Εκτιμώ να με σέβομαι… για να με σέβονται!

της Μαρίας Στυλιανού

Επαναστάτρια ως το κόκαλο, αλλά με αιτία! Αυτό δήλωνα από τα γεννοφάσκια μου κι αυτό θα δηλώνω μέχρι να πεθάνω. Συμπαθούσα κυρίως τους ανθρώπους με ποιότητα, με θάρρος, με τσαγανό, εκείνους που δεν τους αφορά τόσο πολύ η εικόνα τους, μην τσαλακωθεί, μη χαλάσει το μπότοξ. Τα άτομα εκείνα, που ήξεραν και ήθελαν να βοηθούν τον αδύναμο συνάνθρωπό τους… Εξού και συμπαθούσα μόνον τους καθηγητές που εμψύχωναν τους αδύνατους μαθητές, τα αουτσάιντερ εκείνα που κάποιοι υποτιμούσαν, τα παιδιά που στη συνέχεια έβαζαν τα γυαλιά στους άριστους και σπουδαίους μαθητές. Γούσταρα να βλέπω δασκάλους, να έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια το σύστημα διδασκαλίας και το χρονοδιάγραμμα που δήθεν τους έδινε το εκάστοτε υπουργείο παιδείας και που αφιέρωναν περισσότερο χρόνο στους μαθητές που δεν εμπέδωσαν το μάθημα, χωρίς να τους νοιάζει αν οι προχωρημένοι και οι έξυπνοι, τα έπιαναν με τη μία. Ε δεν τα πιάνουν φίλε μου όλοι με τη μία, είναι παιδιά που τα πιάνουν με τη δεύτερη ή την τρίτη, αλλά άμα τα καταλάβουν, τα εμπεδώνουν επί της ουσίας κι όχι παπαγαλίζοντας όπως οι προαναφερόμενοι.

Συμπαθούσα επίσης, τους ανθρώπους εκείνους που σε πλησιάζουν γιατί σε αγαπούν πραγματικά, σε νοιάζονται σε πονάνε. Που σε ξέρουν και σε θέλουν στην παρέα τους ολόχρονα. Εκείνους, που δεν έρχονται κοντά σου, μέχρι να αποσπάσουν αυτό που τους βολεύει, που δεν κοιτάνε να σε εκμεταλλευτούν και στη συνέχεια να σε εγκαταλείψουν, επειδή κατάφεραν να πάρουν αυτό που χρειαζόντουσαν.

Είχα πάντα γύρω μου πολλούς γνωστούς του τύπου «πότε θα κανονίσουμε καφέ» ή του «χαίρω πολύ»…και μετά μην τον είδατε τον Παναή. Οι φίλοι ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Δεν με χαλούσε ποτέ ο μικρός αριθμός, ίσα-ίσα που ένιωθα περήφανη γιατί μπορεί να αριθμητικά να ήταν λίγοι, αλλά η αξία τους ήταν ισοδύναμη με διαμάντια 18 καρατίων.

Οι πραγματικοί φίλοι, είναι οι φύλακες άγγελοι που μας προστατεύουν και μας νοιάζονται χωρίς ποτέ να αποσκοπούν σε συμφέρουσες συμφωνίες και ανταλλάγματα. Είναι άνθρωποι γεμάτοι ουσία και περιεχόμενο, δοτικοί, γεμάτοι αγάπη. Δεν περιμένουν το λάθος για να σε στήσουν στον τοίχο και να σε λιθοβολήσουν, επιδεικνύοντας πανηγυρικά τη θέση ισχύος που ίσως κατέχουν, ή τον βαθμό νοημοσύνης τους, συγκρίνοντάς τον με τον δικό σου…Οι καλοί φίλοι, δεν ξέρουν τι πάει να πει αχαριστία, διπλοπροσωπία, υπουλότητα και συμφέρον. Είναι παντός καιρού και αγαπάνε το ίδιο, είτε αλλάξουν οι εποχές, οι ώρες και οι τοποθεσίες.

Δεν συμπάθησα και δεν πρόκειται ποτέ να συμπαθήσω ανθρώπους που με ευκολία πληγώνουν τον συνάνθρωπό τους, είτε αυτός λέγεται σχέση προσωπική, φιλική ή συναδελφική. Μου είναι αδιανόητο να εκτιμήσω αυτού του είδους τ’ άτομα που δείχνουν μέσα από τη συμπεριφορά τους πόσο ανάγωγα είναι, πόσο κακά διαπαιδαγωγημένα, πόσο παλιοχαρακτήρες. Κι είναι πολύ εύκολο να αντιληφθείς την ποιότητα του χαρακτήρα ενός τέτοιου ατόμου. Πάτα του απλά το κουμπί που τον πονάει, πες ένα όχι όταν θα σου ζητήσει να γίνει το δικό του, κοίταξέ τον στα μάτια όταν τον δεις να σηκώνει εγωιστικά το ανάστημά του για να σε ταπεινώσει και να σε εξευτελίσει, απειλώντας σε μάλιστα με εγκατάλειψη…

Όλα, τα εκπροσωπεί ο σεβασμός! Κι όποιος έχει μάθει να σέβεται τον εαυτό του, είναι αξιοπρεπής σε όλες τις συναλλαγές της καθημερινότητάς του κάτι που τον κάνει να κερδίζει διακριτικά, το σεβασμό των ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν. Έχει επίσης τη δυνατότητα να εκτιμά ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα και να το εξελίσσει σε σημαντικό, δίχως έπαρση και χειριστικές τεχνικές. Αυτός που έχει μάθει να σέβεται, δεν ξεχνά αυτούς που τον στήριξαν και του έδωσαν φτερά για να πετάξει, ακόμα κι αν στην πορεία, κάποιοι τον πείσουν πως μπορούν να του αναπληρώσουν τις παλιές φτερούγες με καινούργιες!

Κοιτώντας πίσω, προχωράς μπροστά, εκτιμώντας δια βίου την αφετηρία που θα σε οδηγήσει μελλοντικά, στον τερματισμό της διαδρομής που έχεις επιλέξει να διαπρέψεις!

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ