Το θύμα της οργής.

Ο θυμός, ένας μας οδηγός «φάντασμα». Πνιγμένοι θυμοί οι οποίοι δεν μπόρεσαν να εκδηλωθούν ούτε τη σωστή ώρα, ούτε με τον σωστό τρόπο, μένουν μέσα μας «θαμμένοι».

Αυτοί οι θυμοί αναπτύσσονται παράλληλα με εμάς κατά τη διάρκεια της ζωή μας και δημιουργούν τον «χαρακτήρα» μας. Ο οποίος παίρνει τη μορφή του θυμού. Πατάει ο θυμός πάνω στο δικό μας αποτύπωμα και ύστερα δημιουργεί τον ανάλογο χαρακτήρα.

Αυτός ο χαρακτήρας στη συνέχεια δημιουργεί ένα θύμα και έναν θύτη μέσα στο ίδιο σώμα. Έτσι αυτό το θύμα γίνεται θύτης του εαυτού του. Με κάθε του βήμα το θύμα ενεργοποιεί τον θύτη συνήθως από μέσα του. Ύστερα αυτός ο θύτης αρχίζει να παρουσιάζεται σωματοποιημένος πια, στο περιβάλλον μας. Κυρίως στις βασικές μας σχέσεις. Τις συντροφικές, στα παιδιά, και σε φίλους ή συνεργάτες. Όπου εκεί το θύμα βασανίζεται από τον περίγυρό του, αλλά παράλληλα βασανίζει.

Βασανίζει και βασανίζεται γιατί ο θυμός- οδηγός τον έχει κάνει τον άνθρωπο να μη μπορεί να δει καθαρά, καθώς ο θυμωμένος δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται μέσα από αυτό το «σκοτεινό πέπλο», το οποίο του κρύβει την πραγματικότητα. Νιώθει έτσι το θύμα, πάντα προδομένο από τα πάντα. 

Όμως η προδοσία ξεκινάει από εμάς.

Για να απαλλαγώ από αυτόν τον διπλό και παράλληλα βασανιστικό ρόλο, θα αναζητήσω τους θυμούς που έχω μέσα μου.

Ο κάθε μας θυμός ή το κάθε τι που μας ενοχλεί στη ζωή, άρχισε να δημιουργεί τα θεμέλια πίσω στην παιδική μας ηλικία, αλλά υπάρχει και στο σήμερά μας.

Στο σήμερα λοιπόν είναι καταστάσεις που ή δεν τις αντέχουμε καθόλου ή τις αντέχουμε κάτω από προϋποθέσεις. Όμως είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση έρχεται η μέρα που δεν αντέχουμε πια.

Όλα όσα μας θυμώνουν και τα θεωρούμε και τα βαφτίζουμε είναι δρόμοι που μας ενόχλησαν όταν ήμασταν παιδιά. Τότε δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε και έτσι αποκτήσαμε συμπεριφορές άμυνας. Στην εφηβική μας ηλικία λεγόταν οι αντιδράσεις μας ξεσπάσματα από το ορμονικό μας, όπου τα νεύρα μας ήταν σε κατάσταση παράξενη.

Η ζωή όμως δεν εξελίσσεται πάντα όπως θα θέλαμε και λες και το κάνει επίτηδες πάντα να συμβαίνουν πράγματα και καταστάσεις που μας προκαλούν θυμό. Ο θυμός εξελίσσεται μέσα από εμάς και έτσι όλα γυρίζουν γύρω από αυτόν.

Κι όμως αν πάρουμε ένα από τα πράγματα που μας θυμώνουν και αναζητήσουμε το γιατί, θα δούμε ότι τελικά θυμώνουμε χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος γιατί πολύ απλά δεν τοποθετούμε στους άλλους την αλήθεια μας. Δεν τους λέμε ακριβώς τι θέλουμε ή τι δεν θέλουμε. Αλλά βάζουμε τη φράση «εννοείται» και πορευόμαστε με αυτή. 

Έτσι σε κάθε μας σχέση ενώ εμείς δεν βάζουμε ακριβώς το όριο μας, θεωρούμε ότι ο άλλος θα το καταλάβει το όριο μας. Κι όταν το περάσει εμείς θα θυμώσουμε, αλλά πάλι μπορεί να μη το πούμε. Πάλι θα σκεφτούμε, «ας το δεν πειράζει». Ώσπου φτάνει μια μέρα που δεν αντέχουμε τίποτε πια.

Κι όμως ο θύτης που μας βασανίζει είμαστε εμείς, είναι μέσα μας. Εμείς τον συντηρούμε και μέσα από αυτόν συντηρούμε και το θύμα.

Ο θήτης μας συμπεριφορές πάντα θα υπάρχει στη ζωή μας, μέχρι εμείς να πάρουμε την απόφαση να τον δούμε μέσα μας.

Αν κάνουμε μία λίστα με τι θυμώνουμε, θα δούμε τον τρόπο που τα προκαλούμε εμείς σε εμάς.

Θυμώνουμε συνήθως γιατί ο άλλος δεν μας φέρεται όπως θα θέλαμε ? Μα μήπως δεν έχουμε πει ποτέ πως θα θέλαμε ? Κι αν το είπαμε μήπως δεν εξηγήσαμε ? Κι αν εξηγήσαμε μήπως ρίξαμε το φταίξιμο στον απέναντι ? Αντί να του πούμε, δεν φταις εσύ που με ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά, αλλά έχει να κάνει με μένα.

Μήπως ξεκινάμε σχέσεις, με ένα σορό, «δεν πειράζει», «ότι θες εσύ», «δεν έχω πρόβλημα» και τελικά όλο αυτό είναι ένα ψεύτικο τοπίο ?

Ο θυμός λοιπόν γεννά το θύμα και τον θήτη ταυτόχρονα.

Όπως και σε κάθε συναίσθημα όταν γεννιέται δίπλα του υπάρχει και το αντίθετο ταίρι του.

Όταν φτάσω στην λύση τους, τότε όλο αυτό γίνεται η βάση της επίγνωσης. Η επίγνωση δεν έχει άλλη επιλογή από το να με ωθήσει στα σκαλιά της Πνευματικότητας. Για να συναντήσω μέσα από εκεί την αληθινή Αγάπη αίσθηση.

ετικέτα ( ελευθερία )

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ