Τὸ ἑλληνικὸ σύστημα ἐνεργειακῶν κέντρων: τὰ Μέρη τῆς Ψυχῆς

Ἡ Γονή

Ἡ γονὴ (λατ. genitalia), τὰ γεννητικὰ μέρη ὄπως ἡ μήτρα καὶ τὸ σπέρμα, παρέχουν τὴν ἀναπαραγωγικὴν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ μυελὸς τῶν ὀστῶν εἶναι ἡ λεπτοφυὴς ὕλη τῆς ἰδίας τῆς ψυχῆς καὶ ὁ δεσμὸς τῆς ζωῆς μὲ τὸν ὁποῖον ἀρμόζεται ἡ Ψυχὴ ἐν τῷ Σώματι. Ὁ μυελὸς τοῦτος κατερχόμενος ἀπὸ τὴν σπονδυλικὴν στήλην, συγκεντρώνεται εἰς τὴν γονήν, εἰς τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ γίνεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἀπὸ ὅπου προβάλλει τὸ νεογνό. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 2ον Τσάκρα, τῶν γεννητικῶν ὀργάνων. Λέγεται Σβαντχιστχάνα ποὺ σημαίνει "τὸ ἀγαπημένο τῆς μέρος", ταιριαστὸ ὄνομα διὰ τὸ ἀφροδίσιον κέντρον. Κέντρον τῆς ἀναπαραγωγῆς καὶ τῆς ἐρωτικῆς πράξεως, συμβολίζεται μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ ἀμετρίνης κρύσταλλος, ὁ πυρόχρωμος καὶ ἐρυθρὸς ἀχάτης, ὁ ἐρυθρὸς γρανάτης,
ὁ ἐρυθρὸς ἴασπις, τὸ ἠλιοτρόπιον (κοιν. "αἱματόπετρα", bloodstone), τὸ καρνεόλιον, ὁ σεληνόλιθος καὶ ὁ ῥοδοχρωσίτης.

Τὸ ἀθάνατον μέρος τῆς ψυχῆς συγκεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως ἐν τῷ μυελῷ τῆς σπονδυλικῆς στήλης, ποὺ ὁ Πλάτων ὀνομάζει καὶ "σπέρμα". Εἰς τὴν ἔξοδον τῶν ποτῶν, ἐκεῖ ὅπου φθάνουν τὰ πόσιμα ὑγρά ἀφοῦ ὁλοκληρώσουν τὴν διαδρομήν των ἀπὸ τοὺς πνεύμονας καὶ τὰ νεφρά καταλήγοντας εἰς τὴν κύστιν ἀπὸ ὅπου καὶ ἀποβάλλονται τῃ πιέσει τοῦ ἀέρος, οἱ θεοί ἤνοιξαν δίοδον ἐπικοινωνίας μὲ τὸν μυελόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν κεφαλήν καὶ τὸν αὐχένα ἐκτείνεται συμπαγῆς κατὰ μήκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης (ἱερὰ σύριγξ)..

Ὁ μυελός ὅμως εἶναι ἔμψυχος καὶ μόλις ηὗρε διέξοδον, ἐμφύσησε ἀκριβῶς εἰς τὴν περιοχήν τῆς διεξόδου αὐτῆς τὴν ζωτικὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐκροῆς κι οὕτως ἐδημιουργήθη ὁ γενετήσιος ἔρως. Ὁ Πλάτων πιστεύει ὅτι λόγῳ αὐτοῦ ἡ φύσις τῶν γεννητικῶν ὀργάνων εἶναι ἀνυπάκουη καὶ αὐταρχικὴ, ἐπιχειρώντας ἐν τῷ οἴστρῳ της νὰ κυριαρχήσει ἐπὶ τῶν πάντων, καὶ τούτο συμβαίνει ὁμοῖως τοῖς ἀνδράσι καὶ ταῖς γυναιξί. Ἐάν τὴν ἐποχήν τοῦ οἴστρου μείνουν διὰ πολὺ χρόνον ἄγονα δυσανασχετοῦν καὶ ἀγανακτοῦν, καὶ ἡ ἀνάγκη αὐτὴ περιφερόμενη εἰς ὅλον τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος τοῦ σώματος προκαλεῖ τὴν χειροτέραν δυστυχίαν καὶ γεννᾷ κάθε εἴδους ἀσθένεια.

Αὐτὸ συνεχίζεται ἕως ὁ ἔρως καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνδρός καὶ τῆς γυναικός συναντηθοῦν, σᾶν νὰ ἤθελαν νὰ κόψουν μαζί τὸν καρπόν ἑνός δένδρου. Τότε σπέρνουν εἰς τὸ γόνιμο ἔδαφος τῆς μήτρας μικροσκοπικά, ἀόρατα καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα (ζῳντανά δηλαδή πράγματα) τὰ ὁποῖα σταδιακῶς διαμορφώνονται καὶ θρέφονται εἰς τὸ ἐσωτερικὸν μέχρι νὰ μεγαλώσουν καὶ τελικῶς ἐξέρχονται εἰς τὸ φῶς, ὁλοκληρώνοντας οὕτως τὴν γέννησιν τῶν ἐμβίων ὅντων.

Ἡ ἀντίληψις αὐτὴ περὶ μικροσκοπικῶν ἀοράτων καὶ ἀδιαπλάστων ζῴων μᾶλλον χρεώνει τόν Πλάτωνα μὲ τὴν ἀνακάλυψιν τῶν σπερματοζωαρίων καὶ δὲν συναντάται εἰς τοὺς προγενεστέρους φιλοσόφους.
ΠΗΓΗ