Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν μου άρεσαν τα περιτυλίγματα, είτε αφορούσε δώρα είτε όταν αφορούν ανθρώπους. Πάντα με γοήτευε το περιεχόμενο, οπότε άσε τα φρου φρου και τα αρώματα και τα μεγάλα λόγια. Αυτά είναι για άλλες, όχι για μένα. Εγώ θέλω ψυχή, αγάπη και ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν και να τα νιώθω σπίτι μου. Ναι, αυτή την θαλπωρή θέλω, αυτή αναζητώ.
Δείξε μου την αλήθεια σου, να την αγαπήσω. Δείξε μου την ψυχή σου, να την λατρέψω. Κι εγώ…Εγώ θα γίνω το όνειρο σου. Μπορώ, ξέρεις! Αρκεί να μου δείξεις ότι αξίζει τον κόπο να είμαι εδώ δίπλα σου. Άσε τα πολλά λόγια.
Φτώχεια είναι τελικά και τα μισά από αυτά είναι ψέμματα. Το έχω ξαναδεί το έργο, δεν με συγκινεί το σενάριο αυτό.
Δεν είναι του γούστου μου. Αρκούμαι σε αλήθειες και πράξεις. Μόνο αυτές επιτρέπω πια στον εαυτό μου να δέχεται.
Φτώχεια είναι τελικά και τα μισά από αυτά είναι ψέμματα. Το έχω ξαναδεί το έργο, δεν με συγκινεί το σενάριο αυτό.
Δεν είναι του γούστου μου. Αρκούμαι σε αλήθειες και πράξεις. Μόνο αυτές επιτρέπω πια στον εαυτό μου να δέχεται.
Στα μεγάλα λόγια έμαθα να κρατάω μικρό καλάθι. Έτσι έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο. Οι μεγάλες προσδοκίες κρύβουν μεγάλες απογοητεύσεις. Το έμαθα πια το μάθημα απ’ έξω κι ανακατωτά.
Όταν δω πράξεις όμως αλλάζω, μεταμορφώνομαι. Δίνω τα πάντα. Ναι, τότε και μόνο δίνω την ψυχή μου πλέον, όταν αξίζει. Όχι αλλά ανεμοσκορπίσματα και ανεμομαζώματα. Θέλω να ζήσω ήρεμα, όμορφα. Γαλήνη αποζητάω, μόνο αυτό. Αν δεν μπορείς φύγε. Μην μπεις στον κόπο ούτε να με γνωρίσεις. Αν δεν μπορείς να γίνεις το χάδι μου, η αγκαλιά μου, γίνε ησυχία και μην με ενοχλείς.
Τόσο απλά….
Τόσο απλά….
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.