ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ

Στην αρχαιότητα ήταν αδύνατο να ξέρει ο άνθρωπος τι βρίσκεται κάτω από τη Γη. Έτσι οι θρύλοι, οι δεισιδαιμονίες, οι μύθοι κάλυπταν αυτό το κενό στη γνώση.

Κάτω από τη Γη απλωνόταν το βασίλειο του Άδη, του Κάτω Κόσμου. Ήταν το «τελευταίο καταφύγιο» των νεκρών. Ο Άδης ήταν ο θεός των νεκρών – μετά τη νίκη τους εναντίον των Τιτάνων, τρία αδέλφια μοιράστηκαν την εξουσία του Κόσμου: ο Άδης πήρε τον Κάτω Κόσμο, ο Ποσειδώνας τις Θάλασσες και ο Δίας τον Ουρανό. Οι νεκροί εισέρχονταν στον Κάτω Κόσμο διασχίζοντας τον ποταμό Αχέροντα, με τη βάρκα του Χάροντα, ο οποίος χρέωνε έναν οβολό για το πέρασμα, τοποθετημένο κάτω από τη γλώσσα του νεκρού από τους πιστούς συγγενείς του. Οι άποροι και όσοι δεν είχαν φίλους παρέμεναν για πάντα στην όχθη του ποταμού. Η αντίπερα όχθη φυλασσόταν από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που νικήθηκε από τον Ηρακλή. Πέρα από τον Κέρβερο, οι σκιές των τεθνεώτων εισέρχονταν στον Τάρταρο, τη γη των νεκρών.

Τον Άδη δεν τον ονόμαζαν συνήθως, γιατί φοβούνταν πως, αν τον επικαλούνταν, θα προκαλούσαν την οργή του. Γι’ αυτόν το λόγο προτιμούσαν να τον αποκαλούν αλλιώς, όπως «Πλούτωνα», από το πλούσιος, που υπαινισσόταν και τον ανεξάντλητο πλούτο της Γης.

Τα Ηλύσια Πεδία ήταν η περιοχή - «παράδεισος» του Κάτω Κόσμου. Εκεί, μέσα σε ολάνθιστα λιβάδια και ατελείωτη άνοιξη, πήγαιναν οι ψυχές των ηρώων και των ενάρετων.

Ο Τάρταρος ήταν μια άλλη περιοχή, πολύ βαθιά στη Γη, πιο κάτω από τον Άδη. Εκεί πίστευαν πως ήταν τα θεμέλια του Σύμπαντος. Εκεί τοποθετούνταν οι μεγάλοι εγκληματίες αλλά και πολλοί αντίπαλοι των θεϊκών γενεών που οι νικητές τους φυλάκιζαν στα ζοφερά βάθη του.

Η επιστήμη μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι κάτω από τη Γη δεν υπάρχουν θεοί και ήρωες. Μόνο βράχος και μέταλλα. Δεν υπάρχει τρυπάνι που να έχει διεισδύσει ως το κέντρο της Γης – 6.400 χιλιόμετρα βάθος από την επιφάνεια όπου ζούμε – όμως με τα ηχητικά/σεισμικά/λοιπά κύματα που συλλαμβάνουν οι σταθμοί μετρήσεων ανά τον κόσμο καταφέραμε να έχουμε μια αρκετά καλή εικόνα του εσωτερικού της Γης. Από τους υπέρηχους έχουμε την πρώτη εικόνα της βαθύτερης δομής της.

Το εσωτερικό της Γης χωρίζεται σε τρία βασικά στρώματα:

- Τον Φλοιό, το εξωτερικό στρώμα. Είναι λεπτό σε σχέση με τα άλλα δύο. Αποτελείται από ελαφριά πετρώματα - πυρίτιο, οξυγόνο, μαγνήσιο, σίδηρο, ασβέστιο, κάλιο, αργίλιο, νάτριο. Πάνω εδώ βρίσκονται οι Ήπειροι. Εδώ πρέπει να μάθουμε ότι ολόκληρη η επιφάνεια της Γης χωρίζεται σε πολλές πλάκες, σαν γιγαντιαίο παζλ, που κινούνται η μία σε σχέση με την άλλη. Υπάρχουν περίπου δώδεκα μεγάλες και η μεγαλύτερη είναι η πλάκα του Ειρηνικού. Τα σημεία εκείνα στα οποία δυο τέτοιες πλάκες βυθίζονται η μια κάτω από την άλλη είναι εκεί όπου σημειώνονται οι βιαιότεροι και καταστροφικότεροι σεισμοί και εκρήξεις ηφαιστείων, αλλά και πολλά τσουνάμι.

- Τον Μανδύα, το ενδιάμεσο στρώμα. Είναι πολύ παχύς. Τα πετρώματά του είναι βαρύτερα, με βασικότερα το μαγνήσιο, τον σίδηρο, το πυρίτιο, το οξυγόνο. Είναι εξαιρετικά θερμός και σχεδόν εξολοκλήρου στερεός. Σε αυτόν συμβαίνει ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο μετακίνησης: Η εξωτερική του επιφάνεια ψύχεται από το κρύο περιβάλλον του διαστήματος και βυθίζεται. Η εσωτερική του επιφάνεια, επειδή βρίσκεται κοντά στον Πυρήνα που είναι καυτός, το πέτρωμά της γίνεται πιο θερμό και ελαφρύ και ανέρχεται. Αυτή η ανταλλαγή των πετρωμάτων του Μανδύα βασίζεται στη «διάδοση θερμότητας με μεταφορά» και είναι υπεύθυνη για τις καταιγίδες, τους τυφώνες και τα τσουνάμι, τα ρεύματα των θαλασσών και των ωκεανών, τα ηφαίστεια και τους σεισμούς. Χωρίς αυτή τη μεταφορά πιθανότατα δεν θα υπήρχε δυνατότητα να συντηρηθεί ζωή στη Γη.

- Τον Πυρήνα, ο οποίος είναι πρωτίστως υγρός. Αυτός αποτελείται κυρίως από σίδηρο. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει ανακαλυφθεί ότι πιθανότατα στο εσωτερικό του υγρού, καυτού πυρήνα υπάρχει ένας στερεός πυρήνας, ο οποίος σχηματίστηκε από το πάγωμα και τη στερεοποίηση του υγρού πυρήνα. Ένας συμπαγής πυρήνας από σίδηρο, πυρήνας μέσα στον πυρήνα, το Κέντρο της Γης. Εδώ πρέπει να μάθουμε ότι η Γη μας έχει και ένα μαγνητικό πεδίο, παρόμοιο στη μορφή με αυτό ενός ορθογώνιου μαγνήτη με βόρειο και νότιο πόλο. Αυτό το μαγνητικό πεδίο δημιουργεί πολλές δυναμικές και μεταξύ άλλων και το φαντασμαγορικό Βόρειο Σέλλας (και Νότιο): Είναι μια μαγευτική «αστρική κουρτίνα» που οφείλεται σε μυριάδες φορτισμένα σωματίδια (ηλεκτρόνια και πρωτόνια) που έρχονται προς τη Γη από ηλιακές εκλάμψεις και μαγνητικές καταιγίδες, και τα οποία τα παγιδεύει το μαγνητικό πεδίο της Γης και τα στέλνει συσσωρευμένα στον Βόρειο και τον Νότιο Πόλο. Ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης έκανε αναφορά σε αυτά.

Η Γη δημιουργήθηκε σταδιακά, από συγκρούσεις πλανητίσκων με πυρήνες από σίδηρο. Βαριά σταγονίδια του σιδήρου των πλανητίσκων έλιωναν μετά τη σύγκρουση και βυθίζονταν (λόγω του βάρους τους, τα μέταλλα είναι πιο βαριά από τα πετρώματα) στη Γη, φτιάχνοντας τον σημερινό σιδερένιο πυρήνα της. Υπάρχει και η θεωρία ότι κάποια στιγμή του σχηματισμού της η Γη συγκρούστηκε με κάποιο γιγάντιο σώμα, έτσι αποκόπηκε υλικό απ’ αυτήν και από το άλλο σώμα και άρχισε να δημιουργείται και η Σελήνη. Από αυτήν τη σύγκρουση η Γη τήχθηκε («έλιωσε») αν δεν ήταν ήδη τηγμένη τότε, και περισσότερος σίδηρος από το άλλο σώμα βούλιαξε στο εσωτερικό της. Η τηγμένη (λιωμένη) Γη πρέπει να είχε τότε μορφή ενός πελώριου Ωκεανού Μάγματος (μάγμα είναι λιωμένα πετρώματα). Ο σίδηρος ως βαρύτερος βούλιαξε στον Πυρήνα, τα βαρύτερα πετρώματα σχημάτισαν τον Μανδύα και τα ελαφριά συστατικά επέπλευσαν και σχημάτισαν τον Φλοιό, πάνω στον οποίο βρίσκονται και οι Ήπειροί μας.

Η εποχή που η Γη ήταν ένας ωκεανός μάγματος ονομάστηκε «Καταρχαιοζωικός Μεγααιώνας» ή «Αδαίος», ονομασία εμπνευσμένη από τον Άδη που είδαμε πιο πριν. Η αμέσως επόμενη εποχή, όταν βουτηγμένη στο ζοφερό διάστημα άρχισε να ψύχεται και να στερεοποιείται, ονομάστηκε «Αρχαιοζωικός Μεγααιώνας» και πρέπει να κράτησε περίπου 2 δισεκατομμύρια χρόνια. Ήταν η αρχή της Γης όπως την ξέρουμε, έχουσα πλέον μια γεωλογική σταθερότητα.

Από τον Μύθο ως την Επιστήμη υπήρξε μεγάλο κενό. Όμως ο Μύθος συμπλήρωσε τα κενά γνώσης των ανθρώπων τότε και μάλιστα ενείχε μέσα από τη διαίσθηση και την εμπειρία των ανθρώπων και των φυλών και κάποιες αλήθειες, ή αναφορές στα συμπτώματα της Αλήθειας. Αν η επιστήμη συνεχίσει να εξελίσσεται και ο άνθρωπος καταφέρει να μην καταστραφεί από τις σκοτεινές πλευρές του ή από κάποιο καπρίτσιο της Μοίρας, μετά από πολλά χρόνια η Γνώση θα είναι τέτοια που κι εμείς σήμερα θα θεωρούμαστε αρχαίοι, ξεπερασμένοι. Πιθανότατα ο άνθρωπος θα πετάει, θα ταξιδεύει σε άλλες «Γαίες», δεν θα σκοτώνει πια ζώα για να τρέφεται (ήδη έχει δημιουργηθεί κρέας από χρήση dna για παράδειγμα, κρέας χωρίς ζωή!), θα ζει μια ζωή απαλλαγμένη από αρρώστιες και πρόωρο θάνατο. Ίσως θα ζει και πολλά, πολλά χρόνια. Πριν σκεφτούμε ότι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο, ας σκεφτούμε πως ζούμε ήδη στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας. Και κάθε μας πράξη αντηχεί στην αιωνιότητα.

Αποστόλης Αλεξόπουλος

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ