Διαβάζοντας άρθρα ποικίλης θεματολογίας με τη συνοδεία του καφέ μου κάθε πρωί, παρατηρώ την επισκεψιμότητά τους σε σχολιαστές.
Καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα ότι όσοι βρίζουν, εκτοξεύουν κακίες, είναι κυνικοί μέχρι αηδίας, είναι και αυτοί που διαβάζονται περισσότερο. Αν κάνω και το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση, πράγμα που ευτυχώς έχω κόψει, θα πέσω σίγουρα πάνω σε κάποια ξανθιά, κοκκινομάλλα ή καστανή -αιθέρια ύπαρξη- που θα χασκογελά όλη την ώρα, με κάθε ηλιθιότητα που η ίδια ξεστομίζει.
Ή θα πέσω σε κάποιον ειδήμονα δημοσιογράφο με γυαλάκια πιθανότατα
-το κουστούμι προαιρετικό- ψυχοπονιάρη, που θα κλαψουρίζει ή θα λαϊκίζει. Αν, δε, ενθαρρύνει και καταστάσεις ρινγκ, ακόμα καλύτερα. Τα νούμερα τηλεθέασης πάντα έτσι ανεβαίνουν.
Αυτά πουλάνε όμως.
Μισή ευθύνη έχουν όσοι αρθρογραφούν ή εκτίθενται στο γυαλί και την άλλη μισή το αναγνωστικό ή φιλοθεάμον κοινό.
Όσοι γαλουχήθηκαν με Θέμους και Κωστόπουλους αρέσκονται στη μπαρούφα, στο λαϊφσταλίστικο κράξιμο. Στο φτηνιάρικο, στη φούσκα άνευ σημασίας.
Όσο πιο πολύ τους κράζεις, τόσο πιο πολύ σε γουστάρουν, σε σέβονται και σε διαβάζουν. Μαζοχισμός, δεν εξηγείται αλλιώς.
Όσο πιο ηλίθια το παίζεις, τόσο πιο αδρά πληρώνεσαι. Όσο πιο κλαψιάρης είσαι, τόσο πιο πολύ ταυτίζεσαι με τους ρόλους του Ξανθόπουλου και οι γιαγιάδες λιώνουν για πάρτη σου. Όσο πιο πολύ θέαμα προσφέρεις, λίγο ξύλο, λίγο κλάμα, λίγο μπούτι, λίγο στήθος, τόσο πιο πολύ σ’ ακολουθούν τα προβατάκια.
Έτσι, οι περισσότεροι βρίζουν κα ξεφωνίζουν τους πάντες και τα πάντα, χασκογελούν και βγάζουν φόρα παρτίδα μπούτια, στήθια και ό,τι χρειαστεί, αρκεί να βγουν στον αφρό και να επιπλεύσουν ως φελλοί ή προϊόντα αφόδευσης, μιας και τα δύο επιπλέουν. Διαλέξτε και πάρτε.
Συνήθως είναι κυνικοί εξυπνάκηδες, ξερόλες, που έχουν εμπεριστατωμένη άποψη επί παντός επιστητού, κατίνες με στυλ λατινοαμερικάνικης τηλενουβέλας που ξεκατινιάζουν και ξεκατινιάζονται ή κάποιοι που έχουν καταπιεί μπαστούνι, με το χαμόγελό τους σαν αυτοκόλλητο, aka σοβαροφανείς.
Υπάρχουν και εκείνοι που κάθε φορά που γράφουν, νομίζουν ότι έγραψαν τουλάχιστον την αναδιατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας.
Να μην ξεχνάμε βέβαια και τους δήθεν. Αυτούς που πουλάνε μούρη. Αλλά, άνθρακας ο θησαυρός.
Εκείνοι δε, που έχοντας πρότερο έγγραφο ή τηλεοπτικό βίο, οι…αυθεντίες, διαβάζονται ή παρακολουθούνται ανελλιπώς και με θρησκευτική ευλάβεια από την αυλή, ακόμα και αν όσα γράφουν ή όσα λένε, είναι καρποί του φερόμενου φυτού παπαριά.
Ε, ναι, διότι αν δεν κράξεις και δε προσβάλεις τους αναγνώστες ή το κοινό σου, δεν έχει αλατοπίπερο τα πράγμα.
Ο άρτος και τα θεάματα είναι αλάνθαστη συνταγή επιτυχίας.
Στοιχεία όπως η απλότητα, το ήθος, το συναίσθημα, χαρακτηρίζονται ξεπερασμένα.
Μην ανησυχείτε. Δεν ξύπνησα απλώς ένα πρωί και λόγω ζέστης, αγαμίας ή επικείμενης περιόδου, είπα να κράξω κι εγώ με τη σειρά μου.
Το κάνω μόνο και μόνο διότι υποστηρίζω ότι όλα είναι τρόπος.
Υπάρχει πάντα τρόπος να πεις αυτό που θες, να «σφάξεις με το βαμβάκι» χωρίς να χρησιμοποιείς υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς.
Η αλήθεια και το χιούμορ δε χάνουν αν ό, τι έχεις να πεις, το γράψεις χωρίς φανταχτερά στολίδια και κοσμητικά επίθετα που αναδεικνύουν τη γαλλική σου ανατροφή.
Αν αξίζεις και σε ενδιαφέρει η αναγνώρισή σου, θα προβληθείς αργά ή γρήγορα χωρίς να λαϊκίζεις ή να χρειάζεται να αναδεικνύεις τα «άλλα» προσόντα σου, βγάζοντάς τα, φόρα παρτίδα.
Για το καλό σου δηλαδή και ύστερα για το δικό μας.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.