Οι "Σκύλοι της Θάλασσας"

    Όταν στις 17 Νοεμβρίου του 1558 ενθρονίστηκε η Βασίλισσα Ελισάβετ, η Αγγλία ήταν μία από τις Ευρωπαϊκές χώρες που παρακολουθούσε την Ισπανία να ανάγεται ολοένα και περισσότερο σε ναυτική υπερδύναμη, επεκτείνοντας τα εδάφη της στην Αμερικανική ήπειρο, κυριαρχώντας στον Βόρειο Ατλαντικό και έχοντας σημαντική επιρροή στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ελισάβετ, προχώρησε την θρησκευτική διαφοροποίηση των Άγγλων από την Ρωμαιοκαθολικισμό, νομιμοποιώντας την Αγγλικανική Εκκλησία η οποία είναι βασισμένη στον Προτεσταντισμό και έχει ως επικεφαλής την Βασίλισσα ή τον Βασιλιά της χώρας σε αντίθεση με τους Ρωμαιοκαθολικούς που έχουν τον Πάπα της Ρώμης. Το γεγονός αυτό, αποτελούσε πρόκληση τόσο για τα παπικά κράτη, όσο και για τον Καθολικό Μονάρχη της Ισπανίας, Φίλιππο τον Δεύτερο, ώστε να αρχίσει μια υφέρπουσα αντιπαλότητα μεταξύ της Αγγλίας και της Ισπανίας. Σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο όμως, η ναυτική δύναμη της Αγγλίας, μειονεκτούσε κατά πολύ της Ισπανικής Ανίκητης Αρμάδας η οποία αναπτυσσόταν όλο και περισσότερο από τα πλούτη του Νέου Κόσμου. Αυτός ο αρνητικός - για τους Άγγλους - συσχετισμός δυνάμεων, θα αρχίσει να ανατρέπεται με την εμφάνιση των "Σκύλων της Θάλασσας". 

    Η στρατηγική που είχε επιλέξει η Ελισάβετ για να αποδυναμώσει τους Ισπανούς,  ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα τον στόλο της, ήταν η ανεπίσημη δημιουργία μιας ναυτικής δύναμης από κουρσάρους, με την ονομασία “Σκύλοι της Θάλασσας”. Σκοπός τους ήταν η λεηλάτηση και αιχμαλώτιση Ισπανικών πλοίων, φθείροντας έτσι τον Ισπανικό Στόλο ώστε να αποσοβήσει μια ενδεχόμενη Ισπανική εισβολή στην Αγγλία. Η τακτική αυτή, έδινε την δυνατότητα στην Ελισάβετ να διαχωρίζει την θέση της Αγγλίας από τις επιθέσεις των Άγγλων πειρατών κατά των Ισπανικών πλοίων, καταγγέλλοντας επισήμως τις ενέργειες αυτές αλλά υποστηρίζοντας τες ανεπισήμως. Με τον τρόπο αυτό, η Ελισάβετ, έδωσε την ευκαιρία στους πειρατές σε μία ντε φάκτο αποδοχή τους από την Αγγλική Κυβέρνηση, ώστε εκείνη να έχει τον έλεγχο των πειρατών και οι πειρατές να έχουν ένα ασφαλές καταφύγιο στις Αγγλικές ακτές. Ο στόλος των Σκύλων της Θάλασσας, απαρτιζόταν από πλοία ιδιωτών που το καθένα δρούσε κατά βούληση. Ένα πλοίο, για να ασκήσει την πειρατεία υπό την προστασία της Ελισάβετ, έπρεπε να λάβει από την Αγγλική Κυβέρνηση μια έγγραφη άδεια με την ονομασία “Επιστολή Κατασχέσεως” (Letter of Marque). Η άδεια αυτή, του έδινε το δικαίωμα, να παραβεί τους νόμους της χώρας εις βάρος εχθρικών προς αυτήν πλοίων. Τα πλοία των Θαλάσσιων Σκύλων, εξοπλίζονταν με έξοδα των πλοιοκτητών τους. Τα κέρδη από τις λείες και τις λεηλασίες, μοιράζονταν κατά αναλογία μεταξύ των πλοιοκτητών, των πλοιάρχων και των πληρωμάτων, και ένα ποσοστό, αποδιδόταν ως φόρος προς την Αγγλική Κυβέρνηση. 

   Οι δράσεις των Σκύλων της Θάλασσας, απέφεραν σημαντικά οικονομικά κέρδη στην Αγγλία αλλά και άγνωστα για τους Άγγλους προϊόντα από τον Νέο Κόσμο όπως η πατάτα και ο καπνός. Οι σπουδαιότεροι θαλασσοπόροι που έδρασαν ως Θαλάσσιοι Σκύλοι, ήταν ο Φράνσις Ντρέικ ο οποίος ήταν ο πρώτος θαλασσοπόρος που πραγματοποίησε ο ίδιος εξολοκλήρου τον περίπλου της Γης (αφού ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε κατά την διάρκεια του δικού του περίπλου), ο Μάρτιν Φρομπίσερ ο οποίος ανακάλυψε τον Κόλπο Φρομπίσερ στην Νήσο Μπάφιν, ο Ουόλτερ Ράλεϊ ο οποίος επιχείρησε να ιδρύσει την πρώτη Αγγλική αποικία στον Νέο Κόσμο, ο δουλέμπορος Τζον Χόκινς, ο Τόμας Κάβεντις κ.α. Η δράση των Σκύλων της Θάλασσας, άρχισε να φθείρει σε μεγάλο βαθμό τον Ισπανικό Στόλο. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, εξόργισε τον Ισπανό Βασιλιά Φίλιππο τον Δεύτερο, ώστε το 1588 να στείλει την πανίσχυρη αρμάδα του στον Πορθμό της Μάγχης και, με αφορμή την πάταξη των πειρατών, να καταλάβει την Αγγλία και να επιβάλει τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Οι Θαλάσσιοι Σκύλοι όμως, είχαν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο σε μία ναυμαχία στην οποία η Αγγλία φάνταζε πως δεν θα είχε καμία τύχη απέναντι στα 130 βαριά οπλισμένα - και μεγαλύτερα από τα Αγγλικά - Ισπανικά πλοία. Με την αιφνιδιαστική τους επίθεση σε συνδυασμό με την ευνοϊκή τους θέση προς τον άνεμο που έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στα μικρότερα και πιο ευέλικτα πλοία τους, κατάφεραν σημαντικές απώλειες στην Ισπανική Αρμάδα που ήταν συγκεντρωμένη στο Γκράβελιν (24 χλμ. νοτιοδυτικά της Δουνκέρκης), αποδεκατίζοντας τα πλοία της, πριν εκείνη προχωρήσει σε απόβαση στις Αγγλικές ακτές, υποχρεώνοντας τους Ισπανούς σε ταπεινωτική υποχώρηση. 

   Μετά τον θάνατο της Ελισάβετ το 1603, ο νέος Βασιλιάς της Αγγλίας Ιάκωβος, το επόμενο έτος συνυπέγραψε με τον Ισπανό Βασιλιά την Συνθήκη του Λονδίνου, τερματίζοντας έτσι τον πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών και κατ’ επέκταση την δράση των Σκύλων της Θάλασσα οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία και ως Ελισαβετιανοί Κουρσάροι. Πολλοί από εκείνους, ως προτεστάντες, συνέχισαν την δράση τους συνεργαζόμενοι με μουσουλμάνους πειρατές, κατά των πλοίων που προέρχονταν από καθολικές χώρες, καθώς ο Καθολικισμός ήταν κοινός εχθρός τους. 

Στην πρώτη εικόνα, απεικονίζονται οι μορφές του Τόμας Κάβεντις, του Φράνσις Ντρέικ και του Τζον Χόκινς, από τον πίνακα αγνώστου ζωγράφου που βρίσκεται στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο του Λονδίνου. 

greatnavigators

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ