«Κανείς δεν έγινε φτωχός, δίνοντας»

Από τα πιο συγκινητικά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει, το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ, συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα έργα που έχει πολλά να μας μάθει για την ανθρώπινη φύση. Μέσα από αυτό το Ημερολόγιο, μαθαίνουμε για την παιδική ψυχή και για το πώς έζησε την κτηνωδία της ανθρωπότητας, εκείνη που προκάλεσαν οι ναζί. Το κουράγιο και η αγνή παιδικότητα της Άννα Φρανκ, βγάζουν την παραπάνω, μαγική ρύση.

Ο λάθος τρόπος ερμηνείας της δύναμης.

Έχουμε αναρωτηθεί ποιόν άνθρωπο θεωρούμε δυνατό; Να είμαστε ειλικρινείς. Ξεκινάμε από τους συνειρμούς που συντροφεύουν τη δύναμη στο μυαλό μας: Πλούσιος, άνθρωπος με κύρος και επιρροή, γοητεία σε κάθε του πτυχή. Ισχυρός είναι ένας άνθρωπος που ελέγχει άλλους, που οι άλλοι εξαρτώνται από τη δική του συμπεριφορά. Άρα; Είναι ένας άνθρωπος ισχυρός, όταν μπορεί να παίρνει και να κατακτά. Όση μεγαλύτερη είναι η ικανότητα «απόκτησης» του ανθρώπου αυτού, τόσο πιο εύκολα τον χαρακτηρίζουμε «ισχυρό».

Υπάρχει και άλλη μια ερμηνεία για την δύναμη. Είναι αυτή της αντοχής και της ανθεκτικότητας. Σύμφωνα με αυτήν την ερμηνεία, θεωρούμε ισχυρό έναν άνθρωπο ο οποίος αντιμετωπίζει με θάρρος τα προβλήματα, τις αντιξοότητες και τις κακουχίες. Τον υπομονετικό, τον πεισματάρη, τον θαρραλέο και εκείνον που δε «σπάει», με ό,τι και αν συγκρουστεί. Και οι δύο ερμηνείες, έχουν κάποιο σωστό υπόβαθρο. Η δύναμη έχει και αυτές τις μορφές. Είναι όμως μόνο αυτές οι μορφές που έχει η δύναμη;

Το να δίνουμε το θεωρούμε απώλεια…

Έχοντας αυτές τις αντιλήψεις για τη δύναμη, εγκλωβιζόμαστε σε αυτές. Φτιάχνουμε ένα ολόκληρο σκεπτικό, μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και την κάνουμε τελικά, τρόπο ζωής. Οι δυσκολίες και τα απρόβλεπτα της ζωής που πλαισιώνονται από έναν τρομερό ανταγωνισμό, μας κάνουν συχνά να μην καταφέρνουμε να αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε. Επομένως, η δύναμη απόκτησης πάει…περίπατο.

Ο αμέσως επόμενος στόχος μας λοιπόν, ποιός είναι; Να μη χάσουμε και αυτά που έχουμε. Όλα γύρω από την “κτήση” αφού την δύναμη την έχουμε ταυτίσει με αυτή. Έτσι λοιπόν, ενεργοποιούμε τη δεύτερη ερμηνεία που αναφέραμε πιο πάνω: Την αντοχή και την ανθεκτικότητα. Προσπαθούμε να προστατέψουμε τις έως τώρα δυνάμεις μας. Σαν πολύ «αμυντικό» δεν είναι αυτό το σκεπτικό; Όταν νιώθουμε σαν «κάβουρες» φοβούμενοι μη χάσουμε όσα έχουμε, τότε παύουμε να δίνουμε. Το να δίνουμε, το νιώθουμε ως «ήττα», ως «απώλεια».

Να δίνουμε, τίποτε άλλο.

Κάποιος ανώνυμος ποιητής, έγραψε «όποιος ξέρει να δίνει, μόνο αυτός θα σωθεί». Πώς γίνεται όμως αυτό; Είναι δύναμη το να δίνεις; Πώς μπορεί να είναι πραγματικότητα;

Όταν δίνουμε, σημαίνει ότι έχουμε. Η δύναμη άλλωστε στο μυαλό μας, έχει την έννοια της κατοχής. Αν έχουμε λοιπόν, δίνουμε. Όταν δίνουμε συνεχώς σημαίνει οτι είμαστε πλεονασματικοί. Η δύναμη έχει και άλλες μορφές όπως είπαμε. Μια από αυτές, είναι η έλλειψη φόβου απέναντι στην απώλεια. Όταν δίνουμε, σημαίνει πως δε φοβόμαστε οτι θα μας ξεγελάσουν, οτι θα μας προδώσουν κτλ. Σημαίνει οτι ασπαζόμαστε το «κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό». Υπάρχει και κάτι άλλο με το να δίνουμε. Ποιό είναι; Μέσα από την προσφορά μας, «αναπαράγουμε» τον εαυτό μας. Ξέρουμε οτι η βοήθεια που θα δώσουμε σε κάποιον άλλο, θα αξιοποιηθεί από εκείνον. Η προσφορά μας, είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι μαγικό να ξέρουμε πως ο εαυτός μας ταξιδεύει μέσω όσων βοηθούμε! Είναι τελικά η προσφορά αυτή που μας κάνει παμπλουτους και ισχυρούς!

Φωτό από: Habacuch

tsemperlidou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ