Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι γνωρίζουν τους νόμους…Κάνουν τα πάντα για να είναι συνεπείς μαζί τους, είτε αφορούν την κοινωνικοποίηση τους, είτε αφορούν την πνευματικότητά τους, είτε την νοητική τους ωρίμανση…
Οι νόμοι μιας κοινωνίας ορίζουν τον τρόπο που συμβιώνουμε μεταξύ μας και διαχειρίζονται την σωματική και ψυχική ακεραιότητα, την περιουσία μας και τις υποχρεώσεις μας.
Οι νόμοι μιας θρησκεία
ς ορίζουν την ηθική μας και την σχέση μας με τον θεό και διαχειρίζονται τις πνευματικές μας ανάγκες
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι την Ζωή μας να την διέπουν Συμπαντικοί Νόμοι, των οποίων έχουμε άγνοια
Όχι γιατί είναι μυστικοί, αλλά γιατί είναι γραμμένοι στις Ψυχικές μας Μνήμες, στον θείο πυρήνα μας, που δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του…
Το ότι δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον εσώτερο Εαυτό μας όμως, και να θυμηθούμε τους Θείους Νόμους, αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνοι δεν διέπουν την Ζωή μας…
Έτσι τους ματαιώνουμε συνεχώς, ενόσω είμαστε υποτακτικοί στους θρησκευτικούς και κοινωνικούς νόμους, που κάποιοι άλλοι προετοίμασαν για εμάς, χωρίς εμάς.
Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν για την ελευθερία μας, για την σωτηρία μας, χωρίς να μας συμπεριλάβουν στα σχέδιά τους…
Η θρησκεία επιχειρηματολογεί με το είναι «Θέλημα Θεού» και αφήνει ένα τεράστιο κενό μεταξύ της συνέπειας των πιστών της...
Το Θέλημα του Θεού είναι να μας δοκιμάζει συνεχώς, αμφισβητώντας την αγάπη μας προς αυτόν…Τεράστιες προκλήσεις, ανυπέρβλητες δοκιμασίες μας στοιχίζουν αυτήν την αμφισβήτηση…Και όσο ο άνθρωπος προσπαθεί να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του Θεού, τόσο εκείνος στέλνει ακόμα περισσότερες συμφορές, πολέμους, πείνα, ασθένεια…Πληγές που δυστυχώς δεν πλήττουν μόνο όσους είναι έξω από τους κόλπους της εκκλησίας, αλλά και όσους είναι μέσα σ’ αυτήν…
Το Πνεύμα, τελικά, δεν είναι Παρόν πουθενά…Σε κανέναν άνθρωπο, που δεν έχει Ειρήνη μέσα του, σε όποια θρησκεία, σε όποια φυλή, σε όποιο έθνος και να ανήκει…
Αν αυτό δεν είναι ένα δείγμα για να ανοίξουμε με ευλάβεια στην Αλήθεια μέσα μας, τότε τι περιμένουμε?
Ποιά Εποχή? Ποιόν Αιώνα? Ποιά Στιγμή?
Τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούμε ότι δεν εκπληρώνουμε τους Συμπαντικούς Νόμους με το να είμαστε υποταγμένοι και ανίσχυροι να δράσουμε προς την Ζωή μας?
Τα ευαγγέλια δεν μας σώζουν…
Γιατί ανακαλύφτηκαν κι άλλα, από εκείνη την εποχή, που αναιρούν ή και συμπληρώνουν τα «επίσημα»…
΄Οσο και να τα αναιρούν όμως, δεν παύουν να είναι ευαγγέλια και εκείνα…Να εκφράζουν και να επικοινωνούν μια άλλη άποψη για την θεϊκή μας υπόσταση, για την θεϊκή μας προέλευση και για την Αγάπη.
Aν δεν ανοίξουμε σε όλες τις οπτικές και παραμένουμε άκαμπτοι σε αυθεντίες που δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς, τότε δεν θα έχει νόημα η Ζωή μας…
Η πιο πνευματική μας Απόφαση να Ζήσουμε στον φυσικό κόσμο, σαν ΄Ανθρωποι, «χαλαλίζεται» σε δόγματα και κανόνες και προγραμματισμούς και χάνει την αυθεντικότητά της, χάνει την υφή του ΄Ερωτα και της Χαράς, που μπορεί να νιώσουμε όταν το Σύμπαν εκδηλώνεται μέσα μας…
Το ότι έχουμε έναν τρόπο ο καθένας μας να πιστεύει στον Θεό, δεν σημαίνει ότι ο τρόπος είναι που μας φέρνει κοντά στον Θεό…Σαφώς δεν είναι ο τρόπος…Είναι εκείνη η Έμπνευση, που ανοίγει την Καρδιά μας στον Θεό, και όχι ο τρόπος που πιστεύουμε…Είναι η Ποιότητα της Πίστης εντελώς διαφορετική από την πίστη χωρίς Έμπνευση…
Είναι εκείνος ο ΄Ερωτας του Θείου που μας φέρνει κοντά στον Θεό και την Αγάπη και όχι ο τρόπος που αγαπάμε…
Είναι εκείνη η Αλήθεια που βιώνει ο καθένας μας μέσα του ότι δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο είμαστε διαχωρισμένοι…Ο εσώτερος πυρήνας μας ζει σε αδιαίρετη ενότητα με το Πανταχού Παρόν Ον, που εμείς ονομάζουμε Θεό...Ουσία του αγνού και του απεριόριστου…που ακόμα κι αν δεν την νιώθουμε ολοκληρωτικά, δεν παύει να είναι Αλήθεια της Ζωής…
Κάποιος για να πιστέψει σ’ αυτήν την Αλήθεια, χρειάζεται να έχει πρώτα την γνώση…Να έχει θρέψει την Νόηση του με γνώση, χωρίς να την αναζητά μέσα στα βιώματά του…
Και εκεί που αποκτά μια γνώση, από κάπου «ξεφυτρώνει» μια άγνοια και του τα ανατρέπει όλα…
Είναι πολλές οι θεωρίες…πάρα πολλές για να τις εμπιστευθείς…
Η γνώση φαίνεται να τεμαχίζεται σε χιλιάδες μικρά κομμάτια που δεν ενοποιούν το «Είναι» μας…Αντίθετα του προσθέτουν χιλιάδες ακόμα αγωνίες, χιλιάδες ακόμα ανάσες κομμένες, χιλιάδες διαφορετικές αντιλήψεις που πολεμάνε η μία την άλλη…
Η γνώση λοιπόν δεν είναι αρκετή…
Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως στον τρόπο που θα νιώσεις μέσα σου την Ενότητα, την Αγάπη και την Ειρήνη…
Ο τρόπος αφορά τεχνικές…και υπάρχουν πολλές…πάρα πολλές…
Μα η απογοήτευση είναι εκεί…πάντα εκεί…όποιον τρόπο κι αν επιλέξεις!
΄Ερχεται η Ζωή, μέσα σε μια στιγμή, και σου ανατρέπει και γνώση και τρόπο και τεχνική…
΄Ισως αυτό που δεν μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε, είναι ότι η φυσιολογική Ζωή, δεν είναι έτσι όπως μάθαμε…
Το να έχει κάποιος Ειρήνη και Αγάπη μέσα του, τον κάνει «άγιο», οπότε αυτό είναι το αφύσικο, το σπάνιο…Το φυσιολογικό είναι να παλεύεις και να αγωνίζεσαι για την «αγιοποίηση» σου, και να απογοητεύεσαι όταν δεν τα καταφέρνεις…Υπάρχει βέβαια και η άλλη περίπτωση…Να νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει, και να σε απογοητεύουν οι άλλοι που δεν τα έχουν καταφέρει, να είναι όπως εσύ…
Διαλέγουμε και παίρνουμε…
Ή στεκόμαστε με σεβασμό και ερμηνεύουμε τον Λόγο με την αληθινή του σημασία, ή επιτρέπουμε στον «άγιο» να γίνει ο εφιάλτης του φυσιολογικού…
΄Ετσι όπως έγινε και ο ΄Ανθρωπος, μέσα σε μια νύχτα Θεός, ενώ απορρίφτηκε ο Λόγος του, που έλεγε ότι «ο Θεός και ΄Ανθρωπος είναι Πάντα ΄Ένα», έτσι μπορούμε κι εμείς να επιτρέψουμε τον διαχωρισμό του «άλλο ο άνθρωπος και άλλο ο θεός» να προκύπτει συνεχώς μέσα στον εσωτερικό μας πόλεμο…
Και είπε ο Ποιητής…
«Ετσι ο Σοφός παραμένει ήρεμος στο μέσο της λύπης.
Το κακό δεν μπορεί να μπει στην καρδιά του
Επειδή έχει παραιτηθεί από το να βοηθά
αποτελεί την μεγαλύτερη βοήθεια των ανθρώπων.
Τα αληθινά λόγια φαίνονται παράδοξα»
Λάο Τσε
ΠΗΓΗ
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι την Ζωή μας να την διέπουν Συμπαντικοί Νόμοι, των οποίων έχουμε άγνοια
Όχι γιατί είναι μυστικοί, αλλά γιατί είναι γραμμένοι στις Ψυχικές μας Μνήμες, στον θείο πυρήνα μας, που δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του…
Το ότι δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον εσώτερο Εαυτό μας όμως, και να θυμηθούμε τους Θείους Νόμους, αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνοι δεν διέπουν την Ζωή μας…
Έτσι τους ματαιώνουμε συνεχώς, ενόσω είμαστε υποτακτικοί στους θρησκευτικούς και κοινωνικούς νόμους, που κάποιοι άλλοι προετοίμασαν για εμάς, χωρίς εμάς.
Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν για την ελευθερία μας, για την σωτηρία μας, χωρίς να μας συμπεριλάβουν στα σχέδιά τους…
Η θρησκεία επιχειρηματολογεί με το είναι «Θέλημα Θεού» και αφήνει ένα τεράστιο κενό μεταξύ της συνέπειας των πιστών της...
Το Θέλημα του Θεού είναι να μας δοκιμάζει συνεχώς, αμφισβητώντας την αγάπη μας προς αυτόν…Τεράστιες προκλήσεις, ανυπέρβλητες δοκιμασίες μας στοιχίζουν αυτήν την αμφισβήτηση…Και όσο ο άνθρωπος προσπαθεί να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του Θεού, τόσο εκείνος στέλνει ακόμα περισσότερες συμφορές, πολέμους, πείνα, ασθένεια…Πληγές που δυστυχώς δεν πλήττουν μόνο όσους είναι έξω από τους κόλπους της εκκλησίας, αλλά και όσους είναι μέσα σ’ αυτήν…
Το Πνεύμα, τελικά, δεν είναι Παρόν πουθενά…Σε κανέναν άνθρωπο, που δεν έχει Ειρήνη μέσα του, σε όποια θρησκεία, σε όποια φυλή, σε όποιο έθνος και να ανήκει…
Αν αυτό δεν είναι ένα δείγμα για να ανοίξουμε με ευλάβεια στην Αλήθεια μέσα μας, τότε τι περιμένουμε?
Ποιά Εποχή? Ποιόν Αιώνα? Ποιά Στιγμή?
Τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούμε ότι δεν εκπληρώνουμε τους Συμπαντικούς Νόμους με το να είμαστε υποταγμένοι και ανίσχυροι να δράσουμε προς την Ζωή μας?
Τα ευαγγέλια δεν μας σώζουν…
Γιατί ανακαλύφτηκαν κι άλλα, από εκείνη την εποχή, που αναιρούν ή και συμπληρώνουν τα «επίσημα»…
΄Οσο και να τα αναιρούν όμως, δεν παύουν να είναι ευαγγέλια και εκείνα…Να εκφράζουν και να επικοινωνούν μια άλλη άποψη για την θεϊκή μας υπόσταση, για την θεϊκή μας προέλευση και για την Αγάπη.
Aν δεν ανοίξουμε σε όλες τις οπτικές και παραμένουμε άκαμπτοι σε αυθεντίες που δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς, τότε δεν θα έχει νόημα η Ζωή μας…
Η πιο πνευματική μας Απόφαση να Ζήσουμε στον φυσικό κόσμο, σαν ΄Ανθρωποι, «χαλαλίζεται» σε δόγματα και κανόνες και προγραμματισμούς και χάνει την αυθεντικότητά της, χάνει την υφή του ΄Ερωτα και της Χαράς, που μπορεί να νιώσουμε όταν το Σύμπαν εκδηλώνεται μέσα μας…
Το ότι έχουμε έναν τρόπο ο καθένας μας να πιστεύει στον Θεό, δεν σημαίνει ότι ο τρόπος είναι που μας φέρνει κοντά στον Θεό…Σαφώς δεν είναι ο τρόπος…Είναι εκείνη η Έμπνευση, που ανοίγει την Καρδιά μας στον Θεό, και όχι ο τρόπος που πιστεύουμε…Είναι η Ποιότητα της Πίστης εντελώς διαφορετική από την πίστη χωρίς Έμπνευση…
Είναι εκείνος ο ΄Ερωτας του Θείου που μας φέρνει κοντά στον Θεό και την Αγάπη και όχι ο τρόπος που αγαπάμε…
Είναι εκείνη η Αλήθεια που βιώνει ο καθένας μας μέσα του ότι δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο είμαστε διαχωρισμένοι…Ο εσώτερος πυρήνας μας ζει σε αδιαίρετη ενότητα με το Πανταχού Παρόν Ον, που εμείς ονομάζουμε Θεό...Ουσία του αγνού και του απεριόριστου…που ακόμα κι αν δεν την νιώθουμε ολοκληρωτικά, δεν παύει να είναι Αλήθεια της Ζωής…
Κάποιος για να πιστέψει σ’ αυτήν την Αλήθεια, χρειάζεται να έχει πρώτα την γνώση…Να έχει θρέψει την Νόηση του με γνώση, χωρίς να την αναζητά μέσα στα βιώματά του…
Και εκεί που αποκτά μια γνώση, από κάπου «ξεφυτρώνει» μια άγνοια και του τα ανατρέπει όλα…
Είναι πολλές οι θεωρίες…πάρα πολλές για να τις εμπιστευθείς…
Η γνώση φαίνεται να τεμαχίζεται σε χιλιάδες μικρά κομμάτια που δεν ενοποιούν το «Είναι» μας…Αντίθετα του προσθέτουν χιλιάδες ακόμα αγωνίες, χιλιάδες ακόμα ανάσες κομμένες, χιλιάδες διαφορετικές αντιλήψεις που πολεμάνε η μία την άλλη…
Η γνώση λοιπόν δεν είναι αρκετή…
Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως στον τρόπο που θα νιώσεις μέσα σου την Ενότητα, την Αγάπη και την Ειρήνη…
Ο τρόπος αφορά τεχνικές…και υπάρχουν πολλές…πάρα πολλές…
Μα η απογοήτευση είναι εκεί…πάντα εκεί…όποιον τρόπο κι αν επιλέξεις!
΄Ερχεται η Ζωή, μέσα σε μια στιγμή, και σου ανατρέπει και γνώση και τρόπο και τεχνική…
΄Ισως αυτό που δεν μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε, είναι ότι η φυσιολογική Ζωή, δεν είναι έτσι όπως μάθαμε…
Το να έχει κάποιος Ειρήνη και Αγάπη μέσα του, τον κάνει «άγιο», οπότε αυτό είναι το αφύσικο, το σπάνιο…Το φυσιολογικό είναι να παλεύεις και να αγωνίζεσαι για την «αγιοποίηση» σου, και να απογοητεύεσαι όταν δεν τα καταφέρνεις…Υπάρχει βέβαια και η άλλη περίπτωση…Να νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει, και να σε απογοητεύουν οι άλλοι που δεν τα έχουν καταφέρει, να είναι όπως εσύ…
Διαλέγουμε και παίρνουμε…
Ή στεκόμαστε με σεβασμό και ερμηνεύουμε τον Λόγο με την αληθινή του σημασία, ή επιτρέπουμε στον «άγιο» να γίνει ο εφιάλτης του φυσιολογικού…
΄Ετσι όπως έγινε και ο ΄Ανθρωπος, μέσα σε μια νύχτα Θεός, ενώ απορρίφτηκε ο Λόγος του, που έλεγε ότι «ο Θεός και ΄Ανθρωπος είναι Πάντα ΄Ένα», έτσι μπορούμε κι εμείς να επιτρέψουμε τον διαχωρισμό του «άλλο ο άνθρωπος και άλλο ο θεός» να προκύπτει συνεχώς μέσα στον εσωτερικό μας πόλεμο…
Και είπε ο Ποιητής…
«Ετσι ο Σοφός παραμένει ήρεμος στο μέσο της λύπης.
Το κακό δεν μπορεί να μπει στην καρδιά του
Επειδή έχει παραιτηθεί από το να βοηθά
αποτελεί την μεγαλύτερη βοήθεια των ανθρώπων.
Τα αληθινά λόγια φαίνονται παράδοξα»
Λάο Τσε
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.