Το Τραγούδι της Ημέρας- '' Τσάμικος '' Μ.Χατζιδάκις-Ν.Γκάτσος

Ο  Νίκος Γκάτσος είναι ο ποιητής που σφράγισε με τους στίχους του το έντεχνο ελληνικό 

τραγούδι από τη δεκαετία του 1950 ως εκείνη του 1980, φέρνοντας  σ’ αυτό τον υπερρεαλιστικό 

λόγο αλλά και συνδυάζοντάς τον με τη δημοτικήπαράδοση.

Έγινε κοινωνός του ρεύματος του υπερρεαλισμού και μέλος της συντροφιάς των κυριοτέρων εν 

Ελλάδι εκπροσώπων του. Η συναναστροφή αυτή θα οδηγήσει στο κορυφαίο ποιητικό του έργο, 

την «Αμοργό»,  ένα «παιχνίδι υπερρεαλιστικής μίμησης» και εξελίχτηκε  σε ένα από τα 

σημαντικότερα κείμενα του σύγχρονου ελληνικού υπερρεαλισμού. 

Από τότε  «σιώπησε ποιητικά», και στράφηκε - από τις αρχές του '50 και μετά - στο τραγούδι. 

Αυτή η αλλαγή πλεύσης συνιστά ως σήμερα τη λεγόμενη «μυθολογία ή μυστήριο του Ν. 

Γκάτσου».  

Επέβαλε  στο τραγούδι τη δημοτική ποίηση. Ήταν βαθύς γνώστης της, ήξερε κάθε γωνιά της 

χώρας, ήξερε εκατοντάδες δημοτικά ποιήματα απέξω.

Έγραψε εκατοντάδες υπέροχα τραγούδια όπως…. «ο Γιάννης ο φονιάς, Χάρτινο το φεγγαράκι,   

Έλα πάρε μου τη λύπη, Η ενδεκάτη εντολή, Οι μύθοι μιας γυναίκα  Αγάπη είν' η ζωή,  με την 

Ελλάδα καραβοκύρη, κουβάρι κουβαράκι , σ' έβλεπα στα μάτια ,καίγομαι, καίγομαι , η μικρή 

Ραλλού , ήρθατε σαν κύματα ,ο εφιάλτης της Περσεφόνης ,ήταν καμάρι της αυγής ,μη μου 

χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα ,είχα φυτέψει μια κάρδια κορίτσι κυριακάτικο, το δίχτυ, τ' αστέρι 

του βοριά, Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου Άπονη καρδιά, Άσπρο περιστέρι, Ένα μεσημέρι, απόψε 

φθινοπώριασε, χάρτινο το φεγγαράκι ,μ' ένα παράπονο , μπουρνοβαλιά , αν θυμηθείς τ' όνειρο 

μου, μάνα μου Ελλάς, Κεμάλ» 

που το καθένα από αυτά  ταξιδεύει το νου και τις αισθήσεις σε δρόμους και ατραπούς 

απερίγραπτους. 

Όμως υπάρχει ένα τραγούδι που μελοποίησε ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκης, με δυνατούς 

στίχους ,με συμβολισμούς και νοήματα που στις μέρες που ζούμε κάνουν όλους τους Έλληνες 

πατριώτες (και είναι πάρα πολλοί αυτοί) να αναλογίζονται  και να σφίγγουν τα δόντια βλέποντας 

όλους αυτούς που με τον μανδύα του ¨εταίρου¨ αλλά και του εισαγγελέα, και του τοκογλύφου 

ενίοτε μας κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο. 

Ο  ΤΣΑΜΙΚΟΣ

Στα κακοτράχαλα τα βουνά

με το σουράβλι και το ζουρνά

πάνω στην πέτρα την αγιασμένη

χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής

κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης

μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς

για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα

απ' το τσακάλι και την αρκούδα

Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς

κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στο Μοριά

κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά

το πανηγύρι κρατάει χρόνια

στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.

Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός

και δραγουμάνος του ο λαός.

Θα ήθελα λοιπόν εδώ να αναφερθώ σ’ αυτά τα τσακάλια και τις αρκούδες  που πασχίζουν από 

την εποχή του ’21 μέχρι σήμερα να αρπάξουν αυτή τη φλούδα γης που ελευθερώθηκε μετά από 

ποταμούς αίματος των παιδιών της.

Αμερική Αγγλία , Γαλλία , Γερμανία ήταν και είναι «μεγάλες δυνάμεις», υπήρξαν «προστάτιδες 

δυνάμεις» , δανειστές και εταίροι της Ελλάδας. 

Ας δούμε όμως κάποια από αυτά που έπραξαν σε βάρος της Ελλάδας οι πολιτισμένοι 

Ευρωπαίοι  και Αμερικανοί φίλοι και εταίροι μας κατά καιρούς. 

Ας αρχίσουμε από την κυριαρχούσα δύναμη στην Ευρώπη τη Γερμανία.

Στις 6 Απριλίου 1941 η Ναζιστική Γερμανία αφού χτύπησε πισώπλατα την μαχόμενη Ελλάδα  σε 

ελάχιστο χρονικό διάστημα κατέλαβε όλη τη χώρα για να τη βυθίσει στο σκοτάδι της Κατοχής για 

τα επόμενα 3,5 περίπου χρόνια.

Όταν αποχώρησαν τα Γερμανικά στρατεύματα τον Οκτώβρη του ’44, άφησαν πίσω τους πέραν 

των άλλων και μια σειρά από «μαρτυρικές πόλεις» , πόλεις που έπεσαν θύματα της γερμανικής 

κτηνωδίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και έχουν κάνει προσφυγή στο δικαστήριο της 

Χάγης, διεκδικώντας πολεμικές αποζημιώσεις. 

Αναφέρω ενδεικτικά: Καλάβρυτα, Δίστομο, Δοξάτο Δράμας, Δράκεια Πηλίου,Κομμένο 

Άρτας,Λιγκιάδες Ιωαννίνων, Κάνδανος Κρήτης, Πύργοι Εορδαίας, Χορτιάτης,  Μεσόβουνο. 

Πόσες άλλες υπάρχουν; 

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε» είπε ο Οδυσσέας Ελύτης. Η οργή των πεθαμένων 

κατοίκων των μαρτυρικών πόλεων πρέπει να είναι φοβερή, και το δικαστήριο που θα έχουν 

στήσει αμείλικτο.

Ας δούμε λοιπόν ενδεικτικά κάποια από αυτά τα τραγικά περιστατικά: 

Μνημείο στο Κομμένο Άρτας

ΚΟΜΜΕΝΟ ΑΡΤΑΣ

Στις 16 Αυγούστου 1943 τα χαράματα, 120 άνδρες του 12ου λόχου του 98ου Γερμανικού 

Συντάγματος, το οποίο έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας, μια μικρή κωμόπολη 10 περίπου 

χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Άρτας, επιβιβάζονται πάνοπλοι στα φορτηγά και σταθμεύουν έξω 

από το Κομμένο Για κακή τύχη του χωριού πριν από λίγες μέρες,  στην πλατεία του χωριού 

αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είχαν στήσει τα όπλα τους και κάθονταν κάτω απ’ τα δέντρα. 

Στις 6.30 όμως το πρωί εκείνης της μαύρης μέρας, οι πάνοπλοι Γερμανοί έφτασαν έξω από το 

Κομμένο. Η διαταγή που είχαν ήταν ρητή: «σκληρά αντίποινα εναντίον των υποτιθέμενων 

ανταρτών, ξεκλήρισμα του χωριού». Διοικητής ήταν ο υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της 

νεολαίας του Χίτλερ, φανατικός Ναζί, και αποκαλούμενος Νέρων από κάποιους στρατιώτες. 

Δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης.

Οι Γερμανοί έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και σκότωναν με απερίγραπτη αγριότητα 

άντρες, γυναίκες, γέρους, μωρά. Οικογένειες ολόκληρες κάηκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους 

πριν προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται. Αφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης μαζί με τα 

υπάρχοντά τους. Ανθρώπινα σώματα διαλύθηκαν εντελώς και δε βρέθηκαν ποτέ. Έξι ώρες 

κράτησε η σφαγή. 

317 άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο εκείνη τη μέρα. Στο Κομμένο της Άρτας γράφτηκε μια από 

τις τραγικότερες σελίδες μαζικής εκτέλεσης αόπλων αθώων πολιτών και αναίτιας θυσίας και 

σφαγής, από αυτές που αδυνατεί να τις χωρέσει ο νους του ανθρώπου. Έχει τα χαρακτηριστικά 

της γενοκτονίας, και αποτελεί ολοκαύτωμα, κακούργημα και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. 

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944

Το πρωί της 10ης Ιουνίου 1944 γερμανική στρατιωτική φάλαγγα των Ες-Ες ξεκίνησε από τη 

Λιβαδειά για την Αράχοβα, με σκοπό την εκκαθάριση της περιοχής από τις αντάρτικες δυνάμεις. 

Στο Δίστομο ενώθηκε με άλλη γερμανική ομάδα που είχε ξεκινήσει από την Άμφισσα και 

προχώρησαν προς το Στείρι.

Στη θέση Καταβόθρα οι Γερμανοί δέχθηκαν επίθεση από αντάρτες του ΕΛΑΣ και οι γερμανικές 

απώλειες ανήλθαν σε 6 νεκρούς και 15 τραυματίες. 

Οι Γερμανοί απέδωσαν την επίθεση του ΕΛΑΣ σε ειδοποίηση των κατοίκων του Δίστομου και 

επέστρεψαν στο χωριό για να εκδικηθούν.Με διαταγή του διοικητή τους, υπολοχαγού Χανς 

Ζάμπελ, το Δίστομο πυρπολήθηκε και 218 κάτοικοι (114 γυναίκες και 104 άντρες) εκτελέστηκαν 

απάνθρωπα. Μεταξύ των νεκρών, 45 παιδιά και έφηβοι και 20 βρέφη. 

Η πρωτοφανής θηριωδία έγινε αμέσως γνωστή μέσω του BBC στο εξωτερικό και προκάλεσε 

την κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η γερμανική διοίκηση της Αθήνας επέρριψε την ευθύνη αποκλειστικά στους κατοίκους του 

Δίστομου, επειδή όπως ανέφερε σε ανακοίνωσή της, δεν συμμορφώθηκαν με τις στρατιωτικές 

εντολές. 

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, το ελληνικό γραφείο εγκληματιών 

πολέμου μπόρεσε να ανακαλύψει τον υπεύθυνο της σφαγής. Οι γαλλικές αρχές τον παρέδωσαν 

στις ελληνικές, οι οποίες τον προφυλάκισαν. 

Τον Αύγουστο του 1949 ομολόγησε την έκταση των γερμανικών θηριωδιών στο Δίστομο, αλλά 

δικαιολογήθηκε ότι εκτελούσε διαταγές ανωτέρων του. Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής του, 

ο Ζάμπελ εκδόθηκε προσωρινά στη Δυτική Γερμανία για άλλη υπόθεση, αλλά δεν επέστρεψε 

ποτέ στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του.

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

Η σφαγή των Καλαβρύτων είναι η πιο βαριά περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα, 

κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου. Η διαταγή της μαζικής δολοφονίας, στο πλαίσιο 

της επιχείρησης «Καλάβρυτα» (Unternehmen Kalavryta), ξεκίνησε από την παράκτια περιοχή της 

Αχαΐας στη βόρεια Πελοπόννησο, όταν τα στρατεύματα της Βέρμαχτ στην πορεία τους έκαψαν 

χωριά και δολοφόνησαν τους πολίτες στο δρόμο τους.

Η σφαγή των αμάχων διαπράχθηκε από την 117η Μεραρχία Καταδρομών, η οποία 

αποτελούνταν από Αυστριακούς και Γερμανούς από την Αλσατία, Λοθαριγγία, Ρουμανία, 

Σουδητία (περιοχή της Τσεχοσλοβακίας), Βαρτεγκάου . Πιο πριν, η μεραρχία αυτή, ως 717η 

Μεραρχία πεζικού και με αρκετά διαφορετική σύνθεση και ηγεσία, είχε συμμετάσχει σε 

επιχειρήσεις εναντίον ανταρτών και μαζικές εκτελέσεις χιλιάδων αμάχων, ως αντίποινα, στη 

Σερβία.

Οι Γερμανοί, στο δρόμο για τα Καλάβρυτα, εκτέλεσαν 143 άνδρες, στα χωριά Ρωγοί, Κερπινή, 

Άνω και Κάτω Ζαχλωρού, καθώς και στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Επίσης έκαψαν περίπου 

1.000 σπίτια σε πάνω από 50 χωριά, αφού τα λεηλάτησαν αποκομίζοντας περισσότερα από 

2.000 πρόβατα και μεγαλύτερα ζώα και περίπου 260.000.000 δραχμές.

Όταν έφθασαν στα Καλάβρυτα, κλείδωσαν όλες τις γυναίκες και τα παιδιά κάτω των 14 στο 

σχολείο και διέταξαν όλους τους άνδρες από 14 και πάνω να παρουσιαστούν έξω από το 

χωριό. Εκεί οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν με συνεχείς ριπές πολυβόλων, σκοτώνοντας περίπου 

500 (κατά τις νεότερες εκτιμήσεις[3]) άτομα. Οι γυναίκες και τα παιδιά κατάφεραν να 

αποδράσουν από το σχολείο ενώ το χωριό φλεγόταν. Την επόμενη ημέρα τα ναζιστικά 

στρατεύματα πυρπόλησαν το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που συνδέεται στενά με την Ελληνική 

Επανάσταση του 1821.

Σήμερα στην θέση του εγκλήματος διατηρείται μνημείο, ως ανάμνησης των πεσόντων και του 

φρικτού γεγονότος, και κάθε χρόνο γίνεται αναμνηστική εκδήλωση.

Παρά το γεγονός ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει αναγνωρίσει δημόσια τη 

ναζιστική αγριότητα των Καλαβρύτων, ακόμα δεν έχει καταβληθεί καμιά αποζημίωση. 

ΛΙΓΚΙΑΔΕΣ «ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΕ ΑΚΤΙΝΑ 20 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ» 

Τα ξημερώματα της 1ης Οκτωβρίου 1943 το αντάρτικο σώμα του ΕΔΕΣ,με διοικητή τον Κώτσο 

Τόλη,στήνει οδοφράγματα στον δρόμο Ιωαννίνων- Πρέβεζας στην Κλεισούρα όταν το 

στρατιωτικό όχημα που επιβαίνει ο αντισυνταγματάρχης της 1ης Ορεινής Μεραρχίας Γιόζεφ 

Ζάλμινγκερ πέφτει πάνω στους στύλους και ανατρέπεται. Ο  Ζάλμινγκερ και ο υπασπιστής  του 

σκοτώνονται. 

Όταν η είδηση φτάνει στα Ιωάννινα ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής της πόλης και της 

Μεραρχίας Χούμπερτ Λανς εκδίδει μια λιτή διαταγή: «Εκδικηθείτε την ειδεχθή δολοφονία με μια 

αμείλικτη επιχείρηση αντεκδίκησης σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σημείο τέλεσής της». Στην 

πραγματικότητα έχει ανασύρει από τα συρτάρια το σχέδιο αντιανταρτικών επιχειρήσεων 

«Πάνθηρ»,που έχει εκπονηθεί αρκετές εβδομάδες νωρίτερα.

Την επιχείρηση κατά των Λιγκιάδων αναλαμβάνει το 79ο Εφεδρικό Τάγμα,με διοικητή ,σύμφωνα 

με όλες τις ενδείξεις ,τον λοχαγό Αλφρεντ Σρέπελ.  Το γενικό πρόσταγμα ανήκει στον 

συνταγματάρχη Βάλτερ Στέτνερ. Το πρωί της 3ης Οκτωβρίου ξεκινά με καταιγισμό πυρών 

πυροβολικού και όλμων, που προετοιμάζουν την άνοδο των καμιονιών ,αργά το μεσημέρι, αλλά 

ελάχιστα πλήττουν το χωριό. Όταν οι Γερμανοί αποχωρούν ο απολογισμός είναι φρικτός: 92 

νεκροί, μεταξύ των οποίων 34 παιδιά ηλικίας 6 μηνών ως 11 ετών,37,κυρίως,γυναίκες,30 έως 

64 ετών, και 11 άνω των 70 ετών. Πλήρως κατεστραμμένα από τις φωτιές 43 σπίτια και 57 

υποστατικά, στάβλοι και καλύβες. Στα μεταπολεμικά χρόνια κανένας από τους υπαιτίους του 

εγκλήματος δεν παραπέμφθηκε σε δίκη και δεν τιμωρήθηκε .Στη μηνιαία αναφορά της 

Μεραρχίας προς το Γενικό Επιτελείο της Βέρμαχτ η επιχείρηση περιγράφεται ως εξής: «Από το 

χωριό Λιγκιάδες και τα υψόμετρα 1015 και 1277 ασθενής αντίσταση του εχθρού.50 (!) πολίτες 

εξοντώθηκαν. Οι Λιγκιάδες αποτεφρώθηκαν.Λάφυρα,20 μουλάρια». 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΟΡΤΙΑΤΗ

Το πρωί του Σαββάτου 2 Σεπτεμβρίου του 1944 μια διμοιρία του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Βάιο 

Ρικούδη, που ανήκε στον λόχο του Αντώνη Καζάκου (Καπετάν Φλωριάς) κατέβηκε από το 

βουνό Χορτιάτης και, έξω από το ομώνυμο χωριό, έστησε ενέδρα σε αυτοκίνητο του οργανισμού 

Ύδρευσης Θεσσαλονίκης .Μετά από περίπου μισή ώρα ένα δεύτερο αυτοκίνητο, στο οποίο 

επέβαιναν τρεις Γερμανοί, ένας Έλληνας εργοδηγός και ένας Έλληνας υπάλληλος του 

Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, πλησιάζοντας στην ίδια περιοχή, δέχθηκε και αυτό 

επίθεση από τους αντάρτες. Στη συμπλοκή που ακολούθησε δύο Γερμανοί τραυματίστηκαν. 

Τελικά οι δύο Έλληνες και ο ένας από τους τραυματίες Γερμανούς πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τ

τους αντάρτες, ενώ οι άλλοι δύο Γερμανοί κατάφεραν να διαφύγουν και να επιστρέψουν στο 

Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης.

Μετά τις δύο αυτές επιθέσεις των ανταρτών οι κάτοικοι του χωριού Χορτιάτης φοβήθηκαν  

αντίποινα των Γερμανών, οι αντάρτες  όμως τους καθησύχασαν, διαβεβαιώνοντας τους ότι δεν 

είχαν να φοβηθούν τίποτα. Έτσι η πλειοψηφία των κατοίκων που ήταν τότε στο χωριό παρέμειναν 

στα σπίτια τους [Επεξεργασία] Η σφαγή

Λίγο αργότερα, έφτασαν στο Χορτιάτη περίπου είκοσι φορτηγά με Γερμανούς στρατιώτες και 

άντρες του Αποσπάσματος Καταδίωξης Ανταρτών του Φριτς Σούμπερτ (Jagdkommando 

Schubert) και περικύκλωσαν το χωριό. Αφού συγκέντρωσαν τους κατοίκους που βρήκαν στην 

κεντρική πλατεία και στο καφενείο του χωριού, άρχισαν να λεηλατούν και να πυρπολούν τα 

σπίτια. Στη συνέχεια οδήγησαν τους συγκεντρωμένους στην πλατεία κατοίκους στο σπίτι του 

Ευάγγελου Ντινούδη και τους έκαψαν ζωντανούς. Τους συγκεντρωμένους στο καφενείο τους 

έκλεισαν στο φούρνο του Στέφανου Γκουραμάνη. Εκεί οι άντρες του Σούμπερτ έστησαν ένα 

πολυβόλο και άρχισαν να τους πυροβολούν από ένα μικρό παραθυράκι της πόρτας. Κατόπιν 

έβαλαν φωτιά για να κάψουν ζωντανούς όσους δεν είχαν σκοτωθεί από τις ριπές του 

πολυβόλου.

Από τους εγκλωβισμένους όσοι προσπάθησαν να διαφύγουν από το κτίριο που καιγόταν 

μαχαιρώθηκαν από τους στρατιώτες που περίμεναν έξω. Μόνο δύο άνθρωποι κατάφεραν να 

γλυτώσουν από το φούρνο του Γκουραμάνη. Εκτός από τους κατοίκους που δολοφονήθηκαν 

στα δύο προαναφερθέντα σημεία του χωριού, άλλοι δολοφονήθηκαν έξω από τα σπίτια τους και 

έντεκα καταδιώχθηκαν και εκτελέστηκαν έξω από το χωριό ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν. 

Επίσης γυναίκες κάτοικοι του Χορτιάτη έπεσαν θύματα βιασμού πριν δολοφονηθούν από τους 

άντρες του Σούμπερτ. Συνολικά σκοτώθηκαν εκείνη την μέρα 146 κάτοικοι του Χορτιάτη, 

ανάμεσα τους 109 γυναίκες και κορίτσια και κάηκαν περίπου 300 σπίτια.

Εξ αιτίας του φόβου ότι οι Γερμανοί θα επέστρεφαν αλλά και της δυσοσμίας από τα καμένα 

πτώματα που είχαν μείνει άταφα, οι κάτοικοι που κατάφεραν να σωθούν επέστρεψαν αρκετές 

μέρες αργότερα στο χωριό. Στις 4 Σεπτεμβρίου οι άντρες του Σούμπερτ επέστρεψαν για να 

ολοκληρώσουν την λεηλασία των σπιτιών που είχαν ξεκινήσει δυο μέρες πριν. Εκπρόσωποι του 

Ερυθρού Σταυρού έμαθαν για τη σφαγή του Χορτιάτη στις 5 Σεπτεμβρίου και κατάφεραν να 

εξασφαλίσουν άδεια για να μπουν στο χωριό μόλις στις 7 Σεπτεμβρίου.

Ο Φριτς Σούμπερτ μετά τον πόλεμο δικάστηκε και εκτελέστηκε στην Αθήνα. Το 1960 στήθηκε 

μνημείο για την σφαγή στο κέντρο του χωριού Χορτιάτης και το 1998 ονομάστηκε «μαρτυρικό» 

με το υπ. αριθμ. 399 Προεδρικό Διάταγμα .

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά εξίσου ενδιαφέροντα αλλά και αποκρουστικά περιστατικά 

γερμανικών εγκλημάτων: Κάνδανος ,Κερδύλλια Σερρών, Πύργοι Κοζάνης, Κλεισούρα 

Καστοριάς, Γιαννιτσά, Νίκαια Πειραιά (Κοκκινιά).

Άλλωστε ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος. Μόνο οι κατεστραμμένοι οικισμοί ανέρχονται σε 3742, 

τεράστιος ο αριθμός των νεκρών , ανυπολόγιστες καταστροφές των υποδομών της χώρας ,

καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Τώρα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και του διαχωρισμού της Ευρώπης σε οικονομικά 

εύρωστα κράτη (πρώην αποικιοκράτες ) και αναξιοπαθούντες φτωχούς συγγενείς ( 

νοτιοευρωπαίοι κυρίως) πρέπει να δούμε στο παρελθόν για να βρούμε τις αιτίες αυτού του 

χάσματος. 

Και η Γερμανία που είναι σήμερα ο κινητήριος μοχλός της Ευρώπης θα πρέπει να απαντήσει:

- Γιατί δεν κατέβαλλε πολεμικές επανορθώσεις στη χώρα μας; (το επιχείρημα πως ο Κ . 

Καραμανλής παραιτήθηκε από αυτές καταρρίπτεται)

-Γιατί δεν κατέβαλε τις δόσεις του κατοχικού δανείου παρότι ξεκίνησε αυτή η καταβολή κατά την 

Κατοχή;

-Είναι αλήθεια πως τα οφειλόμενα είναι περίπου 162 δις. Ευρώ;

Επιτέλους μια Ελληνική Κυβέρνηση βρήκε το σθένος να προσφύγει στο δικαστήριο της Χάγης  

μετά από 67 χρόνια για να διεκδικήσει και με την παρουσία του Πρωθυπουργού,  όχι μόνο την 

υλική και ηθική δικαίωση των θυμάτων της Ναζιστικής θηριωδίας, αλλά τη δικαίωση όλου του 

Ελληνικού λαού που ενώ πολέμησε και νίκησε τις δυνάμεις του άξονα (όταν οι υπόλοιποι 

συνεργάζονταν ή έσκυβαν το κεφάλι),, όχι μόνο δεν απόλαυσε το οφέλη των νικητών αλλά 

ρίχτηκε στον εμφύλιο, στη Δικτατορία και πρόσφατα στην οικονομική κρίση .

Με τιμή 

Γρηγόρης Γιοβανόπουλος 

Δάσκαλος με ειδίκευση

στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας 

Και του Νεοελληνικού πολιτισμού

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ