5.1. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου έχει ένα ποσοστό θνητότητας 30% σε ασθενείς που πήραν βοήθεια αλλά δεν πρόλαβαν να φτάσουν στο νοσοκομείο.( Van de Werf et al., 2003 ).
Έρευνες έχουν υποδείξει ότι η παροχή φροντίδας σε νοσοκομειακό περιβάλλον που να είναι ταυτοχρόνως ποιοτική αλλά και χρονικά έγκαιρη, μπορεί να μειώσει αυτό το ποσοστό ακόμα και στο μισό. Η βέλτιστη λύση είναι η ύπαρξη εξειδικευμένων κέντρων αντιμετώπισης. Η δε μείωση του ποσοστού θνητότητας είναι πραγματική όταν η πρωταρχική μέθοδος επαναιμάτωσης είναι η θρομβολυτική θεραπεία ή η πρωταρχική διαδερμική στεφανιαία αγγειοπλαστική (pPCI) (Lambert et al., 2010).
Προφανώς, η ικανότητα της σωστής κρίσης ενός εμφράγματος του μυοκαρδίου αποτελεί μεγάλης σημασίας στοιχείο της νοσοκομειακής εξειδικευμένης φροντίδας. Ασθενείς που παρουσιάζουν όλα τα σημεία καρδιακής ισχαιμίας σε συνδυασμό με εμμένων παρατεταμένο διάστημα ST του ΗΚΓ καθώς και τον εντοπισμό βιολογικών παραγόντων μυοκαρδιακής νέκρωσης (STEMI) θα πρέπει να προσεγγίζονται σύμφωνα με δύο τακτικές επαναιμάτωσης σε νοσοκομειακό περιβάλλον.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.