ΓΙΑΤΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΝΑ ΠΙΕΙ ΤΟ ΚΩΝΕΙΟ?

‘Όπως είναι τοις πάσιν γνωστό, ο Σωκράτης, κατόπιν της καταδίκης του δικαστηρίου των Αθηναίων, που αποτελούνταν από τον όχλο των Αθηνών- ήπιε το κώνειο και πέθανε. 

Είναι επίσης γνωστό, ότι του δόθηκε η ευκαιρία να δραπετεύσει από την φυλακή, να γλιτώσει, αλλά αυτός προτίμησε τον θάνατο. 

Στο δικαστήριο ο Σωκράτης με την στάση του σαν να επεδίωκε αυτήν την κατάληξη. 

Είναι ολοφάνερο, ότι η ψυχή του επιζητούσε την απελευθέρωση από τα γήινα δεσμά της. 
Όταν καθόμουνα και συλλογιζόμουνα τα διάφορα πράγματα, μια σκέψη σφηνώθηκε στον νου μου, σαν να μου χτυπούσε την πόρτα, παρακαλώντας με να την ακούσω και η σκέψη αυτή σαν να μου έλεγε, ότι ήταν για τον Σωκράτη.

Μου φάνηκε, - σκέφτηκα, - τόσες σκέψεις μπαίνουν σ’ αυτό το βασανισμένο και ταλαιπωρημένο νου, που κουράζεται, τρέχοντας πίσω από την μια και την άλλη σκέψη και στο τέλος, λαχανιασμένο, σιωπά…

Αυτά σκεφτόμουνα εγώ εκείνη την στιγμή… 
Τι άραγε είσαι νου? Ευλογία η κατάρα?- αναρωτήθηκα και αμέσως απάντησα ο ίδιος: - και το ένα και το άλλο…

Προτού σε κάνουν δούλο οι άλλοι νόες, σε κάνει δούλο ο δικός σου νους, αυτός ετοιμάζει το έδαφος, αλυσοδένοντας σε με τις σκέψεις και σε παραδίδει, κουρασμένο και ταλαιπωρημένο και εξασθενισμένο στην δουλεία του άλλου νου…
Οι νόες τρώνε ο ένας τον άλλον βάσει της αρχής: το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, αλλά γιατί να είναι έτσι τα πράγματα?
Δεν υπάρχει άλλη πηγή τροφής? 

- Διότι χάθηκε στην Γη η πηγή της τροφής του παντός - δηλαδή η Αγάπη!!!- φώναξε κάποιος μέσα μου τόσο δυνατά, που εγώ ταράχτηκα.

Κατάλαβα, ότι η κραυγή, που ακούστηκε μέσα μου δεν ήτανε δική μου, κάποιος μπήκε μέσα μου και φώναξε δυνατά αυτά τα λόγια. 
- Ποιος είσαι?- ρώτησα εγώ επιφυλακτικά τον αναπάντεχο επισκέπτη. 

- Εγώ είμαι, ο Σωκράτης! Τόση ώρα χτυπώ την πόρτα του νου σου για να μπω, ο Παντοκράτωρ Ζεύς είναι μάρτυρας- πουθενά δεν βρίσκω θέση να σταθώ- παντού σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… ουρανός κατάμαυρος από τα βαριά σύννεφα… τότε αναγκάστηκα να ρίξω κεραυνό στον νου σου και όλες οι σκέψεις σου τρόμαξαν, στριμώχθηκαν η μια πάνω στην άλλη σε μια γωνιά και μου άφησαν μέρος να σταθώ και έτσι κατάφερα επιτέλους να μπω μέσα σου. 

- Σωκράτη, Σωκράτη! Καλώς όρισες! Εσύ τελικά ήσουν που χτυπούσες την πόρτα του νου μου και γω δεν σου άνοιγα, τέτοιος ηλίθιος που είμαι! 

- Ναι, ήμουν εγώ. Μου φαίνεται, πως έχεις δίκαιο περί του ηλιθίου και μη θυμώνεις. Και γω στον καιρό μου ήμουν τέτοιος ένα διάστημα… 

- Μα πώς να θυμώσω, Σωκράτη, αφού πρώτος σου το είπα ο ίδιος ? 

- Εντάξει… Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα πολύ να μπω μέσα σου. Έγινες πολύ κλειστός, πολύ απομονωμένος, υπερβολικά ταραγμένος, δηλαδή μέσα στην ψυχή σου άρχισαν να ελαττώνονται τα αποθέματα της Αγάπης. Γιατί, Διόστρατε? 

- Ο ίδιος δεν ξέρω γιατί, Σωκράτη… Εξήγησέ μου το εσύ. 

- Θα σου εξηγήσω… Ερχόμαστε σ΄ αυτόν τον προσωρινό κόσμο με μια ποσότητα της ζωτικής ενέργειας για δράση και ανάπτυξη.

 Εάν καταφέρουμε να αναπτυχθούμε- τότε μας παραχωρούν οι από Πάνω ακόμη περισσότερη ποσότητα ζωτικής ενέργειας, για να αναπτυσσόμαστε παραπέρα- με άλλα λόγια μας παραχωρούν ακόμη μεγαλύτερη ποσότητα της Αγάπης. 

Εδώ όμως καραδοκεί ο κίνδυνος και υπάρχει η μεγάλη παγίδα- δοκιμασία: στον βαθμό που είσαι αναπτυγμένος, στον ανάλογο βαθμό γίνεσαι ευάλωτος στην αλαζονεία. 

Αρχίζει η ανακατανομή της ενέργειας της Αγάπης, αυτή ξοδεύεται για άλλες ανάγκες - για ψεύτικα πράγματα, για το ψεύτικο «εγώ» του ανθρώπου, που άπληστα απορροφά τα πάντα για το εαυτό του, χωρίς να λυπάται κανέναν γύρω του. 

- Πες μου, Σωκράτη, το «εγώ» είναι κακό? 

- Στην ουσία - κακό είναι, διότι είναι ψεύτικο φύσει, είναι φθαρτό και θνητό. Και το καθετί θνητό - είναι ψεύτικο εξ αρχής. Το ψεύτικο φέρνει την θλίψη. Αυτοί, που θλίβονται - είναι αιχμάλωτοι του ψεύδους, μέσα τους βασιλεύει το ψεύδος. 

- Ποια είναι η παραπέρα μοίρα του «εγώ»? 

- Η ροή της Αγάπης, λόγω της ίδιας της Αγάπης, συνεχίζει να τρέφει το «εγώ» μέχρις ότου αυτό γίνει επικίνδυνο για τον φορέα του και για τους άλλους γύρω του. Τότε η ροή διακόπτεται απότομα. Αλλά το «εγώ» θέλει να ζήσει, του χρειάζεται η ενέργεια και όταν η ροή διακόπτεται από Πάνω, το «εγώ» κλέβει την ενέργεια από Κάτω. 

- Με ποιόν τρόπο, Σωκράτη? 

- Αυτό ληστεύει την ενέργεια από το ίδιο του οργανισμό και από τα αποθέματα ενέργειας των άλλων οργανισμών, δηλαδή από τα άλλα «εγώ».

 Διατασσόμενο με αυτόν τον τρόπο «εγώ» ληστεύει ενεργειακά τον ίδιο του υλικό φορέα, κατά βάθος όμως αισθάνεται, ότι θα πεθάνει πολύ γρήγορα από την αλύπητη ληστεία του ίδιου εαυτού του, γι’ αυτό αρχίζει να ληστεύει αλύπητα τα άλλα «εγώ», προτιμώντας αντί του γρήγορου θανάτου του εαυτού του - τον αργό θάνατο του εαυτού του και των άλλων, προκαλώντας στον εαυτό του τις αρρώστιες και τις δυστυχίες, οι οποίες στο τέλος θα σκοτώσουν αυτό το υλικό φορέα-σώμα και το ίδιο το «εγώ». 

Με άλλα λόγια- η οποιαδήποτε μορφή Ζωής, η οποία για διάφορους λόγους χάνει την εισροή της ενέργειας της Αγάπης, για να επιβιώσει - αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν το καρκινικό κύτταρο. Προσπαθώντας να επιβιώσει με άτιμο μέσο, δηλαδή εις βάρος της Αγάπης - αυτή η μορφή Ζωής στην ουσία αυτοκτονεί. 

Το αχόρταγο από την φύση του «εγώ» δεν περιορίζεται μόνο στην ενεργειακή ληστεία του υλικού του φορέα, αυτό ληστεύει τα αποθέματα της ενέργειας και των άλλων «εγώ», τα οποία είναι ασθενέστερα.

 Το Ανώτερο, Θεϊκό «εγώ» του ανθρώπου βρίσκεται στην καρδιά.

 Το κατώτερο, ψεύτικο, θνητό και φθαρτό «εγώ» του ανθρώπου βρίσκεται στον εγκέφαλο.

 Είναι ο νους, Διόστρατε! Ο σκοπός της εξέλιξης είναι- ο νους οφείλει να αναπτυχθεί ως το επίπεδο της ευαίσθητης καρδιάς, να υποταχτεί οικειοθελώς σ’ αυτήν και να δρα υπέρ των συμφερόντων της καρδιάς στο υλικό επίπεδο. 
Δηλαδή, από τον καταναλωτή της Αγάπης, ο νους οφείλει να μετατραπεί στην διάρκεια της εξέλιξής του σε παραγωγό της Αγάπης και αυτό είναι δυνατόν να γίνει μόνο σε συνεργασία με την καρδιά. Ένας τέτοιος νους βρίσκει τους τρόπους να υλοποιεί στο υλικό επίπεδο τις προσταγές και τις την ευλογία της Αγάπης.
Αλλά ο νους, δηλαδή το κατώτερο «εγώ» θέλει να έχει τα πάντα δικά του, αυτό καταβροχθίζει άπληστα τα πάντα, χωρίς να δίνει εις αντάλλαγμα τίποτε.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, χάνοντας την εισροή της ενέργειας από Πάνω, το κατώτερο «εγώ» επιτίθεται εναντίον των άλλων «εγώ».
Ο μόνος τρόπος να κλέψεις την ξένη ενέργεια και να ζεις παρασιτικά είναι- η ταπείνωση, η προσβολή, η καταπίεση και η δολοφονία του άλλου «εγώ».
Στο άλλο «εγώ» προκαλείται τραύμα- ενεργειακή οπή, από την οποία αρχίζει να χάνεται η ενέργεια προς τον γύρω χώρο, την οποία την συλλαμβάνει και την καταβροχθίζει άπληστα το «εγώ»- εισβολέας.
Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση το «εγώ»- εισβολέας στο τέλος αναπόφευκτα αυτοκτονεί με την αρρώστια, τα δυστυχήματα και τις αντεπιθέσεις των άλλων, προσβεβλημένων «εγώ».

Το ταπεινωμένο, προσβεβλημένο, τραυματισμένο, ποδοπατημένο και καταπιεσμένο «εγώ» δεν μπορεί να ακτινοβολεί την Αγάπη, παρά μόνον τον φόβο, την απελπισία, την οργή, το μίσος- με άλλα λόγια, αυτό θα ακτινοβολεί την πληγωμένη Αγάπη, δηλαδή την αρνητική , την τραχιά, την χαμηλής συχνότητας, δηλητηριασμένη ενέργεια, την οποία λόγω της βλακείας και της αμαρτίας, απορροφά άπληστα το «εγώ»- εισβολέας, σκοτώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το ίδιο το εαυτό του, διότι τρέφεται με την μολυσμένη, καταστρεπτική για τα κύτταρα του σώματός του ενέργεια και αναπόφευκτα αυτό- δηλητηριάζεται, αρρωσταίνει και πεθαίνει. 
- Ξέρεις, Σωκράτη, σήμερα οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων βρίσκονται ακριβώς σ’ αυτό το επίπεδο, για το οποίο έχεις μιλήσει πριν. 

- Κάνεις λάθος, Διόστρατε. Όχι μόνον σήμερα, μα και χθες. Μπροστά είναι ακόμη ένας δύσκολος, μακρύς και επώδυνος, γεμάτος βάσανα δρόμος. Η Εξέλιξη- είναι πάντα ένας δύσκολος δρόμος από ενσαρκώσεις σε μετενσαρκώσεις, από το σκληρό και άκαρδο «εγώ» προς το ευκίνητο, ευαίσθητο και όμορφο «Εμείς». Με τις ατελείωτες μετενσαρκώσεις, οι οποίες στην ουσία είναι το σχολείο μετατροπής του ψεύτικου «εγώ» - θα θραυτεί κάτω από τα χτυπήματα της μοίρας το πέτρινο περίβλημα και θα βγει στο φως το Αληθινό, Θεϊκό «Εγώ» του ανθρώπου. 
- Συνεπώς, η αιτία του πόνου- είναι το ψεύτικο «εγώ» και η αιτία της χαράς και της ευτυχίας- είναι το «Εμείς»? 

- Ναι, Διόστρατε, έτσι είναι. 

- Πες μου τώρα Σωκράτη: ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Θεϊκού, Αληθινού «Εγώ» του ανθρώπου και του όμορφου, ευκίνητου και ευαίσθητου «Εμείς»? 

- Δεν υπάρχει καμιά διαφορά, Διόστρατε. 
Το «Εμείς» - είναι το αλγεβρικό άθροισμα όλων των Αληθινών, Ανωτέρων «Εγώ».
Ενώ το Αληθινό, Ανώτερο «Εγώ» - είναι το αλγεβρικό άθροισμα όλων των φωτεινών «Εγώ», δηλαδή το «Εμείς» σε συμπυκνωμένη μορφή. Αυτό θα πει Ενότητα μετά του Παντός Υπαρκτού. 

- Πες μου, Σωκράτη, ποια είναι η πραγματική αιτία του θανάτου? 

- Η πραγματική, βαθύτερη, ανεξάρτητη από όλες τις εξωτερικές ορατές αιτίες θανάτου - είναι μία: το κατώτερο «εγώ» του ανθρώπου. Το κατώτερο «εγώ» - σημαίνει την απομάκρυνση, απομόνωση, απόσπαση από το Σύνολο, δηλαδή από την Ρίζα. Αυτός, που απομακρύνεται από την Ρίζα - χάνεται, είτε το θέλει αυτό, είτε όχι. 
- Τώρα θα σου κάνω μια προσωπική και δύσκολη ερώτηση, Σωκράτη. Ήθελες να πεθάνεις τότε η όχι? 

- Ναι, ήθελα τότε να πεθάνω. 

- Άφησες όμως μόνους εδώ την γυναίκα και τα παιδιά σου… Τους έχεις σκεφτεί, Σωκράτη? 

- Ήρθα στην Γη όχι με σκοπό να κάνω την οικογένεια, αλλά να μεταφέρω από τον Ουρανό το Μήνυμα περί καθαρότητας και αρετής της ψυχής. Όλη μου την ζωή αυτό έκανα, μιλώντας με τους ανθρώπους. Η γυναίκα και τα παιδιά ήταν μια γήινη ανάγκη. Η γυναίκα μου η Ξανθίππη ποτέ δεν με καταλάβαινε. 

- Σ΄αγαπούσε η Ξανθίππη? 

- Όταν σ’ αγαπάνε πραγματικά, Διόστρατε- σε καταλαβαίνουν. «Αγαπώ»- σημαίνει «καταλαβαίνω». Η Αγάπη και η κατανόηση πάντα πηγαίνουν μαζί, χέρι - χέρι… Η Ξανθίππη δεν με καταλάβαινε, δεν με υποστήριζε, με έβριζε συνεχώς και θεωρούσε, ότι ασχολούμαι με τις βλακείες αντί να τρέχω από δω και από κει για να κερδίσω με όλα τα μέσα τα πλούτη, όπως έκαναν όλοι οι Αθηναίοι στην εποχή μου, άλλωστε, δεν άλλαξε ούτε και σήμερα τίποτε στην ουσία από τότε… η Ξανθίππη ήταν μια ψυχή, που καρφώθηκε στην Γη, βάλτωσε στην Γη… 

- Γιατί σου έδωσαν οι από Πάνω ειδικά αυτήν και όχι την άλλη γυναίκα? 

- Διόστρατε, μια γυναίκα είναι ικανή να σε καρφώσει θανάσιμα στην Γη, εάν τύχει να είναι του ίδιου με σένα επιπέδου. Θα είσαι ευτυχισμένος στην Γη, δεν θα θελήσεις να φύγεις από δω πουθενά και θα ξεχάσεις κυριολεκτικώς τα πάντα από την γλύκα και την απόλαυση της γήινης ανθρώπινης ευτυχίας.

Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για κείνους, που ήλθαν εδώ με σκοπό να μεταφέρουν το Μήνυμα από τον Ουρανό - διότι θα ξεχάσουν και το Μήνυμα και τα πάντα στον κόσμο… Όταν ενσαρκώνεσαι με σκοπό να πεις στους άλλους κάτι - έρχεσαι μόνος, χωρίς την συγγενική σου αδελφή ψυχή, για να μην τυφλωθείς από την γήινη ευτυχία. 

Ήξερα πολύ καλά, ότι με περιμένει ο βέβαιος θάνατος γι’ αυτό που έλεγα, όμως πήγαινα συνειδητά προς αυτό. 

- Μα γιατί??? Πέραν αυτού, σου παρουσιάστηκε μια θαυμάσια ευκαιρία να δραπετεύσεις και να φύγεις από την Αθήνα, όλοι, ακόμη και οι αντίθετοί σου έκαναν τα στραβά μάτια- μπορούσες να γλιτώσεις! 

- Δεν το έκανα για δυο κύριους λόγους, Διόστρατε: έπρεπε με τον θάνατό μου να εντυπώσω στα μυαλά των ανθρώπων το Μήνυμα από τον Ουρανό και να φύγω, διότι ο χρόνος της παραμονής μου στην Γη, που μου παραχωρήθηκε από Πάνω, λόγω ολοκλήρωσης της αποστολής, έχει τελειώσει. 

- Δηλαδή, για να εντυπώσεις στα μυαλά των ανθρώπων ένα σημαντικό Μήνυμα από τον Ουρανό - είναι απαραίτητος ο θάνατος του απεσταλμένου? 

- Ναι, Διόστρατε, είναι απαραίτητος… Οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να αισθάνονται έστω επιφανειακά τα Μεγάλα Μηνύματα μόνο μετά από έντονο, τραγικό ταρακούνημα του μυαλού τους και της καρδιάς τους, μόνο μετά από μεγάλο και τρομερό «σεισμό» των ψυχών τους. 

Μόνο έτσι έρχεται η συνειδητοποίηση. Έως ότου η ευαισθησία των ανθρώπων είναι σε χαμηλό επίπεδο - χωρίς την τραγωδία δεν γίνεται τίποτε. 
Η κάθε Καινούρια, Μεγάλη, Ανώτερη Ουράνια Πληροφορία εισέρχεται στον νου και την καρδιά των ανθρώπων μόνο με τον πόνο και με το άδικα χυθέν αίμα του Ουράνιου Απεσταλμένου… Κλαις, Διόστρατε? 
- Ναι, κλαίω… 

- Δεν χρειάζεται να κλαις. Δεν με σκότωσαν αληθινά. Δεν μπορούν να με σκοτώσουν. Ησύχασε. Τώρα πρέπει να φύγω. Χάρηκα, που τα είπαμε, φίλε μου. Όταν με χρειαστείς - σαν την αστραπή θα εισέλθω στον νου σου, όπου και να βρίσκομαι...

Epsylon 

ΠΗΓΗhttp://astro.forumup.com

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ