Δημοσιογράφων συνενοχή Οι δημοσιογράφοι επιβεβαίωσαν τον κυνισμό, την αναλγησία, αλλά και την ανευθυνότητά τους στην υπόθεση της κακοποιημένης 15χρονης. Από την Ξένια Κουναλάκη

Από την Καθημερινή

Eνα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, αντί να σαχλαμαρίζει με τους φίλους του στο Facebook, ακούγοντας δυνατά μουσική στο δωμάτιό του, απολαμβάνοντας τις υπέροχες αντιφάσεις της εφηβείας, την αυτοπεποίθηση για το κορμί που ωριμάζει κι ομορφαίνει, αλλά και την ανασφάλεια για τη ζωή που παίρνει σχήμα μπροστά του, αγωνίζεται, κλεισμένο σε μια αποστειρωμένη εντατική, να ζήσει. Μία μητέρα, στο πλευρό του, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει πώς έγινε το κακό, να αντέξει, ίσως να αντλήσει λίγη ελπίδα. Ενας δημοσιογράφος σοβαρής εφημερίδας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αποφασίζει να αξιοποιήσει τη μεγάλη «επιτυχία» που έχει στα χέρια του,
την κατάθεση του δράστη της επίθεσης εις βάρος του 15χρονου κοριτσιού. Ηταν ο πρώτος, άλλωστε, που βάφτισε τον θύτη «Δράκο της Πάρου», πριν καν ομολογήσει, όταν απλώς ήταν ένας από τους υπόπτους. Ακύρωσε έτσι εκ προοιμίου όλους τους αρμόδιους θεσμούς, ανοίγοντας τον δρόμο σε αυτόκλητους τιμωρούς να αναλάβουν τον ρόλο της απονομής δικαιοσύνης και του σωφρονισμού.

Από προχθές το βράδυ οι φίλοι της κοπέλας ξέρουν. Ολες τις ειδεχθείς λεπτομέρειες, πώς τη χτύπησε, πόσα κιλά ζύγιζε η πέτρα, πώς την κακοποίησε. Η μητέρα της κινείται σε μια μικρή κοινωνία. Κι αν ζήσει το κοριτσάκι; Αυτήν την -δεύτερη κατά σειρά- κακοποίηση από τα ΜΜΕ ποιος θα κληθεί να την επουλώσει; Η Aστυνομία επέδειξε ψήγματα επαγγελματισμού, επιλέγοντας αρχικά να μη δημοσιοποιήσει το γεγονός ότι το κορίτσι κακοποιήθηκε και κρύβοντας ταυτόχρονα το πρόσωπο του δράστη, ο οποίος κινδυνεύει άμεσα με λιντσάρισμα είτε πριν από την καταδίκη του (όπως διαπιστώσαμε κατά την έφοδο Χρυσαυγιτών στο πλοίο που τον μετέφερε) είτε στη φυλακή από συγκρατουμένους του. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις αυτήν την εβδομάδα δηλητηριάστηκε μέσα στη φυλακή ο Αφγανός δολοφόνος του Μανώλη Καντάρη.

Οι δημοσιογράφοι, αντίθετα, επιβεβαίωσαν τον κυνισμό, την αναλγησία, αλλά και την ανευθυνότητά τους. Εξέθεσαν το θύμα, ενθάρρυναν την αυτοδικία εις βάρος του θύτη, υπονόμευσαν οποιαδήποτε προσπάθεια να λειτουργήσει στοιχειωδώς το κράτος δικαίου και να μην επικρατήσουν τα αγριότερα ανθρώπινα ένστικτα σε μια ομολογουμένως εξαιρετικά ευαίσθητη υπόθεση. Η διαρκής αναφορά στην εθνικότητα του δράστη, εξάλλου, ενίσχυσε την ευρέως διαδεδομένη ρατσιστική αντίληψη περί εγκληματικότητας όλων των οικονομικών μεταναστών, που σύμφωνα με τη γνωστή επιχειρηματολογία δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Μετά την άθλια αυτή δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος, κανένα μας δεν θα πρέπει να εκπλήσσει η πλήρης απαξίωση του επαγγέλματος. Η υπόθεση θυμίζει κάπως τη δημοσίευση του τεμαχισμένου πτώματος της Ζωής Φραντζή στην πρώτη σελίδα του «Εθνους» το 1987. Εχουν περάσει 25 χρόνια και η δημοσιογραφία έκτοτε έχει προοδεύσει. Οχι όμως αρκετά για τις απαιτήσεις της πολύπλοκης σημερινής κοινωνίας με βαθιά αποθέματα μίσους και τυφλής οργής.
ΠΗΓΗ