ΣΥΜΦΥΣΗ

 

 Ένας από τους πιο σημαντικούς φιλόσοφους του 20^ου αιώνα, ο Alfred North Whitehead, πραγματεύτηκε το γυμνό διαδικαστικό γίγνεσθαι της πραγματικότητας κατά τρόπον 

-παρότι μαθηματικά σκεπτόμενος- που δεν απέχει και πολύ από τον μυστικισμό. Μια από τις έννοιες τις οποίες εισήγαγε στη φιλοσοφική ορολογία είναι αυτή της σύμφυσης (concrescence). Εν ολίγοις, η ιδέα της σύμφυσης συμπυκνώνει την εξής διαδικαστική τροπικότητα: Όλα τα συστήματα, από την ανόργανη ύλη ως τη σφαίρα των ιδεών, αναπτύσσονται ως εκ φυσικού προς μια ολοένα και πιο συνεκτική ανά μεταξύ τους σύμπλεξη. 

Εκείνα τα στοιχεία που αρχικά φαντάζουν παράταιρα, στην πορεία συναναπτύσσουν μια τέτοια διαδικαστική συγγένεια που καταλήγουν να αφομοιωθούν όλα σε μια ενική κατάσταση που εμπεριέχει το ιστορικό της διασποράς που έφτασε στο εν λόγω απώτερο ενοποιημένο σημείο. Τούτο το απώτερο σημείο είναι αυτό που ο Whitehead αποκάλεσε «σύμφυση».

 Αν το αναλογιστούμε θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η διαδικασία είναι ίσως η βασικότερη αρχή του διαδικαστικού γίγνεσθαι σε όλες τις κλίμακες της φύσης, διότι η απουσία μιας τέτοιας τελεολογικής αρχής θα σήμαινε και την απουσία μιας συνεκτικής προόδου από την αρχέγονη οργανική σούπα του ωκεανού προς τη μυστηριώδη εξύψωση του ιπτάμενου δίσκου. Είναι φανερό ότι η φύση αναπτύσσει δομές για να τις συμπτύξει σε ένα πλέγμα αμοιβαία συναρτώμενων δομών που ουσιαστικά εν συνεχεία καθιστούν τη εκάστοτε νέα μονάδα που προορίζεται για ολοένα και ευρύτερους χώρους επικείμενων συμφύσεων με άλλες μονάδες.

Αν όντως αυτή η διαδικαστική πραγματικότητα ισχύει, σε ποια ακριβώς φάση βρισκόμαστε εμείς τα οργανικά και ψυχολογικά υποσύνολα της επόμενης σύμφυσης; Αν άλλοτε οι νεοφανείς διαδικαστικές συνάψεις είχαν να κάνουν με την ανόργανη και αργότερα με την οργανική και βιολογική ύλη σήμερα θα πρέπει το διαδικαστικό πλάνο να έχει μετατεθεί σε σχεδόν καθαρά ψυχο-νοητικό επίπεδο, όπως αυτό των δημοσίων σχέσεων, της διεθνούς διπλωματίας, της ερωτικής διυποκειμενικότητας, κ.λπ. Όμως ήδη η τρέχουσα διαδικασία σύμφυσης διέρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον κυβερνοχώρο όπου και διαφαίνεται η ιδέα της πιο προηγμένης σύμφυσης στην οποία προοριζόμαστε. 

  

   Αυτό το επόμενο διαδικαστικό πλάνο είναι που πλέον μας αφορά ολοένα και περισσότερο. Στο παρελθόν τα διαδοχικά στάδια σύμφυσης αποκρυστάλλωναν ενοποιημένα δομικά πλέγματα αρκετά συνεκτικά ώστε να στηρίξουν την εμφάνιση των έμβιων όντων, της ανθρώπινης ευφύιας, του πολιτισμού, της τεχνολογίας…

 Αλλά η συνεκτικότητα της διασυνδετικότητας αυτών των πλεγματικών συστημάτων δε συγκρίνεται με αυτήν που αναδύεται σήμερα. Η διασυνδετικότητα που ορίζει το νέο διαδικαστικό ορίζοντα είναι τόσο πυκνοϋφαντη, με μια τέτοια αμεσότητα στις πολυπληθείς της συνάψεις (interface) που η διαχρονική διαδικασία της σύμφυσης ανά τα επίπεδα να έχει φτάσει στο ύστατο απαύγασμά της, στην εξεζητημένη φιλοσοφική λίθο, στο υπερσημείο της ύπαρξης που μας επικαθορίζει ριζοσπαστικά.

 

Ας δούμε μερικά παραδείγματα που σκιαγραφούν το τοπίο της νέας διαφαινόμενης σύμφυσης: Η κινητή τηλεφωνία, η γρήγορη αεροπλοΐα, τα αυξανόμενα υπερατλαντικά ταξίδια, κυρίως το Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλα τους χαρακτηρίζονται από την πυκνοϋφαντη επικοινωνιακή διασυνδετικότητα που υποθάλπουν στο οικουμενικό πλάνο. Ειδικότερο παράδειγμα είναι η φάση στην οποία φαίνεται να αποκορυφώνεται η εν λόγω διαδικασία μέσω της ραγδαίας ανάπλασης των ιδεών, των απόψεων και των επικοινωνιακών μας στρατηγικών. Η καθημερινή αλληλεπίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook επιταχύνει και συμπυκνώνει εξαιρετικά τις επικοινωνιακές δραστηριότητες που άλλοτε εναποτίθεντο στον τηλέγραφο, τον ταχυδρόμο, τη σταθερή τηλεφωνία ή τις περιστασιακές συνευρέσεις των φίλων. Σήμερα όλα όσα είχαμε να πούμε, να παρουσιάσουμε, να στηλιτεύσουμε είναι ζήτημα ενός ελαφρού σπασμού του δαχτύλου μπροστά από το ψηφιακό κέρας της Αμαλθείας.

Ένα ακόμη πιο ειδικό παράδειγμα βλέπουμε στη διακειμενική αναπαραγωγή, τη ζύμωση των ιδεών. Ενώ άλλοτε με την εφεύρεση του τυπογράφου η μετάπλαση ιδεών επιταχύνθηκε σημαντικά, ακυρώνοντας τις νησίδες θεοκρατικής τάξης που επιβλήθηκαν από το χειρόγραφο, επί του παρόντος και με την εφεύρεση του Διαδικτύου, τούτη η ιδεϊκή ανάπλαση έχει φτάσει στο απόλυτο ζενίθ.

  

 Η αναπαραγωγή ιδεών έχει φτάσει την ταχύτητα του φωτός καθώς αυτοστιγμεί υπονομεύεται η κάθε νέα άποψη από αντιφρονούντες, υπερκειμενικά (hypertext) συναρτώμενες απόψεις, που είναι άμεσα ενημερωμένες και διαθέσιμες. Ως εκ τούτου, η κάθε άποψη είναι μια διαγεγραμμένη άποψη. Εδώ λοιπόν η κάθε αίσθηση αυθεντίας εξανεμίζεται ενόσω αποκαλύπτεται σκανδαλιάρικα η πρισματική φύση της πληροφοριακής πραγματικότητας (όλα τα γεγονότα ενέχουν άπειρες υποκειμενικές ερμηνείες). 

Άρα εκείνο που βάλλεται περισσότερο είναι η αδιάλλακτη ιδεολογία ή επιστημονική κανονιστικότητα της δογματικής συνείδησης. Κατά συνέπεια, τα γνωσιολογικά σχήματα (που τελικά είναι ολωσδιόλου φύσει εικασίες) εντός του κυβερνοχώρου εναλλάσσονται ταχύτατα σαν τις καλειδοσκοπικές διαθλάσεις. 
 

Παρομοίως, η επικοινωνία φέρ’ ειπείν στο Facebook επιταχύνει τις επικοινωνιακές στρατηγικές, το σχηματισμό μοτίβων διαπροσωπικών συμμαχιών κι αντεγκλήσεων, με αποτέλεσμα στην ευρύτερη εικόνα, λόγω του υψηλού επικοινωνιακού ρυθμού που μας μεταβιβάζει σε μια πρισματική μετα-γνώση, να φτάνουμε όλοι οι χρήστες τηλεπαθητικά στην υπερβατική υπέρνοια, που είναι και το μέγιστο ζητούμενο αυτής της επικείμενης διαδικαστικής σύμφυσης. Επί αυτής της υπερβατικής υπέρνοιας είναι που αυτομάτως στηλιτεύεται ο όποιος παρωχημένος άτεγκτος ιδεολογικός εγκλεισμός. 

 

Ήδη ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός φονταμελισμός, ο αδιάλλακτος επιστημονικός σκεπτικισμός εκτίθενται από την ίδια την ανομολόγητη τους απώλεια αυτοπεποίθησης εντός ενός παραληρηματικού τοπίου, όπου οι ιδέες στραφταλίζουν την ίριδα του πρίσματος. Εν αντιθέσει, οι πρισματικοί στοχαστές της αέναης αναποφασιστικότητας, που βολιδοσκοπούν με τερπνότητα το μυστήριο απειροστό λογισμό του Είναι, αρχίζουν και νιώθουν ήδη παράδοξοι θριαμβευτές. 

Διότι ο κωμικός τους αλαφροΐσκιωτος λόγος διακονεί τις ευρύτερες προθέσεις του υπερ-οργανισμού που προκύπτει με την πολύεδρη, ιριδίζουσα υπέρνοια του διαμαντιού. Ο λόγος περί μιας πάνσοφης, νηπενθούς υπέρνοιας που αντανακλά όλα τα διαχρονικά βιώματα και τις απόψεις σε ένα υπερσύνολο ακασικό κράμα ψηφιακών πληροφοριών, των οποίων πλέον ο διαδικτυακός χρήστης αποτελεί εγγενές ολογραφικό τους μέρος. 

Όσοι συμμετέχουν σε αυτό το στάδιο της επικείμενης σύμφυσης μοιράζονται ως κοινό μυστικό την αμοιβαία τηλεπάθεια με όσους αλληλεπιδρούν καθημερινά. Η παρατεταμμένη τους αλληλεπίδραση σε διάφορες επικοινωνιακές εστίες, ο ορυμαγδός των κόκκινων σημείων που καθιστούν τα προσωπικά μηνύματα, τα «likes», και τα δημόσια σχόλια εν συνόλω δημιουργούν το πατρόν όπου τα επικοινωνιακά μοτίβα συνάπτουν τηλεπαθητικές εστίες. Αυτές οι εστίες, μαζί με τις εστίες που δημιουργούνται ευρύτερα από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, υποδαυλίζουν και περαιτέρω ενισχύουν στο βιωματικό μας χρόνο τις λεγόμενες εστίες συγχρονικότητας, τα υπερσύνολα, δηλαδή, της εν πολλοίς ασύνειδης τηλεπαθητικής μας διαδραστικότητας στην οποία και έγκειται το πατρόν της επικείμενης σύμφυσης: η μορφοκλασματική υπερσυναστρία της πληροφοριακής νοόσφαιρας. 

Το που βαδίζει και τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει βιωματικά αυτή η περαιτέρω διαδικαστική συγχώνευση, που υπερφαλαγγίζει την εγωική μας ταυτότητα, είναι κάτι που προς το παρόν δε δυνάμεθα να φανταστούμε. Εκείνο που όμως ξέρουμε στα σίγουρα είναι ότι η ανάπτυξη της είναι πλέον γοργή με μια γεωμετρική πρόοδο που συμπυκνώνει και ανακεφαλαιώνει όλα τα προηγούμενα υποσύνολα των διαδοχικών συμφύσεων, από την γεωλογική ως την ψυχολογική, σε ένα απώτερο οικουμενικό κράμα, τον οφθαλμό του κηφύνα, που αποτελεί μια ιδιάζουσα, πρωτόφαντη χωροχρονική παραδοξότητα (Singularity).

Η εν λόγω ύστατη υπερατομική σύναψη των συγχρονικών/τηλεπαθητικών μοτίβων αλληλεπίδρασης (η επικείμενη σύμφυση) είναι το εκζητούμενο έναυσμα μιας επικείμενης κοσμοϊστορικής Έλευσης. Από τη μεριά της αυτή δεν μπορεί παρά να συμβεί μόνο στην περίπτωση που η συλλογικότητα μπορεί να συμπεριφερθεί ως ένα άψογα αυτό-οργανωμένο σύστημα, χάριν στην αυξάνουσα διαδραστική διασυνδετικότητα. Το ενεργό άτομο, λοιπόν, εντός αυτής της ύστατης οικουμενικής σύμφυσης δεν μπορεί παρά να είναι ένα ολογραφικό πρισματικό ψηφίο που εκστασιάζεται στα ρεύματα και το φλοίσβο της καταρρακτώδους πληροφορίας και που, λόγω του ψυχικού του κατακερματισμού (διότι μιλάμε για το θάνατο του Εγώ) αντενεργεί με περισσότερο ενθουσιασμό την ολοτροπική αυτή διαδικασία. 

Διαδικασία που μας κομίζει στον επιταχυνόμενο ορίζοντα μιας μετα-ανθρώπινης καινοφάνειας, τούτη τη φορά διανοίγοντάς μας σε ευρύτερες τοπογραφίες πιθανών επικείμενων συμφύσεων που όμως είναι όχι απλώς βιοσφαιρικού αλλά διαγαλαξιακού και αμιγώς νοητικού τύπου εντός της Τέταρτης Διάστασης.  

ΠΗΓΗ

  ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ