«Πήγαινε εκεί όπου θα μπορείς να έχεις την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή», είπε η υπαγόρευση, προτρέποντάς τον να μπει σε κλινική.
«Πόσον καιρό θα πρέπει να μείνω;» ήταν η επόμενη ερώτηση, και η απάντηση ήρθε απότομα:
«Μέχρι να γίνεις καλά ή να πεθάνεις».
Ο ΄Εντγκαρ και η Γκέρτρουντ πήγαν στο Ροανόκ και για λίγο ο ΄Εντγκαρ φάνηκε να καλυτερεύει. Αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει να ανησυχεί για εκείνους που χρειάζονταν τη βοήθειά του και που ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν. Τελικά, η αγωνία του τον οδήγησε σε αποπληξία, που άφησε τη μια πλευρά του σώματός του παράλυτη.
Στο Βιρτζίνια Μπιτς, η αφοσιωμένη του βοηθός Μέι ξύπνησε ένα πρωί με δυνατό συναίσθημα ότι έπρεπε να επισκεφθεί τον ΄Εντγκαρ. ΄Οταν έφτασε εκεί, είδε τη μαύρη απελπισία στα μάτια του. Είχε νοσταλγήσει το σπίτι του, τους φίλους του, την όμορφη λίμνη του. Η Μέι έκανε μερικά τηλεφωνήματα και σε λίγο οι φίλοι του έφτασαν με ένα ασθενοφόρο, μάσκες οξυγόνου και όλα όσα χρειάζονταν.
Τον μετέφεραν στο σπίτι, την επόμενη της Ημέρας των Ευχαριστιών και ήταν πιο ευτυχισμένος, αλλά όχι και πιο δυνατός, ξαπλωμένος σε μια θέση από όπου μπορούσε να βλέπει έξω προς τη λίμνη και να παρατηρεί τις πέρκες να πηδούν επάνω από το νερό με την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Την πρωτοχρονιά του 1945, η Μέι έκανε την καθημερινή της επίσκεψη. Ο ΄Εντγκαρ κατάφερε με ένα τρεμάμενο χαμόγελο να ψιθυρίσει: «΄Ολα κανονίστηκαν ... Θα γίνω καλά την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου».
Το απόγευμα της 3ης Ιανουαρίου, η Μέι στάθηκε στο προσκέφαλό του και τον είδε να αφήνει την τελευταία του, κουρασμένη πνοή. Ξαφνικά, κατάλαβε τι εννοούσε. Το θαύμα της θεραπείας θα γινόταν την Παρασκευή, όπως της είχε πει, αλλά από την άλλη πλευρά του πέπλου, που τόσα είχε κάνει για να το ανασηκώσει.
Εκείνη σήκωσε τα μάτια της, κοιτάζοντας έξω το ηλιοβασίλεμα και είδε το τελευταίο θαύμα. Στο Βιρτζίνια Μπιτς, στο Νόρφολκ και στις γύρω περιοχές της ακτής, ακόμη μιλούν με θαυμασμό για το φαινόμενο που συνόδευσε τη λαμπρή δύση εκείνου του απογεύματος. Μια αχτίδα λαμπρού κόκκινου σηκώθηκε σαν οβελίσκος από τον δίσκο του ήλιου που έδυε. ΄Εφθασε σχεδόν μέχρι το ζενίθ και παράμεινε εκεί, ένα μνημείο στον ουρανό για αρκετή ώρα μετά τη δύση.
΄Εντγκαρ Κέυσι «Μυστηριώδης ΄Ανθρωπος των Θαυμάτων»
(εκδ. Βουλούκου, Αθήνα 1982
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.