Το εμπόριο της ευαισθησίας στο διαδίκτυο

 

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. 

Ή μάλλον, πολύ φοβάμαι πως δεν έχει φτάσει ακόμα στο απροχώρητο. 

Κάθε θάνατος οδηγεί σε δεκάδες άρθρα δραματουργικής έξαρσης τα οποία όμως φιλοξενούνται σε ιστοσελίδες με διαφημίσεις. Όπερ, κλικ και δάκρυ, δάκρυ και ευρώ. 

Κάθε προσωπική τραγωδία καταγράφεται και διασύρεται με απαίδευτους διαμοιρασμούς καταπατώντας κάθε έννοια σεβασμού εξαφανίζοντας εν ριπή κλικ την αλήθεια που γνωρίζει κάθε άνθρωπος που έχει θρηνήσει νεκρό, πως δηλαδή στοιχείο υπέρτατου πένθους είναι η ΣΙΩΠΗ. 

Για να μην αναφέρω τις μύριες περιπτώσεις όπου άλλος πεθάνει κι άλλον κλαίμε και σκάει ο λάθος νεκρός στο facebook να διαψεύσει κι είναι να γελάς και να κλαις με την αστραπιαία ταχύτητα των συλλυπητηρίων. 

Πρόκειται για σοσιαλμιδιακό φαινόμενο γνωστό και ως: ε ρε τον έρμο τι όνειρο να έβλεπε εχτές. 

Κι έχουμε και τις περιπτώσεις κανιβαλισμού με ιδεολογική απόχρωση όπου όλα επιτρέπονται στον βωμό της πολιτικής ερμηνείας λες και κάθε ιδεοληπτική φράξια αρπάζει ένα κομμάτι από την σάρκα του νεκρού για να το αλείψει με το δικό της μύρο εξαργυρώνοντας την οσμή με ψηφαλάκια. 

Φωτογραφίες αποθανόντων, παιδιών ή ενηλίκων, προτροπές για δια βίου θρήνο σε συντρόφους και γονείς που θα έπρεπε περισσότερο από ποτέ να στηριχτούν ώστε να συνεχίσουν τη ζωή τους, φορτώνουν ταφόπλακες στους ζωντανούς για να ριγήσει το αγκυλωμένο δάχτυλο του χρήστη και να λάβει περισσότερα RT και Fav ο κάθε πυροβολημένος πανύβλαξ. 

Δεν είναι μόνο ο κανιβαλισμός στη μνήμη του νεκρού που εδραιώνεται όλο και πιο βάναυσα απαλείφοντας κάθε επιβεβλημένη κίνηση σεβασμού, είναι κι αυτή η διάχυτη υπερευαισθησία ακόμα και σε θέματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα περνούσαν απαρατήρητα. 

Σαχλές εικόνες που ούτε τρίχρονα δε θα επέλεγαν για να δηλώσουν συγκίνηση, ατάκες δραματικής βραζιλιάνικης σαπουνόπερας με τη απαραίτητη δεκάδα θαυμαστικών, κι έτοιμο το άλλοθι του κατά φαντασίαν ευαίσθητου πως έχει ψυχή, ξέρει τι σημαίνει έρωτας, φιλία, θάνατος κι ύστερα από 5 λεπτά θα χασκογελά στο τουίτερ. 

Ο θρήνος είναι προσωπική υπόθεση αυτού που βιώνει τον χαμό. Κανενός άλλου. 

Όταν γίνεται σοσιαλμιντιακή υπόθεση όλα ζέχνουν. 

Κι όποιος τον διαμοιράζει είναι υπεύθυνος μιας κατάθλιψης που επιβάλλεται από τους ηλίθιους στους πανηλίθιους οι οποίοι είναι έτοιμοι να δακρύσουν μόλις σκεφτούν
πως μια τόση δα μικρή δροσοσταλίδα, ορφανή {λυγμός},
χωρίς να’χει προλάβει να χορέψει στη λίμνη των εμπειριών {δικό μου αυτό}
πέφτει στην πάχνη της χαραυγής {καλό;}
χωρίς δίχτυ ασφαλείας η καημένη κι εσύ ΝΑΙ ΕΣΥΥΥΥΥ {κρεσέντο}
μπορείς και συνεχίζεις να ζεις ηλίθιε, να ποστάρεις..κρετίνε, κυνικέ, αναίσθητε{δάκρυ}{λυγμός}- 

{μούντζα} 

 

 e-diva

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ