ΑΠΕΛΠΙΣ

Είχε χρόνια να μπει σ’ αυτό το σπίτι. Ταξιδιώτης του ονείρου στην αρχή, ταξιδιώτης της ζωής αργότερα.

Σαν ταξιδιώτης του ονείρου περιπλανήθηκε σε άγνωστα νησιά, στα μονοπάτια της μεγάλης πόλης, σε αμφιθέατρα, σε πλατείες, σε καλοκαιρινούς έρωτες και μουσικές.

Σαν ταξιδιώτης της ζωής, πήρε επιτέλους το πτυχίο, λαμπρή καριέρα κάπου μακριά, πολύ μακριά από το σπίτι που μεγάλωσε, σε μία άλλη χώρα με λασπερό ουρανό.

Το σπίτι γερνούσε και μαζί μ’ αυτό κι εκείνοι που ζούσαν εκεί. Γονείς ας τους πούμε ή μόνο φωνές στο τηλέφωνο πλέον… Μαζί γερνούσε κι αυτός, αλλά ένας κλώνος νεότητας συνέχιζε ν’ ανθίζει μέσα του. Οι φωνές ήταν ακόμα ζωντανές…

Κι ύστερα έμεινε μόνο το σπίτι …

Σαν άνοιξε την πόρτα, διαπίστωσε με τρόμο πως όλα βρίσκονταν στην ίδια θέση. Ακόμα και το παλιό παλτό κρεμόταν στην ίδια πρόκα, δίπλα στο τζάκι.

Άνοιξε τα συρτάρια. Όλα στη σειρά, με τάξη, όπως τα θυμόταν. Στην μια μεριά τα σεντόνια, από εκεί οι πετσέτες, τα ρούχα με τάξη διπλωμένα, αλλού τα κουστούμια, αλλού τα φορέματα.

Ο σκαλιστός μπουφές, με το μπεζ πετσετάκι και όλες οι φωτογραφίες σε χρονική σειρά. Τα πιάτα, τα ποτήρια, οι φαγιάντσες, το καλό σερβίτσιο και τα επίχρυσα μαχαιροπήρουνα.

Όλα ήταν εκεί.

Άρχισε με μανία να αδειάζει τα συρτάρια πετώντας τα ρούχα ένα σωρό πάνω στο κρεβάτι με το κίτρινο κλινοσκέπασμα.

Βουνό τα στοίβαξε … κι ύστερα άρχισε να γεμίζει μ’ αυτά σακούλες, πολλές σακούλες.

Δύο ολόκληρες μέρες του πήρε μέχρι να αδειάσει το σπίτι και να μείνουν μόνο τα έπιπλα που έχασκαν έκπληκτα και τρομαγμένα.

Την τρίτη μέρα έφυγαν κι αυτά, όπως και οι πίνακες από τους τοίχους. Έμειναν μόνο τα σημάδια πάνω τους. Εκεί ο μπουφές, εκεί το ψυγείο, εκεί ο καναπές, ο πίνακας με τον καταρράχτη αριστερά μέσα στην γύψινη μαρκίζα, το πορτ μαντό στην είσοδο… Σκιές, μόνο σκιές.

Ως το τέλος της βδομάδας δεν υπήρχαν ούτε αυτές. Οι τοίχοι είχαν αλλάξει χρώμα ή καλύτερα δεν είχαν πια χρώμα. Το είχε εξαφανίσει. Όλο το σπίτι ήταν λευκό, κατάλευκο! Χωρίς μνήμη σε κανένα του σημείο, σε καμία του γωνία… Ακόμα και το δάπεδο είχε καλυφθεί με λευκό παρκέ.

Ναι, ήταν καλά τώρα ψέλλισε, προσπαθώντας να μην σκέφτεται τίποτα άλλο, παρά μόνο πως: ‘’Ναι, τώρα ήταν καλά’’.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ - Αυτό έβλεπε όποιος περνούσε απέξω. Ένα μακρόστενο χαρτί, με κόκκινα κεφαλαία γράμματα, κολλημένο ψηλά στην κάτασπρη εξώπορτα.

Πωλείται… και δίπλα ένα τηλέφωνο με κάμποσα μηδενικά μπροστά.

Πάση θυσία έπρεπε να κρατήσει ζωντανό αυτό το κλώνο νεότητας μέσα του.

Με το ΤΙΠΟΤΑ του λασπερού ουρανού, που δεν είχε μνήμες, που δεν τον συνέδεε με φωνές, που δεν τον πλήγωνε καθόλου… Ναι, μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να το καταφέρει.

Άννα Γαλανού

7/2/2018

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ