαρακτηριστική επίτευξη του βραχμανικού νου ήταν η ανακάλυψη του Εαυτού σαν μια ανεξάρτητη, άφθαρτη οντότητα που αποτελεί τη βάση της συνειδητής προσωπικότητας και το σκελετό του σώματος.

Καθετί που κανονικά γνωρίζουμε και εκφράζουμε για τον εαυτό μας ανήκει στη σφαίρα του μεταβλητού, στη σφαίρα του χρόνου και του χώρου.

Αλλά ο Εαυτός είναι αιώνια αμετάβλητος, πέρα από χρόνο, πέρα από χώρο. Είναι ένα βελούδινο δίχτυ αιτιότητας, πέρα από μέτρο, πέρα από την κυριαρχία του ματιού».

(Χάινριχ Τζίμμερ, Ο ι Φιλοσοφίες των Ινδιών.)

Στις Ο υ π α ν ι σ ά ν τ διαβάζουμε: «Ο σοφός άνθρωπος ο οποίος, μέσω της συγκέντρωσης πάνω στον Εαυτό, αντιλαμβάνεται τον αρχαίο Ένα, που είναι δύσκολο να ιδωθεί, ανεκδήλωτος, κρυμμένος και που διαμένει στο μπούντι και αναπαύεται στο σώμα, αυτός πράγματι αφήνει τη χαρά και τη θλίψη πολύ μακριά πίσω του».

(Κατά Ο υ π α ν ι σ ά ν τ.)

«Ο γνωρίζων Εαυτός δεν έχει γεννηθεί, ούτε πεθαίνει. Δεν ξεπήδησε από κάτι και από αυτόν δεν ξεπηδάει κάτι.

Αγέννητος, είναι αιώνιος, διαρκής και αρχαίος. Δε σκοτώνεται όταν το σώμα σκοτώνεται».

(Κατά Ο υ π α ν ι σ ά ν τ.)

«Ο Εαυτός, μικρότερος από το μικρό, μεγαλύτερος από το μεγάλο, κρύβεται στην καρδιά όλων των ζωντανών υπάρξεων. Ένας άνθρωπος που είναι απαλλαγμένος από επιθυμίες θεωρεί το μεγαλείο του Εαυτού μέσω αταραξίας των αισθήσεων και του νου και ελευθερώνεται από τον πόνο».

(Κατά Ο υ π α ν ι σ ά ν τ.)

Ακόμα η Μ π α γ κ α β ά ν τ Γ κ ι τ ά δίνει τα εξωτερικά γνωρίσματα εκείνου που έχει φτάσει στην κορυφή του φωτός:

«Ένας άνθρωπος ονομάζεται γνώστης του Εαυτού όταν έχει απορρίψει όλες τις επιθυμίες του νου και ικανοποιείται από τον Εαυτό και μόνο στον Εαυτό.

Ένας άνθρωπος ονομάζεται φωτισμένος από τον Εαυτό όταν ο νους του δεν ταράζεται από τον πόνο, που οι επιθυμίες του για ικανοποιήσεις έχουν εξαφανιστεί, που είναι απαλλαγμένος από πάθη, φόβο και θυμό…

και ο οποίος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες παραμένει ασυγκίνητος.

Το καλό και το κακό δε μπορούν να τον ταράξουν και ο οποίος ούτε επαινεί ούτε κατηγορεί ούτε μισεί.

Έτσι είναι καλά εδραιωμένος μέσα στο φως της Αυτογνωσίας.

Εκείνος που μπορεί να αποσύρει τις αισθήσεις του από τα αντικείμενα των αισθήσεων. Εκείνος που αποφεύγει να δέχεται οποιαδήποτε εντύπωση από τα αντικείμενα και εστιάζεται μέσα στον Εαυτό του, όπως μια χελώνα που μαζεύει τα άκρα της μέσα στο καβούκι της, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πράγματι καλά εδραιωμένος μέσα στο φως της Αυτογνωσίας».

(Μ π α γ κ α β ά ν τ Γ κ ι τ ά 2:25 – 29. Μετάφραση Χ. Σαραϊνταριάν.)

Για έναν τέτοιο άνθρωπο ο κόσμος και η ζωή είναι ένα πεδίο όπου προβάλλει τους εσωτερικούς θησαυρούς του Εαυτού, τις πραγματικές τέχνες και επιστήμες, βάζοντας νόημα, σημασία και σκοπό σε όλα τα δημιουργήματα και τις εκφράσεις του.

Στη χριστιανική φιλολογία ο Εαυτός ονομάζεται ο Πατέρας στον Ουρανό και ο Χριστός αναφερόταν σε αυτόν με όμορφο τρόπο όταν σε μια από τις παραβολές Του είπε:

«Πάλιν ομοία εστίν η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω εμπόρω ζητούντι καλούς μαργαρίτας. Ο ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην απελθών πέπρακε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν».

(Κατά Ματθαίου, 13:45 – 47.)

Το μαργαριτάρι είναι το πετράδι στο λωτό, ο Εαυτός.

Ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τον Εαυτό του αφού απορρίψει και αφήσει πίσω του καθετί που δεν είναι ο Εαυτός.

Οι λέξεις «ηγόρασεν αυτόν», σημαίνουν ότι ο άνθρωπος πραγματικά εργάστηκε γι’ αυτό.

Έκανε θυσίες, χρησιμοποίησε τη διάκριση, διέθεσε το αναγκαίο πνεύμα έφεσης, μακρόχρονη προετοιμασία και αφοσίωση.

Μερικοί άνθρωποι όταν τα μάθουν όλα αυτά ρωτάνε με ειλικρίνεια: «Αν ο Εαυτός ήταν τέλειος στην αρχή του, γιατί κατέβηκε και περιορίστηκε και έγινε ατελής στις εκφράσεις και τις εκδηλώσεις του και ύστερα μέσα στους αιώνες προσπαθεί να φτάσει στην τελείωση που είχε;».

Η απάντηση είναι η ακόλουθη: Κοιτάξτε μια βελανιδιά και ένα βελανίδι. Θα δείτε ότι η βελανιδιά είναι τέλεια σαν βελανιδιά γιατί έφτασε στον προορισμό της σαν βελανιδιά.

Ύστερα κοιτάξτε το βελανίδι που αναπαύεται πάνω στη γη και πώς αρχίζει να φυτρώνει, να αναπτύσσεται και βαθμιαία, μέσα στα χρόνια, να γίνεται μια μεγάλη, όμορφη βελανιδιά.

Είμαστε Σπινθήρες ενός μεγάλου Ήλιου και είμαστε προορισμένοι να γίνουμε Ήλιοι.

Ο τρόπος για να γίνουμε ένας Ήλιος είναι να πέσουμε σαν Σπινθήρας μέσα στους σκοτεινούς περιορισμούς και με το ξεπέρασμα των εμποδίων, να αναπτυχθούμε και να ανθίσουμε προς τον Ήλιο… και να γίνουμε ο Ήλιος.

Στη Μυστική Δοξασία αναφέρεται ότι, «η ενάδα, μη έχοντας κάποια σχέση με την εξαρτημένη και σχετική περατότητα είναι ασυνείδητη στο πεδίο μας. Επομένως πέρα από το υλικό το οποίο θα χρειαστεί για τη μελλοντική της ανθρώπινη μορφή, η ενάδα χρειάζεται:

α. Ένα πνευματικό μοντέλο ή πρότυπο σύμφωνα με το οποίο θα διαμορφωθεί αυτό το υλικό.

β. Μια νοήμονα συνείδηση για να καθοδηγεί την εξέλιξη και την πρόοδό της, πράγματα που δεν τα κατέχει η ομοιογενής ενάδα ούτε η ζώσα αλλά χωρίς αισθήσεις ύλη».

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. II.)

Ακόμα διαβάζουμε, «Η δοξασία διδάσκει ότι προκειμένου να γίνει ένας θείος, πλήρως συνειδητός Θεός, η Πρωταρχική Πνευματική Διάνοια πρέπει να περάσει μέσα από την ανθρώπινη κατάσταση».

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. II.)

Έπειτα, σε ένα άλλο σημείο, αναφέρει, «Ο άνθρωπος τείνει να γίνει ένας Θεός και ύστερα Θεός, όπως και κάθε άλλο άτομο μέσα στο Σύμπαν».

(Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. II.)

Ο Θιβετανός Δάσκαλος στο βιβλίο του Μαθητεία στη Νέα Εποχή, λέει:

«Ο Κύριος του Κόσμου, μέσω διαλογισμού, συνεχίζει διεργασίες που εγκαθίδρυσε στον αρχικό, δημιουργικό διαλογισμό Του, πίσω στη σκοτεινή νύχτα του χρόνου όταν αποφάσισε να δημιουργήσει τον πλανήτη μας για απολυτρωτικούς και μόνο σκοπούς.

Η όλη δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της κατευθυνόμενης και ελεγχόμενης σκέψης Του, μια διεργασία υποστηριζόμενης σκέψης που ωθεί όλες τις δημιουργικές ενέργειες σε εξελικτική και κυκλική δραστηριότητα σε συμφωνία με το πρότυπο που αιώνια

Εκείνος οραματίζεται. Έχει οργανώσει έναν όμιλο που είναι ανταποκριτικός στις διαλογιστικές Του προθέσεις.

Αυτά τα όντα Τον βοηθούν, με τον συγκεντρωμένο και πραγματοποιούμενο Σκοπό τους, να φέρει στην πλανητική μας ζωή ορισμένες εξωπλανητικές ενέργειες που χρειάζονται για να συνεχιστεί το σχεδιασμένο έργο του πλανητικού Λόγου».

(Αλίκη Μπέιλη, Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ. II.)

«Το έργο του εσωτεριστή είναι να βγάλει από τη λανθανούσα κατάσταση τις κρυμμένες θείες ιδιότητες. Ο εσωτεριστής πρέπει να κάνει πραγματικότητα το εν δυνάμει και να φέρει σε έκφραση αυτό που είναι κρυμμένο».

(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Ψυχολογία, Τομ. I.)

Σε όλο το ταξίδι της η Ενάδα χτίζει το πνευματικό πρότυπο και καλλιεργεί τη νοήμονα συνείδηση στον άνθρωπο με τη βοήθεια του Ηλιακού Αγγέλου,

(Βλέπε Χ. Σαραϊνταριάν, Η Κρυμμένη Δόξα του Εσωτερικού Ανθρώπου, Κεφ. 3.)

μέχρις ότου μια μέρα ο άνθρωπος γίνεται πλήρως συνειδητός σε όλα τα πεδία και γίνεται ένας μυημένος ανώτερου βαθμού στα ηλιακά μυστήρια.

Η Ενάδα είναι η πηγή της ομορφιάς, της καλοσύνης και της αλήθειας.

Ο άνθρωπος προσπαθεί να εκφράσει ομορφιά, καλοσύνη και αλήθεια.

Μεταμορφώνει τη ζωή: επανορθώνει, θεραπεύει, γεφυρώνει, προκαλεί ανθοφορία και ακτινοβολία. Ο ίδιος γίνεται ένας συνειδητός φωτοδότης.

Γίνεται ένας αληθινός οδηγητής για γενεές και γενεές.

Οι άνθρωποι τον θεωρούν σαν μια κορυφή του Έβερεστ και προσπαθούν σκληρά, μέσα σε αιώνες να φτάσουν στην κορυφή της επίγνωσης της ενάδας και να επαναλάβουν τα λόγια του Χριστού… «Εγώ και ο Πατήρ μου εν εσμέν».

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ